Συναναστροφή πάνω στο ποδήλατο… έτσι, φυσικά!

Παρατηρώντας τους ποδηλάτες να κινούνται νοτιοανατολικά προς το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, πολύχρωμοι σαν παραδείσια πουλιά που μεταναστεύουν σε θερμότερες περιοχές, φιλοσοφώ σχετικά με το άθλημα που με έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια.

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργης * Φωτογραφία: Πέτρος Χαρπαλής

Οι ποδηλάτες ενστικτωδώς γκρουπάρονται σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες. Αυτό τους προφυλάσσει από τον αέρα και τους καθιστά επιβλητικότερους και ασφαλέστερους, σαν ένα μεγάλο αργοκίνητο όχημα που κινείται στη δεξιά λωρίδα του δρόμου. Πολλές φορές, γυρνώντας μόνος από κάποια προπόνηση στην παραλιακή, συνειδητοποιώ ξανά και ξανά τα πλεονεκτήματα της όποιας ποδηλατικής ομάδας – πελοτόν.

Δεν μπορώ να σκεφτώ αντίστοιχα άλλο άθλημα που να εμφανίζει τόσο φυσικά την τάση για ομαδοποίηση. Καινοτόμο στοιχείο είναι ότι τείνουμε στην ομαδοποίηση σχεδόν άκριτα, χωρίς να εξετάζουμε πρότερη γνωριμία, φύλλο, κοινωνική τάξη κτλ. Σαν να μην φτάνει αυτό, συχνά συνομιλούμε με αυτούς τους αγνώστους που μοιραζόμαστε το δρόμο. Εκτός από τα καθαρά «ποδηλατικά», ανταλλάσσονται ανέκδοτα, κουταμαρίτσες, αλλά και πολιτικές θέσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις ή ακόμα και καταθέσεις ψυχής.

Θυμάμαι αρκετά τέτοια περιστατικά με ενδιαφέροντες ανθρώπους, που διαφορετικά δε θα συναντούσα μάλλον ποτέ στη ζωή μου. Μοιάζει με ποδηλατικό καφενείο, με μόνη διαφορά την εναλλαγή των συμμετεχόντων και βέβαια, την ταυτόχρονη άσκηση που δίνει διαφορετική προοπτική στο διάλογο, γιατί αλλιώς σκέπτεσαι στους 70 και αλλιώς στους 140 παλμούς.

Παρεμπιπτόντως, αυτή η «φυσική» τάση να συμποδηλατούμε και να συνομιλούμε με αγνώστους, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα καινοτομία. Προς ισχυροποίηση του πιο πάνω ισχυρισμού, ας αναρωτηθούμε πόσες φορές κάνουμε κάτι αντίστοιχο στην ταβέρνα, στην οικογενειακή εκδρομή κτλ. Το ποδήλατο λοιπόν, ενισχύει μια τάση επικοινωνίας και κοινωνικότητας, προσθέτοντας το λιθαράκι του στο δρόμο για μια ανθρώπινη επικοινωνία, ενδεχομένως, το μόνο δρόμο για την επίλυση όλων των θεμάτων που απασχολούν τον κόσμο ολόκληρο.

Τελειώνοντας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης στο τέλος της κάθε βόλτας, μικρής ή μεγάλης, που μας κάνει περισσότερο αισιόδοξους και δημιουργικούς στην καθημερινότητά μας.