Με τον «no way» Hans Rey στη Νορβηγία!

Ένα μοναδικό ταξίδι στα νησιά της Νορβηγίας με τον θρύλο Hans Rey

Δεν είχα ακούσει ποτέ πριν για τα νησιά Lofoten, μέχρι που με πλησίασε ένας παλιός φίλος και πρώην αθλητής από τη Γερμανία, ο Manfred «Mani-Shoot» Stromberg, που ήταν ο φωτογράφος αυτού του ταξιδιού, μαζί με τον επίσης Γερμανό αθλητή Enduro και photo rider, Tobias Woggon.

Από τον Hans Rey και τον Tobias Woggon / Φωτό: Manfred Stromberg

Αυτό το μέρος δεν είναι πολύ γνωστό μεταξύ των αναβατών ΜΤΒ, προφανώς επειδή είναι ένας παράδεισος για τους backpackers και τα μονοπάτια πεζοπορίας και το έδαφος είναι πάρα πολύ απότομα για off-road οδήγηση, ιδιαίτερα στο νότιο μέρος των νησιών όπου και πηγαίναμε. Μου φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον να πάμε από κοντά και να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά. Ο Tobias είχε ξαναπάει την προηγούμενη χρονιά, αλλά χωρίς ποδήλατο – μου είπε ότι το μέρος ήταν καταπληκτικό, αλλά δεν ήταν σίγουρος για το πόσο εύκολο θα ήταν να καβαλήσουμε στις συγκεκριμένες διαδρομές.Ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε παρέα και η περιέργειά μου πυροδοτήθηκε όταν μου έδειξαν κάποιες φωτογραφίες από αυτά τα εντυπωσιακά και παράλληλα τραχιά νησιά στη Νορβηγία, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο.
Χιόνι, πάγος και χαμηλές θερμοκρασίες είναι τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς για τον Αρκτικό Κύκλο, αλλά επίσης ο ήλιος του μεσονυχτίου, το Βόρειο Σέλας και φυσικά οι Βίκινγκς, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα νησιά αυτά πριν από 1300 χρόνια περίπου.

Παρόλο που τα καλοκαίρια είναι μικρά στα Lofoten, οι ημέρες είναι πολύ μεγάλες, μοναδικές θα έλεγα, και εκπληκτικά ήπιες, χάρη στο Ρεύμα του Κόλπου που φέρνει θερμό νερό και αέρα στα Αρκτικά ύδατα της Νορβηγικής Θάλασσας.
Τελικά ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες ποδηλάτες mtb στα νησιά, μιας και σχεδόν όλοι τους ζουν στο πιο πυκνοκατοικημένο κεντρικό και βόρειο τμήμα των Lofoten, όπου το έδαφος είναι πολύ πιο ήπιο με λόφους. Ήρθαμε σε επαφή με έναν από τους ντόπιους, τον Tommy Amundsen, ο οποίος πολύ ευχαρίστως μας έδωσε συμβουλές και μας έδειξε μερικές από τις αγαπημένες του διαδρομές, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ούτε κι εκείνος είχε καβαλήσει ποτέ στο νότιο άκρο των νησιών, όπου ήταν και ο προορισμός μας. Έχοντας λοιπόν διαβάσει πολλούς οδηγούς για την περιοχή, οι τέσσερίς μας κανονίσαμε να συναντηθούμε εκεί τον Αύγουστο του 2013, κάπως αργά για τον ήλιο του μεσονυκτίου, αλλά πριν ακόμη έρθει άλλος ένας μακρύς και σκοτεινός χειμώνας από τον Σεπτέμβριο.

Συναντηθήκαμε στο Όσλο και από εκεί πετάξαμε στο Μπόμπο διασχίζοντας έτσι τον Αρκτικό Κύκλο, πήραμε το φέρι για τα Lofoten και μετά από άλλες 3,5 ώρες φτάσαμε τελικά στο Reine, στις 4:00 πμ, μετά από ταξίδι δύο ημερών κι έχοντας χάσει το προηγούμενο φέρι για πέντε λεπτά, κάτι το οποίο μας στοίχισε εφτά ώρες αναμονή για το επόμενο. Το Reine είναι ένα ήσυχο και γραφικό ψαροχώρι. Είχαμε κανονίσει να μείνουμε σε ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά, κόκκινα ψαροκαλύβια, γνωστά ως «Rorbu», κατάλληλα τροποποιημένα για τις ανάγκες του σύγχρονου ταξιδιώτη.

Ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε μερικά από τα διαβόητα απότομα μονοπάτια πεζοπορίας με αρκετές ημερήσιες εξορμήσεις γύρω από τη Moskenesoya, τη Νότια κορυφή των νησιών. Είχα φέρει μαζί το καινούριο μου ποδήλατο GT Sensor 130mm, ενώ ο Tobias καβαλούσε το δικό του, ένα BMC Enduro. Ο πρώτος μας στόχος ήταν να φτάσουμε μέχρι το σημείο που έδειχνε η καρτ ποστάλ, το βουνό Reinebringen, το οποίο – σε όσους καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή – παρέχει απίστευτη θέα στα Φιορδ, στις αμέτρητες λίμνες και στον ωκεανό. Όχι μόνο ήταν η ανάβαση απότομη, αλλά και η κατάβαση δεν υποσχόταν τίποτα το διασκεδαστικό, που είναι και το κίνητρο για τέτοιες διαδρομές. Το άλλο πρόβλημα ήταν οι διάφορες πέτρες που υπήρχαν διάσπαρτες και έπεφταν εδώ κι εκεί, αποτελώντας τεράστιο κίνδυνο. Λίγες μέρες πριν πάμε εμείς, ένας τύπος παραλίγο να χτυπηθεί στο κεφάλι από έναν βράχο που έπεσε και μια άλλη κυρία είχε χάσει τη ζωή της, όταν έχασε την ισορροπία στης στο απότομο αυτό μονοπάτι.

Μετά από ανάβαση μιας ώρας και κάτι, φτάσαμε στην κορυφή και ξαφνικά, οι φωτογραφίες που είχαμε δει ζωντάνεψαν μπρος στα μάτια μας! Μόνο κάποια σύννεφα μια έκρυβαν και μια εμφάνιζαν την παραλία από κάτω, παίζοντας διαρκώς με τα μάτια μας. Συνεχίσαμε πιο πάνω στην κορυφογραμμή που είχε ένα καλό μονοπάτι, αλλά λίγο πιο πέρα σταματούσε και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κατά μήκος της κορυφής και να βρούμε κάποια μονοπάτια από την άλλη πλευρά, αλλά το έδαφος ήταν αρκετά επικίνδυνο για να πάμε χωρίς επιπλέον ασφάλεια. Η κατάβαση ήταν υπέροχη μέχρι βέβαια να φτάσουμε το απότομο κομμάτι, το οποίο ήταν αδύνατο να το περάσεις επάνω στο ποδήλατο. Ομολογώ ότι είμαι σε συνεχή αναζήτηση απότομων και τεχνικών μονοπατιών γιατί μου αρέσει να ξεπερνάω τα όριά μου, αλλά αυτό που βρήκαμε εκείνη την ημέρα μπορεί δύσκολα να χαρακτηριστεί ως «μονοπάτι». Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κανείς άλλος πριν από εμάς δεν είχε πάρει αυτή την απόφαση και την τρελή ιδέα να το ανεβοκατέβει με το ποδήλατό του!

Το δεύτερο μισό της ημέρας το χρησιμοποιήσαμε για να συναντήσουμε τον Tommy, φίλο μας από την περιοχή, και να κατέβουμε ένα από τα αγαπημένα του μονοπάτια κοντά στο Leknes. Το σημείο που πηγαίναμε ήταν προς τα βόρια, περίπου μια ώρα με το αυτοκίνητο και το έδαφος ήταν πολύ πιο ομαλό και βατό, όχι μόνο στην ανάβαση αλλά και στην κατάβαση.
Ο Tobias είχε φέρει ένα καλάμι μαζί του κι έτσι πήγαμε να ψαρέψουμε το δείπνο μας. Ήξερα ότι η Νορβηγία ήταν γνωστή για το ψάρεμα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο απλό και εύκολο όσο το να πετάς την πετονιά στο νερό και μετά να την τραβάς έξω με ένα ψάρι να σπαρταράει κάθε φορά από το αγκίστρι. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αυτό μας έγινε συνήθεια και ο Tobias αποδείχτηκε να είναι ένας έξοχος μάγειρας.

Κάποια άλλη μέρα εξερευνήσαμε τα μονοπάτια προς την καλύβα Munkebu, χωρίς αμφιβολία η αγαπημένη μου διαδρομή. Ξεκινήσαμε κοντά από ένα χωριό με το σύντομο όνομα «A» και μετά από λίγο, το δρομάκι περνούσε πάνω από έναν καταπληκτικό, μεγάλο καταρράκτη. Συνεχίσαμε το δρόμο διασχίζοντας την κοιλάδα, περνώντας λίγο-πολύ από 16 λίμνες! Παρόλο που είχαμε να σπρώξουμε ή να κουβαλήσουμε τα ποδήλατά μας σε αρκετά σημεία κατά την ανάβαση, μπορώ να πω ότι τα συγκεκριμένα μονοπάτια ήταν αρκετά βατά, αλλά ιδιαίτερα τεχνικά, κυρίως στην κατάβαση.
Τα μονοπάτια στα Lofoten δεν είναι παλιά και σηματοδοτημένα όπως στις Άλπεις, όπου τα περισσότερα είναι ιστορικοί εμπορικοί ή στρατιωτικοί δρόμοι που χρησιμοποιούνται και πατιούνται εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ, αυτά τα δρομάκια χρησιμοποιούνται απλά από κάποιους πεζοπόρους κατά τη διάρκεια του σύντομου καλοκαιριού, κανένας δεν τα συντηρεί, ούτε φτιάχτηκαν για να φιλοξενούν το ρωμαϊκό στρατό ή εμπορικά καραβάνια. Στην πραγματικότητα, κάποια από αυτά δεν καταλήγουν πουθενά, εκτός από κάποια αξιόλογα σημεία πάνω στα βουνά με υπέροχη θέα, που συντηρούνται από το Norwegian Mountain Club. Μας πήρε τρεις ώρες μαζί με τις παρακάμψεις για να φτάσουμε σε μια καλύβα πάνω στην κορυφή και παρόλο που η κατάβαση ήταν γρηγορότερη, ήταν το ίδιο εξουθενωτική. Το μονοπάτι ήταν τεχνικό και γεμάτο προκλήσεις, με το δυνατό κορμό να είναι απαραίτητο προσόν για να καταφέρεις να μανουβράρεις το ποδήλατό σου σε αυτό το βραχώδες έδαφος.

Ο καλός καιρός δε θα κρατούσε για πολύ και το συνειδητοποιήσαμε όταν πήραμε το φέρι για το Vindstad, ένα μικρό οικισμό με 15 περίπου σπίτια στην άλλη πλευρά του κόλπου, αποκομμένο ανάμεσα σε δύο μεγάλες οροσειρές στα Βόρεια και στα Νότια, καθώς και τον ανοικτό ωκεανό στα Δυτικά. Φαίνεται ότι εκεί ζει μόνιμα μονάχα μια γυναίκα, η οποία φροντίζει τα πρόβατα και προφανώς δεν έχει κουνηθεί από τον τόπο της εδώ και 30 χρόνια.

Καταλήξαμε να εξερευνήσουμε όλη την περιοχή. Μια υψηλή κορυφογραμμή προστάτευε τον οικισμό από τα φυσικά στοιχεία που έφερνε ο Αρκτικός Ωκεανός. Μόλις φτάσαμε στην κορυφή και κοιτάξαμε κάτω αντικρίσαμε μια μεγάλη, πανέμορφη παραλία να απλώνεται στον αρκετά ήρεμο ωκεανό. Φτάσαμε στην προβλήτα μούσκεμα, περιμένοντας μαζί με κάποιους άλλους επισκέπτες για το μοναδικό φέρι της ημέρας.

Τις επόμενες μέρες εξερευνήσαμε κάποιες ακόμη διαδρομές σε αυτά τα ορεινά νησιά. Το Ryten ήταν άλλη μία Ανατολικοδυτική τραβέρσα και παρόλο που έβρεχε τόσο πολύ που ακόμη και τα πρόβατα έψαχναν για καταφύγιο, εγώ δεν πτοήθηκα και προσπάθησα να πωρώσω και τους υπόλοιπους για να το πιέσουμε και να συνεχίσουμε. Όχι μόνο έβρεχε από όλες τις κατευθύνσεις, αλλά το μονοπάτι που ακολουθούσαμε είχε μετατραπεί κυριολεκτικά σε ποτάμι! Αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι συχνά γιατί οι Βίκινγκς ζούσαν σε ένα τέτοιο αφιλόξενο περιβάλλον και πώς τα κατάφερναν χωρίς το δικό μας άκρως τεχνικό εξοπλισμό.

Η τελευταία μας διαδρομή ήταν κοντά σε ένα χωριό που ονομαζόταν «Bo», άρα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάναμε ποδήλατο από το Α στο Β(ο). Όσο και να προτείνουμε αυτό το μέρος για μια επίσκεψη, κατανοούμε απόλυτα γιατί οι περισσότεροι αναβάτες εδώ προτιμάνε να μένουν στα πλακόστρωτα δρομάκια.

No Way Norway!