Πώς είναι άραγε η αίσθηση να ποδηλατείς μόνη στην Αφρική;
Η Κάλλι Ρουμελιώτου ποδηλατεί με το Spin the Wheel στην Αφρική και μας περιγράφει τις εντυπώσεις της
Λιβινγκστόνια. Μετά από 50 χιλιόμετρα χώμα και αρκετές υψομετρικές η ομάδα χωρίστηκε σε υποομάδες σήμερα κι έτσι ένα μεγάλο μέρος ποδηλάτησα μόνη μέχρι να βρω παρακάτω τον Paul και να ολοκληρώσουμε τη διαδρομή μαζί.
Όταν φτάνουμε μια δεκαπενταριά άνθρωποι μας καλωσορίζουν με ζεστές αγκαλιές, τεράστια χαμόγελα και φωτεινά μάτια. Η συγκίνησή μου ασυγκράτητη. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συλλάβει ότι είμαι εδώ, το ορμητήριο μας για τα επόμενα δέκα σχολεία.
Τι να πω για τη θερμή φιλοξενία, το υπέροχο φαγητό, την αγάπη που παίρνουμε με κάθε άγγιγμα.
Μπάνιο στον παγωμένο καταρράκτη. Φοβερή η ενέργεια της φύσης πάνω μου.
Σκέφτομαι τη διαδρομή. Χώμα και σκόνη. Κόκκινο. Στα ρούχα, στο δέρμα, στα ποδήλατα, στα πνευμόνια. Να παρακαλάς να μην σπάσει τίποτα στις απότομες καταβάσεις και να εκλιπαρείς για άλλη μια ταχύτητα στις ανώμαλες αναβάσεις.
Και σε κάθε γωνιά παιδιά. Πριν καν αντιληφθώ την παρουσία τους με έχουν ήδη φτάσει, τρέχοντας ξυπόλυτα δίπλα μου φωνάζοντας αζουυυνγκουυυ!
Τρέχουν δίπλα μου στην ανηφόρα και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Κάποια πιάνουν τη σχάρα και με σπρώχνουν με τα χεράκια τους για αρκετά μέτρα. Πού την βρίσκουν τόση δύναμη απορώ! Λαχανιάζουμε παρέα με τον ίδιο ρυθμό.
Τα χωριά από άλλο πλανήτη σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες και τα αγγλικά ανύπαρκτα.
Πέντε χιλιόμετρα πριν το τέλος έρχεται και το πρώτο φουιτ (όπως αποκαλούμε οι βορειοελλαδίτες το σκασμένο λάστιχο). Το φτιάχνουμε τσακ μπαμ με τον Paul και συνεχίζουμε.
Μαγική μέρα σήμερα! Ρεπό για τις επόμενες 2 μέρες (Σαββατοκύριακο!!!!)
Κι από Δευτέρα ξεκινάμε τις επισκέψεις στα σχολεία. Ανυπομονώ…