Ιστορίες απ’ το δρόμο

«Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία» – Οδυσσέας Ιωάννου

 

Δίψα και οργή

Το νερό μου τελείωσε πριν ακόμα ξεκινήσω την ανηφόρα. Είχα προσπεράσει την πηγή που θα μπορούσα να γεμίσω τα παγούρια μου και το κατάλαβα όταν ήταν ήδη πολύ αργά για να γυρίσω. Ο ήλιος σηκωνόταν απειλητικά και το μόνο που μου είχε μείνει από υγρά ήταν ένα αναψυκτικό από αυτά που περιέχουν δεκαπέντε κουταλιές ζάχαρη ανά δέκα ml αναψυκτικού και το παραφινέλαιο.

Μπροστά μου είχα μια μεγάλη ανάβαση και διακρινόντουσαν καθαρά χαραγμένες οι πρώτες δύο φουρκέτες του δρόμου. Όταν ξεμπέρδεψα με τις δύο φανερώθηκαν μπροστά μου άλλες τρεις κι ένα κομμάτι δρόμου στην πλαγιά, που βρισκόταν σε πάνω από 600 μέτρα υψομετρικής διαφοράς από το σημείο που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή.

Κόντευε μία η ώρα κι δεν είχα καλύψει ούτε τα μισά χιλιόμετρα απ’ ότι υπολόγιζα. Δεν άντεξα άλλο, κάποια στιγμή, σε ένα μικρό πλάτωμα στην άκρη του δρόμου αποφάσισα να σταματήσω και ν’ ανοίξω το αναψυκτικό. Είχε σχεδόν βράσει και η γεύση του ήταν σαν γλειφιτζούρι διαλυμένο σε νερό πισίνας. Ήμουν τόσο απογοητευμένος που σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν καλύτερη επιλογή να πιω το παραφινέλαιο! Το ότι είχα ακόμα χιούμορ και τα σκεφτόμουν όλα αυτά μου έδειχνε ότι η ζωή μου δε διέτρεχε άμεσο κίνδυνο. Χαμογέλασα και όταν ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο άκουσα καθαρά ένα αμάξι να αγκομαχάει λίγο παρακάτω. Αποφάσισα να το περιμένω να περάσει για να μην το εμποδίσω αλλά και με την κρυφή ελπίδα ότι θα σταματήσει να με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι.

Το αμάξι πλησίαζε με μικρή ταχύτητα, ήταν ένα παλιό γκρι ταξί με σχάρα από πάνω. Εγώ το κοιτούσα κάνοντας αδιάφορα ότι τακτοποιώ τα ήδη τακτοποιημένα πράγματά μου. Εδώ δεν είναι συχνοί οι ταξιδιώτες και οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον. Δεν είναι ακριβώς φιλόξενοι, όπως φαίνονται με μια επιφανειακή ματιά. Το ενδιαφέρον τους άλλοτε είναι ανθρώπινο, άλλοτε απλή περιέργεια ή ακόμα και καχυποψία.

Οι άνθρωποι βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα. Έχω βρεθεί με κτηνοτρόφους που ήθελαν να με βάλουν να απολογηθώ γιατί οι οικολόγοι αφήνουν λύκους στα βουνά ή γιατί πετάνε φίδια από ελικόπτερα, αλλού με έχουν περάσει για επενδυτή, αλλού για φυγόδικο και άλλα ευτράπελα. Όταν με πλησίασε χαιρέτισα αλλά ο οδηγός και οι επιβάτες αδιαφόρησαν πλήρως. Όχι μόνο δε σταμάτησαν, όχι μόνο δε χαιρέτισαν αλλά καθώς απομακρύνονταν, ένα παιδί περίπου δώδεκα χρονών έβγαλε το χέρι του και το κεφάλι από το παράθυρο, με κοίταξε και διακριτικά με χαιρέτισε με μια χειρονομία που πρωταγωνιστεί το μεσαίο δάχτυλο.

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζω και το στόμα μου είχε τη γεύση χλωριωμένου νερού και γλυφιτζουριού. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να τρέξω, να προλάβω το αμάξι και να σύρω τον πιτσιρικά έξω από το παράθυρο, ήθελα να βρίσω όλους τους αγενής-βλάκες πιτσιρικάδες που θα γίνουν οι αυριανοί νταήδες και πάνω απ’ όλα ήθελα νερό.

 

Το κάρμα βγήκε παγανιά

Δεν είχα κανένα κουράγιο να συνεχίσω, για κάποιο λόγο το είχα πάρει πολύ προσωπικά ωστόσο και για να γυρίσω σπίτι μου έπρεπε να ανέβω αυτή την ανηφόρα. Η επιλογή του να διακτινιστώ και να βρεθώ κουλουριασμένος στο κρεβάτι μου δεν υπήρχε. Μέχρι να δω τα πρώτα σπίτια του χωριού αναρωτήθηκα μέχρι για το αν είχε δίκιο ο πιτσιρικάς. Πέρασαν όλες οι επιλογές μου μπροστά απ’ τα μάτια μου, όλα όσα με διαμόρφωσαν για να βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή εκεί. Όταν πια έπινα δροσερό νερό ένιωσα δικαιωμένος για κάθε επιλογή. Γέλασα με την ανάμνηση του πιτσιρικά και προσπάθησα για λίγο μπας και μπω στο μυαλό του και καταλάβω για πιο λόγο να το έκανε αυτό. Η πόρτα ήταν για μένα επτασφράγιστη…

 

Στα ταξίδια με ποδήλατο έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό διασκέδασης αλλά και άμυνας: ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένας συμπατριώτης του ταξιδεύει με ποδήλατο, πόσο μάλλον οι άνθρωποι εδώ πάνω.

 

Το χωριό ήταν άχαρο. Παρότι η τοποθεσία του ήταν ειδυλλιακή, ήταν χτισμένο αυθαίρετα, αλλού έβλεπες ορθογώνια τετράγωνα με τον κάτω όροφο να έχει μείνει στις κολώνες και ο πάνω να είναι στολισμένος με γύψινα κολωνάκια αντί για σίδερα στα μπαλκόνια και Αφροδίτες της Μύλου στις εισόδους. Ένα μεγάλο μέρος του χωριού ήταν πιο σεμνό, δεν προσπαθούσε να επιβληθεί στο τοπίο. Ήταν χτισμένο με πέτρα και είχε πολλές πεσμένες στέγες ενώ άλλες είχαν αντικατασταθεί με τσίγκους.

Περνώντας μπροστά από ένα σπίτι με αυλή ένας τύπος γύρω στα πενήντα, με παχύ μουστάκι και άσπρη φανέλα έτρεχε κατά πάνω μου κρατώντας κάτι εργαλεία στα χέρια του. Είχε αφήσει το τρακτέρ για να με υποδεχτεί με την πιο γκρίκλις ομιλία που μπορεί να υπάρξει: «ΧΑΛΟ! Χαλό μάι φρεντ! Γουέαρ φρόμ?».

Στα ταξίδια με ποδήλατο έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό διασκέδασης αλλά και άμυνας: ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένας συμπατριώτης του ταξιδεύει με ποδήλατο, πόσο μάλλον οι άνθρωποι εδώ πάνω. Η εμφάνιση μου επίσης δε θυμίζει αρχετυπικό Έλληνα κούρο, οπότε συχνά γίνομαι μάρτυρας διαλόγων και υποθέσεων για ‘μένα, χωρίς κανείς να διανοείται ότι καταλαβαίνω στο ελάχιστο. Αυτό μετατρέπεται σε μηχανισμό άμυνας όταν καταλαβαίνω ότι δεν έχει κανένα νόημα η ανταλλαγή λέξεων με κάποιον που θα συναντήσω τυχαία. Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και φεύγω λέγοντας απλά ένα «England» με καθαρή λονδρέζικη προφορά.

Η μέρα μου ήταν αρκετά σουρέαλ οπότε η συνάντηση αυτή ήταν αρμονική. Κάτσαμε στο γιαπί και η γυναίκα του μας έφτιαξε καφέδες. Το λεξιλόγιο του στα Αγγλικά ήταν γύρω στις δεκαπέντε λέξεις που έβγαιναν ασυνάρτητα από το στόμα για να σφηνωθούν μέσα σε προτάσεις με ελληνικές λέξεις, δε θα πω ελληνικά γιατί χρόνοι και πτώσεις είχαν αποτραβηχτεί στις απέναντι κορφές και κοιτούσαν τον κουρνιαχτό από τη γλωσσική σφαγή. Του έκανε φοβερή εντύπωση ότι τον καταλάβαινα αλλά για να του πω κι εγώ τα δικά μου, έπρεπε να περιμένω το γιό του να μας μεταφράσει.

Όταν πια μου είχε πει τα περισσότερα πράγματα που μπορούσε να μεταφράσει με το λεξιλόγιό του και η κουβέντα μας έκανε κοιλιά, εμφανίστηκε στην είσοδο της αυλής ένας πιτσιρικάς κρατώντας μια ξεφούσκωτη μπάλα. Η έκπληξη μου ήταν τέτοια που αυθόρμητα είπα ένα «god save the queen!». Ο οικοδεσπότης μου με κοίταξε και μετά φώναξε στον πιτσιρικά να έρθει να γνωρίσει έναν Εγγλέζο που ταξιδεύει με ποδήλατο. Ο πιτσιρικάς τα ‘χασε και ναι (!!!) ήταν ο ίδιος που είχε κάνει τη χειρονομία λίγες ώρες πριν! Το κάρμα εκείνη τη μέρα έκανε τη βόλτα του στα ίδια λημέρια μ’ εμένα, δεν ξέρω, ίσως κάτι να μου χρωστούσε και να μ’ έψαχνε (τελικά δεν είμαι καλός άνθρωπος, νομίζω ότι κάνω καλές πράξεις μόνο για να υποχρεώνω το κάρμα και να έρχεται να με βρίσκει κάτι τέτοιες στιγμές).

‘Έψαχνε τρόπο να φουσκώσει τη μπάλα του, το ξέχασε όταν με είδε και το ξαναθυμήθηκε όταν αναζήτησε αφορμή για να εξαφανιστεί. Ο πατέρας του όμως δεν τον άφησε, αφού τον διαβεβαίωσε ότι θα του δώσω εγώ τρόμπα έκατσε δίπλα μας. Τον ήθελε για διερμηνέα κι εγώ τον ήθελα για να πάρω την ύπουλη εκδίκηση μου.

Όταν ο πιτσιρικάς άρχισε να μεταφράζει, εγώ έκανα ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα ενώ ανταποκρινόμουν άψογα όταν μου έκανε τη μετάφραση στα λεγόμενα του ο πατέρας του, χρησιμοποιώντας έστω και μια αγγλική λέξη στην πρόταση του. Ο οικοδεσπότης μου σύντομα εκνευρίστηκε, αφού κατάλαβε ότι τα λεφτά του για φροντιστήρια και τα πέρα – δώθε στην πόλη είναι πεταμένα. Συνειδητοποίησε ότι το επίπεδο των αγγλικών του είναι καλύτερο από του γιού του που κάνει πέντε χρόνια μαθήματα. Εκνευρίστηκε τόσο πολύ που ήμουν έτοιμος ν’ αρχίσω να καταλαβαίνω αλλά κράτησα.

Πολλοί γονείς σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό θεωρούν τα λεφτά τους ως μέσο να κατακτήσουν τα παιδιά τους ό,τι αυτοί λόγο συγκυριών δε μπόρεσαν και είναι μεγάλη ήττα η μη ανταπόκριση του διαδόχου. Κρίμα που όλο αυτό το άσχημο που βίωνε προερχόταν από τα δικά μου κατώτερα ένστικτα, ειλικρινά λυπάμαι. Έστειλε το γιο του μέσα για διάβασμα και προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε για λίγο την κουβέντα μας αλλά το κλίμα είχε βαρύνει πολύ για την εγγλέζική ιδιοσυγκρασία μου.

Ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, με πλησίασε ο πιτσιρικάς κρατώντας την ξεφούσκωτη μπάλα και χωρίς να με κοιτάξει με ρώτησε «Could I please use your pump?». Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω και ο πατέρας του είχε απομακρυνθεί. «Δε χρειάζεσαι τρόμπα από εμένα έχεις τον εαυτό σου». Έμεινε να με κοιτάζει σύξυλος καθώς απομακρυνόμουν, όπως ακριβώς τον κοίταζα εγώ μερικές ώρες πριν να απομακρύνεται μέσα στο ταξί. Μοιάζαμε τόσο ίδιοι στην αντιμετώπιση του παράδοξου που είδα τον εαυτό μου εικοσιοκτώ χρονάκια πριν. Αναρωτήθηκα αν είχε στο στόμα του την ίδια γεύση που είχα εγώ αλλά μάλλον σκέφτηκα ότι στη δική του περίπτωση αντικαταστάθηκε από την ξεφούσκωτη μπάλα.

 

Συμπέρασμα;

Μέχρι να νυχτώσει δεν απομακρύνθηκα πάρα πολύ. Συνάντησα ένα κιόσκι και αποφάσισα να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Σπάνια περνούσε κάποιο αυτοκίνητο από εκεί. Είχα ωραία θέα και ησυχία. Ξεκίνησα να μαγειρεύω και σκεφτόμουν ότι με τη συμπεριφορά μου απέναντι στο παιδί δεν έκανα τον κόσμο καλύτερο, δεν βοήθησα κάπου ωστόσο δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Ήθελα απλά να ταπεινώσω αυτό το παιδί γιατί έτσι πίστευα ότι ταπεινώνω τον αυριανό βλάκα ενήλικα.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε μερικά μέτρα πιο πέρα από μένα. Διέκρινα καθαρά τον πιτσιρικά και τον πατέρα του. Ο πιτσιρικάς κάτι κρατούσε. Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και μου πρόσφεραν ένα τάπερ ξεχειλισμένο με φαγητό. Τα αγγλικά του μικρού είχαν βελτιωθεί πολύ! Καθίσαμε στο παγκάκι, ο πατέρας του έφερε ένα μπουκάλι τσίπουρο και τρία πλαστικά ποτήρια.
Όταν φύγανε, ένιωθα πιο έξυπνος και πιο ανόητος ταυτόχρονα, δεν ξέρω πως ακριβώς περιγράφεται αυτό. Ένιωθα κάποιες βεβαιότητες να υποχωρούν και, νομίζω, τελικά ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος στα ταξίδια.