1000αρι Πελοποννήσου

Ένα ταξίδι μισό

Κείμενο: Αγγελική Τσίγκου

Μετράω τις μέρες από το 1000αρι που εγκατέλειψα. (Και ταυτόχρονα μετράω αντίστροφα για το επόμενο).

Ακόμη αναρωτιέμαι εάν έκανα καλά… Και καταλήγω πως μάλλον έπραξα σωστά.

Ακόμη και η εγκατάλειψη, το να ακούσεις το σώμα σου και το πνεύμα σου να σου λέει «αρκετά, ως εδώ!» είναι μαγκιά! Θέλει θάρρος, αυτογνωσία και αποδοχή. Και μετά περνάς τα πέντε στάδια της θλίψης…

Την στιγμή που αποφάσισα ότι δεν θα συνεχίσω  – για τους δικούς μου λόγους, για να μην φορτωθώ στην παρέα και με σέρνει για 400 χλμ, γιατί μόνο με δυόμισι ώρες πολυπόθητου και εξαιρετικά αναγκαίου ύπνου δεν θα έβγαινε το υπόλοιπο- ένιωσα ανακουφισμένη, πιο ήρεμη.

Δεν πειράζει, λέω στον εαυτό μου: προσαρμόζεσαι, βλέπεις τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά, μα πάνω απ’ όλα μαθαίνεις. Τεστάρεις τα όρια και τις αντοχές σου.

Άκουσα μπράβο για την προσπάθεια, μπράβο που έφτασα στα μισά, μπράβο που αποφάσισα να σταματήσω… Εννοείται πως έκλαψα ήταν μια δύσκολη απόφαση γιατί υπό άλλες συνθήκες ξέρω θα το έβγαζα. Γιατί ξέρω τον εαυτό μου. Και τώρα έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς εκεί κάτω…