Brevet 5 – ανθισμένων- νομών και 400 χιλιομέτρων

Ένα Brevet με την εγγύηση και την υπογραφή των Greek Randonneurs

Ένα brevet 400 χιλιομέτρων, σε μια υπέροχη διαδρομή. Δύσκολο να πεις όχι…

Κείμενο: Έφη Τριανταφυλλίδου
Φωτό: Αποστόλης Γαζής, Γιάννης Τζιβιέρης, Κώστας Σταμάτης

Αν και οι συγκυρίες για μένα δεν ήταν οι ιδανικότερες για να δοκιμάσω για πρώτη μου φορά μια διοργάνωση 400 χλμ., εμπιστεύθηκα την αγαπημένη φίλη και συμποδηλάτισσα Αγγελική Τζίγκου.

Ήταν άλλωστε η εμπνεύστρια για τον σχεδιασμό αυτού του Brevet, που υλοποιήθηκε με τις σημαντικές υποδείξεις για σημεία της διαδρομής από μέλη της Λέσχης των Greek Randonneurs σε πέντε νομούς, Φθιώτιδας, Μαγνησίας, Λάρισας, Τρικάλων και Καρδίτσας.

Ξεκινήσαμε με τον Κώστα Σταμάτη να διασχίσουμε μες την Άνοιξη λίγο από Στερεά και πολύ από Θεσσαλία. Η συντροφιά μας μεγάλωσε μέσα σε γκρουπ που απαρτίζονταν από ντόπιους αλλά και ποδηλάτες από κάθε μεριά της Ελλάδας, που θα πετάξουν το καλοκαίρι για να μας εκπροσωπήσουν στη θρυλική διαδρομή Παρίσι – Βρέστη – Παρίσι.

Το Ble το παρεάκι!

Με το δυνατό Ble παρεάκι, δυνατό στο χιούμορ, στο πετάλι και στην υπομονή, ποδηλατήσαμε πάνω σε δρόμους ηλιόλουστους, στρωμένους στις άκρες τους με χιλιάδες νεαρά χαμομήλια, κάμπους σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, ανάμεσα από ελαιώνες αλλά και πευκώνες στα ψηλότερα σημεία – και ευκαλύπτους πήρε η μύτη μου κατά τόπους – για να μη μιλήσω για τη μαγεία των θάμνων στη Λίμνη Κάρλα, που έμοιαζαν με χνουδωτές συστάδες κατοικιών κάθε μικροσκοπικού αλλά και μικρομεσαίου υδάτινου οργανισμού, ούτε για τα πόσα ποτάμια, ρέματα και παραδοσιακά γεφύρια που θα έπρεπε να αναδεικνύονται σε αξιοθέατα για τους ξένους και να μη μαραζώνουν στη μοναξιά και την ερημιά τους ολοχρονίς του χρόνου.

Η μεγάλη περιπέτεια

Με θερμοκρασίες που είχαν απόκλιση μεταξύ τους ως και 20 βαθμούς, με το δισάκι μας γεμάτο από ρούχα νυχτερινά και ενεργειακά συμπληρώματα τόσο για μας τους ίδιους όσο και για την τεχνολογία που κουβαλούσαμε μαζί μας, ανεβήκαμε τοιχαλάκια με διψήφιες κλίσεις, ισορροπήσαμε πάνω σε χαλικόδρομους με παχύ στρώμα από πετράδια – όχι πολύτιμα, αναζητήσαμε το φέγγος της σελήνης κάποιες δύσκολες και μονότονες ώρες πριν το ξημέρωμα, οδηγηθήκαμε από φανάρια που βλέπαμε στο βάθος ατέλειωτων ευθειών και που – μάταια – προσπαθούσαμε να υπολογίσουμε την απόστασή τους, ελπίσαμε να μην ενοχληθούν τα τσοπανόσκυλα από το πέρασμά μας, αλλά – κυρίως – φιλοξενηθήκαμε με συντροχική αγάπη και ζεστασιά ψυχής από ντόπιους ποδηλάτες που σε συνεργασία με τους άψογους καθ’ όλα διοργανωτές Greek Randonneurs, μας υποδέχονταν σε κάθε πόλη έχοντας φροντίσει για την κάθε λεπτομέρεια ώστε να μη χαθεί ούτε λεπτό παραγωγικού χρόνου αλλά και ξεκούρασης!

Τα σημεία ελέγχου είχαν στηθεί στα πιο κομβικά από κάθε άποψη σημεία, στο γραφικό λιμανάκι της Γλύφας, στην πολύβουη αλλά χαλαρωτική μεσημεριανή ατμόσφαιρα των παραλιακών καφέ του Βόλου, το χρειαζούμενο κρυφό κοντρόλ μετά την ανηφόρα για υδροδοσία και ενθάρρυνση στις ονειρεμένες Γλαφυρές, στα περίχωρα της Λάρισας σε νοστιμότατη σουβλακερί, αλλά και μέσα στις ποδηλατουπόλεις των Τρικάλων και της Καρδίτσας, όπου υπήρχε και η δυνατότητα για ύπνο για όσους το επιθυμούσαν.

Και ύστερα… ακόμη και την ανατολή είχαν υπολογίσει οι διοργανωτές να συμπέσει με τα πιο όμορφα χιλιόμετρα της διαδρομής, στην ανηφόρα του Δομοκού! Ο ήλιος από τη μία και ο κάμπος από την άλλη. Και το οροπέδιο να απλώνεται ανάμεσα στις δύο ανηφόρες πριν πιάσουμε την κάθοδο για Λαμία, να σε ξεγελά πως δεν μπορεί να είσαι στα 400 υψόμετρο και η πόλη να είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο πιο χαμηλά, αθέατη πίσω από όλα αυτά τα λοφάκια που σε περιτριγυρίζουν.

Ο τερματισμός ταυτίστηκε με μια εσωτερική δική μου εκκίνηση
Η απόλυτη ικανοποίηση για έναν άθλο που κάποτε φάνταζε τόσο μυθικός. Μία κατάκτηση που μέχρι πριν λίγες ημέρες ανήκε μόνο στη σφαίρα των ηρωικών ποδηλατών που άκουγα εδώ και εκεί να διηγούνται τις περιπέτειές τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πολυχιλιόμετρο Κώστα που, ως δανδής, με είχε στο νου του σε όλη τη διαδρομή, την Αγγελική που με είχε ενθαρρύνει καιρό πριν να το δοκιμάσω, τη Χάνα, που με τη δυναμική, τη στωικότητα και την ηρεμία της με ενέπνευσε και ας μην το πιστεύει, τους Παναγιώτηδες με το χιούμορ τους, τον Λευτέρη και τον Τάκη που δεν πτοούνται με τίποτα, τον Θανάση τον απάλευτο «σιδερένιο» ποδηλάτη, τον Βασίλη την ήρεμη δύναμη, τον Χρήστο και τον Τέλη που η μοίρα μας το ‘χει να ανταμώνουμε στα βουνά και – πλέον και – στα σκοτάδια σε όλα τα μπρεβέ, αλλά και όλους τους συντρόχους που στη μία ή την άλλη στιγμή ποδηλατήσαμε παρέα και μοιραστήκαμε την προσπάθεια και τον δρόμο. Τα ονόματά τους μπορεί να μην αναφέρονται σε αυτό το «σύντομο» κείμενο, όμως οι ίδιοι κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου.

Θα ανταμώσουμε, με το καλό, στο επόμενο ταξίδι.