Η αξία της ισορροπίας

Η συνεισφορά του ποδηλάτου σε μια ισορροπημένη ψυχικά ζωή.

Κείμενο: Σοφία Καρφή, από το σύλλογο Spin the wheel

Ως παιδιά μαθαίνουμε όλοι ποδήλατο.

Πρώτα μαθαίνουμε να ισορροπούμε σε τέσσερις ρόδες, έπειτα μια βοηθητική αρκεί, έως ώτου είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε μόνοι μας ισορροπία ή μέχρι ένας τολμηρός μπαμπάς να μας πει πως μας κρατάει ενώ ουσιαστικά μας έχει ελευθερώσει και κάνουμε πετάλι πάνω σε δυο ρόδες μονάχα!

Οι πιο άνετοι μια μέρα θα φωνάξουν «Κοίτα μαμά, κάνω χωρίς χέρια, δες με»! Και σίγουρα τα καταφέρνουμε, χειριζόμαστε το ποδήλατο χωρίς φόβο, με άνεση ζογκλέρ ως παιδιά. Κι είμαστε ευτυχισμένοι.
Τι γίνεται όμως μεγαλώνοντας; Καταφέρνουμε στη ζωή να ισορροπήσουμε μεταξύ υποχρεώσεων, πρέπει, κοινωνικών επιταγών και προσωπικών ονείρων; Φωνάζουμε περήφανα «Κοίτα μαμά» ή κρυβόμαστε; Τι ρόλο μπορεί να παίξει ένα ποδήλατο όταν όλα δυσκολεύουν, όταν η καθημερινότητα που φτιάχνουμε γίνεται δύσκολη; Εμείς φτιάχνουμε την καθημερινότητα μας, ο καθένας τη δική του προσωπική καθημερινότητα για πρόφαση. Γι’ αγκίστρι. Φτιάχνουμε κρατήματα για τη ζωή μα συχνά τα σφίγγουμε τόσο από ανασφάλεια που ένα ποδήλατο και μια βόλτα οπουδήποτε μπορεί να αποτελέσει, όαση, παράδεισο με δόση ελευθερίας που δύσκολα βρίσκουμε αλλού.
Το σώμα και η ψυχή μας είναι αλληλένδετα! Από το απλό παράδειγμα της ισορροπίας του σώματος περνάμε στην προσωπική ισορροπία κι αντίστροφα. Όταν πονάμε το σώμα ακούει. Ακούει αυτό πρώτο κι ειδοποιεί. Εκφράζει τον πόνο στην αχίλλειο πτέρνα μας πρώτα κι έπειτα συνεχίζει. Αν δεν τ’ ακούμε βουίζει πιο δυνατά. Σιχτιρίζουμε για τον πόνο μα αυτός είναι εκεί σαν δάσκαλος.
Οι ποδηλάτες παρατηρούν. Και θέλει παρατήρηση το σώμα. Και η ζωή. Με κάποιο τρόπο η ισορροπία στους δύο τροχούς μας κάνει πιο συνειδητούς. Η μοναχικότητα του ποδηλάτου είναι η καλύτερη ευκαιρία να αναλογιστεί κανείς. Να ακούσει το σώμα και τις δικές του φωνές. Πάνω στο ποδήλατο δεν μιλάς. Δεν σου μιλούν. Δεν έχεις βουητά να σε γεμίζουν τρόμο και να σε καθοδηγούν. Γίνεσαι εσύ οδηγός. Καλείσαι να πάρεις αποφάσεις κάθε λεπτό κι αυτό είναι ευθύνη. Κι όταν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη γίνονται θαύματα. Αναρίθμητα. Θαύματα που μας καθιστούν ελεύθερους κι ίσως λίγο πιο ευτυχισμένους!