Ρέθυμνο – Καστέλλι Πεδιάδας Ηρακλείου

Στην Ελληνική μυθολογία οι Κουρήτες ήταν Δαίμονες, Δαΐμονες, ειδήμονες, άριστοι γνώστες, πάει να πει, και λατρεύονταν στην Κρήτη που κατά παράδοση ονομαζόταν και Κουρήτις. Λένε πως αυτοί έθεσαν τις βάσεις του πολιτισμού της κοινής συμβίωσης των ανθρώπων, προστατεύοντας τις πόλεις και τους πολίτες με ομόνοια και ευνομία.

Ένας σημερινός Κουρήτης, θαρρώ, πως είναι κι ο σύντροχός μου ο Γρηγόρης.

Έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για μια ομαδική δράση. Την αναλυτική σκέψη, την υπομονή για τον σχεδιασμό, την ευελιξία της ανασυγκρότησης και την επιμονή της υλοποίησης… Εκείνος είχε αναλάβει με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι, διάλεξε τους νυχτερινούς μας σταθμούς αλλά και τις ενδιάμεσες στάσεις. Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, που διάλεξε το Σπίτι των Κουρητών, την πρώτη νύχτα, όπως ούτε ήταν τυχαίο πως πρόσφερε φιλοξενία στο δικό του σπίτι του δυο από τις επόμενες βραδιές.

Το πρωί της 31ης Μαρτίου ξεκίνησε αργά… Η ταλαιπώρια της πρώτης μέρας με τον καιρό, τον σύντομο ύπνο στο καράβι και την προσπάθεια του σώματος να εξοικειωθεί με τα επιπλέον βάρη, σε αντιπαραβολή με το υπέροχο παραδοσιακό πρωινό που μας ετοίμασε η Αναστασία, η οικοδέσποινά μας στο «Σπίτι των Κουρητών», δεν μας άφηναν να ξεκολλήσουμε απ’ τον οικισμό. Η βροχή δεν είχε σταματήσει εντελώς, αλλά μας περίμενε δύσκολη διαδρομή που δεν έπαιρνε αναβολή.

Η περιέργεια του Αλέξανδρου να δει πού έβγαζε μια απότομη ανηφόρα στα πλάγια ενός εξοχικού δρόμου, ανταμείφθηκε αδρά με ένα ωραίο κλατάρισμα λάστιχου, και, στα δυο πρώτα κιόλας χιλιόμετρα, σταματήσαμε για αλλαγή. Κοίταζα γύρω και είχα την αίσθηση πως τίποτα δεν ήταν «πραγματικό». Σαν πίνακας φυσιολάτρη ζωγράφου, που έχει ξοδέψει ό,τι πράσινο και γκρι διαθέτει στην παλέτα του για να στήσει το φόντο του καμβά και να τοποθετήσει εμάς στο κέντρο του.

Αφού αποκαταστάθηκε το λάστιχο, πήραμε την ανηφορική μας πορεία προς τον Ψηλορείτη ή αλλιώς, το όρος Ίδη. Η μεσημεριανή μας στάση ήταν στα Ανώγεια, στα 800μ υψόμετρο του βουνού, όχι πολύ μακριά από το περίφημο Ιδαίο Άντρο, τη σπηλιά όπου μεγάλωσε ο Δίας, φρουρούμενος από τους Κουρήτες, και όπου μαθήτευσαν φιλόσοφοι της αρχαιότητας.

Έτσι, με την ψευδαίσθηση της “σοφίας”, ένιωσα να ελαφραίνει το πετάλι μου, εκτός κι αν βοήθησαν σ’ αυτό, τα γλυκά κουλουράκια μιας κυρα-Κατερίνας, σε μιαν απότομη στροφή προς το βουνό, που σταθήκαμε για 5 λεπτά να αποφύγουμε μια σύντομη αλλά δυνατή νεροποντή. Όσο ανεβαίναμε τόσο η ομίχλη έπηζε. Το ψιλόβροχο, πιστός μας σύντροφος, μας ακολουθούσε και δάκρυζε πιο πολύ την συγκίνηση της ανάβασης.

Τα τελευταία 5 χιλιόμετρα πριν τα Ανώγεια ήταν δυνατά σε κλίσεις, αλλά η δύναμη του τοπίου εξισορροπούσε κάθε βαριά ανάσα και κάθε βαριά πεταλιά. Χτισμένα σε μια κορυφογραμμή, κρατάνε όλη την μαγεία της απότομης κόψης ενός βουνού, με χορταριασμένες αιχμηρές κορφές εδώ κι εκεί, και μαντεύει κανείς, όσο ανιστόρητος κι αν είναι, πως ο τόπος αυτός γέννησε επαναστάτες, μαχητές και ανθρώπους αψείς που δεν ξέρουν από πολλά λόγια, και δεν λογιάζουν τη ζωή τους για μη ανταλλάξιμο αγαθό. Το κέντρο του χωριού, απάτητο για ποδηλάτες. Στενά και κατακόρυφα ανηφορικά καλντερίμια, που η ομίχλη έκρυβε την αρχή και το τέλος τους.

Το μικρό ζαχαροπλαστείο που μας θέρμανε και μας ανεφοδίασε, δεν θα σβηστεί ποτέ απ’ τη μνήμη μου, όπως ούτε και η τεράστια κατηφορική διαδρομή προς Τυλισσό και Ηράκλειο… Το κρύο τσουχτερό και ο δρόμος βρεμένος στα πρώτα 10 χιλιόμετρα, κι εκεί που αρχίζει κανείς να νιώθει την θέρμη της θάλασσας που θα ‘πρεπε να ζεσταίνει τον αέρα και να στεγνώνει το έδαφος, πέφτει πάνω στον κόντρα άνεμο, σαν σε τοίχο, και η είσοδός μας στο Ηράκλειο, μετά από άλλα 10-15 χιλιόμετρα, μου αφήνει μια γεύση ανεκπλήρωτης συγκίνησης που είχα κατασκευάσει με το νου μου…

Εκτός απ’ την απουσία γεύσης, νιώθω πλέον και την παρουσία της κούρασης! Τα ποδήλατα, έχουν κι αυτά ανάγκη περιποίησης, όπως κι εμείς, και χάνουμε χρόνο σε τοπικό ποδηλατάδικο. Έχουμε ακόμη δρόμο και ανηφορικό πριν το σπίτι του Γρηγόρη, που θα μας φιλοξενούσε τη νύχτα. Όσο και να ‘ταν ο δρόμος φορτισμένος με ιστορία και να γειτόνευε με τοποθεσίες που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας, όπως η Κνωσσός και οι Αρχάνες, δεν είναι ευκαταφρόνητης απόστασης, όταν το σώμα έχει διαβεί δύσκολα μονοπάτια κι έχει ήδη νυχτώσει.

Μετά το δειλινό και τις κλεφτές ματιές στον λόφο της Κνωσσού και στους αμπελώνες των Πεζών, η καθησυχαστική ατμόσφαιρα των τελευταίων Χαιρετισμών, και τελευταία μου ελπίδα η υποψία πως το ακοίμητο αυτί του Γρηγόρη είχε ακούσει πόσο λατρεύω το κρητικό πιλάφι, και πως το δείπνο που μας περίμενε θα ‘ταν μαγειρεμένο από Κουρήτισσα, άριστη νοικοκυρά…