Synergy Baku Cycling Project

…και το όνειρο συνεχίζεται!

Τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο, βρισκόμασταν δύο ημέρες πριν από την έναρξη του πρώτου αγώνα για τη φετινή σεζόν, Gp Izola στη Σλοβενία.

Μετά την παρουσίαση κι έπειτα από ένα εργομετρικό τεστ το οποίο έλαβε μέρος πριν από λίγες μέρες στην ίδια χώρα, σειρά έχουν τώρα οι πρώτοι αγώνες με τρεις μονοήμερους 1-4-8/3 και ένα 4ήμερο Γύρο στις 12-15/3. Το θέμα όμως, όπως και το ενδιαφέρον αυτού του κειμένου, είναι να σας μεταφέρω λίγο στη φιλοσοφία της νέας μου ομάδας και να σας πω πώς κατέληξα σε μια ομάδα από το Αζερμπαϊτζάν, τη Synergy Baku Cycling Project!

Παίρνοντας τα γεγονότα από την αρχή, η πρώτη σοβαρή επαφή με την ομάδα έγινε πέρυσι μετά το τέλος του Γύρου της Ταϊβάν. Γνωρίζοντας τον προπονητή της ομάδας David McCann σαν αθλητή, μετά τον αγώνα – όπου κατάφερα να κερδίσω ένα ετάπ και να τερματίσω 2ος στη Γενική του Γύρου – μου έγινε μια πρόταση για το 2015. Του εξήγησα ότι το πιο πιθανόν ήταν να αποσυρθώ από την ενεργό δράση στο τέλος της χρονιάς και απέρριψα ευγενικά την προσφορά εξηγώντας του ότι ο λόγος που συνέχιζα μετά την Euskaltel ήταν προσωρινός. Ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω στην ομάδα (SpTableware) που μου έδωσε τη δυνατότητα να ακολουθήσω ένα αγωνιστικό πρόγραμμα με πληθώρα αγώνων, μέσα από το οποίο κέρδισα μια συμμετοχή σε Ολυμπιάδα και ένα συμβόλαιο σε Pro Tour ομάδα. Κι έτσι έκανα…

Αφού έφερα στην ομάδα μια νίκη σε πρώτης κατηγορίας αγώνα και τη βοήθησα να διατηρήσει τον τίτλο του Πρωταθλητή στο Δρόμο, αποφάσισα σιγά-σιγά να οργανώνομαι για το επόμενο βήμα μου που είχε να κάνει με την προπονητική.

Στη συνέχεια, έχοντας οργανώσει σε πολύ καλό επίπεδο κάποια προπονητικά πλάνα, μέσα στο Νοέμβριο δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από ένα φίλο που του είχανε προτείνει τη θέση του προπονητή στην ομάδα. Αφού μου εξήγησε τους στόχους και τη φιλοσοφία της ομάδας, μου πρότεινε να πάω κι εγώ μαζί του… σαν αθλητής. Του εξήγησα ότι είχα μείνει πάνω από 4 μήνες μακριά από σοβαρές προπονήσεις αλλά αυτός επέμενε ότι δεν είχα χάσει τίποτα και με ήθελε μαζί του πείθοντας την ομάδα για την αξία μου. Η προσφορά ήταν αρκετά δελεαστική κι η αλήθεια είναι ότι 4 μήνες μακριά από τον χώρο ήταν αρκετοί για να καταλάβω ότι μου έλειπε αυτός ο τρόπος ζωής. Έτσι, αρχές Δεκεμβρίου, αφού επισημοποιήθηκε η συνεργασία μας, ξεκίνησα τη χειμερινή προετοιμασία για 20η συνεχόμενη χρονιά!

Η ομάδα Synergy Baku Cycling Project, η οποία έχει πάρει το όνομά της από την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, Μπακού και τον χορηγό Synergy Group (εταιρία επενδύσεων) είναι ένα πρότζεκτ της Αζερικής ομοσπονδίας με σκοπό τη δημιουργία ενός φυτώριου αθλητών Δρόμου. Αυτός είναι ίσως κι ο μοναδικός τρόπος για την ανάπτυξη της ποδηλασίας Δρόμου σε χώρες χωρίς παράδοση και ιστορία, ακολουθώντας την τακτική της Astana. Είναι μια ομάδα Continental που μετράει τέσσερα χρόνια ιστορίας στην κατηγορία, με απώτερο σκοπό, μετά το πέρας των Ευρωπαϊκών Αγώνων στο Μπακού, να γίνει Pro Continental. Μάνατζερ της ομάδας είναι ο David McQuaid, γιος του πρώην προέδρου της UCI, και προπονητές οι πρώην επαγγελματίες σε Sky και Lampre, Jeremy Hunt και Andrej Hauptman. Την ομάδα ενισχύσαμε φέτος τέσσερις «ξένοι» πρώην επαγγελματίες αθλητές με εμπειρία ώστε να τη μεταδώσουμε στους μικρότερους Αζέρους ποδηλάτες. Το ρόστερ της ομάδας αποτελείται από 13 αθλητές, 8 Αζέρους και 5 διεθνείς. Οι τέσσερις από τους πέντε, υπήρξαμε μέλη Pro Tour ομάδων με τον Ολλανδό Dennis Van Winden στην Belkin, τον Σλοβένο Matej Mugerli στη Liquigas Cannondale και τον Αυστριακό Markus Eibegger στη Footon Serveto.

Πέρα όμως από τη δημιουργία μιας δυνατής Continental ομάδας, απώτερος σκοπός είναι η πρόκριση ενός Αζέρου αθλητή για την Ολυμπιάδα του Ρίο. Με αιχμή του δόρατος τον πρώην Ουκρανό και νυν Αζέρο Max Averin και με ένα καλεντάρι μοιρασμένο σε Ευρώπη και Ασία, πρώτος στόχος για το ξεκίνημα της χρονιάς είναι η συγκομιδή βαθμών για την Ολυμπιάδα. Από εκεί κι έπειτα, ευκαιρίες υπάρχουν για όλους κι αυτές θα κοιτάξω να εκμεταλλευτώ κι εγώ, χωρίς να παρακάμπτω τις εντολές της ομάδας και να μαζέψω κάποιους προσωπικούς βαθμούς πρόκρισης.

Το πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για δύο διαφορετικές ομάδες που θα αλλάζουν συνεχώς, αναλόγως τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα. Προσωπικά, ενώ είχα ως πρώτο αγώνα το Tour of Langkawi, μου το άλλαξαν με τους αγώνες σε Κροατία-Σλοβενία για να είμαι μαζί με τον αρχηγό της ομάδας. Στη συνέχεια, στα τέλη του Μάρτίου ακολουθεί ένας από τους αγαπημένους αγώνες, το Tour de Taiwan cat2.1 και έπειτα ένα μικρό διάστημα ξεκούρασης πριν ξαναμπώ στους αγώνες μετά το Πάσχα με το Tour of Croatia cat2.1.

Γενικά, πρόκειται για ένα αρκετά γεμάτο πρόγραμμα με συνολικά 65-70 αγωνιστικές ημέρες μέχρι τον Οκτώβριο που θέλει αρκετή προσοχή λόγω των συνεχών ταξιδιών.

Η πρώτη επαφή με την ομάδα έγινε στο Calpe της Ισπανίας στα μέσα του Ιανουαρίου, με σκοπό την προετοιμασία μας για τη νέα χρονιά αλλά και τη γνωριμία και το δέσιμο όλων των αθλητών, προπονητών και λοιπών μελών που την απαρτίζουμε. Αφού μας μοιράστηκε ο αγωνιστικός εξοπλισμός, ποδήλατα και ρούχα, συνεχίσαμε για σχεδόν δύο εβδομάδες την προετοιμασία μας στους ηλιόλουστους δρόμους της νότιας Ισπανίας. Καθημερινές προπονήσεις από 4 έως 6 ώρες και μέσα σε μια εβδομάδα το κλίμα στην ομάδα ήταν σαν να υπήρξαμε συναθλητές για χρόνια. Εκεί ενημερωθήκαμε και για το αγωνιστικό πρόγραμμα που θα ακολουθούσε ο καθένας ξεχωριστά και δώσαμε πάλι ραντεβού στις 24 Φεβρουαρίου για την Παρουσίαση της ομάδας στη Σλοβενία. Στη συγκεκριμένη χώρα η ομάδα έχει εγκαταστήσει τη βάση της, εξαιτίας των θεμάτων με τη βίζα που αντιμετωπίζουν οι Αζέροι αθλητές.

Σχετικά με την Παρουσίαση, πέρα από τα καθιερωμένα έγινε μια εκτενής αναφορά στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες που θα γίνουν τον Ιούνιο στο Αζερμπαϊτζάν και στην προσπάθεια που κάνει το κράτος να ενισχύσει τις αθλητικές ομοσπονδίες. Ευκαιρία που άρπαξε και η αζερική ομοσπονδία ποδηλασίας για την ανάπτυξη του αθλήματος με τη δημιουργία μιας επαγγελματικής Continental ομάδας και τη διοργάνωση ενός πρώτης κατηγορίας Γύρου, του Tour of Azerbaijan. Πράξεις με σκοπό την άνοδο ενός συνεχώς εξελισσόμενου αθλήματος σε ένα κράτος δίχως ιδιαίτερη προϊστορία στο χώρο. Σε εμάς ίσως κάτι τέτοιο να φαντάζει πολύ μακρινό, ιδίως εν μέσω της κρίσης που διανύουμε, αλλά το λυπηρό είναι ότι ακόμη και οι ιδιωτικές προσπάθειες που έγιναν δέχτηκαν τον πόλεμο κι όχι την αποδοχή.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα σε όλα τα νέα παιδιά που  τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν στη Γαλλία κυνηγώντας τα όνειρα τους:

Η λύση μιας ομάδας στο εξωτερικό είναι μονόδρομος αν αγαπάνε πραγματικά αυτό το αγώνισμα του Δρόμου κι είναι αποφασισμένοι να δοκιμάσουν μέχρι πιο επίπεδο  μπορούν να φτάσουν.

Μόνο μέσα από ένα έντονο αγωνιστικό πρόγραμμα που τους προσφέρει μια τέτοια ομάδα θα καταφέρουνε να ξεπεράσουνε τα όρια τους. Σημειώνοντας την απαραίτητη βελτίωση στην απόδοση που θα τους φέρει καλύτερα αποτελέσματα και θα προσελκύσει τα βλέμματα μεγαλύτερων ομάδων.

Γιατί δυστυχώς, όσο επίπονη και μοναχική αν είναι αυτή η επιλογή, αποτελεί το μονόδρομο  για την επαγγελματική ποδηλασία!