Ποδήλατο στο Μαλάουι

Εκεί όπου το ποδήλατο αποτελεί τη μοναδική ρουτίνα!

Είναι η πρώτη μου φορά σε αφρικανικό έδαφος και τα μάτια μου δεν μπορούν να «χορτάσουν» την αδιάκοπη δράση και κίνηση παντού γύρω μου.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Antonio Abreu

 

Ξυπόλητα παιδιά να τρέχουν πίσω από το αυτοκίνητό μας, γυναίκες με παιδιά στις πλάτες να πουλάνε φρέσκα φρούτα ή άνθρωποι να χορεύουν στους δρόμους, δεν υπάρχει ρουτίνα ή πρόγραμμα. Καμία μέρα δεν είναι ίδια με τις άλλες. Ο ενθουσιασμός και ο φόβος συνεχίζουν να παίζουν παιχνίδια στο μυαλό μου, αλλά εδώ μπορώ να απελευθερώσω και τα πιο τρελά μου όνειρα!

“Πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για νέες προκλήσεις, οι Άλπεις θα είναι πάντα ίδιες· ενώ η Αφρική… πραγματικά δεν ξέρεις τι να περιμένεις,”

λέει ο συνταξιδιώτης μου, ο Axel, που μεγάλωσε στη Νότια Αφρική και σήμερα ζει στο Νότιο Τιρόλο, στην Αυστρία. Παρέα με τον Axel είναι και η Sylvia, σύντροφός του και δεινή ποδηλάτισσα mtb, γεννημένη στην Ιταλία.
Πάντα πίστευα ότι τα ποδήλατα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα το ζούσα ο ίδιος, ειδικά στη νότια Αφρική και σε μία από τις φτωχότερες χώρες, το Μαλάουι.

Το ποδήλατο αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό και οικονομικό τρόπο να μετακινηθείς στο Μαλάουι. Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητά του το καθιστούν ως ένα από τα σημαντικότερα αντικείμενα για όσους ζουν στα όρια της φτώχιας. Παρά το γεγονός ότι ένα ποδήλατο κοστίζει περίπου 50 δολάρια, ή 25000 κουάτσα (το τοπικό νόμισμα), μπορεί να κρατήσει μια ζωή, να αντέξει άπειρα πεταλαρίσματα και επιπλέον, να προσφέρει λίγες δόσεις χαράς σε εκείνους που το οδηγούν. Στα μονοπάτια ή ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας στον κεντρικό δρόμο που συνδέει την περιοχή Mulanje με το Blantyre, οι κάτοικοι του Μαλάουι χρησιμοποιούν το ποδήλατο για πολλαπλούς σκοπούς: τη μεταφορά ξυλείας, φύλλων αλουμινίου, καναπέδων, ζαχαροκάλαμων, επίπλων ή ακόμη και ανθρώπων, κάτι σαν ταξί. Το ποδήλατο είναι απλά ο πιο αγνός τρόπος να κυνηγήσεις την ελπίδα, όχι μόνο στην Αφρική, αλλά και οπουδήποτε αλλού. Όπως αρχίζω να ανακαλύπτω ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, το ποδήλατο δεν σου εξασφαλίζει μονάχα ένα σκοπό, έχει άπειρες δυνατότητες.

Αφρική: Η νέα πρόκληση που σε συνδέει με την ίδια τη ζωή!
Πάντα ήθελα να επισκεφτώ την Αφρική, όχι σαν τουρίστας, αλλά μέσα από τον φακό της κάμεράς μου, γράφοντας τις ιδέες και τις αναμνήσεις μου σε ένα τετράδιο. Αυτές οι λέξεις δεν χάνονται μέσα στο χώρο και στο χρόνο και αυτό είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που έχεις όταν ταξιδεύεις και εξερευνάς ένα καινούριο μέρος. Χωρίς δίκτυο, χωρίς συνδέσεις στο διαδίκτυο, χωρίς ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Αφρική σε κάνει να νιώθεις συνδεδεμένος με τη ζωή. Όλα φαίνονται να έχουν επιταχυνθεί σε ένα ρυθμό που σου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσεις. Ακόμα κι αν είσαι λάτρης της ταχύτητας και κατεβαίνεις το βουνό με το ποδήλατό σου «μαλλιοκούβαρα», οι ρυθμοί της ζωής στην Αφρική είναι πέρα από οτιδήποτε άλλο. Η μυρωδιά του χώματος στην ατμόσφαιρα, το πορτοκαλί χρώμα του ήλιου από το απόγευμα μέχρι τη δύση, τα ειλικρινή χαμόγελα με τα κατάλευκα δόντια και οι διάλεκτοι του Μαλάουι που έφταναν στα αυτιά μου με διαβεβαίωναν ότι είμαι σε άλλη ήπειρο.

Προετοιμασίες με πηγαία χαμόγελα, Αβοκάντο, Μπανάνες και Μάνγκο.
Περάσαμε τις πρώτες ημέρες γύρω από το βουνό Mulanje, μένοντας στο Likhubula Forest Lodge, την έδρα μας για την αποστολή. Σχεδιασμός, χάραξη πορείας στους χάρτες, εύρεση οδηγών, αχθοφόρων και μάγειρα, ανάλυση άπειρων διαδρομών και δυνατοτήτων, έλεγχος των καιρικών συνθηκών για τις ημέρες που έρχονταν. Αυτό αποτελούσε ήδη ένα τεστ για το extreme σχέδιό μας να ανέβουμε και να κάνουμε ποδήλατο στο βουνό Mulanje (επίσης Mulanje Massif), που βρίσκεται στο νότιο Μαλάουι κοντά στη Μοζαμβίκη. Αυτός ο τεράστιος όγκος έχει την υψηλότερη κορυφή του, την Sapitwa στα 3.002 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας καθώς και ένα δίκτυο εννέα καταφυγίων που συνδέονται μεταξύ τους με μονοπάτια, κάποια από αυτά αρκετά δύσκολα, ειδικά αν προσπαθείς να τα ανέβεις με το mtb σου. Στην πραγματικότητα, Sapitwa σημαίνει «το μέρος όπου δεν πάνε οι άνθρωποι», και υπάρχουν και κάνα-δυο ιστορίες για κάποιους που απλά, εξαφανίστηκαν. Το βουνό θεωρείται ιερό, αλλά αρκετοί που μένουν τριγύρω το φοβούνται. Το υψόμετρο που έχει το κάνει να ξεχωρίζει στην αφρικανική σαβάνα, ενώ παράλληλα αποτελεί σημαντική πηγή βρόχινου νερού για όλη την κοινότητα.
Για τους ντόπιους, το βουνό δεν είναι για να το κατακτάς – και πολύ περισσότερο με το ποδήλατο. “Γύρω από το Mulanje, οι άνθρωποι ποδηλατούν για να πάνε στο σχολείο ή τη δουλειά. Mtb στο Όρος Mulanje… ίσως να μην είναι καλή ιδέα,” είπε ο Elijah, διευθυντής του Likhubula Forest Lodge.
Καθώς ετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη περιπέτεια, την τρίτη μέρα σταματήσαμε σε ένα τοπικό, ξύλινο κατάστημα στη Likhubula. Ένα απ’ τα παιδιά της γειτονιάς ερωτεύτηκε το ποδήλατο του Axel και ρώτησε αν μπορεί να το κάνει μια βόλτα. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω το χαμόγελο και την έκφρασή του. Ένιωθε απόλυτη ευχαρίστηση κι ενθουσιασμό απλά και μόνο επειδή είχε την ευκαιρία να καβαλήσει για λίγο ένα mtb full-suspension. Στην αρχή το πήγαινε μόνο στο ίσιωμα και λίγο μετά, ένιωσε αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να κατέβει και δυο μικρά σκαλιά. “Πιθανότατα θα είσαι ο πρώτος ποδηλάτης mtb στο Mulanje,” παρατήρησε η Sylvia.

“Ήθελα τόσο πολύ να οδηγήσω ένα mtb, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία,”

μας λέει ο Keith, ακόμη «μαγεμένος» από την εμπειρία. Σε μερικά δευτερόλεπτα, οι 20 περίπου τεχνίτες σταματούν τις δουλειές τους και μαζεύονται γύρω μας, περίεργοι για τα ποδήλατά μας και τα σχέδια που κάνουμε. Από τη Likhubula μέχρι την αγορά του Mulanje, η Sylvia και ο Axel γίνονται ένα με τους ντόπιους σε ένα είδος αγώνα δρόμου. Μπορεί σχεδόν όλοι να πεταλάρουν ξυπόλητοι σε μονοτάχυτα, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καμία τύχη! “Οι ποδηλάτες στο Μαλάουι είναι γρήγοροι και δυνατοί, είναι συνηθισμένοι να ποδηλατούν κάθε μέρα, αλλά είναι επίσης και ευγενικοί,” λέει η Sylvia, πίνοντας νερό προσπαθώντας να ξελαχανιάσει. “Όταν δεν μπορούσα να πάω με το ρυθμό τους, με περίμεναν και προσπαθούσαν να με εμψυχώσουν!”
Λίγο πιο πέρα, σταματάμε πάλι σε ένα μικρό χωριό δίπλα σε φυτείες τσαγιού γύρω από το όρος Mulanje. Τέσσερα μικρά κορίτσια ποζάρουν με τα πανέμορφα χαμόγελά τους στον φακό μας. Ζητάω από ένα να μου δείξει το σχολικό της τετράδιο. Απλές πράξεις πρόσθεσης και αφαίρεσης γεμίζουν τις κάπως βρώμικες σελίδες και γρήγορα επιβεβαιώνω ότι όλα είναι σωστά υψώνοντας τον αντίχειρα. Απομακρύνομαι από κοντά τους για να τις φωτογραφίσω άλλη μια φορά. Ύστερα, πηγαίνω πάλι δίπλα τους και τους δείχνω το αποτέλεσμα στην οθόνη της κάμερας. Αρχίζουν να γελούν με χαρά και περιέργεια, αναρωτώμενες για εκείνη τη μαγική στιγμή.

Οι αισθήσεις μας οδηγούν πάλι στις τοπικές αγορές, όπου βλέπεις φρούτα και λαχανικά κάτω, στο βρώμικο πάτωμα και μέσα σε λίγα λεπτά απλώς αγνοείς όλες τις συμβουλές που σου έδωσε ο γιατρός σου πριν φύγεις. Αβοκάντο, ok. Μπανάνες, ok. Ρύζι, ok. Μπιζέλια, τομάτες, καρότα και μάνγκο, ok. Επιλέγουμε την εγχώρια αγορά για να έχουμε μια πλήρη εμπειρία από την κουλτούρα τους κατά τη διάρκεια τα περιπέτειας που θα ακολουθήσει στα βουνά. Ο οδηγός μας, George, που είναι ο συνδετικός κρίκος με τους ντόπιους και εξηγεί το τι ακριβώς κάνουμε στο Μαλάουι, μας λέει ότι πάντα αποτελεί έκπληξη για όλους. Παρόλο που δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα, οι εκφράσεις τους μας κάνουν να νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο. “Λέει ότι είστε λίγο τρελοί αλλά σας έυχεται καλή τύχη,” μεταφράζει ο George από μια γυναίκα που μεταφέρει ένα κοιμισμένο βρέφος στην πλάτη.

Παιδιά μαζεύονται γύρω από τα mtb μας, δείχνοντας και αγγίζοντας απαλά τα δισκόφρενα, τις ρόδες και τα γυαλιστερά πλαίσια, συγκρίνοντάς τα με τα ποδήλατα που συνήθως βλέπουν στους δρόμους του Μαλάουι. Η Sylvia ρωτάει ένα κοριτσάκι με ένα λευκό φόρεμα αν θέλει να κάνει μια μικρή βόλτα. Το χαμόγελο της δείχνει ντροπή και φαίνεται κάπως να φοβάται, καθώς οι φίλοι της επιμένουν να δεχτεί να το δοκιμάσει, μιλώντας ενθουσιασμένα στην τοπική τους γλώσσα. Η Sylvia βάζει το κοριτσάκι να κάτσει στη σέλα. Τα ποδαράκια της δε φτάνουν καλά στα πετάλια, αλλά είναι μες στο χαμόγελο καθ’ όλη τη διάρκεια της μικρής της βόλτας γύρω από την αγορά του Mulanje. Το να αλλάζεις τη ζωή των παιδιών στην Αφρική δεν είναι τόσο δύσκολο. Ακόμη κι έτσι, το να ζεις στην Αφρική δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά με έναν ταπεινό τρόπο, σε κάνει να αναρωτιέσαι για τον σκοπό σου σε αυτό τον κόσμο.

«Mwadzuka bwanji» και η περιπέτεια ξεκινά!
Είναι πολύ νωρίς το πρωί στο δασικό κατάλυμα του Likhubula, τη βάση μας προτού αντιμετωπίσουμε το Όρος Mulanje. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε ξυπνητήρι χάρη σε μια οικογένεια 50 περίπου άγριων αφρικανικών πιθήκων που εισέβαλαν στην καλύβα ψάχνοντας για φρούτα. Πακετάρουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται, μεταφέροντας μονάχα τα απαραίτητα: ένα παντελόνι, ένα T-shirt κι ένα μπουφάν, 2-3 ενεργειακές μπάρες, νερό. Παίρνουμε έναν μάγειρα και δυο αχθοφόρους για να μας βοηθήσουν στο κουβάλημα των υπνόσακων και του φαγητού.
Βήμα-βήμα πηγαίνουμε στο μονοπάτι Skyline, το λιγότερο ταξιδεμένο, το οποίο μας οδηγεί στο καταφύγιο Chambe με 1.850μ υψόμετρο. Ο μεσημεριανός ήλιος καίει τα πάντα γύρω μας, αλλά ο Duncan, ο οδηγός μας, μάς υπενθυμίζει ότι οι νυχτερινές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια του χειμώνα πέφτουν κάτω από το 0. Θα μείνουμε στην καλύβα για δυο βράδια, να εξερευνήσουμε την περιοχή κι έπειτα, να κατέβουμε το μονοπάτι Skyline πίσω μέχρι το Likhubula. Ο Axel πηγαίνει μπροστά με το ποδήλατο στους ώμους, ενθουσιασμένος για το πόσο απότομο και τεχνικό είναι το μονοπάτι, αναλύοντας τις γραμμές που θα κινηθούμε και μετακινώντας μικρές πέτρες. “Θα είναι κάπως απαιτητικό, αλλά τουλάχιστον έχουμε ένα απότομο και τεχνικό μονοπάτι,” λέει ο Axel συνεχίζοντας στην ανηφόρα με τρελή ταχύτητα που δυσκολεύομαι να ακολουθήσω. Ευτυχώς, η ομάδα αποφασίζει να χαλαρώσει λίγο για ένα γρήγορο ενεργειακό σνακ κι εκεί συνειδητοποιούμε την απόλυτη πληρότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή της Αφρικής: Ένα ντόπιο ζευγάρι ανεβαίνει το Skyline. Εκείνος κρατά μια ματσέτα στο δεξί του χέρι κι εκείνη κουβαλάει ένα καλάθι στο κεφάλι της. “Αποκλείεται! Κινείται τόσο ομαλά και κομψά με το καλάθι στο κεφάλι της κι εγώ ζορίζομαι σε όλη τη διαδρομή”, λέει η Sylvia πηγαίνοντας προς το μέρος τους. Εκείνοι μας χαμογελούν και ο Duncan τους καλημερίζει στη γλώσσα τους, «Mwadzuka bwanji». Εγώ γκρινιάζω για την απότομη ανηφόρα κι εκείνη η 40χρονη, ξυπόλητη γυναίκα που κουβαλούσε κι ένα αξιοσημείωτο βάρος στο κεφάλι, έμοιαζε τόσο χαρούμενη και φρέσκια… Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στο μονοπάτι με τον δικό τους ρυθμό.

Καθώς πέφτει η νύχτα, φτάνουμε επιτέλους στο καταφύγιο Chambe. Ένα ζεστό φλυτζάνι τσάι είναι αρκετό για να μας ζεστάνει, ενώ καθόμαστε στα σκαλιά έξω από την καλύβα κοιτώντας τον έναστρο ουρανό. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ντουζ ή ηλεκτρικό ρεύμα και ότι η τουαλέτα είναι μια τρύπα στο χώμα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα πιο πλήρης.
Πίσω από το καταφύγιο υπάρχουν δύο κέδροι, οι τελευταίοι που αντιστέκονται στη μαζική αποψίλωση, ένα τεράστιο πρόβλημα του Mulanje. Ο κέδρος έχει εξαιρετικά πολύτιμο ξύλο και από το 1984 θεωρείται το «επίσημο» δέντρο του Μαλάουι. Προτού κοιμηθούμε, πίνουμε άλλο ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι και παίζουμε Bao, ένα παιχνίδι που βασικά είναι αφρικανικό σκάκι.
Καθώς έρχεται το πρωί, η κορυφή Chambe ορθώνεται στιβαρή μπροστά από το καταφύγιό μας, δείχνοντας ακόμη μεγαλύτερη από χτες. Μετά το πρωινό, ξεκινάμε την ανάβαση αρκετά νωρίς, έχοντας στόχο να κατακτήσουμε τα 2.600μ από μασίφ πέτρα και γρανίτη. Σκαρφαλώνουμε χωρίς σχοινιά σε μερικά από τα πιο δύσκολα μονοπάτια που έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου. Γνωρίζοντας ότι θα επιστρέψουμε στο καταφύγιο μέχρι το τέλος της ημέρας, αφήνω πίσω μου διάφορα πράγματα. Με τέτοια κούραση, ακόμη και το γραμμάριο μετράει! Όπως πλησιάσουμε στην κορυφή, συνειδητοποιούμε ότι κάποια κομμάτια είναι αδύνατο να τα οδηγήσεις εξαιτίας της απότομης κλίσης και της μεγάλης έκθεσης στον κίνδυνο. Ο Axel κάθεται στο ποδήλατό του με ηρεμία και αυτοπεποίθηση, έτοιμος να αντιμετωπίσει την κάθετη κατάβαση του γρανιτένιου όγκου που έχει εμπρός του. Αφήνει σιγά-σιγά τη μανέτα του μπροστινού φρένου, έχοντας τα πάντα υπό έλεγχο, προσπαθώντας να καταπολεμήσει το φόβο του. Δε φαινόταν και πολύ διασκεδαστικό… Το ποδήλατο κυλά αργά προς τα κάτω στο βράχο, μόλις στο χείλος του γκρεμού με τα ελαστικά να προσαρμόζονται διαρκώς στις απαιτητικές επιφάνειες που εφάπτονται. Σχεδόν μπορούμε να ακούσουμε την καρδιά του Axel να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα καθώς οι αισθήσεις του προσπαθούν να επεξεργαστούν την πλαγιά για να βρουν τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την κατάβαση. Πλέον, δεν υπάρχει επιστροφή. Ο Axel τα καταφέρνει! “Αυτό ήταν πέρα κι από τα πιο τρελά μου όνειρα”, λέει χαμογελώντας καθώς περπατάμε προς το καταφύγιο. Ο μάγειράς μας ο Dan μάς εκπλήσσει με το βραδινό γεύμα: κοτόπουλο, ρύζι και λαχανικά. Ακόμη και αν το φαγητό έχει υπέροχη γεύση, γίνεται καλύτερο μετά από μια μέρα γεμάτη συγκινήσεις και περιπέτεια.

Το επόμενο πρωινό αντιμετωπίζουμε το Skyline για άλλη μια φορά, τώρα όμως προς τα κάτω. Παρόλο που το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι όσο πιο τεχνικό, απότομο κι εκτεθειμένο γίνεται, η κατάβαση συμπληρώνει την εμπειρία. Είναι αδύνατο να καβαλήσεις όλη τη διαδρομή με τη μία, αλλά εγώ, με τρόπο, προκαλώ τον Axel και τη Sylvia να το κάνουν. Δεν αφήνουν κανένα εμπόδιο να τους σταματήσει, ακόμη και όταν πάνε πίσω και τρεις, και τέσσερις, και πέντε φορές για να το δοκιμάσουν, αναλύοντας κάθε βράχο και κομμάτι ρίζας στη διαδρομή. “Υπάρχουν τέτοια βουνά και στην Ευρώπη;” ρωτάει ο Duncan με αθωότητα, τραβώντας τον Axel και τη Sylvia με το παλιό του Nokia. Γνέφω θετικά και του δείχνω κάποιες φωτογραφίες από τις χιονισμένες Άλπεις στο κινητό μου. Τα τεράστια βραχώδη σκαλοπάτια που ανεβήκαμε πριν από κάνα-δυο μέρες μετατράπηκαν τώρα σε μια άγρια κατάβαση, παρόμοια με εκείνη του roller-coster.
Στα μισά του μονοπατιού προς τα κάτω, συναντούμε ένα αδύνατο πιτσιρίκι που τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αργότερα, μαθαίνουμε ότι αυτό το 11χρονο αγόρι προπονείται για τον trail αγώνα αχθοφόρων που γίνεται κάθε χρόνο από το 1996. Του προσφέρουμε σοκολατένια μπισκότα και ξηρούς καρπούς, μας χαμογελά και συνεχίζει να τρέχει ξυπόλητος, πηδώντας πάνω από κοφτερά βράχια –εννοείται πιο γρήγορα από τα ποδήλατα. “Δεν μπορεί να αγωνιστεί ακόμα, αλλά πέρυσι ήδη έκανε τη διαδρομή”, λέει ο Duncan. “Για αυτό οι Αφρικανοί κυριαρχούν στους Ολυμπιακούς”, σκέφτομαι.

1212 σκαλιά για το τέλειο μονοπάτι
Η επόμενη αποστολή ξεκινάει με μια γεμάτη λακκούβες διαδρομή προς το Fort Lister, γύρω από τον ορεινό όγκο του Mulanje. Στα τελευταία δύο χιλιόμετρα του δρόμου αρχίζουμε να βλέπουμε παιδιά να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούν, φωνάζοντας και σε άλλους να έρθουν σε ένα ξέφρενο παιχνίδι κυνηγητού του βαν μας. Περισσότερα από 50 παιδιά κάθε ηλικίας μας υποδέχονται, περικυκλώνοντας το φορτηγάκι μας με τα τεράστια, γεμάτα περιέργεια μάτια τους.
Αφού πέρασε μια ώρα περίπου γεμάτη δοκιμαστικές βόλτες, έφτασε η στιγμή να ανέβουμε τα 1.200μ που μας χώριζαν από το επόμενο βραδινό μας κατάλυμα, το Sombani στα 2.100 υψόμετρο. “1.212 σκαλιά μέχρι την κορυφή”, λέει η Σύλβια, διαβάζοντας μια χαραγμένη γρανιτένια πλάκα στο ξεκίνημα της διαδρομής. Αυτό το νούμερο μένει κολλημένο στο μυαλό μου και ξεκινάω να μετρώ τα σκαλοπάτια μπας και κάνω την κούραση να εξαφανιστεί. Δε δουλεύει… Τελικά φτάνουμε στο οροπέδιο από το οποίο ξετυλίγεται μια τεράστια κοιλάδα. Απέραντες κορφές μας περικυκλώνουν και από τις δυο πλευρές καθώς κατεβαίνουμε το singletrack που οδηγεί στον σημερινό μας προορισμό.
Το Sombani είναι ένα από τα μικρότερα καταφύγια της περιοχής. Μπορεί να στεγάσει άνετα περίπου πέντε άτομα, αλλά δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι η μικρή αυτή καλύβα θα χωρούσε 14, συμπεριλαμβανομένων και δυο μικρών παιδιών: ένα γκρουπ από την Αυστρία και τη Γερμανία και μια οικογένεια από το Ηνωμένο Βασίλειο. Κοιμόμαστε όλοι στριμωγμένοι, ο ένας κολλημένος στον άλλον και η παγωμένη νύχτα πέφτει στο Mulanje.

Την επόμενη μέρα κατευθυνόμαστε προς το καταφύγιο Thuchila, περίπου έξι ώρες μακριά. Κάτω από τον καυτό ήλιο, φτάνουμε τα 2.500 υψόμετρο. Έπειτα, το μονοπάτι μας οδηγεί σε μερικά χαλαρά, βραχώδη τμήματα που είναι η «αγάπη» του Axel και της Sylvia. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, καταλαβαίνεις ότι η ανάβαση αξίζει για να απολαύσεις κάποια λεπτά κατάβασης. Τρεις ώρες αργότερα βρισκόμαστε στο καταφύγιο Chinzama, ιδανικά τοποθετημένο στην καρδιά του βουνού, κοντά στον ποταμό Ruo. Σταματάμε για ένα σνακ· “Πιστεύεις ότι θα βρέξει;” ρωτάω τον Duncan. “Να θυμάσαι Antonio, αυτή τη στιγμή δεν είσαι στο Μαλάουι, βρίσκεσαι στο Όρος Mulanje και ο καιρός αλλάζει πολύ γρήγορα εδώ. Το Mulanje έχει τους δικούς του κανόνες και μερικές φορές τρελαίνεται”, απαντά με δραματικό ύφος. Είχε δίκιο. Βγάζω αδιάβροχο και ξεκινάω πάλι να περπατώ. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, οι τεράστιες κορυφές μπροστά μου εξαφανίζονται μέσα σε πυκνά σύννεφα. Ο άνεμος δυναμώνει και οι πρώτες σταγόνες βροχής πέφτουν.
Περπατώντας αργά στο μονοπάτι, μπορώ να διακρίνω ίχνη φιδιών, πατημασιές πουλιών και ξυπόλητων ανθρώπων. Επίσης, βλέπω και τα σημάδια από τα λάστιχα του ποδηλάτου του Axel, προφανώς του πρώτου που πατάει εκεί. Στη συνέχεια φτάνουμε στο σταυρό, που σημαίνει ότι έχουμε διανύσει τη μισή διαδρομή μέχρι το επόμενο καταφύγιο. Η μέρα έχει βαρύνει, τα βουνά φαίνονται τρομακτικά και το πλήρωμα είναι κουρασμένο. Κι εκεί που νιώθεις ότι σε εγκαταλείπει η ελπίδα, η φύση σε εκπλήσσει για άλλη μια φορά αποκαλύπτοντας την αληθινή ομορφιά της. Ο ήλιος λάμπει και πάλι δημιουργώντας υπέροχα χρώματα πάνω από το αφρικανικό οροπέδιο. Είμαστε στην πιο τέλεια θέση για να παρακολουθήσουμε ένα ηλιοβασίλεμα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ο Axel και η Sylvia κατεβαίνουν τώρα το τελευταίο μέρος του μονοπατιού, πολεμώντας να μείνουν στα πετάλια τους προτού φτάσουν στο Thuchila, ένα καταφύγιο που κατασκευάστηκε το 1901. Ένα φλυτζάνι ζεστό τσαγάκι κι ένα καλό γεύμα από τον μάγειρά μας, διώχνουν την κούραση μακριά και μας δίνουν δύναμη για την τελευταία μέρα της περιπέτειάς μας.

Τα καλύτερα έρχονται στο τέλος!
Ο Axel και η Sylvia είναι οι πρώτοι που έφεραν ποδήλατα στην κορυφή του Mulanje, ψάχνοντας για το πιο απότομο μονοπάτι του Μαλάουι. Την τελευταία μας μέρα στο βουνό το βρήκαμε! Ωστόσο, ήταν το είδος του μονοπατιού που δεν το βάζεις σε μια συνηθισμένη κατηγορία. Είναι ένα παλιό μονοπάτι περιπατητών που ξεκινάει από την Thuchila και φτάνει μέχρι κάτω στο Phalombe, τον τελικό μας προορισμό. Για εκεί, ο Duncan μας υπόσχεται φυσικές πισίνες με πεντακάθαρο, τρεχούμενο νερό από τον ποταμό Thuchila, μαζί με μια κρύα μπυρίτσα για να κλείσουμε όμορφα το ταξίδι.

Σιγά-σιγά και με τέλεια τεχνική, ο Axel κατεβαίνει κάποια σχεδόν άβατα σημεία της διαδρομής, δείχνοντας τη χαρά του κάθε φορά που καταφέρνει να περάσει ακόμα ένα τρομερό εμπόδιο. Η παχιά σκιά διαδέχεται τον ήλιο καθώς μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό, γεμάτο υγρασία δάσος στο οποίο θα ήταν αδύνατο να μπεις αν δεν υπήρχε αυτό το singletrack από τη βάση του βουνού μέχρι την κορυφή του. Κάθε τόσο, ο Axel και η Sylvia χρειάζεται να σταματάνε για να ελέγχουν το έδαφος μπροστά τους. Εδώ δε χωράνε τυχαιότητες. “Μετά από αυτό είναι πολύ απότομα, αλλά απ’ ό,τι βλέπω και από το πώς καβαλάτε τα ποδήλατα, μπορείτε να το κάνετε”, λέει ο Duncan, κάνοντας ότι κρατάει το τιμόνι.

Ψηλά ξερόχορτα, άγονα εδάφη και μεγάλες πέτρες αποτελούν τώρα το τερέν μας. Κάποια κομμάτια είναι πραγματικά ο ορισμός του κάθετου και χρειάζεται να χρησιμοποιήσω και τα χέρια μου για να κρατηθώ. “Αυτά είναι για τον Axel”, λέει η Sylvia δείχνοντας κουρασμένη από τις «κακουχίες» της περιπέτειάς μας, προσπαθώντας πραγματικά να τη βγάλει καθαρή από το βουνό χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς. Το μονοπάτι δεν είναι για όλους και πλέον, εμείς έχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε στους δρόμους του Μαλάουι, όπου υπάρχει πάντα μια έκπληξη να σε περιμένει στην επόμενη γωνία· απλά ελπίζουμε να είναι μια καλή έκπληξη!

Τα ποδήλατα είναι κι αυτά λίγο «κουρασμένα» από τις κακουχίες του ταξιδιού, τρίζοντας από τον πόνο κάθε τόσο. Αφού καθαρίζουμε λίγο-πολύ κάθε κομμάτι του εκτεθειμένου στα στοιχεία της φύσης μονοπατιού, συνεχίζουμε να κινούμαστε προς τον πολιτισμό. Εννέα χιλιόμετρα από άψογα σχεδιασμένα μονοπάτια για περπάτημα μέσα στο αφρικανικό ξηρό δάσος μας χωρίζουν, για άλλη μια φορά,  από τις φυσικές πισίνες. Δε χρειάζεται να πεταλάρεις ή να φρενάρεις εδώ· η ροή είναι το μυστικό. “Μετά τα τρελά κομμάτια στην κορυφή του βουνού, αυτό εδώ είναι απλά παιχνιδάκι”, λέει η Sylvia κατεβαίνοντας το σκονισμένο μονοπάτι. Παρόλο που όλοι είμαστε κουρασμένοι, ακόμη κι ο οδηγός μας, το Mulaje στέκεται αγέρωχο, σκληρό και άκαμπτο. Πραγματικά, θα ήθελα να πω ότι κατακτήσαμε το βουνό, αλλά τελικά το βουνό ήταν αυτό που μας κατάκτησε.

Στην τελευταία μας μέρα στο Μαλάουι, οι ντόπιοι από το Tchete, ένα μικρό χωριό του Mulanje, χορεύουν ένα παραδοσιακό χορό για εμάς. Ξεκινούν με αργούς ρυθμούς, αλλά όσο πάει χορεύουν τόσο δυνατά και ξέφρενα που σηκώνεται ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης στην περιοχή. “Όλο το χωριό βρίσκεται εδώ για εσάς. Σας ευχαριστούμε που επισκεφτήκατε το Μαλάουι και την κοινότητά μας”, λέει ο Maxwell, ο αγγελιοφόρος του νεαρού αρχηγού.

Οι ρυθμοί χαλαρώνουν κατά το ηλιοβασίλεμα και οι κάτοικοι του χωριού κάθονται κάτω στο χώμα για να ακούσουν τους σοφούς να συζητούν για τα προβλήματά τους, όπως το πόσιμο νερό και την παράνομη και αλόγιστη κοπή δέντρων. “Οφείλουμε να προστατέψουμε αυτό που έχουμε καλύτερο. Είναι αποστολή μας να προστατέψουμε το βουνό. Όταν το βουνό πληγώνεται, υποφέρουμε όλοι από αυτό” λέει μια γυναίκα κρατώντας στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο. Η ζωή εδώ είναι σκληρή, αλλά οι άνθρωποι του Μαλάουι αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με χαμόγελο κι ελπίδα, γνωρίζοντας ότι το βουνό αποτελεί την πηγή ζωής τους.