Κωδικός 6 για μια μικροπεριπέτεια

Για να απολαύσεις τη φύση και το ποδήλατο δεν χρειάζεται να πας μακριά. Αρκεί να επιλέξεις τον Κωδικό 6 και να ζήσεις τη δική σου μικροπεριπέτεια

 

Το Πήλιο εκτείνεται από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά στη χερσόνησο της Μαγνησίας. Έχει μήκος περίπου 50 χιλιόμετρα και το πλάτος του κυμαίνεται από 10 έως 25 χιλιόμετρα. Διοικητικά χωρίζεται σε 3 δήμους: το δήμο Βόλου, το δήμο Ζαγοράς/Μουρεσίου και Νοτίου Πηλίου. Τα όρια του τοποθετούνται κατά προσέγγιση βόρεια στη Μονή Φλαμουρίου και νότια στο Πλατανόρεμα και το Νεοχώρι.

Ο λόγος που ξεκινάω με αυτές τις πληροφορίες είναι για να καταστήσω σαφές ότι το βουνό που επισκέφτηκα δεν είναι το νότιο Πήλιο όπως πολλοί πιστεύουν αλλά το Τισαίο ή Μπαρτζόγεια όπως το λένε οι ντόπιοι. Το Τισαίο είναι εντελώς ξεχωριστό και γεωλογικά διαφοροποιημένο. Ξεκινάει μετά Μηλίνα και φτάνει μέχρι το Τρίκερι και το τέλος της χερσονήσου.

Κοιτάζοντας το απ’ το μπαλκόνι μου αποφάσισα να το επισκεφτώ πιο πολύ για να δω το Πήλιο από απόσταση. Να δω τα σπίτια του χωριού μου σαν άσπρες κουκίδες που αχνοφαίνονται στην απέναντι πλευρά. Με την απαγόρευση της ελεύθερης μετακίνησης εδώ και αρκετό καιρό μπορώ να μετακινηθώ μόνο στο δήμο μου. Αυτό με έχει κάνει να επικεντρώσω περισσότερο στο μικρόκοσμο, να μην ταξιδεύω και να βλέπω λίγους ανθρώπους. Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο είναι να ζήσω μια περιπέτεια. Να φορτώσω το ποδήλατο με εξοπλισμό και τρόφιμα και να φύγω για λίγο. Τηρουμένων όμως των αναλογιών και των περιορισμών προκύπτει μικροπεριπέτεια … τόσο το καλύτερο! Αυτό σημαίνει ότι δε χρειάζομαι χάρτες μιας και η περιοχή μου είναι γνωστή και μπορώ να φύγω άμεσα.

 

 

Πρώτη μέρα στο δρόμο

Την επόμενη μέρα το πρωί ήμουν στο δρόμο και η μικροπεριπέτειά μου ξεκινούσε. Τα πρώτα 30 χιλιόμετρα μέχρι την Αργαλαστή είναι κομμάτι διαδρομής που κάνω πολύ συχνά με το ποδήλατο δρόμου ωστόσο ανηφορίζοντας με κόπο αναλογιζόμουν τη διαφορά ανάμεσα στην προπόνηση, τη βόλτα, το ταξίδι και παρατηρούσα εικόνες που συνήθως προσπερνάω. Με 20 κιλά επιπλέον στις μπαγαζιέρες δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιαστώ.

Πέρασα την Αργαλαστή, κατηφόρισα και όταν βρέθηκα ξανά στον παραλιακό δρόμο είδα ένα κοπάδι δελφίνια που πηδούσαν κι βούταγαν αφήνοντας αφρούς στην επιφάνια της θάλασσας. Τα δελφίνια είναι καλός οιωνός, έχω δει δελφίνια και στον ύπνο μου. Τη στιγμή που τα έβλεπα να παίζουν ήταν κι αυτό σαν όνειρο, σαν αυτά τα μοναδικά – καθημερινά όνειρα που συναντάμε συνέχεια μπροστά μας.

 

 

 

Μετά την βροχή

Το βράδυ έβρεξε και όταν ξύπνησα είχε έναν ουρανό πεντακάθαρο. Μέχρι να φάω πρωινό είχε στεγνώσει η σκηνή και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω. Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα όταν ταξιδεύω με ποδήλατο είναι το να διαχειριστώ τη βροχή. Το να πακετάρω βρεγμένα πράγματα μου είναι χειρότερο ακόμα κι από (μικρή) μηχανική βλάβη. Πραγματικά απορώ πώς το αντέχουν αυτό άνθρωποι που ταξιδεύουνε για μήνες ή χρόνια. Μετά τη Μηλίνα το Τισαίο ορθωνόταν μπροστά μου απρόσιτο. Έχει μόλις ένα μονοπάτι μήκους 4 χιλιομέτρων που πάει στην κορυφή στα 645 μέτρα υψόμετρο.

Μέχρι περίπου τα 450 μέτρα έχει πυκνή θαμνώδη βλάστηση αλλά από εκεί και πάνω το τοπίο αλλάζει και θυμίζει πολύ τα Δωδεκάνησα. Η κόψη του είναι μεγαλειώδης και σε όλο το μήκος της έχει από τη μια πλευρά το Αιγαίο και από την άλλη τον Παγασητικό. Άφησα το ποδήλατο όπως ήταν φορτωμένο και ξεκλείδωτο δίπλα σε μια εκκλησία που βρίσκεται στην αρχή του μονοπατιού χωρίς να έχω κανέναν λόγο ανησυχίας. Τα μόνα αυτοκίνητα που είχα δει να κυκλοφορούν ήταν κτηνοτρόφων από την περιοχή και δε μου πέρασε ούτε για μια στιγμή από το μυαλό ότι θα ήθελε κάποιος θα αφήσει τα γίδια και να το ρίξει στο touring. Για να φτάσω στην κορυφή μου πήρε περίπου μιάμιση ώρα. Είχα πάρει μαζί μου φαγητό, νερό κι ένα βιβλίο. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα.

Όταν κατέβηκα ήταν απόγευμα και είχα ακόμα να ποδηλατήσω περίπου 15 χιλιόμετρα μέχρι το φάρο της Γεροπλίνας. Το ποδήλατό μου το βρήκα στην ίδια θέση μόνο που ήταν δεμένο σφιχτά σε μια κολώνα με σχοινί. Μου πήρε πάνω από 10 λεπτά να λύσω τους κόμπους και να το ξεμπερδέψω αλλά δεν ήθελα να το κόψω, ήθελα να το αφήσω άθικτο μαζί με ένα σημείωμα με ένα ευχαριστώ αλλά δεν το έκανα μιας και οι άνθρωποί εδώ, όταν τους λες ευχαριστώ για κάτι που θεωρούν αυτονόητο, σου απαντούν «τι φχαριστάς;» κοιτάζοντάς σε ίσως και λίγο υποτιμητικά.

 

 

Έφτασα στο φάρο λίγο πριν νυχτώσει, έστησα τη σκηνή και μαγείρεψα. Ακόμα και σ’ αυτό το σημείο να τελείωνε το ταξίδι μου θα ήμουν χορτάτος από εικόνες. Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο φάρο είχα σκεφτεί μια διανυκτέρευση. Αυτή η διανυκτέρευση στάθηκε μεγάλο κίνητρο για να φτάσω μέχρι εκεί. Αποκοιμήθηκα διαβάζοντας κατά τις 9:30. Ξύπνησα κάποια στιγμή κι έξω ήταν ακόμα πηκτό σκοτάδι.

Βγήκα από τη σκηνή και κοίταξα τον ουρανό και τα φώτα από τα χωριά του Πηλίου απέναντι. Έβλεπα το φάρο ν’ αναβοσβήνει και σκεφτόμουν ότι ως παιδί μου άρεσε η ιδέα να γίνω φαροφύλακας. Δυο επαγγέλματα μου άρεσαν, τσοπάνης και φαροφύλακας. Νόμιζα πως κοντεύει να χαράξει αλλά όταν είδα το ρολόι ήταν 3:00 τα ξημερώματα. Έφτιαξα ένα τσάι, έκατσα όσο πιο άνετα μπορούσα έξω από τη σκηνή, τυλίχτηκα στο sleeping bag μου κι έπιασα πάλι το βιβλίο.

Το πρωί σταμάτησα για ανεφοδιασμό στο Τρίκερι, λίγα φρούτα, νερό και ξεκίνησα να κάνω την ίδια διαδρομή με μικρές παραλλαγές αντίστροφα. Μετά από περίπου 1 ώρα περνούσα από τη Τζάστενη, μια στενή λωρίδα γης με ένα μεγάλο σπίτι, ένα μικρότερο και 2 παράσπιτα. Είναι η πιο αναγνωρίσιμη τοποθεσία στην ευρύτερη περιοχή. Σταμάτησα για λίγο και αφού οδήγησα μέχρι τη Μηλίνα έστριψα δεξιά για Λαύκο. Άμα τα πράματα ήταν αλλιώς η διαδρομή μου θα είχε ως επιβράβευση ένα καφέ στην πλατεία του Λαύκου, στο καφενείο του Φορλίδα.

Αυτή την περίοδο όμως παραμένει κλειστό για πρώτη φορά τόσο καιρό στα 236 χρόνια της ιστορίας του. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα καφενεία. Από το 1785 που ξεκίνησε τη λειτουργία του έχει υπάρξει ορόσημο για τους ταξιδιώτες που μετακινιόντουσαν μεταξύ Βόλου και Σκιάθου την εποχή που δεν υπήρχαν δρόμοι και οι συγκοινωνίες ήταν ακτοπλοϊκές. Συνάντησα τον κυρ. Μανώλη που σκούπιζε τα ξερά φύλλα έξω από το μαγαζί του. Τα είπαμε λίγο για τον Παπαδιαμάντη που έπινε τον καφέ του σιωπηλός στα ταξίδια του από και προς τη Σκιάθο, για τον Βάρναλη που ήταν γυμνασιάρχης στην Αργαλαστή και έφτανε στις βόλτες του ως εκεί και για τον Δελμούζο που το 1908 διορίστηκε διευθυντής στο Παρθεναγωγείο Βόλου.

Ξέρει πολλές παλιές ιστορίες ο κυρ Μανώλης που τις έμαθε ο πατέρας του, που τις άκουσε απ’ τον παππού του και πάει λέγοντας για 7 γενιές Φορλίδων που έχουν περάσει από το καφενείο. Τέλος μιλήσαμε για το εξαιρετικό βίντεο που γυρίστηκε πρόσφατα εκεί και εκφράζει την αγωνία του κόσμου της εστίασης. Κάποια στιγμή ξεκλείδωσε την πόρτα, μπήκε μέσα και όταν ξαναβγήκε κρατούσε δυο φλιτζάνια καφέ.

 

 

Ξανανέβηκα στο ποδήλατο με λίγο βαριά διάθεση και έφτασα στο Προμύρι με πολλές σκέψεις. Σε όλο το χωριό επικρατούσε ησυχία εκτός από την πλατεία που τα παιδιά είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο με τις φωνές τους παίζοντας. Είχε περάσει το απόγευμα και ο ουρανός είχε πάρει χρώμα σκούρο μολυβί.

Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την ώρα ελάφρωσα λιγάκι, ίσως γιατί τα παιδιά που παίζουν είναι υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο. Η μικροπεριπέτειά μου τελείωσε στον Μουρτιά με τους τεράστιους ογκόλιθους μέσα στη θάλασσα. Αυτή η περιοχή είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και έμοιαζε ακόμα πιο έρημη καθώς νύχτωνε με τα ξεβρασμένα ξύλα και σκουπίδια στην παραλία, τα λιγοστά σφραγισμένα εξοχικά και τον αέρα του Αιγαίου.

 

 

Σε όλο το ταξίδι είχα ένα βιβλίο μαζί μου, το Thunder and Sunshine του Alastair Humphreys. Ενός τύπου που έκανε το γύρω της γης 2 φορές με το ποδήλατο του. Όταν ξεκίνησε το πρώτο του ταξίδι μπερδεύτηκε στην ίδια του την πόλη από το άγχος για το εγχείρημα του και κατέληξε να περνάει την πρώτη νύχτα του ταξιδιού του κατασκηνώνοντας στον κήπο του για να ξεκινήσει την επόμενη λίγο πιο χαλαρός. Το budget του ήταν 7 ευρώ ανά ημέρα, δε χρησιμοποίησε αεροπλάνο ή άλλα οχήματα παρά μόνο πλεούμενα όπου ήταν απαραίτητο. Ξεκίνησε το ταξίδι του λίγο καιρό μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους και κατάφερε να κάνει ένα ταξίδι που σήμερα, μετά απ’ όλα αυτά που έχουν γίνει μοιάζει εντελώς εξωπραγματικό και ακατόρθωτο.

Ελπίζω κάποια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα και τέτοια ταξίδια να είναι ξανά εφικτά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ονειρεύονται να ταξιδέψουν να μπορούν να το κάνουν. Να κάνω κι εγώ ένα μεγάλο ταξίδι στη Λατινική Αμερική, στις Άνδεις και τα υψίπεδα όχι γιατί θέλω τόσο πολύ να πάω αλλά γιατί θέλει ένας φίλος να πάμε παρέα. Φτάνουν για μένα οι μικροπεριπέτειες μου. Εξάλλου έχω καταλάβει ότι δε χρειάζεται να πάω μακριά για να νιώσω ότι ταξίδεψα, παντού ο κόσμος ίδιος είναι αν κοιτάξεις προσεκτικά.  Άμα γνωρίσεις ένα μέρος σε βάθος είναι σα να γνωρίζεις ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

Τελευταία μέρα του ταξιδιού είχα το δρόμο της επιστροφής μέχρι το σπίτι μου. Ωστόσο σίγουρα δεν ήταν μια διαδρομή χωρίς εκπλήξεις. Εξάλλου ακόμη η μικροπεριπέτεια δεν είχε τελειώσει. Το πρωί ξεκίνησα ακολουθώντας ένα χωματόδρομο προς την Ξυνόβρυση. Ήθελα να δω πώς συμπεριφέρεται ένα φορτωμένο gravel σε τέτοιες συνθήκες και με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Δέχομαι πολλές αμφισβητήσεις για τα ποδήλατα αυτής της κατηγορίας αλλά ξέρω ότι οι επικριτές τους απλά δεν τα έχουν οδηγήσει. Ιδιαίτερα για τέτοια ταξίδια είναι τα καταλληλότερα. Τα gravel έχουν πολύ άνετη γεωμετρία, πηγαίνουν αξιοπρεπέστατα στην άσφαλτο και δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να φορτωθούν σα γαϊδούρια και να πάνε σε στρωτό χωματόδρομο.

 

 

Όταν πέρασα την Αργαλαστή βρέθηκα πάλι στο δρόμο που γνωρίζω καλά. Πέρασα τους λόφους με τις καλλιέργειες που χωρίζουν το Τισαίο με το Πήλιο και ξεκίνησα την τελευταία κατηφόρα. Άφησα τη βαρύτητα να κάνει τη δουλειά της, σηκώθηκα απ’ τη σέλα και τραγουδούσα δυνατά και φάλτσα τις μικρές περιπλανήσεις . Έκανα μόνο μια αυθαίρετη αντικατάσταση στο στίχο «δε θα προλάβεις αλλού να πας» με το στίχο «δε θα προλάβεις παντού να πας».

 

 

Αρκετά ξεκούραστος κόντευα στο σπίτι μου αλλά έτσι χωρίς λόγο αποφάσισα να παρατείνω λίγο το ταξίδι μου, πέρασα από τη γειτονιά μου ως τουρίστας και κατασκήνωσα περίπου 3 χιλιόμετρα παραπέρα. Πήγα μόνο στο σπίτι μου για να κάνω ένα γρήγορο ντους και επέστρεψα στη σκηνή καθαρός και αρωματισμένος.

Το ταξίδι επίσημα τελείωσε νωρίς το πρωί. Γύρισα στο σπίτι μου κι έβγαλα βόλτα το σκύλο μου κι έκανα τις δουλειές μου. Το απόγευμα γύρισα στο σημείο που είχα διανυκτερεύσει, έφτιαξα καφέ και λίγο πριν νυχτώσει μάζεψα και τη σκηνή. Πάει κι αυτό, τελείωσε.

 

 

Την διαδρομή μπορείτε να ακολουθήσετε κατεβάζοντας το GPX αρχείο από εδώ.