Ο Γύρος του κόσμου με ένα ποδήλατο. Awesome!

Ένα AWESOME ταξίδι!

Εδώ και 50 μέρες περίπου ο Αγγελος Γεωργόπουλος ξεκίνησε για ένα ταξίδι ζωής ονομάζονταις το εγχείρημα «Awesome«. Kαι τώρα μας το περιγράφει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Γιατί ο Γύρος του Κόσμου με ένα ποδήλατο μπορεί να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον!

 

Kείμενο/φωτό: Άγγελος Γεωργόπουλος 

 

Κατασκήνωση στο Αιρόλο – Ελβετικές Αλπεις – τι ουρανός!

 

Όταν οι εμπειρίες είναι τόσο συγκεντρωμένες,

οι αναμνήσεις τόσο πυκνές,

και τα συναισθήματα τόσο έντονα,

κάθε απόπειρα διάταξης και αποτύπωσης του παρελθόντος,

δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα απαιτητική.

 

Moυ φαίνεται αλήθεια πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω στιγμές

και να τις παραθέσω εδώ σα να ήτανε κάτι ξέχωρο από τη ροή.

Ναι, υπήρχαν εξαίρετες στιγμές σίγουρα,

μα είναι όλα τόσο κολλημένα μεταξύ τους,

όσο… κι οι γεύσεις σε μια μπουκιά

(δεν ξέρεις πού είναι τι,

αλλά «αυτό είναι κάρυ σίγουρα»).

 

Γι αυτό, αρχικά, θα καταφύγω στη σιγουριά των αριθμών!

Έχουμε και λέμε:

8 χώρες σε 51 ημέρες
24 βόλτες – 2.862 χιλιόμετρα σε 148 ώρες
27.472m υψομετρικά και 75.600 θερμίδες
1 ποδήλατο με ηλεκτρική υποβοήθηση, που μαζί με τσάντες-φαγητά-νερά, ζυγίζει περίπου 40 κιλά.

Δηλαδή, μια τυπική (μέση) βόλτα θα ήταν κάπως έτσι:

120 χιλιόμετρα, 1140 υψομετρικά,

19.5 χλμ/ώρα, 3284 θερμίδες, 6 ώρες και 10 λεπτά πετάλι,
και μιάμιση ώρα ακόμα (ανεφοδιασμός, τουαλέτα, καμιά φωτογραφία, μα κυρίως… «από ‘δω καλά πάμε ρε παιδιά;;»)

Κινούμενος συγκινούμενος λόγω των ζωγραφιώς που μου ετοίμασαν τα παιδιά του σχολείου

 

Σέρβις στο ποδήλατο δεν έγινε κανένα (!) κι ας το πήγα και από βουνά κι από χωματόδρομους – ούτε μια ρύθμιση στις ταχύτητες δεν έκανα. Όλα λειτουργούσαν ρολόι μέχρι να αρχίσω τα πειράγματα του πακεταρίσματος στο Παρίσι. Επίσης, να σημειώσω ότι δεν είχα ούτε ένα σκασμένο λάστιχο!! (Ευτυχώς, γιατί δεν έχω χειρότερο).

Η διαδρομή είχε αρκετή ανηφόρα. Ειδικά στο Μαυροβούνιο και στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, όλο βουνά ανέβαινα κι όλο βουνά έβλεπα τριγύρω. Βέβαια, είχε κι αυτό την ομορφιά του – δεν ήταν βαρετό, όπως οι μεγάλες, πλάι-σε-χωράφια ευθείες τις Ιταλίας, ούτε εκνευριστικό, όπως το συνεχές ανεβοκατέβασμα στους απανωτούς μικρούς λόφους της Γαλλίας.

Ιταλία χωρίς πίτσα, γίνεται; Δε γίνεται!

 

Πρώτη νύχτα που κατασκήνωσα μόνος μου – Ηγουμενίτσα

 

Μα καλά, με το ποδήλατο; Ο Γύρος του κόσμου με το ποδήλατο;
Με το ποδήλατο, ναι! Για να είμαι κοντά στη φύση και να θαυμάζω…

…στα τέλη του Οκτωβρίου στην Ελλάδα, τους ηλικιωμένους που χτύπαγαν τα κλαδιά για να πέσουν οι ελιές
…τους πολλούς γραφικούς βοσκούς με τα πρόβατα, ακόμα και στα προάστια των Τιράνων, στην Αλβανία
…τον σκύλο που γάβγιζε με παράπονο γιατί ο κόκορας βάραγε ξυπνητήρι από τα χαράματα, δίπλα στη σκηνή μου στο Cetinje (Μαυροβούνιο)
…μια έναστρη βραδιά με φοβερή διαύγεια, προσεγγίζοντας την Μπάνια Λούκα (Βοσνία-Ερζεγοβίνη), που δεν πέρναγε αυτοκίνητο για ώρες και ήμουνα συνέχεια  στη μέση του δρόμου
…το κόκκινο-μωβ ηλιοβασίλεμα φτάνοντας στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας (μηδενική ανηφόρα για 200 παρά 1 χιλιόμετρα!)
…τα χιονισμένα βουνά της Σλοβενίας και την αίσθηση ότι θα χάσω τα δάχτυλά μου από το κρύο κατεβαίνοντας ιδρωμένος εκείνες τις ατελείωτες κατηφόρες κοντά στα σύνορα με την Ιταλία
…τον βραδινό, γεμάτο με αστέρια ουρανό, και τη χαρά που ένιωσα όταν βρήκα πού θα κατασκηνώσω, στο Αιρόλο (χωριό των Ελβετικών Άλπεων).
…τα γεράκια που με ακούγανε από πολύ μακριά και φεύγανε, στο δρόμο για Τρουά (Γαλλία)
…και, τέλος, αυτό το πολύ κρύο και τρομακτικό βράδυ που κατασκήνωσα στις παρυφές ενός δάσους έξω από το Βιλερσέξελ (Γαλλία)• ξεκίνησε με τους ήχους μιας κουκουβάγιας και την παρέα ενός σκίουρου, αλλά συνεχίστηκε με τις πολύ δυνατές μεσονύχτιες κραυγές ενός μεγαλόσωμου ζώου (ήταν ελάφι μάλλον) – πολύ τρομακτικό!

Τα πρώτα χιόνια! Μεταξύ Σλοβενίας και Ιταλίας

 

Μα καλά, μόνος σου;;
Ναι, για να είναι πιο εύκολο να έρθω σε επαφή με τους τόσο όμορφους και μέχρι πρότινος αγνώστους…

…τα παιδιά του Αργυρόκαστρου (στο οικοτροφείο και στο σχολείο της Εκκλησίας) που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι έχω όντως φύγει για τον γύρο του κόσμου
…τη Βαλμπόνα, στα Τίρανα, που μου έφτιαξε κέηκ για το ταξίδι
…τη Νάντια από την Αυστραλία, που ταξιδεύει μόνη της εδώ και 3 χρόνια (κι είναι 21!)
…την Άνα από το Μαυροβούνιο, που μου έδωσε τα κλειδιά για να μείνω σπίτι της, παρόλο που αυτή δεν ήταν εκεί.
…την Κατερίνα από Ελλάδα, που ζει στη Βασιλεία, και με φιλοξένησε σαν βασιλιά
…τους μοναχούς στο Μοναστήρι της Αρδενίτσας (Αλβανία) που με φιλοξένησαν παρά το ότι το μοναστήρι κανονικά δε φιλοξενεί και χωρίς να ξέρουν για τον ερχομό μου
…τον Ντέντο Λάτοβιτς από τη Β-Ε που με έβαλε στο αμάξι του και πήγαμε μαζί μιάμιση ώρα απόσταση γιατί πήγαινα από λάθος δρόμο (επικοινωνούσαμε υπέροχα για μιάμιση ώρα – αυτός μιλούσε Σλάβικα κι εγώ Ελληνικά)
…τον Αλέξανδρο και τον Γιόβαν από τη Β-Ε που με φιλοξένησαν σπίτι τους ενώ τους ήξερα μόνο μια ώρα και απλά τους ρώτησα που υπάρχει ξενώνας εδώ κοντά (η μαμά τους νόμιζε πως είμαι τρομοκράτης)
…τον Λι από την Αμερική που ταξιδεύει με ένα γόνατο (γιατί έπαθε καρκίνο, αφαίρεσε το ένα του γόνατο, ταξιδεύει με τα λεφτά που του δίνει μηνιαία το Αμερικανικό κράτος και δουλεύει από τον υπολογιστή).
…τη Ράνα από το Βερολίνο, που τη γνώρισα στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας, και ρώταγε τους πάντες να μάθει για τις χώρες τους (ταξίδευε μόνη της για πέντε χρόνια σε πολλά μέρη του κόσμου)
…τους φίλους μου που ήρθαν να με δουν στο Παρίσι
…τα 7-8 παιδιά στο Γκάτσκο (Β-Ε), που τα ρώτησα στον δρόμο πού υπάρχει ξενώνας και καταλήξαμε να παίζουμε σκάκι, και μετά, καθώς προχωρούσαμε στους δρόμους του χωριού, που κάνανε τους σωματοφύλακές μου και συνέχεια με τεστάρανε να τους πω πώς τους λένε (να πάρει, δε θυμάμαι ούτε ένα όνομα τώρα)
…τους Ζεράρντ και Σαντρίν από τη Γαλλία, που με σταμάτησαν σε έναν επαρχιακό δρόμο για να με βοηθήσουν στην πορεία μου, να μου δώσουν γλυκά και 40 ευρώ για το ταξίδι!

Τα παιδιά που συνάντησα τυχαία και κάναμε παρέα για ένα βράδυ, στο Γκάτσκο της Βοσνίας – Εζεργοβίνης

 

Και….Τι άλλο;;
…τα ματωμένα τζάμια στο καφέ El Carillon του Παρισιύ που έγινε η τρομοκρατική επίθεση του Νοεμβρίου και το καθηλωτικό ηλεκτροσόκ που αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή
…τη συγκίνηση που ένιωσα στην πρώτη Θεία Λειτουργία του ταξιδιού στον Άγιο Σπυρίδωνα Ηγουμενίτσας
…την απίστευτη αίσθηση χαράς κι ελευθερίας (τόσο που γέλαγα μόνος μου στις αρχές του ταξιδιού), κάπου στα λιβάδια της Αλβανίας
…την ιντερνετική παρέα και το κουράγιο όλων των μηνυμάτων και των ευχών από γνωστούς και αγνώστους
…τους μοναχικούς περιπάτους στις γειτονιές της Ευρώπης
…την χωρίς τύψεις ασταμάτητη κατανάλωση σοκολάτας και γλυκών
…τις ώρες που ταχτοποιούσα την ιντερνετική ζωή μου, θυσιάζοντας τα αξιοθέατα που θα δω όταν πάρω σύνταξη
…τις σκέψεις, τα τραγούδια, τα βίντεο, τα νεύρα, τις βρισιές, την πώρωση, τον ιδρώτα, τη βαρεμάρα, το κρύο, την ανηφόρα, την κατηφόρα, αυτών των 170 ποδηλατικών ωρών από μέρος σε μέρος.
…και τέλος, τη σκιά του Θεού που σπρώχνει διακριτικά την πραγματικότητα μου προς τα εκεί που υπάρχει διέξοδος (είναι πολλές οι ενδείξεις-ψηφίδες που αποδεικνύουν σε μένα που τα ζω πως το ψηφιδωτό που φτιάχνω μέρα-μέρα έχει και κάτι… Άλλο).

Selfie αφ’ υψηλού – Αϊρόλο

 

Πριν κλείσω, σημείωση σε μία λέξη: ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ.
Ξεκίναγα για πολλές πόλεις, έφτανα στο κέντρο τους και ρώταγα εκεί για να βρω ξενώνα (hostel)… Να μην ξέρεις πού θα κοιμηθείς, αν θα φτάσεις εκεί που θέλεις, αν θα φορτίσεις κάπου τις μπαταρίες (σου)… Έχει ομορφιά η αβεβαιότητα. Διότι το άγνωστο σε προσκαλεί να εξερευνήσεις τις εναλλακτικές, το απροσδόκητο σε προκαλεί να δημιουργήσεις τις εναλλακτικές – να χτίσεις την πραγματικότητα που είναι πιο συμφέρουσα. Η αβεβαιότητα σε καλεί να ενώσεις με τη φαντασία σου (και με την ύπαρξή σου ολόκληρη) τον πολύχρωμο, ανεξερεύνητο, ατελείωτο κόσμο της δυνατότητας και τον δεδομένο, πεπερασμένο κόσμο του ρεαλισμού και των περιορισμένων πόρων.

Βέβαια, η αβεβαιότητα σε εκθέτει πολλές φορές. Σε ταλαιπωρία ή ακόμα και σε κίνδυνο. Θέλει μέτρο.

Πηγαίνοντας για το Μοναστήρι της Αρδενίτσας – Αλβανία

Ως κατακλείδα, θέλω να στείλω ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες και τους μέχρι τώρα υποστηρικτές. Θέλω να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα τα καλά λόγια, τις ευχές, τις ενθαρρυντικές παραινέσεις και την… όλη ηλεκτρονική αγάπη που λαμβάνω. Και θέλω να απαντήσω στα «σε ζηλεύω» και στα «δε θα το τολμούσα ποτέ εγώ αυτό, όσο κι αν μου αρέσει». – Μα δε χρειάζεται να τολμήσεις αυτό. Τα ταξίδια που πραγματικά μετράνε είναι αυτά που διευρύνουν τους προσωπικούς σου ορίζοντες. (Είναι πολύ εύκολο, άλλωστε, να ταξιδεύεις και να θεωρείς πως «σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά»…). Ο πλούτος είναι στο εγκεφαλικό ταξίδι. Η προσωπική πρόκληση και η αυθυπέρβαση είναι το Ταξίδι κι όχι απαραίτητα η διάσχιση των μεσημβρινών.

Θέλω, τέλος, να ευχαριστήσω τους χορηγούς και υποστηρικτές της προσπάθειας αυτής, γιατί χωρίς τη συμβολή τους δεν ξέρω πώς θα τα είχα καταφέρει μέχρι τώρα.

– Τον Σίμο Ευφραιμιάδη της Redivider, που μου έστησε ένα πραγματικά μοναδικό ποδήλατο από το μηδέν. Δεν έχει καταλάβει τίποτα μέχρι τώρα!

Σίμο-σ-ευχαριστώ-Redivider

– Τα είδη camping της ΑlpamayoPro που είναι… κορυφαία! (Στη Γαλλία κοιμήθηκα στους -2, κι ήταν τόσο ωραία στο sleeping bag που δεν ήθελα να σηκωθώ με τίποτα).

AlpamayoPro είδη κάμπινγκ

– Τη LoukasBikes για την παροχή των πραγματικά ποιοτικών ποδηλατικών ρούχων Endura.

Ρούχα Endura από την LoukasBikes

– Την αυστριακή εταιρεία add-e για την παροχή του πιο ελαφριού και μικροσκοπικού συστήματος ηλεκτρικής υποβοήθησης.
– Τα μέλη της Ομάδας Τέχνης Πάροδος για την πολύ γενναιόδωρη οικονομική συνδρομή τους. Όπως επίσης κι όλους αυτούς που με έχουν υποστηρίξει οικονομικά κάνοντας μου δωρεά μέσα από το site. Το εκτιμώ πολύ και το έχω ανάγκη..

* Τώρα βρίσκομαι στο Myrtle Beach της Nότιας Καρολίνας, στην Αμερική – συνεχίζουμε δυνατά! 😀