Flèche 2019: Aπό τα Τέμπη με… τέμπο!

Flèche 2019 άλλη μια αξέχαστη εμπειρία

Στο Flèche 2019, συμμετείχαν 11 ομάδες, που αποτελούνταν από 3 έως και 5 μέλη, συνολικά 45 άτομα, ανάμεσα στα οποία 4 γυναίκες και 4 συμμετοχές από το εξωτερικό (2 από Βουλγαρία, Ιταλία, Ρωσία), ενώ 20 από τους 45 ήταν μέλη του Ble Cycling Club.

Και ενώ περιμένω από τον Έκτορα τα φετινά στατιστικά στοιχεία για το Flèche, μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος που πρόσφατα με κέντρισε, πριν την αναχώρησή μας για τη Θεσσαλονίκη. L’ âme se nourrit aux cœurs des paysages. Η κυριότερη διεργασία στην αποτίμηση των παλμών των τοπίων είναι η θέση που βρίσκεται η ψυχή την ώρα που τα διασχίζει.

Θα αρχίσω ανάποδα, λοιπόν, το «δοκιμιάκι» μου για το Flèche 2019. Από το τέλος, το τέλος της δικής μας διαδρομής, της ομάδας De Tempi à tempo, Από τα Τέμπη με tempo… και με πάθος για ποδήλατο και ταξίδι!

…και φτάνουμε έξω από τη Θεσσαλονίκη έχοντας περάσει από Κατερίνη και έχοντας διασχίσει τον καταπράσινο κάμπο. Και μπαίνουμε στη Σίνδο. Όχι αυτήν του Ηρόδοτου, την παράλια πόλη που βρισκόταν μεταξύ αρχαίας Θέρμης και Χαλάστρας, στις εκβολές του Εχεδώρου (σήμερα γαλλικού) ποταμού, αλλά αυτήν που βρομόνερα λούζουν τους τραχείς και καταφαγωμένους δρόμους. Αυτήν τη μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές ζώνες της Ελλάδας, όπου άμοιρα αδέσποτα ζώα εκπλήσσονται στο πέρασμα του τουρίστα και αφηνιάζουν. Εκεί όπου παραδίπλα ανασαίνουν 9.000 μόνιμοι κάτοικοι…

 

 

Κι ενώ υποθέταμε πως ο χρόνος δεν θα φτάσει για να τερματίσουμε στην παραλία της Θεσσαλονίκης αλλά κάπου άδοξα πιο πριν, συντελείται η διέγερση της ψυχής που συλλαμβάνει τους παλμούς του βασανισμένου τοπίου και επιλέγει να μην ηττηθεί. Και το παρεάκι μαζεύει τις δυνάμεις του και αρχίζει να τις αναμετρά με τον χρόνο, μεθάει από την ατμόσφαιρα της επικείμενης γιορτής, παρασύρεται στη δύνη της και ανεβάζει ρυθμό, και… Νενικήκαμεν, μπροστά από το άγαλμα του Αλέξανδρου στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Όχι πως καθαυτό έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, εκτός μόνο πως αυτό ήταν το προκαθορισμένο σημείο τερματισμού μας.

Καπετάνιος μας ο «ποντοπόρος» Γιάννης Βουκελάτος και τέσσερις υπαρχηγοί, Derk von Moock, Παναγιώτης Κοντομίχαλος, Μαρία Κούκη και Έφη Τριανταφυλλίδου, σε 395 χιλιόμετρα, αλλά αμέτρητες στιγμές αποθηκευμένες στα ενδόμυχα του εγκεφάλου, που – ξέρει αυτός – θα τις ανασύρει σε ώρα ανάγκης και θα μας τις σερβίρει σαν ανάσες εμπλουτισμένες σε οξυγόνο κάποιες δύσκολες ώρες που θα τις χρειαστούμε στο μέλλον.

 

Η μικρότερη διανυθείσα απόσταση ήταν 363 χλμ. και η μεγαλύτερη 463 χλμ. σε 24 ώρες.

 

Ανάμεσά τους, οι ονειρεμένες αναβάσεις του Μπράλου και του Δομοκού μες την σιγαλιά της νύχτας, κάτω από το γενναιόδωρο φως μιας ολόγιομης σελήνης, προστάτιδας των ποδηλατών – θαρρείς – και στα αριστερά μας να παίρνει νόημα μέσα μου ο δύσκολος και χιονερός χειμώνας που πέρασε, αφού οι κατάλευκες, ακόμη, ψηλές κορφές των μακρινών βουνών λειτουργούσαν σαν ένας επιπλέον ανακλαστήρας του φωτός του ήλιου πέρα από το φεγγάρι. Κατά τόπους, μας συνόδεψε η μοναδική φωνή του Νικ Κέιβ και κάποιοι νταλικιέρηδες που κι αυτοί δεν είχαν ύπνο και αλώνιζαν τα βουνά. Ένα ξαφνικό αεράκι πλάι σε μια θεόρατη σπηλιά στην είσοδο ενός φαραγγιού στον Μπράλο, λίγο πριν την κατηφόρα, με έφερε ξανά πίσω στη Γη.

Και ύστερα τα Τέμπη, η ειδυλλιακή κοιλάδα μεταξύ Ολύμπου και Όσσας, που ανέκτησε την ομορφιά και τη γαλήνη για τις οποίες την παίνεψαν ιστορικοί και ζωγράφοι ανά τους αιώνες, αφού η κίνηση των αυτοκινήτων διοχετεύθηκε σε μεγαλύτερο οδικό δίκτυο. Μόνο πράσινο και κελαηδήματα πουλιών θυμάμαι από το σύντομο πέρασμά μας, μαζί με μία από τις ωραιότερες φωτό που θα έχω για πάντα στο αρχείο μου. Η δεύτερη πιο νόστιμη στάση μας, στο λιμανάκι του Λιτόχωρου, στην ηρεμία του μεσημεριού παρέα με ντόπιους, άξιους συνεχιστές της φιλόξενης παράδοσης της φημισμένης μακεδονικής πολιτείας του Δίου Πιερίας και του Ξένιου Δία.

 

 

Και να και το πρώτο μου power nap, στην σύντομη μπρεβετική μου ιστορία, ένα τρίλεπτο στην Κατερίνη την ώρα που ο Derk αλλάζει λάστιχο. Ευλογημένη άτυχη στιγμή!

Και τα ανηφοράκια στο Αιγίνιο; Τι να πω γι’ αυτά τα τοιχαλάκια που μ’ έπιασαν στον ύπνο, κυριολεκτικά, αφού πήγα αδιάβαστη στο Flèche 2019. Την ώρα εκείνη και για αρκετά χιλιόμετρα, ορκιζόμουν πως δεν θα ξαναπατούσα το πετάλι μου σ’ εκείνα τα μέρη. Σήμερα τα αναπολώ με λαχτάρα, να ξανά τα ανέβω έτσι μες την Άνοιξη με τα ολάνθιστα χορτάρια και χαμομήλια στα δεξιά και αριστερά μου, σε έκταση που το μάτι μου δεν έπιανε το τέλος της.

H άφιξη στη Θεσσαλονίκη

Κι ήρθε η Κυριακή! Στη Θεσσαλονίκη της ιστορίας, της παραλίας, του Λευκού Πύργου, του ποδηλατόδρομου, της παλιάς πόλης, των Βυζαντινών και των Ρωμαίων που σε χαιρετούν από μέσα από τους αιώνες, εδώ πιο πολύ από όπου αλλού στην Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη με το λάμδα το παχύ, με τον «χαλαρό» ρυθμό, στην πλατεία ΝτοΡε, ξεκινάει από το χάραμα κιόλας η γιορτή του ποδηλατικού τουρισμού, το πανηγύρι των ταξιδιωτών γύρω από βρόμικα ντεραγιέ και τσάντες πεταμένες εδώ κι εκεί, αλλά ενθουσιασμένους αναβάτες, που δεν ξέρουν πού να πρωτοκάτσουν και με ποιον να πρωτοαγκαλιαστούν και να φιληθούν. Οι πιο πολλοί από αυτούς «μεγάλα ονόματα» του είδους. Θέλω να συγκρατήσω την κάθε τους έκφραση, την κάθε κουβέντα και την κάθε αναπόληση από τα περασμένα που διηγούνται με κρυφή περηφάνια και ασταμάτητη πολυλογία.

Και γιορτάζουμε τα 100 μπρεβέ του Χάρη και φοράμε τις επετειακές μπλούζες, ενώ εκείνος λάμπει από αγάπη. Και ο Έκτορας πρωτοστατεί και δίκαια, γιατί με πάθος κάθε χρόνο αφιερώνει από τον χρόνο που δεν έχει για τη διοργάνωση. Και πάντα, σε όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει το Flèche, παρόν ολόγυρα και μέσα μας, είναι το πνεύμα του Vigor, του Γιώργου Βίδου, που έδωσε και συνεχίζει να δίνει στην ποδηλασία και στους εραστές της, μόνο… ευφροσύνη. Και μαζί μας, κάθε χρόνο, ακούραστη, η αδελφή του Γιώργου, Βάλια, που μας ακολουθεί σε όποια γωνιά της Ελλάδας και αν ποδηλατούμε και υπογράφει τους επαίνους που διανέμει η διοργάνωση. Την ευχαριστούμε.

 

 

Στο Flèche 2019, συμμετείχαν 11 ομάδες, που αποτελούνταν από 3 έως και 5 μέλη, συνολικά 45 άτομα, ανάμεσα στα οποία 4 γυναίκες και 4 συμμετοχές από το εξωτερικό (Βουλγαρία, Ιταλία, Ρωσία), ενώ 20 από τους 45 ήταν μέλη του Ble Cycling Club.

 

 

Η μικρότερη διανυθείσα απόσταση ήταν 363 χλμ. και η μεγαλύτερη 463 χλμ. σε 24 ώρες. Συνολικά διανυθέντα 17.814 χλμ., με νοτιότερη εκκίνηση τον Άγιο Στέφανο Αττικής και βορειότερη και πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, τη Σόφια.

Και του χρόνου θα flèchάρουμε!