mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
Το να καταρρίψεις το ρεκόρ της ώρας, ακούγεται πιο εύκολο απ’ όσο είναι…
Με το που έγινε το προηγούμενο ρεκόρ από τον Matthias Brandle, τον περασμένο Οκτώβριο, έχω μόλις τελειώσει τη μετάδοση από το Eurosport και ακριβώς το ίδιο και ο Martin, στην Ολλανδία. Βγαίνω από το στούντιο και χτυπάει το τηλέφωνο.
Ήταν ο Μartin που μου λέει: «Έχω μια τρελή ιδέα. Πιστεύεις ότι αν ο Thomas ετοιμαστεί σωστά, θα τα καταφέρει να σπάσει το ρεκόρ της ώρας; Θα έχουμε στη διάθεσή μας το τέλειο ποδήλατο, τα καλύτερα ελαστικά, το ιδανικό κορμάκι και όλα αυτά στην πιο γρήγορη πίστα του κόσμου!Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε πως ο Thomas δεν έχει συμβόλαιο για τη νέα χρονιά και είναι μια μοναδική ευκαιρία να αποχωρήσει από την ποδηλασία με το κεφάλι ψηλά ή ακόμα και να βρει μια καινούργια ομάδα.
Μόλις τρεις μέρες αργότερα δίνεται συνέντευξη τύπου στην Ολλανδία όπου ανακοινώνεται το εγχείρημα και ήδη υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από τους πρώτους χορηγούς. Γιατί, μην έχοντας κάποια ομάδα να τον υποστηρίξει, ο Thomas έπρεπε να στηριχτεί στη βοήθεια κάποιων που θα είχαν τη διάθεση να τον υποστηρίξουν σε αυτό το πρότζεκτ των… 70.000 ευρώ!
Αμέσως ξεκινάμε την αναζήτηση για την πιο γρήγορη πίστα και τα ιδανικά υλικά. Αφού κάναμε προσεχτικές αναλύσεις των δεδομένων, επιλέξαμε την πίστα του Aguascalientes στο Μεξικό ως εκείνη που θα ταίριαζε περισσότερο στις ανάγκες μας. Στον τομέα των περιφερειακών, το ιδανικό για μας ποδήλατο ήταν το Koga Tee Tee Track, με πιρούνι Koga Tee Tee Track, παλουκόσελο Κoga carbon, λαιμό Koga carbon, ντυμένο με κόκπιτ 3T Brezza II, δισκοβραχίονα Rotor, τροχούς Mavic Comete Track, χειροποίητα ελαστικά της Dugast, αλυσίδα ΚMC (3/32’’) και σέλα Pro Aerofuel.
Το φορμάκι ήταν ραμμένο στα μέτρα του Τόμας από την Bioracer, το Speedmaster TT, κατασκευασμένο με την τελευταία λέξη της νανοτεχνολογίας, τα παπούτσια ήταν της Fizik και το κράνος της POC.
Ως ιδανική ημερομηνία σύμφωνα με το προπονητικό πλάνο επελέγη η περίοδος ανάμεσα στο τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου.
Η προπόνηση
Το επόμενο βήμα ήταν ο προπονητικός σχεδιασμός. Αρχές Δεκεμβρίου βρίσκομαι στο Αϊτχόβεν για το πρώτο camp της SEG Racing κι εκεί συναντιόμαστε για πρώτη φορά όλη η ομάδα υποστήριξης του Τόμας:
Οι δύο manager Martijn και Eelco Berkhout, ο Peter Schep (προπονητής της εθνικής ομάδας Ολλανδίας στα αγωνίσματα της πίστας), οι Leon Berger και Jim van Den Berg της εταιρείας Robic (η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για τη θέση του Thomas πάνω στο ποδήλατο και την προπόνηση μέσα στην πίστα, στην Ολλανδία και την ανάλυση των δεδομένων των προπονήσεων) κι εγώ ως ο επικεφαλής των προπονητών του.
Η προετοιμασία ξεκινά με 10 μέρες στην Ισπανία τον Δεκέμβριο, με προπόνηση στο δρόμο και χτίσιμο βάσης, αφού πρώτα κάναμε τον πρώτο εργομετρικό έλεγχο. Στο στάδιο αυτό η προπόνηση περιελάμβανε 4-6 ώρες την ημέρα στο δρόμο, 6 φορές την εβδομάδα και ασκήσεις ενδυνάμωσης στο γυμναστήριο.
Στη συνέχεια ακολουθεί μίνι προετοιμασία στην πίστα του Άμστερνταμ όπου γίνονται και όλες οι αεροδυναμικές μετρήσεις και η επιλογή των υλικών.
Εδώ περνάμε στο πιο ειδικό κομμάτι της προπόνησης, κάνοντας μεγάλες αποστάσεις μέσα στην πίστα, σε χαμηλή ένταση, ώστε να βρούμε την καλύτερη αεροδυναμική θέση πάνω στο ποδήλατο και να συνηθίσει ο Thomas σε αυτή.
Ακολουθεί μικρή περίοδος ξεκούρασης 4 ημερών και έπειτα έρχεται ο δεύτερος εργομετρικός έλεγχος.
Μετά έρχεται στο Λουτράκι για προετοιμασία, επίσης στο δρόμο. Η προπόνηση περιελάμβανε κομμάτια στο κατώφλι (410watt για τον Dekker) και πάνω από αυτό, διάρκειας 10 ημερών.
Επιστρέφει στο Άμστερνταμ για 5 μέρες ξεκούρασης και τα τελικά τεστ αεροδυναμικής στην πίστα όπου παράλληλα επιλέγουμε το κράνος, το κορμάκι, το τιμόνι και τις ρόδες και καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε την «τέλεια» αεροδυναμική θέση οδήγησης – σύμφωνα με όλα τα τεστ.
Ήδη βρισκόμαστε ένα μήνα πριν από την ημερομηνία της προσπάθειας, η οποία έχει στο μεταξύ ήδη οριστεί και είναι η 25η Φεβρουαρίου. Στο επόμενο στάδιο της προετοιμασίας ανεβαίνει η ένταση στην πίστα με κομμάτια στον επιθυμητό αγωνιστικό ρυθμό και λίγο πιο πάνω. Στόχος είναι να καταρριφθεί το ρεκόρ του Brandle και με βάση αυτό το χρόνο δουλεύουμε το προπονητικό μας πλάνο.
Όμως οι… μνηστήρες για το ρεκόρ ήταν πολλοί, ύστερα από την αλλαγή των κανονισμών από την UCI. Ανακοινώθηκαν ονόματα όπως του αυστραλού Jack Bobridge, κάτοχου του παγκοσμίου ρεκόρ στα 4 χιλ. ατομικής καταδίωξης στην πίστα, του συμπατριώτη του Rohan Dennis και του Βρεταννού Alex Dowsett. Ο Dowsett μένει εκτός ύστερα από μια σπασμένη κλείδα στην προπόνηση και περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι δύο αυστραλοί. Ο Bobridge δεν καταφέρνει να το σπάσει δείχνοντας ότι η επίδοση του Brandle ήταν πραγματικά πολύ υψηλή και περιμένουμε να δούμε τι θα έκανε ο Dennis, στις 9 Φεβρουαρίου.
Ο Αυστραλός καταφέρνει να σπάσει το 51.852 (30/10/2014) – που αποτελούσε τον αρχικό μας στόχο – διανύοντας 52.491 χλμ. και ήδη ο πήχυς έχει ανέβει πολύ ψηλά.
Και, επειδή πρέπει να δούμε και τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, ο Rohan Dennis είναι αναμφίβολα ενός από τους καλύτερους αθλητές της εποχής του. Νικητής του Tour Down Under 2015, στην καλύτερη στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας του, ο έτρεξε με την υποστήριξη μιας από τις μεγαλύτερες και πιο πλούσιες ομάδες σήμερα της BMC. Και τα κατάφερε…
Στις 10 Φεβρουαρίου γίνεται το τελευταίο τέστ στην πίστα του Αλκμάρ, στην Ολλανδία – 1 ώρα σε υπομέγιστη ένταση – και τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Στις 11 Φεβρουαρίου, ο Thomas και ο Leon φεύγουν για Μεξικό και ύστερα από 4 μέρες προσαρμογής ξεκινούν οι προπονήσεις στην πίστα.
Μετά την πρώτη εβδομάδα φαίνονται τα πλεονεκτήματα της πίστας και του υψομέτρου, αφού οι χρόνοι που σημειώνει στην προπόνηση είναι κατά πολύ καλύτεροι από εκείνους στην πίστα του Αμστερνταμ.
Στις 21 Φεβρουαρίου πετάω κι εγώ για Μεξικό και στις 22 γίνεται το τελευταίο τεστ υπό συνθήκες αγώνα διάρκειας 40 λεπτών, σε ρυθμό ρεκόρ (52.5 χλμ./ώρα) το οποίο ο Thomas περνάει με απόλυτη επιτυχία.
Ακολουθεί δύο μέρες ξεκούρασης – δηλαδή, την πρώτη μικρής διάρκειας κομμάτια πίσω από το μηχανάκι μέσα στην πίστα, πάνω στη μαύρη γραμμή – που ήταν η αδυναμία του και, όπως αποδείχτηκε, το μεγάλο λάθος του!
Και τη δεύτερη ημέρα, ένα χαλαρό… coffee ride… Μία χαλαρή βόλτα μίας ώρας.
Και έρχεται η μέρα για τον αγώνα…
Πάτημα 58×14 – λίγο πιο ελαφρύ από το 55×13 Brandle και λίγο πιο βαρύ από το 56×14 του Dennis μια και, από τις αναλύσεις που είχαμε κάνει στόχος ήταν να κρατήσει 102 περιστροφές το λεπτό για μία ώρα, με πέρασμα 17.1 δευτ. ανά γύρο (ρυθμός για 52.5 χλμ./ώρα).
Τα ελαστικά των 22’’ φουσκώθηκαν στις 15 ατμόσφαιρες (σωστά διαβάσατε… δεκαπέντε). Μιλάμε για χειροποίητα ελαστικά, μιας χρήσης, αξίας περίπου 250 ευρώ το ένα.
Το ποδήλατο πέρασε από ειδική διαδικασία “απόλυτου” καθαρίσματος και λίπανσης και ο τελευταίος έλεγχος στην τάση της αλυσίδας έγινε προσωπικά από μένα, ώστε να πετύχουμε την απόλυτη κύληση της ρόδας.
Είχαμε εστιάσει τη στρατηγική στο να μην ξεκινήσει πολύ γρήγορα, λάθος που είχαν κάνει και ο Bobridge αλλά και ο Dennis. Κάτι όμως το οποίο τελικά ούτε κι εμείς αποφύγαμε και βρέθηκε τα πρώτα 30 λεπτά αντί να περνάει με 17.1 να περνάει με 16.7 και 16.8 δευτερόλεπτα το γύρο. Με αυτά τα περάσματα ήταν 12 δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από το πλάνο μας των 52.5 χλμ./ώρα. (και 11 δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από το χρόνο του Dennis).
Ύστερα από αυτό, ό,τι ακολούθησε ήταν αναμενόμενο… Στα 45 λεπτά η διαφορά είχε ήδη μειωθεί στα 2 δευτερόλεπτα.
Στο μεταξύ, από τις αναλύσεις που λαμβάναμε από το βατόμετρο που χρησιμοποιούσε, βλέπαμε ότι από τα 30 λεπτά και μετά δούλευε αρκετά πιο ψηλά από το κατώφλι του, κάτι το οποίο προδίκαζε το αποτέλεσμα.
Την πρώτη μισή ώρα δούλευε 185 σφυγμούς σταθερά και από τα 32 λεπτά και πάνω οι σφυγμοί πήγαν στο 190…
Πέντε λεπτά πριν από τη λήξη της ώρας, βλέπαμε ότι ήταν πλέον εξαιρετικά οριακό να επιτύχει το ρεκόρ και ελπίζαμε σε ένα… θαύμα, για να ανεβάσει το ρυθμό στους τελευταίους γύρους.
Τελικά, όπως όλοι είδαμε, για ένα γύρο δεν κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ του Dennis, παρόλο που ξεπέρασε κατά πολύ το ρεκόρ του Brandle που ήταν ο αρχικός μας στόχος.
Φυσικά ο λόγος δεν ήταν μόνο το γεγονός πως ο Dennis Rohan βρισκόταν στην καλύτερη κατάστασή του και ότι υποστηριζόταν από μια κορυφαία ομάδα, ούτε και μόνο το γεγονός πως εμείς δουλεύαμε για να σπάσουμε το ρεκόρ του Brandle και στο μεταξύ προέκυψε αυτό του Rohan.
Υπήρξαν κάποια σοβαρά λάθη όπως η πολύ άσχημη εκκίνηση, όπου έχασε περίπου ένα δευτερόλεπτο. Επίσης, ο πιο γρήγορος ρυθμός που ακολούθησε στα πρώτα 30 λεπτά, επειδή ένιωθε καλά και ήταν και ο ενθουσιασμός της στιγμής. Και, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου, η αδυναμία του να οδηγεί στη «μαύρη γραμμή» αλλά πόλύ πάνω από αυτή, καλύπτοντας έτσι περισσότερα μέτρα ανά γύρο.
Ο τελικός χρόνος ήταν 52.221 χλμ./ώρα έναντι 51.852 του Brandle και 52.491 του Dennis. Ακριβώς ένας γύρος διαφορά δηλαδή… που άφησε σε όλους μας μια γλυκόπικρη γεύση…
Ο στόχος δηλαδή επετεύχθη αλλά το ρεκόρ δεν έγινε…
