Καλαμπάκα – Χαλκίδα με ποδήλατο. Πώς αλλιώς;

Η πρόταση έπεσε τηλεφωνικά την ημέρα των γενεθλίων μου. Ο Κωνσταντίνος ακουγόταν χαρούμενος, αποφασιστικός, είχε κατά νου λίγο ως πολύ το ταξίδι και μου εξήγησε στα γρήγορα τα σχετικά:

Το Flèche είναι μία 24ώρη ομαδική διοργάνωση που αναβιώνει τα πρώτα brevets (audax τα έλεγαν τότε), όπου όλη η ομάδα έπρεπε να τερματίσει μαζί και ο αρχηγός έδινε τον ρυθμό.  Flèche στα γαλλικά σημαίνει «βέλος» και κάθε χρόνο το «βέλος» των διοργανωτών σηματοδοτεί τον τερματισμό. Η κάθε ομάδα πρέπει να διαλέξει μια αφετηρία και να διανύσει μια απόσταση τουλάχιστον 360 χλμ., προς την κατεύθυνση του βέλους, όπου και θα τερματίσουν όλες οι ομάδες, μέσα σε 24 ώρες. Φέτος το βέλος δείχνει Χαλκίδα.

Αυτά, ανάμεικτα με κάποιες άλλες ενθαρρυντικές κουβέντες που ανταλλάξαμε και πριν καλά-καλά προλάβω να αντιδράσω με ερωτήσεις, ήρθε η ερώτηση του συνομιλητή μου, «λοιπόν, is it a YES?». A YES it is, ακούστηκε μια άλλη φωνή.

Και το ταξίδι ξεκίνησε από την στιγμή της προετοιμασίας κι αυτό είναι που κάνει το ταξίδι μεγαλειώδες. Οι λίστες, με τα απαραίτητα ενόψει πολύωρης παραμονής πάνω στη σέλα, ανοίχτηκαν. Πρόσθεσα, όπως κάθε φορά, και κάποια μη απαραίτητα, που γλυκαίνουν με τη παρουσία τους τη σκέψη μου όταν ποδηλατώ στην εξοχή, εμπλούτισα τη λίστα με τις μουσικές μου, αν και, με την υπερχιλιόμετρη παρέα που θα ταξιδέψω, τελειωμό δεν θα ‘χουν οι ιστορίες και τα κατορθώματά τους, που θα κρατούν την αδρεναλίνη στα ύψη… Δεδομένης και της εκκίνησης, πλάι στα ύψη των Μετεώρων!

Κι ύστερα πήγε ο νους μου και στα τεχνικά (πάντα στο τέλος τα σκέφτομαι αυτά). Από καιρό ήθελα να δοκιμάσω μια νέα θέση πάνω στη Φιδούσα μου, που θα ‘κανε τις σχέσεις μας, ακόμη πιο στενές και… οι φίλοι, πάντα φροντίζουν στην κατάλληλη στιγμή (όχι την τελευταία, ευτυχώς!) να προσφέρουν την βοήθειά τους… Σπύρος, Δημήτρης, Βασίλης, plus τεχνολογία και τεχνογνωσία στο υπερσύγχρονο Shimano bike fitting lab του Tsirikos Bikes, μου έδωσαν… καινούρια πόδια.

Η 17λίτρη τσαντούλα μου σχεδόν έχει γεμίσει. Το εισιτήριο του τρένου προς το σημείο εκκίνησης ανά χείρας. Αισιοδοξία για το εγχείρημα που πάω να τολμήσω, αφού δεν έχω δοκιμάσει να ποδηλατήσω ξανά συνεχόμενα για 24 ώρες. Εμπιστοσύνη στους δυνατούς συντρόχους μου, Κωνσταντίνο, Δημήτρη και Αγγελική και οι στίχοι του Μπωντλέρ να στροβιλίζονται στο μυαλό μου:

*Charles Baudelaire, Τα άνθη του κακού (Μτφ. Γιώργη Σημηριώτη)