Oι όροι και τα όρια του παιχνιδιού

Έλλειψη παιδείας, απουσία ηθικού κώδικα, λάθος πρότυπα, λάθος στόχοι ή ένας συνδυασμός όλων;

Χιλιάδες πράγματα, χιλιάδες δραστηριότητες και αμέτρητα γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας κάθε λεπτό.

Σε κάθε γωνιά της Γης εξελίσσονται γεγονότα και βιώνονται καταστάσεις ουσιαστικά διαφορετικές και ασύνδετες μεταξύ τους. Μήπως όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό; Μήπως οι πάσης μορφής αυτές διαφορετικές  εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας και συμπεριφοράς διέπονται από κάποιους κανόνες,  κάποιους όρους και κάποια όρια που ουσιαστικά καθορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία εξελίσσονται;

Ξεκινώντας από  τα παιχνίδια των παιδιών, συνεχίζοντας στο «ευ αγωνίζεσθαι» των δικών μας ποδηλατικών δρώμενων και φτάνοντας στην εντιμότητα   των καθημερινών μας ενεργειών και την ειλικρίνεια των προσωπικών μας σχέσεων. Βέβαια οι κανόνες και τα όρια παραβιάζονταν, παραβιάζονται και θα παραβιάζονται ανά τους αιώνες από ορισμένους σε μια προσπάθεια να γυρίσουν το παιχνίδι προς όφελος τους.

Ανάλογα τώρα την «αρένα» και την ηλικία στην οποία συντελούνται οι παραβιάσεις ο θύτης ονομάζεται  ζαβολιάρης, απατεώνας, ψεύτης , εγκληματίας κοκ.  Οι όροι και τα όρια αυτά , που είτε βασίζονται σε νόμους της πολιτείας, είτε στο εθιμικό δίκαιο,  είτε στην ηθική, απλά παραβιάζονται. Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο και τίποτα μη αναμενόμενο. Τα περίεργα και τα πραγματικά ανησυχητικά όμως, που συμβαίνουν όλο και πιο συχνά τελευταία, έχουν να κάνουν με την καταστρατήγηση των ορίων σε βαθμό που δεν δικαιολογείται από την «αρένα» και το «παιχνίδι» π.χ.  σε πυροβολώ επειδή με στραβοκοίταξες, αλλά και η  διαστρέβλωση και η προσαρμογή των ορίων κατά το δοκούν π.χ. εντάξει,  και τι έγινε ας τραβηχτώ λιγάκι να πιάσω τους πρώτους.

Έλλειψη παιδείας, απουσία ηθικού κώδικα, λάθος πρότυπα, λάθος στόχοι ή ένας συνδυασμός όλων αυτών; Με τρομάζει αυτή η λογική των εύκαμπτων ορίων που μπορούμε εμείς να χωρέσουμε μέσα ό,τι μας συμφέρει αλλά είναι σαφή και προκαθορισμένα για τους άλλους. Η λογική της στρουθοκαμήλου σε όλο της το μεγαλείο. Η λογική που μας κάνει να είμαστε ζαβολιάρηδες στο παιχνίδι, απατεώνες στη ζωή μας, ψεύτες στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και να το θεωρούμε φυσιολογικό και μη κατακριτέο.

Η ίδια λογική που περνάμε το κόκκινο όταν δεν μας βλέπει κανείς και που θα πάρουμε στη «ζούλα» εκείνο το χαπάκι για να πάμε καλύτερα και θεωρούμε ότι κάνουμε το σωστό.  Αυτή η οπτική μέσα από το πρίσμα που κάνει όλα όσα κάνουμε εμείς θεάρεστα είναι που έχει ταράξει τις κάθε είδους ισορροπίες το τελευταίο διάστημα και στην πατρίδα μας. Και είναι αυτό που μας τραβάει πίσω και μας κάνει να τσαλαβουτάμε στη λάσπη του λάκκου που έχουμε σκάψει μόνοι μας.  Ως λαός έχουμε και την κουλτούρα, την ιστορική μνήμη αλλά και τα βιώματα για να ακολουθούμε τους κανόνες και να κερδίζουμε το παιχνίδι. Ως νοοτροπία όμως ψάχνουμε τον εύκολο τρόπο. Κάτι θα πρέπει να αλλάξει στον καθένα από εμάς…  το σωστό να είναι σωστό ανεξαρτήτως συμφερόντων και… οπτικής γωνίας.