Άγιος Νικόλαος – Καβούσι – Σητεία – Μακρύγιαλος

Μια “πρωτόγονη” εμπειρία μακριά απ’ τον σύγχρονο κόσμο και τις ανέσεις του.

Η αναχώρηση απ’ τον Άγιο το πρωί της Κυριακής, ήταν απότομη!

Η διαδρομή ήταν εξεχόντως ειδυλλιακή! Πράσινο απ’ τα δεξιά μας, και γαλάζιο απ’ τα αριστερά μας. Πράσινο γεμάτο, ώριμο και σκιερό, που σε σημεία μας προφύλασσε απ’ τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο. Γαλάζιο που μας ταξίδευε και μας δρόσιζε και μόνο στη θέα ολόκληρου του κόλπου Μεραμπέλλου. Αυτά ως τις 12 περίπου… κι ώσπου άρχισε η ανηφόρα απ’ το Καβούσι προς το Τσιγγούνι(κο) Φαράγγι.

Καυτή η ανηφόρα, 10 και πάνω χιλιόμετρα, με κλίσεις προπονητικές για τους ντόπιους ποδηλάτες, γεγονός που μαρτυρούσαν οι ξεραμένες μπανανόφλουδες στο οδόστρωμα. Κλίσεις βασανιστικές και παρατεταμένες για μας που κουβαλούσαμε και το «καβούκι» μας μαζί. Λιγοστές στροφές ως ελάχιστες, έτσι που να μην έχουμε την ψευδαίσθηση πως μετά απ’ το καμπύλωμα του δρόμου έρχεται ίσως ένα ισιάδι, μια κατηφορίτσα… Αποφάσισα να “ονειρευτώ”.

Κι έτσι έφτασα ως το δεύτερο φαράγγι, του Ρίχτη, μια κυριολεκτικά “τροπική” ζούγκλα, πριν πιάσουμε την κάθοδο για Σητεία. Ένα φαράγγι με μια μοναδική θηριώδη φύση, σε αντιδιαστολή με το άγριο και πετρώδες φαράγγι της Ρόζας, που είχαμε συναντήσει την προηγούμενη μέρα, στα ριζά της ανάβασης για το Οροπέδιο Λασηθίου.
Οι ντόπιοι είχαν γεμίσει τα παραλιακά ταβερνάκια και μεζεδοπωλεία στην παραλία της Σητείας. Μύριζε ο τόπος θαλασσινά, πηγαινόρχονταν οι φάβες και τα σαλατικά, αλλά, εμείς… μακαρονάδα βραστή.

Είχαμε τουλάχιστον άλλα 35 χιλιόμετρα ακόμη πριν φτάσουμε στον προορισμό που θα μας χάριζε μια μοναδική εμπειρία ξεκούρασης, μακριά απ’ τον σύγχρονο κόσμο και τις ανέσεις του. Και τα 20 απ’ τα 35 χλμ ήταν και πάλι ανηφόρα, καθώς θα διασχίζαμε το νησί από βορρά προς νότο για τον Μακρύγιαλο. Μέσα στην πλούσια κοιλάδα του Άσπρου Ποταμού, σ’ έναν οικισμό 300 ετών με θέα στην κοιλάδα και το Φαράγγι Πεύκων, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με το γλυκό φως από δυο λάμπες παραφίνης και τη ζεστασιά ενός τεράστιου τζακιού που τα αγόρια εφοδίαζαν με ξύλα, ανά τακτά διαστήματα μες τη νύχτα, περιτριγυρισμένοι από γατιά ποικίλων χρωματικών συνδυασμών και λαμπερών ικετευτικών ματιών, που με δυσκολία κρατούσαμε έξω απ’ την ξύλινη πόρτα του σπιτιού με τους δυο σύρτες, ησυχάσαμε απ΄ την κόπωση της μέρας, ενώ κάπου πιο πέρα μικροί υδάτινοι καταρράκτες κελάρυζαν κατευθύνοντας ήρεμα την ροή τους προς τη θάλασσα.

Η Φιδούσα, γαληνεμένη στην αγκαλιά της φύσης, δεν νοιάστηκε καθόλου για τον χαμένο αέρα του μπροστινού της ελαστικού… Κι εμείς δεν της είπαμε κουβέντα, για να μην την ανησυχήσουμε.