Στο Livigno για ποδήλατο & κρασί με τον Hans Rey

Τα καλύτερα πιάτα μετά τα καλύτερα μονοπάτια της Valtellina.

φώτο: Bartek Wolinsk

Mε δυσκολία το πρωινό ξύπνημα και αυτή την φορά όχι από κάποια πτώση αλλά από την φιλοξενία που απόλαυσα στο Livigno. Και έπεται συνέχεια καθώς τις επόμενες ημέρες μερικοί από μας θα ποδηλατούν στη γραφική περιοχή της Alta Rezia.

Η πρόσκλησή μας είχε γίνει από το τοπικό γραφείο τουρισμού προκειμένου να πάρουμε μια γεύση από τα γεμάτα περιπέτεια μονοπάτια αλλά και την τοπική κουζίνα αλλά και οινική παράδοση. Η περιήγησή μας αρχίζει από το μικρό Θιβέτ, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε το Livigno ως το Bormio και την κοιλάδα του Poschiavo.

Hμέρα 1η: Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από το γνωστό στους κύκλους των ποδηλατών, Friedrischshafen με προορισμό το Livigno. Με μεγάλη έκπληξη λίγο πριν το τούνελ του Munt la Schera «πέσαμε» πάνω στον θρύλο του ΜΤΒ, Hans Rey. Θα τον συναντούσαμε στο βουνό δύο μέρες μετά για το bike tour που θα κάναμε όλοι μαζί. Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν την περιοχή του Livigno τόσο καλά όσο ο Hans, o oποίος έχει κάνει το Livigno δεύτερο σπίτι του. «Οι επόμενες μέρες θα έχουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μονοπατιών και φαγητό και ποτό το οποίο θα μας εντυπωσιάσει» μας ενημέρωσε ο Hans.

Φτάνοντας στο σαλέ μάς υποδέχτηκε ο ιδιαιτέρως ευγενικός και χαμογελαστός σερβιτόρος του εστιατορίου ο οποίος πρότεινε να περάσουμε αμέσως για φαγητό. Με αμέτρητα ανέκδοτα και ιστορίες σχετικά με την περιοχή, μάς κράτησε ευχάριστη παρέα καθόλη τη διάρκεια του δείπνου. Πολύ κρίμα που δεν μπορούσε να πιει μαζί μας μερικά ποτήρια κρασί.
Μετά το πρώτο πιάτο το οποίο μας σέρβιρε, αμέσως μετά το ορεκτικό, οι Ισπανοί φίλοι της παρέας άρχισαν να ανησυχούν ότι δε θα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι το επιδόρπιο. Η μπρεσάολα και τα τοπικά τυριά ήταν πεντανόστιμα και την στιγμή που το Pizzpccheri, το κυρίως πιάτο προσγειώθηκε στο τραπέζι, τα στομάχια μας ήταν ήδη γεμάτα. Το φαγητό συνόδευε ένα ιδιαίτερα εύγευστο κρασί ονόματι «Valtellina Sforzato». Οι ιδιαίτερες ετικέτες κρασιού της περιοχής προέρχονται από την ίδια ποικιλία σταφυλιών που φτιάχνονται τα Barolos και Βarbarescos. Mετά από το επιδόρπιο και μια χωνευτική γκράπα το δείπνο έφτασε στο τέλος του.

Ημέρα 2η: Σήμερα το πρόγραμμα έχει ποδήλατο. Το χωριό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.816 μέτρων σε μια κοιλάδα μεταξύ του Mottolino και Carosello. O oδηγός μας Fabrizio, μας ενημερώνει ότι θα βγούμε για μια χαλαρή διαδρομή στην πλευρά του Carosello. Φορτώσαμε τα ποδήλατά μας στην Tagliede Gondola με προορισμό τον ενδιάμεσο σταθμό των λίφτς. Οι συνθήκες είναι σχεδόν τέλειες. Λίγα σύννεφα και σχεδόν 15 βαθμοί κελσίου. Γνωρίζοντας την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας, ο Fabrizio ήταν πολύ ευγενικός και δεν ανέβασε ρυθμό. H πρώτη διαδρομή είχε αρκετή πλάκα με πολλά μονοπάτια που κατέβαιναν την πλαγιά του Carosello. Mετά από μια ώρα περίπου φτάσαμε στην Val Federia.

Η έκφραση «Την πρώτη φορά την θυμάσαι για πάντα» στη δική μας περίπτωση ταιριάζει απόλυτα και έχει να κάνει με το μονοπάτι.

Τεχνικά περάσματα με απότομες στροφές έκαναν τα δάχτυλα να είναι πάντα σε ετοιμότητα στα φρένα. Συνολικά η διαδρομή ήταν περισσότερο από ευχάριστη. Οι Πολωνοί φίλοι της παρέας σίγουρα αισθάνονταν σαν να βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου. Δεν πέρασε πολύς χρόνος και όλοι μας συνειδητοποιήσαμε ότι πεινούσαμε ξανά και πάνω στην ώρα, φτάναμε στον Malga Federia. Μετά από μερικές κροκέτες τυριού και ψημένο ζαρκάδι ήμασταν πάλι με γεμάτο στομάχι που μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε. Πάλι φάγαμε περισσότερο από όσο χωρούσαμε… Πότε θα μάθουμε να μην υπερβάλλουμε στο τραπέζι; Μάλλον ποτέ, καθώς το φαγητό είναι τόσο καλό εδώ που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί.

Παρόλα αυτά η έντονη επιθυμία μας να ανέβουμε και πάλι στα ποδήλατα ξεπέρασε τα γεμάτα στομάχια και ο Fabrizio μας οδήγησε ξανά σε μια στρωτή διαδρομή με μονοπάτια, τα οποία περνούσαν πλάι σε μικρά ρέματα, παραδοσιακές φάρμες και καταρράκτες η οποία επέστρεφε στο Livigno. Mετά από λίγη ξεκούραση πείσαμε τον Fabrizio να μας προτείνει μια ακόμα διαδρομή. Και αυτός μας οδήγησε στην κορυφή της Carosello Gondella  στα 2.722 μέτρα. Αν αναρωτιέστε πώς είναι να ποδηλατείς σε αυτό το υψόμετρο τότε σκεφτείτε μόνο κρύο. Πολύ κρύο και αέρα! Για να ζεσταθούμε ο μόνος τρόπος ήταν να ανεβάσουμε ρυθμό στο μονοπάτι. Οι πέτρες και τα ολισθηρά τμήματα του μονοπατιού όμως είχανε αντίθετη άποψη και μόνο να ανακόψουν τον ρυθμό μας μπορούσαν. Παρόλα αυτά δεν πτοούμαστε και με λίγη περισσότερη προσπάθεια περάσαμε γρήγορα από το απαιτητικό κομμάτι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε ξανά προς το Livigno. Η πρώτη μέρα φτάνει στο τέλος της και ένα πλήρες δείπνο δεν μπορούσε παρά να περιμένει. Το σημερινό μενού περιλαμβάνει roast beef το οποίο λιώνει στο στόμα και κόκκινο κρασί Valtellina Superiore.

Ημέρα 3η: Η τρίτη μέρα περιλαμβάνει την ευρύτερη περιοχή του Passo dello Stelvio και μας βρίσκει να μεταφερόμαστε με το βανάκι από το Livigno στο Bormio, το οποίο ανήκει στην ευρύτερη περιοχή του πάρκου του Passo dello Stelvio, το οποίο αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ. Έχει έρθει η στιγμή να ανακαλύψουμε τι έχει να προσφέρει και για τους ποδηλάτες. Ο οδηγός της περιοχής, Alberto, από την Ιταλία μας συνοδεύει στην πρώτη διαδρομή μας η οποία ξεκινά στην Santa Catarina. Το πρώτο μάθημα της ημέρας, να μην κρίνουμε από τα ονόματα τις διαδρομές, καθώς η διαδρομή Romantica μόνο ρομαντική δε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, καθώς τα μονοπάτια και οι εναλλαγές των κλίσεων δεν αφήνουν χρόνο για χαλάρωση. Το σημείο από όπου ξεκινάμε, το καταφύγιο Bernie στα 2.541 μέτρα με πανοραμική θέα παρόμοια με αυτές που βλέπουμε στις τουριστικές κάρτες. Διασχίζουμε ένα απαιτητικό μονοπάτι προς το Passo Gravio, το οποίο είναι πραγματικά εξαντλητικό αλλά περνά από μερικά μαγευτικά σημεία με καταρράκτες που τροφοδοτούνται από τα χιόνια που λιώνουν ψηλότερα στο Monte Tresero στα 3.600 μέτρα υψόμετρο. Φανταστείτε ένα τοπίο ζωγραφισμένο από τον Claude Monet, τώρα προσθέστε και εφτά ποδηλάτες και αυτό είναι το Bormio. Κατηφορίζοντας και αφήνοντας πίσω το Passo Gavio περνάμε από ένα στριφογυριστό μονοπάτι με πολλές φουρκέτες που εύκολα σε «βγάζουν» εκτός. Δε θα το κρύψω αλλά πολλές φορές ένιωσα τις οδηγικές μου ικανότητες να είναι ελλιπείς. Λίγο αργότερα οι φίλοι από την Πολωνία μου περιγράφουν τη διαδρομή ως την πιο διασκεδαστική που κάνανε ποτέ. Εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος που επέζησα.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο Santa Catarina και μετά το απαιτητικό riding φυσικά και δικαιούμαστε λίγη ξεκούραση. Για καλή μας τύχη, στο Bormio έχει την τέλεια λύση για χαλάρωμα. Τις παλιές θερμές πηγές και τα ιαματικά λουτρά. Αν θέλει κανείς να νιώσει σαν Ρωμαίος τα συγκεκριμένα λουτρά είναι σχεδιασμένα βάση της κλασικής Ρωμαικής αρχιτεκτονικής του 1ου αιώνα, η οποία φροντίζει να σε ταξιδέψει στο χρόνο χαλαρώνοντας σώμα και πνεύμα.

Ημέρα 4η: Μετά την επίσκεψη στα λουτρά στο Bormio, η επόμενη μέρα μάς βρίσκει απόλυτα ανανεωμένους. Πραγματικοί βασιλιάδες αισθανόμαστε. Τουλάχιστον βασιλιάδες του mountain bike. Και μιας και γίνεται λόγος για βασιλιάδες, η 4η μέρα μας βρίσκει να υποδεχόμαστε τον βασιλιά του mountain bike, τον θρύλο του freeride, Hans Rey, ο οποίος θα μας κάνει παρέα στη σημερινή εξόρμηση δείχνοντάς μας τα αγαπημένα του μονοπάτια. Ο Hans έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την περιοχή και δεν είναι τυχαίο πώς έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην προώθηση του ποδηλατικού τουρισμού στην περιοχή, με τις συμβουλές που προσφέρει για τις ποδηλατικές διαδρομές. Η μέρα είναι καταπληκτική με τον ήλιο να λάμπει ξανά πάνω από το Livigno. To πρόγραμμά μας έχει κατάβαση προς το Sunny Valley στα 2.800 μέτρα μέσω ενός παλιού στρατιωτικού μονοπατιού προς το Passo Dell Alpe στα 2.465 μέτρα και από εκεί στο Val die Rezzalo. Η στάση για φαγητό μας εκπλήσσει ξανά με την ποικιλία φαγητών που βρίσκουμε στο τραπέζι μας και ο Ηans σπεύδει χωρίς να μπορεί να αντισταθεί να απολαύσει την τοπική κουζίνα. Φυσικά και το δικαιούται καθώς ο τρόπος που κατέβαινε το μονοπάτι ήταν τόσο έντονος αλλά και απολαυστικός για μας που τον θαυμάζαμε.

Καθώς η μέρα τελειώνει έχουμε μια ακόμα τοποθεσία να επισκεφτούμε. Τους αμπελώνες Triacca La Gatta στην Bianzone. H μικρή πόλη είναι χτισμένη γύρω από ένα μοναστήρι του 16ου αιώνα, το οποίο στη νότια πλευρά του έχει όλες τις πλαγιές καλυμμένες με αμπέλια.
Μετά από ένα σύντομο μάθημα ιστορίας περάσαμε στο κελάρι, όπου και ξεκίνησε και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ξενάγησης. Με τις ελάχιστες γνώσεις μας για κρασί κληθήκαμε να γευτούμε μερικά κρασιά προκειμένου να προσδιορίσουμε ποιο από αυτά είναι Sauvignon Blanc, Sasella και Prestigio. Mετά την όχι και τόσο πετυχημένη διαδικασία γευσιγνωσίας, μάθαμε αρκετά από τα μυστικά της διαδικασίας ωρίμανσης των κρασιών, ώστε να μπορούμε στο εξής να επιλέγουμε το σωστό κρασί για κάθε περίσταση. Ευτυχώς αποφασίσαμε να μην ανέβουμε ξανά στο ποδήλατο αλλά να επιστρέψουμε στο Poschiavo με βανάκι.
Ημέρα 5η: Με τη λογική ότι το καλύτερο έρχεται στο τέλος, η τελευταία μέρα στην περιοχή του Livigno περιλαμβάνει διαδρομή στην Alta Rezia και το μονοπάτι Bernina Express, το οποίο ψηφίστηκε το 2012 από την International Mountain Bike Association ως το Epic Trail της χρονιάς. Ξεκινάμε συνοδευόμενοι από έναν καλοδιάθετο Hans Rey με τον οποίο επιβιβαζόμαστε στο Rhaetian Train το οποίο από το 2008 ανήκει στα μνημεία της Unesco. Τα 1200 μέτρα της ανάβασης περνούν ευχάριστα καθώς η θέα από τα παράθυρα μάς αφήνει άφωνους. Στα 2.253 μέτρα υψόμετρο αποβιβαζόμαστε μαζί με τα ποδήλατά μας στην Lago Bianco. Σε αυτό το ύψος περιμέναμε να συναντήσουμε χιόνια αλλά το μόνο λευκό είναι ο παγετώνας. Η τεχνητή λίμνη που βρίσκεται πιο χαμηλά μας συμπληρώνει όμορφα το τοπίο, το οποίο για μια ακόμα φορά εντυπωσιάζει. Οι δύο κορυφές Piz Bernina και Piz Palu στέκονται πλάι μας μεγαλόπρεπα. Σε αυτό το υπέροχο τοπίο ξεχνάς ποιος είναι ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ. Ξεκινάμε να ποδηλατούμε προς το Poschiavo. Το γεμάτο φυτεμένες πέτρες μονοπάτι δοκιμάζει για τα καλά τα λάστιχα και τις αναρτήσεις των ποδηλάτων. Μετά από 2-3 αλλαγές ελαστικών ξεκινάει η πιο διασκεδαστική κατάβαση. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν για τον φωτογράφο μας, Bartek, ο οποίος πρέπει να οδηγεί κουβαλώντας και τα 20 κιλά εξοπλισμού στην πλάτη του. Στο τέλος της κατάβασης, ο Hans προσκαλεί όσους έχουν κουράγιο να τον ακολουθήσουν σε ένα αγαπημένο του μονοπάτι. Μετά από αυτήν τη μοναδική εμπειρία κάνουμε μια σύντομη στάση σε ένα σημείο ιδιαίτερης φυσικής σημασίας, στον παγετώνα Cavaglia. Eκεί κατεβήκαμε την σκάλα η οποία καλείται πιλιέ στην γλώσσα των ορειβατών και η οποία έχει σχηματιστεί στον βράχο από την αέναη κίνηση του τρεχούμενου νερού που λιώνει από τον παγετώνα. Η δύναμη της φύσης και του νερού γίνεται αντιληπτή με τον καλύτερο τρόπο αφού είναι ικανή ακόμα να λαξεύει και βράχους. Η αίσθηση στο σημείο είναι τρομερή! Η τελευταία στάση πίσω στο Poschiavo είναι στρωτή και ευχάριστη, αφήνοντας χρόνο να αναπολήσουμε τις 5 τελευταίες υπέροχες μέρες. Φτάνοντας στην ιστορική αγορά ένα μπολ με μακαρόνια μας περιμένει.

Η Ιταλία άλλωστε είναι ταυτισμένη με το σπαγκέτι! Αν και τεχνικά βρισκόμαστε στην ελβετική πλευρά του βουνού. Εδώ για μας είναι και το τέλος της εκδρομής. Έχει έρθει η ώρα που πρέπει να φύγουμε από αυτό το υπέροχο μέρος. Πρόκειται για έναν παράδεισο για τους ποδηλάτες και όλοι μας συμφωνήσαμε ότι η περιοχή αποτελεί προορισμό για κάθε mountain biker τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του. Ο Hans Rey σίγουρα κάτι ξέρει που περνά εδώ τον περισσότερο χρόνο από τις διακοπές του!