MTB στους Δολομίτες

Ένα μαγικό «ταξίδι»στην αλπική Sella Ronda, Δολομίτες.

Σιωπηλός, έχω μείνει έκπληκτος με ανοικτό το στόμα και γουρλωμένα τα μάτια δεν μπορώ να το πιστέψω ότι στέκομαι εδώ. Προσπαθώ να χορτάσω αυτά που βλέπω. Κατακόρυφοι τοίχοι που κυριολεκτικά αγγίζουν τον ουρανό.

Κείμενο: Gerhard Czerner, 
Φωτογραφίες: Martin Bissig

Οι βράχοι απέναντί μου μοιάζουν με τους πύργους ενός γιγάντιου καθεδρικού ναού. Δεν έχει σημασία σε ποια κατεύθυνση κοιτάζω, η πανοραμική θέα μου κόβει την ανάσα και με αφήνει εντελώς μαγεμένο. Ακόμη και η ίδια η ύπαρξη μοιάζει να είναι ένα τίποτα μπροστά σε αυτήν την απίστευτα εντυπωσιακή οπτική εμπειρία.

Χαμένος μέσα στην ευφορία των εικόνων, αρχίζω να ακούω μια εξασθενημένη φωνή. Μόνο αφού έχω επικεντρωθεί πλήρως στη φωνή, αλλάζει το τοπίο στο μυαλό μου. Ο αιώνια αισιόδοξος οδηγός μας, ο Klaus, στέκεται εμπρός μου και, όπως αποδεικνύεται, τυχαίνει να είναι η πηγή της φωνής που άκουγα.

«Δε θέλουμε να συνεχίσουμε; Έχουμε ακόμη δρόμο…», λέει με ευγενικό τρόπο δείχνοντας προς το μονοπάτι που εκτείνεται μπροστά μας.

Α, ναι, σωστά! Γι’ αυτό δεν είμαστε εδώ; Ακόμη προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά. Ταξιδεύω στη Sella Ronda στο Νότιο Τιρόλο με mtb. Τα βουνά που με έχουν κυριολεκτικά μαγέψει είναι γνωστά, οι κορυφές Sella και Langkofel. Σιγά-σιγά, βρίσκω τον δρόμο μου πίσω στην πραγματικότητα. Γεια σου Γη! Γεια σου Klaus! Ναι παρακαλώ, θέλω να συνεχίσω!

 

Ακριβώς στην καρδιά των Δολομιτών, στα νοτιοανατολικά των Άλπεων, ξεκίνησε η μέρα μας με ένα φανταστικό πρωινό στο ξενοδοχείο «Melodia del Bosco» στην Alta Badia. Μαζί με την αδερφή του, ο Klaus διευθύνει μια οικογενειακή επιχείρηση που είναι ειδικά προσαρμοσμένη στις επιθυμίες και στις ανάγκες των ποδηλατών. Εκείνο το πρωί ήταν συγκεντρωμένοι έξω από το ξενοδοχείο, ποδηλάτες κάθε κατηγορίας: αθλητές αγωνιστικής ποδηλασίας με ποδήλατα road, μια μικρή ομάδα με τα πλήρως φορτισμένα τους pedelecs, κάποιοι ακόμα με mtb που ετοιμάζονταν να «οργώσουν» μερικά από τα μονοπάτια της περιοχής κι εμείς φυσικά! Παρέα με την Caroline και τον Klaus θα κατευθυνθούμε προς τη Sella Ronda. Εδώ στο ξενοδοχείο, μπορείς να βρεις χάρτες, πληροφορίες και οδηγούς για οποιοδήποτε πρόγραμμα θέλεις να ακολουθήσεις.
Ακόμη και για τη Sella Ronda, ο οδηγός είναι απαραίτητος. «Κατά τη διάρκεια της ημέρας θα κινηθούμε σε διάφορα μονοπάτια τα οποία δεν μπορούν να βρεθούν σε κανέναν χάρτη», μας υπόσχεται ο Klaus. Ατελείωτες παραλλαγές για όλα τα επίπεδα που μπορεί να φανταστεί κάποιος, οι οποίες στη συνέχεια προσαρμόζονται στο κάθε γκρουπ, δημιουργώντας έτσι μια πραγματικά μοναδική εμπειρία. Ακόμη και από οικονομικής πλευράς, δεν υπάρχει λόγος να παραλείψεις την επαγγελματική τεχνογνωσία από την εμπειρία σου, κοστίζει μόλις 10 ευρώ περισσότερα από το να αγόραζες ένα χάρτη. Συμβουλές και ιδέες για πρόσθετες διαδρομές, όπως επίσης και πληροφορίες για τη χώρα και τους ανθρώπους της περιλαμβάνονται στην τιμή χωρίς επιπλέον χρέωση.

 

Επιλέγουμε να πάμε δεξιόστροφα γύρω από το Sellastock γιατί προς αυτήν την κατεύθυνση μπορείς να κάνεις καλύτερη χρήση των ανελκυστήρων, χωρίς να κάνεις και τόσες πολλές αναβάσεις κι επίσης, είναι δυνατό να συνδέσεις επιδέξια περισσότερα απαιτητικά μονοπάτια μεταξύ τους. Ωστόσο, και οι δύο κατευθύνσεις είναι εφικτές, όλα εξαρτώνται από το τι θέλεις να κάνεις. Γενικότερα, είχαμε την αίσθηση ότι για τους ποδηλάτες, σχεδόν τα πάντα είναι εφικτά εδώ. Τα περισσότερα από τα lift, άνετα θα μεταφέρουν ποδήλατα και τα ποδηλατικά μονοπάτια έχουν σκοπίμως σχεδιαστεί παράλληλα με αντίστοιχα πεζοπορικά, έτσι ώστε να υπάρχει σεβασμός τόσο για τους ποδηλάτες, όσο και για τους πεζοπόρους. Μία φορά το χρόνο, ολόκληρη η Sella Ronda αποκόπτεται από την κυκλοφορία των οχημάτων και δίνεται αποκλειστικά στους ποδηλάτες. Κατά τη «Sella Ronda Bike Day» το σύνθημα είναι ένα: χωρίς θόρυβο, χωρίς κίνηση, μόνο 56 χιλιόμετρα, τέσσερα περάσματα και περίπου 22.000 ποδηλάτες!
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η ποδηλασία έχει τόσο μεγάλη παράδοση εδώ. Το Passo Pordoi έχει ήδη γίνει 13 φορές το highlight του Γύρου Ιταλίας, που θεωρείται βέβαια ότι είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πολυήμερος αγώνας στον κόσμο – μετά το Γύρο Γαλλίας. Είναι επίσης εδώ πάνω και το μνημείο του Ιταλού θρύλου, Fausto Coppi, πέντε φορές νικητή του Γύρου Ιταλίας και δύο του Γύρου Γαλλίας. Αλλά και ο «Maratona dles Dolomites» συγκαταλέγεται σαν μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις της περιοχής από το 1987, με περισσότερους από 9.300 ποδηλάτες να παίρνουν μέρος στους αγώνες του 2015.

 

Και τα τέσσερα περάσματα της Sella Ronda, με τα διαβόητα ονόματα Passo Campolongo, Passo Pordoi, Passo Sella και Passo Gardena, αποτελούν μέρος του σημερινού μας προγράμματος. Ωστόσο, αντίθετα με το πώς συμβαίνει με τους συμμετέχοντες των αγώνων, εμείς θα εκμεταλλευτούμε έναν από τους δύο ανελκυστήρες που πάνε πάνω. Όμως ο Klaus μάς έχει μία μικρή έκπληξη για το ξεκίνημα: από τη La Villa μέχρι το Piz La Ila – το οποίο δεν ανήκει στην πραγματικότητα στη Sella Ronda – παίρνουμε το τελεφερίκ! Η θέα προς το Sellastock είναι μαγευτική υπό το πρωινό φως. Εδώ είναι λοιπόν, που στεκόμαστε για πρώτη φορά το πρωί, μένοντας έκπληκτοι και σιωπηλοί.
Η επιτροπή της UNESCO που συμπεριέλαβε τους Δολομίτες των Άλπεων στη λίστα με τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς το 2009, σίγουρα δεν είχε δύσκολο έργο για να πάρει αυτή την απόφαση. Μιλάμε για έναν φυσικό τόπο μοναδικό στο είδος του. Εμείς οι ίδιοι είμαστε, τουλάχιστον, απόλυτα πεπεισμένοι για αυτό!
Τόσο νωρίς το πρωί, τα μονοπάτια πέρα προς το Passo Campolongo είναι εντελώς έρημα. Και, ακόμη και καθώς συνεχίζουμε προς την Arabba, σπάνια συναντούμε άλλους ποδηλάτες. Το τελεφερίκ μας ανεβάζει στην Porta Vescovo, στα 2.478μ υψόμετρο. Ο σταθμός της κορυφής είναι ακριβώς απέναντι από το Marmolata, το οποίο, με τα 3.343μ. υψόμετρο, έχει την υψηλότερη κορυφή των Δολομιτών. Η θέα προς τον εντυπωσιακό παγετώνα είναι τόσο μαγευτική που δεν μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να κοιτάξει αλλού, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε. Ο άνεμος ακούγεται σαν να «ουρλιάζει» με μανία εδώ πάνω. Νιώθοντας την ψύχρα, φοράμε τα αντιανεμικά μας. Ένα ζεστό καφεδάκι θα έκανε καλά τη δουλειά του τώρα, αλλά δυστυχώς κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού τα πάντα εδώ είναι κλειστά.

 

Ο Klaus μας ενθαρρύνει λέγοντάς μας ότι υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες για τέτοια σημεία στο Passo Pordoi, οπότε, αποτραβιόμαστε από την υπέροχη θέα και προσπαθούμε να επικεντρωθούμε στην κατάβαση. Αυτό δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Η θέα, σαν μια σειρήνα, μας καλεί να μείνουμε πίσω. Ωστόσο, πρέπει να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι, ειδικότερα μετά το πέρασμα του σύντομου Forststrasse. Το μονοπάτι τώρα είναι τόσο στενό, που η παραμικρή λάθος κίνηση θα οδηγούσε σε μη αναστρέψιμες εξελίξεις. Οι λίγες ανηφορικές κλίσεις είναι αρκετές για να μας ανεβάσουν τη θερμοκρασία του σώματος και μέχρι να φτάσουμε στο πέρασμα, έχουμε ήδη βγάλει τα αντιανεμικά μας.
Μέχρι στιγμής, συναντήσαμε ελάχιστους κατά τη διάρκεια της πορείας μας, σε αντίθεση με το τι αντικρίσαμε εδώ πάνω στο πέρασμα: μια τεράστια ουρά από ποδηλάτες, στην οποία και μπαίνουμε. Αντί να φάμε κάνα σνακ, προτιμάμε να βγάλουμε φωτογραφία με τη διάσημη ταμπέλα «Passo Pordoi». Είναι μια καλή ευκαιρία προτού ανέβουμε πάνω. Όλοι θέλουμε να πάρουμε σπίτι μας μια αδιάψευστη απόδειξη ότι ήμασταν εδώ. Η δημιουργικότητα στις πόζες δεν έχει όρια. Κάποιοι κρατούν τα ποδήλατά τους στον αέρα, άλλοι απλά κρέμονται κάτω από την ταμπέλα. Δοκιμάζονται διάφορα, κατακόρυφοι, φιλιά, γέλια, αστείες γκριμάτσες. Και μόνο αυτό που συμβαίνει γύρω από τη γεμάτη αυτοκόλλητα ταμπέλα αποτελεί αξιοθέατο από μόνο του.

 

Ωστόσο, το στομάχι μας έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται, οπότε καθόμαστε σε μία μικρή βεράντα. Και πάλι, η θέα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Βλέπουμε ακόμη και το ψηλότερο σημείο του δρόμου όπου ολόκληρα σμήνη μοτοσικλετιστών, οδηγών αυτοκινήτων και τροχόσπιτων «παλεύουν» για μια θέση στο πάρκινγκ. Όλα αυτά, ενώ κούρσες, ηλεκτρικά ποδήλατα και mtb προσπαθούν να περάσουν ανάμεσά τους. Κάθε είδους άνθρωποι βρίσκονται εκεί. Από τους πάγκους με τα σουβενίρ πίσω μας ακούγεται ένα πολύχρωμο μείγμα από γλώσσες. Ταιριαστό με το κοσμοπολίτικο τοπίο γύρω μας είναι και το μενού, με ένα συναρπαστικό μείγμα από παραδοσιακές τιρολέζικες σπεσιαλιτέ με ιταλικές επιρροές. Πολλά από τα προϊόντα, όπως το τυρί, το ζαμπόν και το κρασί, προέρχονται από τοπικούς παραγωγούς. Φυσικά, για να ολοκληρώσουμε την εικόνα, πρέπει να πιούμε κι έναν εσπρέσο. Αυτό πραγματικά ενεργοποιεί τις μηχανές μας και μας ετοιμάζει για την επόμενη κατάβαση.

 

Ο συνδυασμός των μονοπατιών είναι φανταστικός! Παράλληλα με τα φυσικά μονοπάτια, έχουν φτιαχτεί και τεχνητά ειδικά για ποδηλάτες, ενώ άλλα έχουν απλά βελτιστοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες πέτρες έχουν μετακινηθεί, κάποια σημεία της διαδρομής έχουν προσαρμοστεί αναλόγως και όπου υπάρχουν φράχτες έχουν φτιαχτεί διαβάσεις. Τα κατασκευασμένα μονοπάτια δεν είναι αυτά τα μαλακά, τύπου πούδρας, μονοπάτια που συνήθως συναντάς στα ποδηλατικά πάρκα. Φυσικά, και υπάρχουν αναχώματα και άλματα κάθε τόσο, αλλά γενικότερα έχουν διατηρηθεί τα φυσικά χαρακτηριστικά του εδάφους όσο περισσότερο γίνεται. Με αυτό τον τρόπο έχεις σχεδόν πάντα την εντύπωση ότι οδηγείς σε ένα απόλυτα φυσικό μονοπάτι που έχει τροποποιηθεί ελαφρώς για τους ποδηλάτες. Αυτή την ιδέα την εκτιμήσαμε πολύ όταν κατεβήκαμε το Passo Sella. Κάθε μέτρο του τα «έσπαγε!» Ειδικά με φόντο τους μοναδικούς Δολομίτες των Άλπεων!
Στο Passo Gardena, το τελευταίο πέρασμα της σημερινής μας εξόρμησης, κάνουμε ακόμη ένα διάλειμμα για να απολαύσουμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Ο ουρανός παίρνει μια κόκκινη απόχρωση και μαζί με αυτόν και οι σχισμές των βράχων γύρω μας. Το μονοπάτι είναι σχεδόν έρημο και η ηρεμία και η γαλήνη απλώνεται παντού. Στεκόμαστε ο καθένας μόνος του, γοητευμένος και βυθισμένος στις σκέψεις του. Προσπαθούμε να παγώσουμε τη στιγμή και να την εντυπώσουμε μέσα στο μυαλό μας. Μόλις ο ήλιος εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα, ακούμε πάλι αυτή τη γνώριμη φωνή: «Το βραδινό σας περιμένει στο ξενοδοχείο, είστε έτοιμοι;»

Α, ναι, ευχαριστούμε Klaus, ας πάμε…