Στην Κω με 3Τ Exploro Ultra

Στην Κω με 3T Exploro Ultra

Τα XPDTN3 είναι μια σειρά από τριήμερες αποστολές της 3Τ σε προορισμούς όπως η Μαγιόρκα, οι Δολομίτες, τα Νησιά Φερόες και πολλοί ακόμα. Σκοπό έχουν τη δημιουργία βίντεο, τη λήψη φωτογραφιών και στη συνέχεια τη συγγραφή άρθρων για τις διαδρομές κάθε τόπου, την κουλτούρα, την Ιστορία αλλά και το τι ζήσαμε ποδηλατώντας εκεί. Στα πλαίσια μια τέτοιας αποστολής, της πρώτης σε Ελληνικό έδαφος, βρεθήκαμε τέλη Μαρτίου στην Κω.

 

Photos: PAOLO CIABERTA, ALESSANDRO PONTI

Η Κως είναι ένας σύγχρονος τουριστικός προορισμός με μεγάλα ξενοδοχεία, εξαιρετικά εστιατόρια, ταβέρνες για φαγητό και πολλές επιλογές για διασκέδαση και δραστηριότητες . Το Καλοκαίρι οι δρόμοι γύρω από το λιμάνι είναι σχεδόν αδιάβατοι. Πεζοί, ποδηλάτες, μηχανάκια και αυτοκίνητα κινούνται από και προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μουσική από τις ταβέρνες αναμειγνύεται με το θόρυβο του δρόμου, με τις φωνές ηλιοκαμένων και μεθυσμένων βορειοευρωπαίων και τα σφυρίγματα των καραβιών που πηγαινοέρχονται. Η σεζόν στην Κω κρατάει από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβρη με αποκορύφωμα τον Αύγουστο.

Το νησί έχει έκταση 295 τ. χλμ, 112 χλμ ακτογραμμή και 33000 κατοίκους που οι περισσότεροι ασχολούνται με τον τουρισμό. Η ιστορία στην Κω πάει βαθιά μέσα στο χρόνο. Μια βόλτα στην πόλη αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Στην Κω γεννήθηκε ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής. Ο Ιπποκράτης θεωρείται ο θεμελιωτής της επιστημονικής ιατρικής. Πέρασε την ίαση από τα χέρια των μάγων στα χέρια των γιατρών. Ίδρυσε ιατρική σχολή στο Ασκληπιείο της Κω, ταξίδεψε πολύ και έγραψε πολλά συγγράμματα που σώζονται μέχρι σήμερα. Η προσέγγιση του στην Ιατρική ήταν αυτό που ονομάζουμε σήμερα ολιστική, με αντιμετώπιση όχι μόνο των συμπτωμάτων αλλά κυρίως των αιτίων. Το σημάδι του στην ιστορία της ιατρικής είναι ανεξίτηλο, οι γιατροί σε όλο τον κόσμο αποφοιτώντας από τις σχολές τους ξεκινάν τη σταδιοδρομία τους δίνοντας τον όρκο του Ιπποκράτη που αναφέρεται κυρίως στην ηθική εξάσκηση της ιατρικής.

 

 

Το γεγονός ότι αναπτύχθηκε εκεί η Ιατρική και μάλιστα με φιλοσοφικές προεκτάσεις σημαίνει ότι η κοινωνία ήταν εξελιγμένη.  Η πόλη της Κω είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια σπουδαίων πολιτισμών. Εκεί που περπατάς στα στενά της πόλης βρίσκεσαι μπροστά πέτρινα θέατρα που οικοδομήθηκαν από τον 3^ο αιώνα π.Χ, σε ναούς και στην αρχαία αγορά που συγκέντρωνε όλα τα αγαθά από ανατολή και δύση αλλά το σπουδαιότερο αρχαιολογικό μνημείο βρίσκεται 3,5 χλμ έξω από την πόλη και είναι το Ασκληπιείο.  Εκτός από χώρος διδασκαλίας, ήταν χώρος λατρείας, αθλητικών αγώνων και άλλων κοινωνικών εκδηλώσεων.  Το 260 π.Χ στο Ασκληπιείο της Κω επίσης αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στην ασυλία, δηλαδή το δικαίωμα κάθε διωκόμενου να βρει καταφύγιο εκεί.  Όλα αυτά καταδεικνύουν το πολιτιστικό επίπεδο αλλά και τη δύναμη που είχε η Κως.

Ο Μεσαίωνας εξαφάνισε πολλά στοιχεία της αρχαίας ακμής στην Κω.  Μέτα λεηλατήθηκε από Σαρακηνούς πειρατές, κατακτήθηκε από τους Γενοβέζους, τους Ενετούς και το 1315 από τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα.  Το 1522  πέρασε στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το 1912 έγινε μέρος των Ιταλικών Κτήσεων.  Κάπου εκείνη την εποχή πάτησαν οι ρόδες του πρώτου ποδηλάτου στο νησί.  Μαζί με το στρατό οι Ιταλοί έφεραν ποδήλατα και σύντομα άνοιξαν τα πρώτα καταστήματα που τα εμπορευόντουσαν και τα επισκεύαζαν.

Η περίοδος της Ιταλοκρατίας έληξε το 1943 όπου ο Μουσολίνι αναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή.  Από εκείνη τη στιγμή οι Γερμανικές δυνάμεις επιτίθονταν στον Ιταλικό στρατό χωρίς έλεος.  Η Γεμανική κατοχή κράτησε μόλις 2 χρόνια αλλά κατάφερε να καταστρέψει όσα δεν κατέστρεψαν αιώνες πολέμων και μαχών.  Απομάκρυναν  τους Εβραίους που ζούσαν εκεί ενώ εκτελούσαν και βομβάρδιζαν ακόμα και χωρίς καμία αφορμή.  Το 1945 Έφτασαν οι Άγγλοι ως απελευθερωτές αλλά οι πρακτικές τους δε διέφεραν πολύ από αυτές που είχαν προηγούμενοι κατακτητές, πράγμα που έφερε τη δυσαρέσκεια.  Η επιθυμία για δημοκρατική διακυβέρνηση και για την ενσωμάτωση στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα την ένωση στις 28 Οκτωβρίου 1947.

Οι κατακτητές ήρθαν έφυγαν και ο καθένας άφησε στοιχεία στην Κω που μαρτυρούν το πέρασμα του.  Κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας έγιναν πολλές ανασκαφές για την ανάδειξη των αρχαιοτήτων , δημιουργήθηκε οδικό δίκτυο και κάποια από τα κτήρια που έφτιαξαν για να στεγάσουν διοικητικές υπηρεσίες και εποίκους στέκουν ακόμα όρθια και λένε ιστορίες από  το παρελθόν.   Οι Ιταλοί όπως αναφέρεται  και παραπάνω έφεραν και το ποδήλατο στο νησί.  Η επίπεδη επιφάνεια της πόλης και πολλοί ακόμα παράγοντες ευνόησαν ώστε να γίνει συνήθεια για τους κατοίκους και για τους επισκέπτες.  Από τη δεκαετία του 1990 ακόμα ξεκίνησαν οι σχεδιασμοί και οι μελέτες για τη δημιουργία ποδηλατόδρομου για να περιοριστεί η κίνηση των οχημάτων .  Αποτελέσματα ήρθαν σύντομα, έγινε ο πρώτος ποδηλατόδρομος στο λιμάνι, μετά προς τις κοντινές παραλίες και μέσα στην πόλη ενώ παράλληλα αρκετοί δρόμοι έκλεισαν για τα αυτοκίνητα και πέρασαν στη χρήση πεζών και ποδηλάτων.

 

Πρώτη φορά που επισκέφτηκα το νησί ήταν το 2017 ως προσκεκλημένος  στα πλαίσια του International TrailBuilding Week.  Τότε μαζί με μια ομάδα Trailbuilders από Ιταλία, Γερμανία, Ελβετία και την πολύτιμη συνδρομή των ντόπιων αναβατών  κατασκευάσαμε τα πρώτα μονοπάτια για ΜΤΒ Enduro στην Κω, τη Λέρο, τους Λειψούς, τη Νίσυρο και την Πάτμο που έδωσαν το έναυσμα για πολλά ακόμα.  Από τότε έχω πάει πολλές φορές ως guide ή για να επισκεφτώ φίλους και να κάνουμε ποδήλατο.  Κάθε φορά που πηγαίνω βλέπω το δίκτυο να μεγαλώνει μαζί με την ποδηλατική κοινότητα και αυτό είναι αισιόδοξο.

Όταν μου έγινε η πρόταση να συμμετάσχω σε αυτή την αποστολή δέχθηκα με μεγάλη χαρά.  Λίγες μέρες αργότερα άρχισαν οι επαφές με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη.  Ο Andrea και ο Luca βρισκόντουσαν στην Ιταλία και ο Γιώργος στην Κω.  Όλοι ανυπομονούσαμε να έρθει η μέρα του ταξιδιού.

Άρχισα να ετοιμάζω αποσκευές καμιά βδομάδα πριν κι έβαλα μέσα κι ένα μαγιό.  Το αδιάβροχο το είχα στην άκρη μαζί με άλλα δευτερεύοντα πράγματα ωστόσο όσο πλησίαζαν οι μέρες της αναχώρησης κοίταζα την πρόγνωση του καιρού και άλλαζα προτεραιότητες στον εξοπλισμό.  Περίμενα ότι το Αιγαίο θα μας υποδεχτεί χρωματισμένο από με τα άνθη της άνοιξης, με καταγάλανα νερά, αυτό τον ήλιο που μόνο εκεί συναντάς και άλλα στερεότυπα αλλά καλό είναι να μην κάνουμε σχέδια, ειδικά όταν αφορούν τον καιρό…

 

 

Ημέρα 1^η:

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Κω πήγαμε κατευθείαν στο ποδηλατικό κατάστημα Sernikos Bikes όπου τα ποδήλατα μας είχαν φτάσει και τα είχαν σχεδόν ετοιμάσει οι μηχανικοί.  Κάναμε τις τελευταίες ρυθμίσεις και βγήκαμε στο δρόμο βιαστικά γιατί η πρώτη μέρα του ταξιδιού μας  ίσως να ήταν η μόνη μέρα που θα καβαλούσαμε με ήλιο.

Κατεβήκαμε στο λιμάνι και ακολουθήσαμε τον παραλιακό ποδηλατόδρομο μέχρι που στρίψαμε δεξιά  προς το βουνό.  Με τον Luca και τον Andrea μόλις πριν λίγο είχαμε γνωριστεί από κοντά αλλά ήταν εύκολο να ποδηλατήσουμε παρέα.  Κρατούσαμε δυνατό ρυθμό και ήμασταν ενθουσιασμένοι.

 

Τόσο ενθουσιασμένοι που κάναμε λάθος στη διαδρομή, αντί να πάμε από τον υδροβιότοπο παραλιακά ανεβήκαμε κατευθείαν στο βουνό με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο συνοδείας να μας χάσει και να χρειαστεί να σταματήσουμε. Όση ώρα περιμέναμε μας πλησίασε ένας ντόπιος κτηνοτρόφος και πιάσαμε κουβέντα. Όταν του είπα ότι ο Andrea και ο Luca είναι από την Ιταλία άρχισε να μας λέει μια ιστορία από το τέλος της Ιταλοκρατίας. Ήταν τότε πολύ μικρός αλλά θυμάται 2 Ιταλούς στρατιώτες που δεν παραδόθηκαν και κατέφυγαν σε μια πετρόχτιστη καλύβα λίγο παραπάνω από το σημείο που βρισκόμασταν.

 

Ο πατέρας του τους έδινε νερό, λίγο φαγητό από αυτό που είχε η κατσαρόλα τους και γάλα από τα ζώα. Κάποια στιγμή οι Ιταλοί στρατιώτες εξαφανίστηκαν και δεν έμαθε ποτέ αν τους έπιασαν οι Γερμανοί και τους εκτέλεσαν ή γύρισαν με κάποιο τρόπο πίσω στην πατρίδα τους, έκαναν οικογένειες και θυμούνται τώρα στα βαθιά γεράματα ένα παιδάκι που κάποτε τους πήγαινε φαί σ’ ένα ταγάρι. Αυτή η ιστορία μου έφερε στο μυαλό το θεσμό του ασύλου, μπορεί ο μπαρμπΑντώνης να μην έχει ιδέα για την αρχαία ιστορία αλλά την κουβαλάει μέσα του ζωντανή, μπορεί οι Ιταλοί στρατιώτες να ήταν εισβολείς μέχρι πριν λίγο αλλά εκείνη τη στιγμή χρειάζονταν προστασία. Επίσης σκέφτηκα ότι σε μια άλλη εποχή μπορεί με τον Andrea και τον Luca να ήμασταν σε αντίπαλα στρατόπεδα και να πολεμούσαμε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Στο τέλος της ιστορίας έφτασε και το αμάξι υποστήριξης. Ο Γιώργος και το συνεργείο που κάλυπτε την αποστολή μας ήταν λίγο εκνευρισμένοι με το λάθος μας αλλά εμείς με την ιστορία του μπαρμπΑντώνη είχαμε απορροφηθεί. Όταν μας πλησίασαν και μας είδαν καθισμένους στο πεζούλι ηρέμησαν, κατάλαβαν ότι αυτός είναι ο σκοπός του ταξιδιού.

 

 

Συνεχίσαμε και όσο περισσότερο ανεβαίναμε υψόμετρο τόσο δυνάμωνε ο αέρας μέχρι που συναντήσαμε το διάσελο και τη λίμνη Συμπέτρου. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει ένα από τα ωραιότερα μονοπάτια που έχω ποδηλατήσει ποτέ. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι ακριβώς στην κόψη της κορυφογραμμής, αριστερά και δεξιά φαίνονται τα Τουρκικά παράλια, η Νίσυρος, η Κάλυμνος, η Ψέριμος και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Τα επιφωνήματα της χαράς μας τα έπαιρνε ο άνεμος καθώς κατεβαίναμε.

 

 

Είδαμε τα πρώτα σπίτια της Ζιάς λίγο πριν πέσει η νύχτα, το ρολόι μου έγραφε 30 χλμ και 750 υψομετρικά. Δεν ήταν μεγάλη η απόσταση αλλά όλα αυτά που βιώσαμε και είδαμε ήταν υπεραρκετά για να μας κάνουν να πάμε για ύπνο με μια γλυκιά κούραση.

 

 

Μέρα 2η:

Από την προηγούμενη μέρα μαύρα σύννεφα έρχονταν από την ανατολή. Η πρόγνωση έλεγε ότι η βροχή θα ξεκινήσει μετά το μεσημέρι οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να προλάβουμε να ποδηλατήσουμε στεγνοί στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση ένα από τα σημαντικότερα κάστρα των Δωδεκανήσων. Ο μεσαιωνικός οικισμός Παλιό Πυλί βρίσκεται σε 300 μ υψόμετρο με φυσική οχύρωση. Χτίστηκε πριν τον 11ο αιώνα μ.Χ και κατοικούταν μέχρι το 1810 όπου εγκαταλείφθηκε μετά από επιδημία. Μέχρι ένα σημείο φτάνει χωματόδρομος ωστόσο ήταν κλειστός εξ αιτίας κατολίσθησης, σπρώξαμε για λίγο τα ποδήλατα και φτάσαμε μέχρι το σημείο που ξεκινάει ο κεντρικός λιθόστρωτος δρόμος που περνάει μέσα από τον ερειπωμένο οικισμό.

 

Θέλαμε να καθίσουμε λίγο παραπάνω εκεί αλλά τα σύννεφα που πύκνωναν από πάνω μας δεν άφηναν πολλά περιθώρια χρόνου. Από τον παλιό οικισμό για να βγούμε πάλι στο χωματόδρομο το μονοπάτι ήταν κακοτράχαλο και η οδήγηση δεν ήταν πολύ άνετη με ποδήλατα gravel ωστόσο πολλές φορές δεν έχει τόσο σημασία αν καβαλάς enduro, cross country ή gravel ποδήλατο, σημασία έχει το που βρίσκεσαι. Στο Παλιό Πυλί είχα ξαναβρεθεί καλοκαίρι, τότε τα χρώματα στους βράχους ήταν κάπως σαν ξεθωριασμένα και όλα γύρω ξερά. Τώρα που όλα ήταν ποτισμένα από την υγρασία και καταπράσινα το μέρος έμοιαζε τελείως διαφορετικό.

 

Περάσαμε έξω από την Καρδάμενα και φτάσαμε στην αρχή ενός ακόμα λιθόστρωτου μονοπατιού που οδηγεί στο κάστρο της Αντιμάχειας. Το Ιταλικό μονοπάτι όπως έχει μείνει γνωστό είναι ένα ακόμα απομεινάρι του περάσματος των Ιταλών. Φτάνοντας στο κάστρο έπεσαν οι πρώτες σταγόνες βροχής, πλησίαζε μεσημέρι.

Επόμενος σταθμός μας ήταν η Κέφαλος. Είχαμε σχεδιάσει εκεί να κάνουμε στάση για φαγητό και να κάτσουμε στην παραλία. Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι είχα φανταστεί ότι όταν θα ήμασταν εκεί θα είχε λιακάδα ωστόσο με το που μπήκαμε στην περιοχή με τους αμμόλοφους ήταν σα να άνοιξε από πάνω μας μια γιγαντιαία ντουζιέρα, η βροχή και ο αέρας ερχόταν απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Σταματήσαμε για λίγο αλλά ήταν μάταιο να περιμένουμε να περάσει η βροχή. Όταν πια είχαμε κρυώσει αρκετά είπαμε να ξεκινήσουμε αλλά να αλλάξουμε πλάνο και να μην πάμε στην Κέφαλο.

 

Περάσαμε το αεροδρόμιο και λίγο έξω από την Αντιμάχεια έμεινα πίσω από τον Andrea και τον Luca, κρύωνα τόσο πολύ που μου ήταν αδύνατο να ακολουθήσω το ρυθμό τους επιπλέον το αυτοκίνητο συνοδείας είχε κολλήσει από πίσω μου. Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου και ο Γιώργος άνοιξε το παράθυρο για να με ρωτήσει αν είμαι οκ. Μια γλυκιά ζέστη βγήκε από το παράθυρο και μ’ έκανε να θέλω να βρεθώ μέσα του κι ας είχα καλύψει μόνο τα 55 από 70 χλμ.

 

Τα υπόλοιπα 15 χλμ της διαδρομής τα έκανα στη θέση του συνοδηγού με τη θέρμανση στο φούλ, θολωμένα τζάμια και τη μουσική από το ραδιόφωνο να με νανουρίζει. Μια – δυο φορές πήγαμε δίπλα στον Luca και τον Andrea και φαινόταν να το ευχαριστιούνται απίστευτα.

 

 

Ημέρα 3η:

Ο εξοπλισμός μας δεν είχε στεγνώσει αλλά δεν υπήρχε λόγος. Έτσι κι αλλιώς με το που βγήκαμε από το ξενοδοχείο για να ξεκινήσει η τρίτη μέρα έβρεχε πάλι οπότε και στεγνά να ήταν όλα θα γινόταν πάλι μούσκεμα μετά από μερικά λεπτά. Φύγαμε προς το Ασκληπιείο και το Ιπποκράτειο ίδρυμα αλλά δεν είχε κανένα νόημα η επίσκεψη μας εκεί. Έβρεχε τόσο πολύ που η μόνη σοφή επιλογή ήταν να συνεχίσουμε να κινούμαστε. Οι χωματόδρομοι που ακολουθήσαμε είχαν μετατραπεί σε ποτάμια, αλλού είχαν δημιουργηθεί μεγάλα νεροφαγώματα και είχαν πέσει δέντρα. Η Κως έμοιαζε περισσότερο με την οροσειρά της Πίνδου!

 

Το πρώτο τμήμα της διαδρομής, η ανάβαση, τελείωσε γρήγορα και βρεθήκαμε στο βουνό πάνω από την πόλη. Κάτω ή στον ορίζοντα δε βλέπαμε τίποτα από την ομίχλη και μπήκαμε σε ένα ακόμα μονοπάτι, το Flow Turtle είναι ένα από αυτά που έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία χρόνια και πραγματικά είναι ένα από τα πιο ωραία flow trails στην Ελλάδα, κάθε μέτρο του έχει δουλευτεί πάρα πολύ και κάθε στροφή έχει την τέλεια κλίση για να κρατάει το ποδήλατο μέσα χωρίς πολλά φρένα. Μετά από 2 μέρες οδήγησης με το Exploro Ultra ένιωθα άνετα να το εμπιστευτώ σε ένα μονοπάτι endurο παρότι οι συνθήκες ήταν αντίξοες. Βρέθηκα στο τέλος του μονοπατιού πολύ σύντομα να περιμένω τους άλλους 2 μ’ ένα πλατύ λασπωμένο χαμόγελο για να οδηγήσουμε προς μια διαφορετική πλευρά του βουνού που μου ήταν άγνωστη.

 

 

Πάνω από τα Θερμά η ομίχλη είχε πυκνώσει και είχαμε ελάχιστη ορατότητα, νερά έτρεχαν από παντού και αν δεν είχαμε το ίχνος της διαδρομής σε GPS σίγουρα θα μπερδευόμασταν, σχεδόν δεν ξεχωρίζαμε που είναι δρόμος και που είναι ρέμα.  Η κακοκαιρία άρχισε να υποχωρεί όταν φτάσαμε στην παραλία.  Είχαμε ακόμα 20 περίπου χιλιόμετρα για να κλείσει ο κύκλος μας.  Με το που πατήσανε οι ρόδες μας στην άσφαλτο τα σύννεφα άρχισαν να διαλύονται σιγά σιγά,  βγήκε κι ένας δειλός ήλιος.  Πριν φτάσουμε στην πόλη σταματήσαμε και στον υδροβιότοπο που κατά λάθος παρακάμψαμε την 1^η μέρα.  Το αεράκι είχε στεγνώσει κάπως τα ρούχα μας όταν φτάσαμε στο λιμάνι και η ταλαιπωρία από τη βροχή έμοιαζε μακρινή.

 

 

 

3T Exploro Ultra

Αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τα ποδήλατα – τα ολοκαίνουργια 3Τ Exploro Ultra. Όλες αυτές τις μέρες δεν είχαμε χρόνο να το κάνουμε. Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να ευχαριστηθώ άνετη και ασφαλή οδήγηση. Στα ποδήλατα gravel δεν είμαι ειδικός, έχω οδηγήσει λίγα αλλά ήταν εύκολο να αποκωδικοποιήσω τη γεωμετρία με το κοντό ασύμμετρο chainstay, τις μοίρες στο headtube που του έδιναν σταθερότητα και περνούσε πάνω απ’ οτιδήποτε. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα περιφερειακά του.

 

 

Οι ηλεκτρονικές αλλαγές ταχυτήτων μου έδιναν τη δυνατότητα να κατεβάζω αθόρυβα ακόμα και στις πιο σκληρές ανηφόρες με κροκάλα και το υδραυλικό παλουκόσελο της Crank Brothers ήταν κάτι που δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να είναι χρήσιμο σε gravel ποδήλατο αλλά όταν έβγαζα το σώμα μου πίσω για να κατέβω απότομα κομμάτια το εκτίμησα.

 

 

Η μεγαλύτερη όμως καινοτομία του 3T Exploro Ultra είναι η δυνατότητα να πάρει λάστιχο μέχρι 2,25.

 

Πριν ανέβουμε στα δωμάτια μας και ετοιμαστούμε για την αναχώρηση αφήσαμε τα ποδήλατα πάλι στο ποδηλατάδικο για να τα πακετάρουν και να τα στείλουν στην Ιταλία, μετά τη Κω έμαθα θα ταξιδέψουν σε εκθέσεις στην Ευρώπη. Όταν ακούμπησα το ποδήλατο μου στο stand πέρασα το χέρι μου πάνω στον οριζόντιο σωλήνα σα να το χαϊδεύω, σα ν’ αποχαιρετάω ένα φίλο που περάσαμε ωραία και τώρα ο καθένας τραβάει το δρόμο του.

Όταν σχεδιάζαμε αυτό το ταξίδι σίγουρα είχαμε στο μυαλό μας άλλες εικόνες, ειδικά οι Ιταλοί φίλοι μας. Ο καιρός θα μπορούσε να πει κανείς ότι δε μας βοήθησε καθόλου να τις επαληθεύσουμε παρόλα αυτά όταν αποχαιρετιστήκαμε ήμασταν όλοι χαρούμενοι, γεμάτοι εικόνες και σίγουροι ότι θα ξαναβρεθούμε στην Κω με καλύτερο καιρό και θα λέμε «θυμάσαι εκείνη την κακοκαιρία στην Κω; …τι ωραία που περάσαμε!»

 

 

 

*για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, τη λήψη πλάνων και φωτογραφιών δεν έγιναν πειράματα σε ζώα, κανένας αναβάτης δεν τραυματίστηκε, δεν έπαθε πνευμονία ή άλλα νοσήματα που σχετίζονται με το κρύο και τη βροχή.