mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
Ένας θρύλος της ποδηλασίας επιστρέφει
Mια φιλική συζήτηση με τον Mark Cavendish, στην Αθήνα
Φωτογραφίες: Νάσος Τριανταφύλλου / Nassos Triantafyllou Photography
Όταν ήρθε ο Mark Cavendish στην Αθήνα για προπόνηση στις αρχές Μαΐου, σκέφτηκα αμέσως πως ήταν σχεδόν υποχρέωσή μας – ως MBike – να του κάνουμε μια συνέντευξη.
Αλλά ο Βασίλης Αναστόπουλος πρότεινε: δεν πάμε καλύτερα να φάμε να κουβεντιάσουμε; Και – για μια ακόμη φορά – είχε δίκιο.
Η βραδιά ήταν υπέροχη και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα έναν αληθινό θρύλο της ποδηλασίας κι έναν “τύπο” με τον οποίο με χαρά θα ξανάβγαινα για ποτό!
Ο Mark Cavendish γεννήθηκε πριν από 35 χρόνια στο Isle of Man, ένα μικρό νησί στη θάλασσα της Ιρλανδίας που ανήκει στη Μ. Βρεταννία από το 1765.
Όπως το περιγράφει ο ίδιος: “Είναι 50×20 χιλιόμετρα αλλά ιδανικό για προπόνηση, γιατί οι δρόμοι είναι ήσυχοι και έχει πολλές εναλλαγές τοπίου. Το κλίμα είναι ήπιο, χωρίς πολύ κρύο ούτε πολύ ζέστη. Έχει ανηφόρες, ευθείες, τα πάντα…”
Και μόνο από την περιγραφή στην ερώτηση “Πώς είναι το Isle of Man;” καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις απέναντί σου έναν… κανονικό άνθρωπο αλλά έναν ποδηλάτη, καθώς η πρώτη πληροφορία που λαμβάνεις για τον τόπο που γεννήθηκε είναι αν είναι καλός για προπόνηση ή όχι!
Όμως εγώ ήθελα να μάθω περισσότερα και ο Mark ήταν πρόθυμος να δώσει κι άλλες πληροφορίες:
“Η θάλασσα είναι πολύ όμορφη αλλά εμείς δεν κολυμπάμε, γιατί είναι κρύα. Μόνο οι τουρίστες κολυμπούν και τους βλέπουμε που κρυώνουν. Είναι ήσυχα, οι άνθρωποι είναι αρκετά χαλαροί και η συμπεριφορά τους θυμίζει αρκετά αυτή των Ελλήνων. Πραγματικά το λατρεύω, όμως η γυναίκα μου το μισεί – δεν της αρέσει οτιδήποτε είναι μακριά από την πόλη, έχει γεννηθεί στο Λονδίνο…”
Αναφέρεται τακτικά στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Την πρώτη φορά που βγήκαμε για καφέ – πήγαμε στο Six Dogs – και της τηλεφώνησε με Face Time για να της δείξει πόσο ωραία ήταν:
“Πρέπει να έρθουμε οπωσδήποτε για διακοπές» της είπε και μετά μας εξήγησε πως είχαν κανονίσει να έρθουν πέρυσι για διακοπές στην Ελλάδα αλλά οι εξελίξεις με την πανδημία τους άλλαξαν τα σχέδια.
Η ώρα είχε πάει περίπου εννιά και χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο τρίχρονος γιος του.
Το πρόσωπό του έλαμψε ξαφνικά και προσπαθούσε να βρει καλύτερη θέση δίπλα στα χαμηλά φώτα του εστιατορίου για να τον βλέπει καλύτερα ο μικρός.
Ο Βασίλης Αναστόπουλος επενέβη και τον φώτισε με τον φακό του κινητού του. Ο προπονητής του έλυσε ακόμα ένα πρόβλημα.
Μιλούσαν αρκετή ώρα με τον μικρό και το χαμόγελό του ήταν πλατύ σε όλη τη διάρκεια του τηλεφωνήματος.
Όταν έκλεισε μας είπε: “Το πρώτο πράγμα που κάνει όταν ξυπνήσει και το τελευταίο πριν κοιμηθεί είναι να με πάρει τηλέφωνο. Είμαστε φιλαράκια – He is my mate! Είναι ακριβώς σαν κι εμένα όπως ήμουν μικρός, κάνουμε συνεχώς πράγματα μαζί, λατρεύει το ποδήλατο, είμαστε κολλητοί!”
Η συζήτηση συνεχίστηκε για τα παιδιά, τις σχέσεις στην οικογένεια και ήταν εμφανές πως η οικογένεια παίζει σπουδαίο ρόλο για τον Μark Cavendish και μάλλον έπαιξε και σημαντικό ρόλο στην προσπάθειά του να βγει από τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση που είχε βρεθεί τα τελευταία χρόνια.
Η αγωνιστική ποδηλασία είναι πάθος
Η κουβέντα δεν άργησε να έρθει στην αγωνιστική ποδηλασία.
“Ποιος κέρδισε σήμερα στο Giro – ξέρεις δεν παρακολουθώ πολύ τους Γύρους, τους βαριέμαι λίγο. Πολύ τακτική και σχεδιασμός. Κρατάς δυνάμεις, περιμένεις, ακούς οδηγίες, εγώ προτιμώ τις κλασικές του Βελγίου. Τους μονοήμερους αγώνες. Μπαίνεις στον αγώνα, τα δίνεις όλα και τρέχεις για να κερδίσεις. Και κερδίζει ο πιο δυνατός.
Μόνο ο Γύρος Γαλλίας είναι διαφορετικός. Εκεί ο αγώνας είναι τόσο μεγάλος που ξεπερνάει τα πάντα, ξεπερνάει την ίδια την ποδηλασία. Δεν υπάρχει αθλητής ποδηλασίας που, ακόμα πριν γίνει αθλητής, να μην ήθελε να κερδίσει τον Γύρο. Ολυμπιακοί, Παγκόσμιο τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο μια νίκη στον Γύρο.
Είναι τόσο μεγάλη η παραγωγή, τόσο μεγάλη η δυσκολία, όλα είναι τόσο μεγάλα που είναι σχεδόν μυθικό…” Και ξαφνικά το πρόσωπό του σκοτεινιάζει λίγο: “Ξέρεις, υπάρχουν αθλητές που πιστεύουν πως η καριέρα τους απογειώνεται με μια νίκη σε ετάπ του Γύρου. Κι έχουν δίκιο. Όμως εγώ όταν κέρδιζα μόνο ένα ετάπ, σε ένα Γύρο, το θεωρούσα αποτυχία…”
“Πόσα είναι τα περισσότερα ετάπ που έχεις κερδίσει σε Γύρο;” τον ρωτάει ο Βασίλης.
“Έξι. Συνολικά 30”.
Μόνο ο Eddy Merckx έχει κερδίσει 34 και είναι βέβαιο πως αν δεν είχε μεσολαβήσει η ασθένειά του, θα τα είχε ξεπεράσει… Και φαίνεται πως τον στεναχωρεί που δεν το πέτυχε. Γιατί ήξερε πως θα μπορούσε να το κάνει. Και αν για τον μέσο αθλητή είναι σημαντικό να κερδίσει έστω κι ένα ετάπ στον Γύρο Γαλλίας, για τον Mark Cavendish προφανώς το σημαντικό θα ήταν να ξεπεράσει τον Eddy. Ο καθένας στο επίπεδό του…
“Ξέρεις τι έχει κάνει μεγάλη ζημιά στους αγώνες;” Δεν περιμένει απάντηση…
“Τα βατόμετρα! Τώρα όλοι ξέρουν ακριβώς σε τι ένταση μπορούν να πάνε ανάλογα με την κλίση και δεν ξεφεύγουν ούτε βατ. Γνωρίζουν ότι για να βγάλουν την ανηφόρα και να μην σκάσουν, μπορούν να πάνε για τόση ώρα με τόσα βατ. Έχουν συνεχώς τα μάτια στο βατόμετρο και δεν ξεφεύγουν ούτε λεπτό! Κι αυτό κάνει τον αγώνα σχεδόν βαρετό. Τα βατόμετρα είναι εκπληκτικά για την προπόνηση αλλά στους αγώνες κόβουν τον αυθορμητισμό.
Δεν πρόκειται να πατήσεις, να κάνεις μια επίθεση αν ξέρεις πως ανεβάζοντας τα βατ σου για μερικά χιλιόμετρα θα σκάσεις πιο κάτω. Κι αυτό σου στερεί τον αυθορμητισμό, το παιχνίδι, τον αγώνα.
Εγώ στους αγώνες τρέχω για να κερδίσω και θέλω να πηγαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ κάθε φορά. Και ο πιο δυνατός θα κερδίσει!”
Το πάθος στα μάτια του είναι εντυπωσιακό. Και να μην ήξερες πως έχεις μπροστά σου τον μεγαλύτερο σπρίντερ στον πλανήτη, έναν από τους καλύτερους αθλητές που έχουν περάσει από την ποδηλασία, θα το καταλάβαινες.
Θυμήθηκα κάτι που μου είπε ο Ανδρέας Τριανταφύλλου μερικές μέρες πριν, όταν τον περιμέναμε να έρθει για μια ποδηλατάδα στο κέντρο της Αθήνας:
“Είναι τόσο χαλαρός, τόσο μετριόφρων που αν δεν είχε τη λάμψη του ροκ σταρ δεν θα καταλάβαινες ποιος είναι. Αλλά έχει άστρο…”
Η περιγραφή του Ανδρέα ήταν απολύτως ακριβής! Αυτό συμβαίνει με τον Mark Cavendish. Είναι ένας άνθρωπος απλός, προσιτός ο οποίος έχει μια αληθινή λάμψη. Είναι όντως ροκ στάρ!
“Πώς σου φάνηκε η Ελλάδα; Πήγε καλά η προπόνηση;”
Κοίταξε τον Βασίλη και χαμογέλασε πλατιά. Ήδη από την πρώτη φορά που τον συνάντησα είχα καταλάβει πως η σχέση που έχουν αναπτύξει με τον Βασίλη Αναστόπουλο είναι ιδιαίτερη. Ένας παράξενος συνδυασμός επαγγελματικής και φιλικής σχέσης. Ο σεβασμός του για τον Βασίλη είναι εμφανής και ο θαυμασμός του θα έλεγα. Τον θυμόταν από τους αγώνες: “Είχαμε βρεθεί σε έναν αγώνα και ήξερα πως ήταν εκεί κι ένας τρελός Έλληνας που ήταν κομμάτια, με φοβερούς μυς στα πόδια… που να ξέρω τότε πως θα ήταν ο Βασίλης!”
Επιστροφή στα της προπόνησης όμως:
“Ήταν υπέροχα. Η ευκολία του να είσαι σε μισή ώρα από το ξενοδοχείο για προπόνηση είναι εντυπωσιακή. Πήγαμε στα βουνά, στην θάλασσα, στην πίστα. Πήγαν όλα πολύ καλά. Και οι άνθρωποι εξαιρετικοί. Όσους γνώρισα ήταν υπέροχοι. Είχε πλάκα που μας σταματούσαν συχνά στο δρόμο και μας χαιρετούσαν. Στο σπίτι μου, στο Λονδίνο, θέλεις πολύ ώρα και μέσα σε μια τρελή κίνηση για να ξεκινήσεις την προπόνηση. Εδώ σε μισή ώρα είσαι στο βουνό!”
“Η αλήθεια είναι ότι είδαμε και πολλά τρελά πράγματα αυτές τις μέρες στους δρόμους… Χθες όταν έφυγα από το ποδηλατοδρόμιο ήμουν σε εκείνον τον μεγάλο δρόμο (στην Κύμης) και ξαφνικά ήταν μπροστά μου μια μεγάλη γυναίκα η οποία έκανε τζόγκινγκ… μέσα στο δρόμο, κατεβαίνοντας ανάποδα στη δεξιά λωρίδα. Γύρισα πίσω για να δω αν ερχόταν αυτοκίνητο, για να την αποφύγω και βλέπω ένα σκούτερ να πηγαίνει στο πεζοδρόμιο! Η γυναίκα έτρεχε στο δρόμο και το σκούτερ ήταν στο πεζοδρόμιο! Απίστευτο! Την προηγούμενη μέρα είδαμε έναν πάνω σε παλιό σκούτερ (εννοεί παπί) και είχε στο ένα χέρι τσιγάρο και στο άλλο καφέ. Και δεν κράταγε το τιμόνι… Και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι γινόταν πέρασε ένας άλλος με σκούτερ που είχε στα πόδια του ένα σκύλο… Έχετε πλάκα!”
Mήπως φωνάζουμε λίγο παραπάνω;
“Μου αρέσει που όλοι μοιάζουν τόσο χαλαροί και φιλικοί. Και έχουν χιούμορ. Και φωνάζουν όταν μιλάνε. Νόμιζα πως είναι μόνο ο Βασίλης που φωνάζει αλλά τώρα κατάλαβα πως φωνάζει για να τον ακούνε οι υπόλοιποι…”
“Μου άρεσε πολύ και η βόλτα που πήγαμε με τα ποδήλατα στην Αθήνα και φυσικά απόλαυσα το φαγητό της Σοφίας (της συζύγου του Βασίλη). Φάγαμε μουσακά που δεν είχε καμία σχέση με ό,τι είχα δοκιμάσει ως τώρα και αυτή την πίτα (σπανακόπιτα). Νομίζω πως θέλω να τρώω σπανακόπιτα κάθε μέρα. Και το τζατζίκι απίθανο. Και η χωριάτικη σαλάτα, είχα ξαναφάει πολλές φορές χωριάτικη στο Λονδίνο κι αλλού αλλά δεν ήταν έτσι… Θα μου λείψει…”
Εδώ τον καθησύχασε λίγο η πρόταση του Βασίλη να του στέλνουν σπανακόπιτα με κούριερ μια φορά την εβδομάδα, μαζί με τζατζίκι…
Η κουβέντα σε λίγο στράφηκε στην φετινή χρονιά που ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, και πολύ καλές θέσεις στους πρώτους αγώνες που συμμετείχε και στη συνέχεια σε νίκες σε 4 ετάπ του Γύρου Τουρκίας. Και ήδη ο Mark Cavendish φαίνεται πως νιώθει πολύ καλά, είναι ευδιάθετος και έτοιμος για αγώνες.
“Όλοι νόμιζαν πως πηγαίνω στην ομάδα για να τελειώσω τη χρονιά και επειδή μου έκανε το χατήρι ο Patrick (αναφέρεται στον Lefever, το “αφεντικό” της ομάδας). Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου…”
Και πάλι το βλέμμα του σκοτεινιάζει λίγο και μοιάζει πιο αποφασισμένος από ποτέ.
Θυμήθηκα το σχόλιο του Βασίλη πριν λίγο καιρό “Είναι σαν έφηβος που διψάει για νίκες, δεν είναι αυτό που θα περίμενες, ένας αθλητής χορτασμένος από επιτυχίες. Κι έχει κερδίσει τα πάντα…”
“Μου αρέσουν οι αγώνες. Και τρέχω για να κερδίζω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν μερικοί!”
Η αλήθεια είναι πως ακόμα το πρόγραμμα είναι ρευστό. Κανείς δεν περίμενε την επιστροφή του Cavendish – εκτός ίσως από τον Patrick Lefevere και τον Βασίλη Αναστόπουλο που τον ανέλαβε από την πρώτη στιγμή. Και τώρα όλοι αντιλαμβάνονται σιγά σιγά πως ο αθλητής που έχουν μπροστά τους δεν είναι κάποιος άλλος αλλά είναι ο ίδιος o Mark Cavendish. Και είναι εδώ για να κερδίζει.
Οι επιλογές της Deceuninck Quick Step θα είναι καθοριστικές για το κοντινό μέλλον. Οι αγώνες ποδηλασίας είναι απρόβλεπτοι και πολλά μπορεί να συμβούν στη διάρκεια κάθε διαδρομής. Η νίκη εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και ένας είναι σίγουρα η ψυχολογία του αθλητή. Και η εμπειρία. Και η προετοιμασία. Και σε αυτά ο Mark Cavendish είναι απλώς… ο Mark Cavendish.
Μετά από ένα… Νεγκρόνι κι ένα ελαφρύ δείπνο, ήταν η ώρα της επιστροφής. Η τελευταία φράση του Cavendish ήταν αρκετή για να περιγράψει την εμπειρία της σύντομης διαμονής του στην Ελλάδα:
“Έχω πεθυμήσει την οικογένειά μου και ανυπομονώ να τους δω αλλά αν αύριο για κάποιο λόγο αναβληθεί η πτήση μου δεν θα στεναχωρηθώ κιόλας…”
Ούτε εμείς θα στεναχωρηθούμε Mark να μείνεις λίγο καιρό ακόμα αλλά έχεις πολλά να κάνεις αυτή τη χρονιά. Θα σε παρακολουθούμε στους αγώνες και θα χαμογελάμε με κάθε σου νίκη!
