mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
Ο Γύρος της Γαλλίας διανύει περίπου 100 μίλια την ημέρα για τρεις εβδομάδες. Συνολικά γύρω στα 2.100 μίλια. Σκεφθείτε ότι κατά μήκος αυτής της διαδρομής στέκονται άνθρωποι. Πολλές φορές θα δεις δεκάδες ανθρώπους να περιμένουν τους αθλητές να περάσουν.
Σκεφθείτε επίσης ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι στέκονται στην άκρη του δρόμου, αυτό που θα δουν από τον αγώνα μπορεί να διαρκέσει μόλις ένα λεπτό σε σχέση με τις ώρες που περιμένουν στο δρόμο.
Αλλά αυτό δε φαίνεται να προβληματίζει κανέναν…
Ο Γύρος είναι μια πανδαισία εικόνων και ήχων και δώρων που πετιούνται στους θεατές από τα αυτοκίνητα των χορηγών που προπορεύονται των αθλητών. Είναι μια ολοήμερη γιορτή και ο αγώνας είναι απλώς μέρος της. Μια γιορτή στην ύπαιθρο με την οικογένεια και τους φίλους που συνοδεύεται από πικνίκ μια ζεστή μέρα του Ιουλίου.
H Giro ζήτησε από τους εξαιρετικούς φωτογράφους Jered και Ashley Gruber να περιγράψουν τι είδαν, ενώ κάλυπταν το Γύρο Γαλλίας. Έγραψαν μια υπέροχη ιστορία γύρω από την απλή χαρά και το πάθος που χαρακτηρίζει τους φίλους του Γύρου. Κι έβγαλαν μερικές υπέροχες φωτογραφίες.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Jered:
«Περιμένοντας σε ένα χωράφι τους αθλητές να περάσουν, παρατήρησα ένα κοριτσάκι που χαιρετούσε κουνώντας τα χέρια του τα ελικόπτερα που πετούσαν από πάνω, με την ελπίδα να τη δουν και να τη δείξουν στην τηλεόραση σε όλο τον κόσμο. Αλλά σίγουρα η πρώτη της σκέψη δεν ήταν αυτή. Ήταν αυτόματο – ελικόπτερα – κουνάω τα χέρια μου – χαμογελώ – γελώ – κάνω πλάκα – είμαι χαρούμενη. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει εκείνη τη στιγμή – απλά να κάθεται ήσυχη; Να κοιτάζει; Να μην κάνει τίποτε; Το να κουνήσει τα χέρια της ήταν η μόνη της επιλογή…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα χαρούμενος. Ξέχασα γιατί βρισκόμουν εκεί για μια στιγμή κι άρχισα να κουνώ κι εγώ τα χέρια μου και να χοροπηδάω, παίρνοντας μεγάλη χαρά.
Το να νιώθεις σαν παιδί είναι αυτό που συμβαίνει σε όλους. Το βλέπεις στους ενήλικους – γυρίζουν πίσω δεκαετίες σε μια εποχή απλή, και χαιρετούν κουνώντας τα χέρια τους και φωνάζουν – απόλυτα ευτυχισμένοι.
Δε βλέπεις θυμωμένα πρόσωπα όταν ακολουθείς το Γύρο. Βλέπεις παντού ευτυχισμένες φάτσες. Τα χέρια μας πονάνε επειδή χαιρετούμε συνέχεια όλους όσους προσπερνάμε, γιατί όλοι τους χαιρετούν εμάς. Ποιος θέλει να είναι αυτός που ΔΕΝ κούνησε τα χέρια του για να χαιρετήσει; Νιώθω ενοχές όταν δεν ανταποδίδω όλη αυτή τη θετική ενέργεια.
Γι’ αυτό χαιρετούμε συνέχεια και χαμογελούμε και ξανά χαιρετούμε. Μου αρέσει αυτό. Είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο στο Γύρο Γαλλίας».
