Σούδα – Μαργαρίτες Ρεθύμνου

Η περιπέτεια της Φιδούσας ξεκίνησε την προηγούμενη το βράδυ. Πέρασε τη νύχτα δεμένη ασφυκτικά, ανάμεσα σε βρυχηθμούς τεράστιων οχημάτων και φορτηγών ψυγείων που δεν σταμάτησαν όλη νύχτα να δουλεύουν στο γκαράζ του πλοίου.

Πριν καν ξημερώσει, είχαμε ήδη μπει στο δρόμο προς την αρχαία Ρήθυμνα, τον Ρέθεμνο των Κρητικών, υπό την απειλή της βροχής που μας ακολουθούσε, ήδη, από μέρες.

Μετά τις πρώτες ανηφοριές προς την Γεωργιούπολη συναντηθήκαμε τυχαία με δυο τουρίστριες ποδηλάτισσες που έκαναν μια σύντομη σχετικά διαδρομή, χωρίς μπαγκάζια, αφού διανυκτέρευαν κάπου εκεί κοντά. Με τον χάρτη τους παραμάσχαλα, και μετά από λίγες ερωτήσεις που μας έκαναν για την ένταση των ανηφοροκατήφορων ως το Ρέθυμνο, αποχαιρετιστήκαμε

Η μια απ’ τις δυο μάς ανταπόδωσε τις πληροφορίες, όταν την ξανασυναντήσαμε σαν άγγελο καλών νέων, πριν την πόλη του Ρεθύμνου, φωνάζοντάς μας από απέναντι “There’s a good downhill coming!”. Η θάλασσα ένα γκρι ίδιο με του ουρανού, και η βλάστηση της περιοχής απαράμιλλη, με αποκορύφωμα την Λίμνη Κουρνά, όπου με κρωξίματα μας υποδέχτηκαν τα λιγούρικα παπιά λες και ξέρουν για τα ξηροκάρπια που ‘χουν πάντα κρυμμένα κάπου απάνω τους οι ποδηλάτες. Το πρώτο γερό ανέβασμα ήρθε ακριβώς μετά τη λίμνη, κι ύστερα από κει και μετά, η αγωνία μου για γλύστρες στα ατέλειωτα ανεβοκατεβάσματα με στοίχειωσε ως το Ρέθυμνο. Δεν είχα δει τίποτα ακόμη…

Μόνο αξιοθέατα, όπως την χαρακτηριστική Ενετική Φορτέτζα που την κυκλώσαμε για να μπούμε στην πόλη, και το στρατόπεδο που υπηρέτησε ο πατέρας μου ως έφεδρος αξιωματικός. Στάση για φαγητό στο κέντρο της πόλης, προσπάθεια για στέγνωμα, στεγνή αλλαξιά και τα ποδήλατα έξω στη βροχή κουκουλωμένα με αδιάβροχο για κάμποση ώρα. Ο καιρός χειροτέρευε και τα τελευταία 30 χιλιόμετρα της μέρας ήταν πραγματικά δύσκολα: στην αρχή και όσο ήμασταν ακόμη σε αστική περιοχή, βροχή από πάνω, λάσπη από κάτω και συντριβάνια λασπόνερου που μας εκτόξευαν συμπληρωματικά οι φίλοι αυτοκινητιστές που μας προσπερνούσαν.

Ύστερα δευτερεύοντες εσωτερικοί δρόμοι με μια φύση σε όλες τις αποχρώσεις και τις ευωδιές του βρεμένου πράσινου, με τη βροχή να δυναμώνει και πλέον να την νιώθουμε ως το κόκκαλο κι ως το τελευταίο νυχάκι των ποδιών μας, που δήθεν ήταν προστατευμένα με αδιάβροχα καλύμματα… Το χειρότερο απ’ όλα, οι κατηφόρες να μου κόβουν την ανάσα… Κατηφόρες; Τώρα που τις αναλογίζομαι, εκείνες τις πρώτες “κατηφόρες”, γελάω με τον εαυτό μου. Δεν είχα δει κατηφόρες ακόμη…

Καταφέραμε να φτάσουμε λίγο πριν νυχτώσει στις Μαργαρίτες, στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Η ομίχλη, η υγρασία και η σκοτεινιά, παρόλο που ακόμη ήταν μέρα, συνέθεταν ένα αλλόκοτο σκηνικό, σε συνδυασμό με την αισθητική του παραδοσιακού οικισμού του 1750, όπου είχε κανονιστεί η διαμονή μας, και όπου μια ευγενική οικοδέσποινα μας περίμενε με περισσό ενθουσιασμό κι όρεξη για διηγήσεις που τέτοιες δεν είχα ξανακούσει.

Κι όσο εμείς γευόμασταν σπιτική ρακή κι ελιές, κι όσο τα ρούχα αγωνίζονταν να στεγνώσουν στο κατώι ενός βενετσιάνικου πέτρινου φουρνόσπιτου, στο όνειρό μου ήρθε η Ερωφίλη κι ο Πανάρετος, του Ρεθυμνιώτη συγγραφέα του 16ου αι, Γεώργιου Χορτάτση, που εξομολογούνταν αναμετάξυ τους λόγια αγάπης, ενώ η βροχή έξω μαινόταν αλύπητα.

Η Φιδούσα θα πέρναγε την πιο δύσκολη νύχτα της ζωής της, έξω στο κρύο, κάτω από ένα υπόστεγο, σε μια πανέμορφην αυλή πλάι σε μια λαξευτή σε βράχο δεξαμενή, και περιτριγυρισμένη από πέτρινες γούρνες και πεζούλες. “Μέσα στην υγρασία, όμως, έρμη και μόνη…” την άκουσα να ψιθυρίζει, καθώς την σκέπαζε προστατευτικά ο σύντροχος Αλέξανδρος μ’ ένα αδιάβροχο σεντόνι…