Είπαμε να νηστέψουμε, αλλά όχι από το ποδήλατο!
Και πόσο πληθωρικό ήταν το φως της πρώτης Κυριακής και 1ης του Μάρτη 2020.
Φωτογραφίες: Γρηγόρης Αγγελόπουλος
Γιατί ποτέ δεν είναι ίδιο το χρώμα του αττικού ουρανού και της σαρωνικής θάλασσας, ούτε για δυο στιγμές. Και κάθε φορά, κάθε εποχή του χρόνου, οι μυρωδιές που αναδύουν οι θάμνοι στο πλάι του δρόμου διαφέρουν, αλλά ακουμπάνε με τον ίδιο τρόπο τις χορδές του νου που διεγείρεται και δίνει εκείνη τη μαγική εντολή της έκστασης στο πεταλάρισμα.
Οι ποδηλάτες πολλοί, με ποδήλατα κάθε λογής και χρωμάτων, δυο-δυο, με σεβασμό στους οδηγούς της ομάδας και στη γεωμετρική ανάπτυξη του γκρουπ στη δεξιά μεριά του δρόμου, ατάραχοι στον βρυχηθμό κάποιων ματαιόδοξων εκδρομέων με fancy μηχανοκίνητα, δίτροχα ή τετράτροχα, τη μια στιγμή ποζάρουν με ταπεινότητα στον φακό του Γρηγόρη, και την άλλη χαριτολογούν χαμηλόφωνα με τους γύρω τους, πλάι, μπρος ή πίσω.
Το φλέγον θέμα των ημερών, ένας ιός που φόρεσε μια κορώνα και τριγυρνάει αδέσποτος να πείσει τον πλανήτη για τη βασιλική του γενιά, εμάς λίγο μας νοιάζει…
Η σκέψη μας είναι στο ταξίδι. Στο ταξίδι στον ανοιχτό αέρα, στο όνειρο της Κυριακής που μας αποφορτίζει και μας φορτίζει ταυτόχρονα, μεταφέροντας την ενέργεια από τα κόκκινα στα πράσινα σημεία στο καντράν του εγκεφάλου μας.
Και… στον πολυπόθητο καφέ στην πλατεία της Παλαιάς Φώκαιας, εκεί που πιτσιρίκια φουλ στην αδρεναλίνη, μας καλοδέχονται με τσιριχτές φωνούλες και ανεξέλεγκτες κινήσεις ενθουσιασμού, και είμαστε για αυτά κάτι σαν όντα βγαλμένα από μια φουτουριστική μυθολογία, από ένα κόσμο του μέλλοντος, δηλαδή, όπου τα οχήματα κινούνται δίχως ήχους περιττούς και δεν καλύπτουν την ανθρώπινη ανάσα που κινεί τα «νήματά» τους.
Καλό μας ποδηλατικό ταξίδι στη φετινή Άνοιξη!