O γύρος της Πελοποννήσου: Τo πρώτο μου 1000αρι!

Η κορωνίδα των ελληνικών Brevets είναι ο γύρος της Πελοποννήσου, το καθιερωμένο πλέον 1000άρι που διοργανώνεται κάθε τέσσερα χρόνια, κυρίως στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το διάσημο PBP (Paris-Brest-Paris).

Από τον Γιάννη Βουκελάτο
Φωτό: Πέτρος Χαρπαλής

Η απόφασή μου για συμμετοχή ήταν πραγματικά ένα τόλμημα, με δεδομένο το ότι ήμουν στην ηλικία των 53 χρόνων και είχα εμπειρία στα Brevets μόλις δύο χρόνια.

Μέχρι τότε μετρούσα 7-8 επιτυχημένες συμμετοχές σε διακοσάρια, ένα 300άρι, ένα 400άρι και δύο συμμετοχές χωρίς τερματισμό, η πρώτη στο «μπρεβετάκι» της Νεμέας του 2014 λόγω μηχανικής βλάβης και η δεύτερη στο 400άρι του Κορινθιακού, λόγω «στομαχικής» βλάβης. Οι αναγκαστικές εγκαταλείψεις με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ο τερματισμός δεν είναι ποτέ δεδομένος. Ότι πρέπει να αποφεύγουμε όσο γίνεται τις κακοτοπιές του δρόμου αλλά και τις ρόδες που δεν ξέρουμε καλά στα γκρουπαρίσματα, να «ακούμε» το ποδήλατό μας και το σώμα μας συνεχώς, να προσέχουμε πολύ τι τρώμε και τι πίνουμε ώστε να έχουμε δυνάμεις, να αποφεύγουμε τις αφυδατώσεις αλλά και τις εξίσου επικίνδυνες υπέρ ενυδατώσεις.  Χωρίς εμπειρία στα μεγάλα Brevets λοιπόν, αλλά και στα δύσκολα 200άρια, όπως πχ. των Δελφών, είχα την ευκαιρία να μετρήσω τις δυνάμεις μου και να αποκτήσω μία πιο ξεκάθαρη εικόνα του τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Η μελέτη της διαδρομής του 1000αριού, που προηγήθηκε της απόφασής μου για συμμετοχή, βασίστηκε σε αυτές τις εμπειρίες. Οι χρόνοι έβγαιναν, έστω και οριακά για μερικά κοντρόλ και οι συζητήσεις με τους παλιούς με ενθάρρυναν. Ο φίλος Πέρι πάντα δωρικός και ουσιαστικός ξεκαθάρισε τα πράγματα με τρόπο απλό:

«Όλα είναι στο μυαλό. Αν πας για να το βγάλεις θα το βγάλεις. Αν το βλέπεις σαν ταλαιπωρία μην πας καθόλου».

Η λεπτομερής καταγραφή και το χρονικό της διαδρομής είναι πλέον άκαιρη και έχει ήδη καταγραφεί από φίλους συμποδηλάτες. Θα περιοριστώ λοιπόν στην προσωπική μου ματιά, στις δυσκολίες, αλλά και στις όμορφες στιγμές και εντυπώσεις. Νυχτερινή ποδηλασία Είναι δύσκολη αντικειμενικά, λόγω της περιορισμένης ορατότητας, της αϋπνίας που επηρεάζει το μυαλό κυρίως πριν το ξημέρωμα, της έντονης εναλλαγής θερμοκρασιών, αλλά και του ψυχολογικού στρες που προκαλεί το σκοτάδι. Είναι όμως και ενδιαφέρουσα, ίσως και απολαυστική όταν έχει κανείς καλή παρέα.

Διατροφή
Το γνωστό «φάε πριν πεινάσεις, πιες πριν διψάσεις» ισχύει στο έπακρο. Ωστόσο, ένα 1000άρι είναι ποδηλασία τριών ολόκληρων ημερών, όχι 12ωρου ούτε 24ωρου. Τα διάφορα «βοηθήματα» δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται κανονικά γεύματα με υδατάνθρακες αλλά και πρωτεΐνες. Στις προσωπικές ιδιαιτερότητες κατατάσσω την ελάχιστη κατανάλωση από τζελάκια, γιατί μου προκαλούν μία αφόρητη δίψα, πίνω πολύ νερό και κινδυνεύω με υπέρ ενυδάτωση.

Ενυδάτωση
Έχοντας υποφέρει κατά καιρούς από κράμπες, αλλά και γενικό μπλακάουτ λόγω υπέρ ενυδάτωσης, στο 1000άρι στηρίχτηκα σε φακελάκια αλμόρας, σε χάπια αλάτων κυρίως για το κάλιο και αμπούλες μαγνησίου για τις κράμπες. Επίσης, καθότι φρουτοφάγος στην καθημερινή μου ζωή, δεν δίσταζα να σταματάω στα μανάβικα για μπανάνες και εποχιακά φρούτα. Να μην ξεχνάμε βέβαια και τα junks, coca cola για ζάχαρη και καφεΐνη. Αν και δεν τη συνηθίζω στην καθημερινή μου ζωή, ομολογώ ότι ήταν πραγματικά σωτήρια ειδικά την τελευταία μέρα.

Ψυχολογία
Η προ μελέτη της διαδρομής με βοήθησε πολύ ψυχολογικά, αν και οι δυσκολίες ήταν περισσότερες από τις αναμενόμενες. Ήταν κυρίως η θετική σκέψη και η θέληση να ζήσω αυτήν την περιπέτεια, σε ένα περιβάλλον μοναδικό που μόνο ποδηλατώντας μπορεί κανείς να απολαύσει με όλες του τις αισθήσεις. Αυτά ήταν που με βοήθησαν να ξεπεράσω τις όχι και λίγες δύσκολες στιγμές.

Η αποκατάσταση που ακολούθησε ήταν μακράς διάρκειας.
Χρειάστηκε μια βδομάδα για να συνέλθουν τα πόδια, δύο βδομάδες για την αποκατάσταση των ζημιών στα ευαίσθητα σημεία και πολλές περισσότερες για να επαναλειτουργήσει ο δείκτης του αριστερού μου χεριού κανονικά. Όλα αυτά πέρασαν, αυτό όμως που έμεινε είναι μια αξέχαστη εμπειρία ζωής. Ελπίζω το 2018 να είμαστε πολλοί περισσότεροι από τους 60 που το τολμήσαμε το 2014. Με τη σοφία πλέον της εμπειρίας, αλλά και της ηλικίας, μπορώ να πω ότι όλοι οι μπρεβετάδες έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Αρκεί να το θέλει κανείς πραγματικά και να γνωρίσει καλά τον ποδηλατικό του εαυτό μέσα από τα μικρότερα, ευκολότερα αλλά και δυσκολότερα Brevet.