«Κιθαιρώνεια Ανάβαση»

Ημέρα Κυριακή (29/4/2018) και ώρα περίπου 15:15

Κείμενο: Μανώλης Παρταράκης

Ο ποδηλάτης με τα τσακισμένα από τους πόνους και τις κράμπες γόνατα κάθεται στην άκρη του δρόμου 2.5 χλμ πριν από την κορυφή του Κιθαιρώνα και περιμένει το αυτοκίνητο του κοντρόλ να τον μαζέψει, καθώς του είναι αδύνατο να κάνει την παραμικρή κίνηση.

Είχε καταλάβει πλέον, αφού είχε στραγγίξει και τις τελευταίες σταγόνες δύναμής του, ότι μπρεβέ με 3.500 χιλιάδες υψομετρικά δεν βγαίνουν χωρίς εντατική προπόνηση. Και αν τα τραύματα των μυών μετά από λίγες ώρες είχαν περάσει, εκείνα του εγωισμού πήραν πολύ περισσότερο χρόνο. Μέχρι την στιγμή που μπήκε το Σάββατο (9/6/2018) η σφραγίδα από το κοντρόλ στην κορφή του Κιθαιρώνα στο επόμενο μπρεβέ που περιελάμβανε την συγκεκριμένη ανάβαση. Είχαν περάσει περίπου 40 μέρες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Από την στιγμή που δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την ανάβαση στο μπρεβέ του Κιθαιρώνα, το μόνο που σκεπτόμουν ήταν πώς να πάρω το αίμα μου πίσω. Το Σαλαμύκονος των Μπλε ήταν η μονή επιλογή, οπότε οι προπονήσεις εντατικοποιήθηκαν, οι βόλτες των Αγίων μετατράπηκαν σε αναβάσεις και πριν το καταλάβω βρισκόμουν ξανά στην εκκίνηση για ένα απαιτητικό μπρεβέ το οποίο ξεκινούσε από την πλατεία των Αγίων από το σημείο δηλαδή που ξεκινά η ομάδα μας τις Δευτεριάτικες εξορμήσεις.

(Εκκίνηση- Ερυθρές) Αφού σφράγισα,  ξεκίνησα μαζί με τον Δημήτρη Κουκή το πρώτο σκέλος της διαδρομής που περιελάμβανε την ανηφόρα για τις ανεμογεννήτριες  πάνω από την Χασιά. Κάτι το γεγονός ότι ήταν ακόμα πρωί, κάτι το ότι ήμασταν γεμάτοι από ενέργεια, η ανηφόρα καλύφθηκε σε χρόνο ρεκόρ για τα δεδομένα μας. Στην κορυφή σταματήσαμε για λίγο να φάμε και με την ευκαιρία αγναντέψαμε όλο το οροπέδιο των Δερβενοχωρίων. Ίσια στο βάθος φαινόταν το χωριό Πύλη, το οποίο ήταν και ο προορισμός μας. Μόλις φτάσαμε στο χωριό πέσαμε από την πίσω πλευρά του βουνού με την εύφορη πεδιάδα, προσφορά του Ασωπού ποταμού που την διασχίζει. Συνεχίζοντας το πετάλι μετά  από λίγη ώρα φτάσαμε στο πρώτο κοντρόλ στις Ερυθρές σχεδόν 40 λεπτά πριν κλείσει.

(Ερυθρές, Κιθαιρώνας, Ferry Μέγαρα-Σαλαμίνα). Αφού σφραγίσαμε, αρχίσαμε την δεύτερη ανηφόρα της διαδρομής η οποία περιελάμβανε το τεχνητά φυτεμένο ελατοδάσος πάνω από τις Ερυθρές, την ανηφόρα για τα Βίλια και την ανάβαση του Κιθαιρώνα. Μόλις φουλάραμε νερό και τζελάκια στην πηγή έξω από τα Βίλια ξεκινήσαμε την ανάβαση. Η διαδρομή για την κορυφή είναι απαιτητική γιατί, από τα 12 συνολικά, τα 8χλμ έχουν συνεχόμενη κλίση στο 10% . Αυτή την φορά όμως είχα προπονηθεί και έτσι η ανηφόρα βγήκε. Η χαρά μου ήταν τόση που στην ουσία άδειασα ψυχολογικά νομίζοντας ότι έχω τελειώσει, ενώ στην κυριολεξία δεν ήμουν ούτε στα μισά. Δυστυχώς στην κατηφόρα είδα τον Δημήτρη ο οποίος με ενημέρωσε ότι δεν θα συνέχιζε χτυπημένος από τις κράμπες. Η κατηφόρα μέχρι την Ψάθα  βγήκε σε χρόνο ρεκόρ μαζί με τον Χρήστο Μπανέλα και τον Γιάννη Αλεξόπουλο και πλέον από το Αλεποχώρι πήραμε τον δρόμο για τα Μέγαρα προκειμένου να περάσουμε στην Σαλαμίνα. Η ζέστη του καταμεσήμερου σε συνδυασμό με το ψυχολογικό άδειασμα έκαναν την ανηφορική διαδρομή ατελείωτη.  Κάποια στιγμή η ανηφόρα τέλειωσε και τότε για πρώτη φορά μας χαμογέλασε η τύχη, και αυτό διότι από εκείνο το σημείο και μέχρι τα Μέγαρα είχαμε τον αέρα να μας σπρώχνει καλύπτοντας την κατηφορική διαδρομή μέχρι το Ferry σε χρόνο ρεκόρ.

(Σαλαμίνα). Περάσαμε απέναντι, λοιπόν, και κάτι η θέα στα ακρογιάλια κάτι ο θαλασσινός  αέρας με έκαναν να πιστέψω ότι το μπρεβέ τελείωσε. Κούνια που με κούναγε. Ο ποδηλάτης που σχεδίασε την διαδρομή είχε κρυμμένα κι άλλα δωράκια με την μορφή συνεχόμενων τοίχων που δοκίμαζαν τα ήδη ταλαιπωρημένα γόνατα. Στο κοντρόλ στις Κολώνες συνάντησα μια γνωστή φυσιογνωμία. Την Έφη Τριανταφυλλίδου, την γνωστή σε όλους μας Joia Roza Levanto, η οποία είχε αναλάβει από τους Μπλε να επανδρώσει το συγκεκριμένο κοντρόλ. Αφού μου σφράγισε την κάρτα, με μπούκωσε με κάτι  κεϊκάκια που τα έτρωγα μηχανικά, μου έδωσε νερό για τα παγούρια και με έστειλε να τερματίσω γιατί ήμουν οριακά. Ξαναπήρα τα τοιχάκια πάλι προς τα πίσω και σε κάποιο σημείο έστριψα δεξιά για να κινηθώ προς το Ferry του Περάματος. Εκεί κοντά ο ποδηλάτης σαδιστής που σχεδίασε το μπρεβέ μας έδωσε την χαριστική βολή. 1.5 χλμ με κλίσεις άνω του 15%. Για να το ποδηλατήσω ούτε λόγος καθώς χρειαζόμουν τις δυνάμεις μου για να τερματίσω, οπότε ποδαράτο και Άγιος ο Θεός. Στο τέλος της ανηφόρας μας περίμενε εκεί και ο Έκτορας εκτελώντας χρέη  κρυφού  κοντρολιέρη για να ΒΕΒΑΙΩΘΕΙ ότι θα τα σπάσουμε τα γόνατα μας και ότι δεν θα διαλέξουμε κάποια παραπλήσια πιο εύκολη διαδρομή. Από κει και ύστερα ο δρόμος μας οδήγησε στο Ferry χωρίς κάποιο άλλο γεγονός άξιο αναφοράς.

(Πέραμα- Τερματισμός). Στο τέταρτο που έκανε το καράβι για να προσεγγίσει το Πέραμα υπολογίζαμε με τον Χρήστο τον χρόνο που μας είχε απομείνει, και, με δεδομένο ότι μας έμενε κάτι περισσότερο από μια ώρα έπρεπε να έχουμε ελάχιστη ταχύτητα τα 20 χλμ για να τερματίσουμε εντός ορίου. Μόλις λοιπόν έπεσε η πόρτα φύγαμε σαν τις σαΐτες και προκειμένου να τερματίσω, οδηγούσα σαν να πετούσα. Στην πλατεία των Αγίων έφτασα στην λήξη του χρονικού ορίου και ομολογουμένως γελούσαν και τα μούσια μου και τα μουστάκια μου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στο Ble Cycling Club για την σχεδίαση της διαδρομής η οποία τα είχε όλα. Πολλή ανηφόρα, διαδρομή μέσα σε νησί, πανέμορφα τοπία. Σου έδινε την ευκαιρία να αγναντεύεις μια την θάλασσα, την άλλη τους κάμπους, στην κορφή του Κιθαιρώνα όλο τον Κορινθιακό. Δεν ξέρω αν θα το βάλουν στο καλεντάρι για του χρόνου, αλλά αν το κάνουν, έμενα θα με βρουν ξανά στην εκκίνηση. Πραγματικά μια διοργάνωση που την προτείνω σε όλους τους μπρεβετάδες…