Ποδηλατικό Σαρακοστιανό Μπουρανί (λαχανόρυζο, πάει να πει!)

Ποδηλατοτουρισμός προς τον ήλιο του Θεσσαλικού κάμπου. 27/2/2017, 210 χλμ.

Κείμενο, φωτογραφία: Έφη Τριανταφυλλίδου

Με λίγη προσωπική γενναιότητα και την παρότρυνση της παρέας ξεκινήσαμε την Καθαρά Δευτέρα από την Πύλη Τρικάλων, με βροχή και ομίχλη, κάτω από έναν ουρανό που δεν έδινε κανένα σημάδι συμφιλίωσης.

Ντύθηκα την ΑΓΙΑ μου φορεσιά και πήρα μαζί μου την ευλογία της Παναγιάς των Μεγάλων Πυλών (Πόρτα – Παναγιάς), ψηφιδωτή απεικόνιση της οποίας φιλοξενείται στην Βυζαντινή Μονή του 13ου αιώνα, πλάι στον Πορταϊκό, παραπόταμο του Πηνειού. Η φρεσκολουσμένη φύση, καταπράσινη κάτω από το μελαγχολικό γκρι φως, δεν επέτρεπε απογοητεύσεις. Συντροφιά μας στις άκρες του δρόμου, ένα βήμα από το πετάλι μας, αγελάδες έτοιμες για άρμεγμα, τσοπανόσκυλα πολλά (!!!) που φυλάνε τα πάτρια εδάφη, στάνες φτωχές και στάνες περιποιημένες, που φιλοξενούν την απερίγραπτη ευωδιά των πιο άκακων μηρυκαστικών του σύμπαντος, λιβάδια απλωμένα σε διάφορα επίπεδα υψομετρικών, το απίστευτο βουναλάκι πάνω απ’ το Γριζάνο… Μέσα στην ομίχλη του, καθώς ανέβαινα, ολοένα έσβηνε η πρωινή ανησυχία, και η υμνωδία του Μπαχ, που είχα διαλέξει για να παίρνω δύναμη, έδινε τη θέση της στη χαρά του κλαρίνου και του ζουρνά που συνόδευε το μεσημεριανό τραπέζι στα χωριά, και που αντηχούσε από κάτω προς τα πάνω σαν ηρωικό άσμα. Τα έλατα και ο Άη Λιας του Τυρνάβου, υπό το φως, πλέον, ενός ζεστού ανοιξιάτικου ήλιου, ευλόγησαν το άλλο μισό της διαδρομής. Ένα δειλινό φόντο κρυστάλλινα καθαρό, με πρώτο πλάνο γυμνά κλαριά δέντρων που περιμένουν να φυλλώσουν ξανά, μια –δυο αμυγδαλιές που τελικά αποφάσισαν να καταπολεμήσουν τη χειμωνιάτικη βαρεμάρα και να βάλουν τ’ άσπρα τους, οι τσιριχτοί διάλογοι των βατράχων για χιλιόμετρα πλάι μας στην διαδρομή, κι ένας ολόφωτος έναστρος ουρανός, όπου κυριαρχούσε η Ανδρομέδα, λίγο πριν το τελευταίο ανηφοράκι από την Λαζαρίνα, προς Μουζάκι και επιστροφή στους πρόποδες του Κόζιακα.

Το παρεάκι του Ble που συνταξιδέψαμε λασπωμένοι, αλλά συντονισμένοι ακόμη και στις στιγμές ανεφοδιασμού, υπό την ηγετική μορφή του Κωστή Διαμάντη, αποτελούταν από την Ελένη Καμμένου, τον Γιάννη τον τρίκυκλο γιατρό, τον Άλεξ απ’ τη Θήβα, τον Μπάμπη τον γιατρό  και την πορτοκαλί Φιδούσα μου. Όλοι μαζί, Φτάνουμε Παντού Αργά  “ανασχεδιάζοντας” τις διαδρομές, προσθέτοντας παραπανήσια χιλιόμετρα, γιατί… δεν θέλουμε να τελειώσει η περιπέτεια!

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχα ζήσει, αν δεν είχα το ποδήλατο και τους συντρόχους που με παρακίνησαν και με παρακινούν στο άγνωστο.