mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
Καλαμπάκα – Χαλκίδα: 375 χλμ. σε 24 ώρες!
Η Ομάδα “Ble & Mavro” διανύει 375 χιλιόμετρα με ποδήλατο, στην υπέροχη Διοργάνωση του Ble Cycling Club
Από την Έφη Τριανταφυλλίδου
Ήταν η πρώτη νύχτα πριν από ποδηλατικό ταξίδι που καταφέρνω να κοιμηθώ 4 ολόκληρες ώρες. Ίσως η σκέπη των βράχων των Μετεώρων, ένα σύμβολο δύναμης της φύσης, να έπαιξαν ένα ρόλο, κι έναν άλλο, ΙΣΩΣ, να έπαιξε, η μπύρα που με πότισε ο αρχηγός της ομάδας, ο Κωνσταντίνος, αλλά, δεν το πολυπιστεύω (χα!)
Από βραδύς, λοιπόν, η 17λιτρη φουλ με περιττά βάρη τσαντούλα μου, είχε επιμελημένα ξελαφρώσει υπό την καθοδήγηση του ποδηλάτη υπεραποστάσεων Δημήτρη Μαυρόπουλου. Η παρέα είχε φουντώσει και τρωγοπίναμε ξένοιαστοι, όπως κάνουν οι φίλοι εν όψει μιας κοινής εκδρομής…
Ανοίγει παρένθεση: Οι υπεραποστάσεις με το ποδήλατο δεν είναι απλή υπόθεση. Ιδίως, επειδή η τρέλα μας είναι μεγάλη και η εξοικείωση με τα νούμερα στο μυαλό μας, επικίνδυνη.. Τι 200, τι 300, τι 400 και ούτω καθεξής και πάει λέγοντας ως τη Βρέστη και γυρίζει πίσω… Κανείς πρέπει να τις λογαριάζει σοβαρά.
Πρώτα, ως οφείλει, απέναντι στο σώμα και την ψυχή του, και ύστερα απέναντι στους άλλους που εμπλέκονται στην «ταξιδιωτική δοκιμασία». Η καλή φυσική κατάσταση εν γένει, και όχι μόνο τα γυμνασμένα πόδια, η δουλεμένη αναπνοή, γιατί η επόμενη μέρα βρίσκει το διάφραγμα ξεχειλωμένο, η σωστή θέση πάνω στο όχημα- εραστή που θα μοιραστεί μαζί σου το ταξίδι, η προετοιμασία του οχήματος, η σωστή τροφοδοσία και ο χρόνος αφομοίωσής της από το σώμα, η υδροποσία, το «κανάκεμα» του σώματος και του μυαλού (που λέει η φίλη μου η Μαρία, ποδηλάτισσα δεινή και δρομέας) πριν το ταξίδι, κατά τη διάρκειά του, αλλά και μετά το πέρας του, η συντροφικότητα, όταν και όπου το ταξίδι το επιτρέπει, ο χρόνος (αυτός ο άγνωστος Χ), ο καιρός (αυτός ο απρόβλεπτος Ψ), το περιβάλλον, τεχνητό ή φυσικό, και όλα τα αναπάντεχα που θα τύχουν, εκ των οποίων το πιο σημαντικό είναι οι αντιδράσεις του ίδιου μας του εαυτού, αλλά και των συντρόχων μας, όταν έρθει η κούραση και το στρες… πρέπει να συνυπολογίζονται. Για να μπορεί το μεγάλο ποδηλατικό ταξίδι να δίνει χαρά στη ψυχή και να μην εξαντλεί το σώμα. Αλλιώς, δεν έχει, για μένα, κανένα νόημα …
Φυσικά, υπάρχει κι ο αντίλογος, ο φίλος μου ο Μάνος ο ΑΓΙΟΣ απ’ τα Τέρτσα της Κρήτης, ωρύεται μαζί μου, «κοπελιά, ποδήλατο πάμε να κάνουμε, δεν θα μας βάλουν να λύσουμε εξισώσεις», αλλά, αντιπαραθέτω σε αυτό, την φρόνηση του ΑΓΙΟΥ Πρόεδρου, Αλέξανδρου, που καταφέρνει να συνδυάσει τον αυθορμητισμό του Μάνου, με τους δικούς μου τράτζικ υπολογισμούς! Κι εγώ, ούτε καν στη μέση… τα έχω, τάχα, όλα αυτά τακτοποιημένα στο μυαλό μου, αλλά, πάνω στη σέλα, ή θα ξεχνάω να φάω ή να πιω…
Κλείνει η παρένθεση.
Η διαδρομή, λοιπόν, που επιλέξαμε για το φετινό Flèche δεν ήταν εύκολη, όπως ίσως θα μπορούσε να πει κανείς, συγκρίνοντας με διαδρομές άλλων ομάδων της φετινής διοργάνωσης που είχαν και περισσότερα χιλιόμετρα, αλλά και περισσότερα υψομετρικά.
Ο λόγος που έκανε τη δική μας δυσκολότερη από αυτό που φαίνεται ήταν πως δεν είχε αισθητικές εντάσεις φυσικού κάλλους που να τονώνουν τον ποδηλάτη/ταξιδευτή, να τον αφυπνίζουν, να τον κρατούν σε διέγερση, παρά μόνο αν εξαιρέσει κανείς την εκκίνηση στο σιντριβάνι της Καλαμπάκας, με θέα τα Μετέωρα βράχια, τις μακρινές χιονισμένες κορφές της Νότιας Πίνδου στα δυτικά των Τρικάλων και της Καρδίτσας, την εξτρεμιστική γεύση του ολόφρεσκου χαλβά Φαρσάλων, ποιημένου από ντόπια χέρια (προσωπικά τον προτιμώ με λιγότερη ζάχαρη), την φιλοξενία των ανθρώπων στα Φάρσαλα, που έσπευσαν να μας μιλήσουν για την πόλη και την ιστορία του πανέμορφου δεσπόζοντος κάστρου της, στα λίγα λεπτά που ξαποστάσαμε κοντά τους (ευχαριστούμε τον Βάιο, από το ΔΣ του Δήμου!), την διπλή ανηφόρα του Δομοκού πριν και μετά το χωριό (που ενώ σε «ντοπάρει» με τη δυσκολία της, ταυτόχρονα σε ξενερώνει από τους σωρούς των σκουπιδιών στο πλάι του δρόμου…), η θέα του Καλλίδρομου όρους στα δεξιά μας καθ’ οδόν προς Μώλο, η πολυχρησιμοποιημένη θάλασσα στα Καμμένα Βούρλα, που ακόμη αντέχει και αξίζει ένα βλέμμα σου πάνω της, η σύντομη ανάβαση του Προσκυνά, μετά την Τραγάνα (που την περάσαμε νύχτα με πανσέληνο και με γοήτευσε, μπρος στην ανία της ουδέτερης ευθείας ως εκεί), το αγροτοκτηνοτροφικής χρήσης δρομάκι που βγάζει στην Αλίαρτο, μέσα απ΄ την Κωπαϊδα, κι ύστερα, ο δρόμος μετά το Μουρίκι, προς την Χαλκίδα… Μια πρωτόγνωρη για μένα διαδρομή, που ξεκινά ανάμεσα από το Υπάτιο όρος και το όρος της Πελαγίας (όπου ο αρχαίος ιστορικός Παυσανίας, τοποθετεί ιερό προς τιμή του Απόλλωνα… καθόλου τυχαία η επιλογή των προγόνων μας, καθότι η άγρια ομορφιά εκείνης της μεριάς της Στερεάς Ελλάδας, συμβαδίζει με το Απολλώνιο κάλλος), περνά πλάι από την Λίμνη Παραλίμνη (αδερφούλα της Υλίκης), και εκτείνεται παραλιακά στην Στερεά ακτή, με θέα την νησιωτική ακτή της Εύβοιας, με την οποία ενώνεται μέσω της βυθιζόμενης γέφυρας της Χαλκίδας. Η αύρα της περιοχής και η στιγμή που βρεθήκαμε εκεί, όταν η χαραυγή μύριζε στα δεξιά μας, πίσω απ’ την κορφή του Μεσσάπιου όρους, ενώ ταυτόχρονα το ολόκληρο φεγγάρι έβαφε κίτρινα τα νερά της Παραλίμνης, με γέμισε καινούρια ενέργεια, αν και είχα ήδη 340 χλμ στα πόδια, χωρίς ύπνο και ουσιαστική ξεκούραση για τις τελευταίες 22 ώρες. Με έναν καφέ, λίγο νερό κι ένα τοστ από τη Θήβα (στο 330 χιλιόμετρο της διαδρομής), πάλεψα τα τελευταία 45 χιλιόμετρα, χάρη στην ομορφιά της φύσης. Ένα και μοναδικό λάστιχο που μας έπιασε σ’ όλο το ταξίδι, το ‘στειλε η πρόνοια, στα όμορφα εκείνα μέρη, κι έτσι κατάφερα να κλέψω λίγες φωτογραφικές στιγμές μαζί με την χιλιομετροφάγο συντρόχισα της παρέας, την Αγγελική, την μία εκ των 4 γυναικών που συμμετείχαμε φέτος στην διοργάνωση, επί συνόλου 40 ποδηλατών που τερμάτισαν τελικά.
Πέντε – έξι όμορφα σημεία, δηλαδή, σε μήκος 375 χλμ. Δεν τα λες και ικανά για να επιβραβεύσουν τον κόπο σου. Πρέπει να αγαπάς το ποδήλατο αρκετά! Και τους συντρόχους σου… Γιατί αλλιώς, δεν έχεις άλλωθι για την απιστία (προς τον εαυτό μου!) να φας πατατάκια και να πιεις εκείνο το ακατονόμαστο δηλητήριο σκούρου βυσσινί χρώματος που διατείνονται οι randonneurs πως κάνει καλό στις υπεραποστάσεις… Και επειδή τους αγαπάς, πρέπει σε κάποιες στιγμές να βάζεις τους συντρόχους σου πάνω απ’ τον εαυτό σου, όταν νιώθεις πως οι δυνάμεις σου μειώνονται, κάποιοι αναπόφευκτοι πόνοι λόγω κούρασης και πίεσης του σώματος γίνονται επίμονοι, αλλά, εμπιστεύεσαι την φωνή του αρχηγού, που σου θυμίζει πως πρέπει ο πόνος να μπει στο περιθώριο, όταν προέχει… ο Άθλος.
Την Ομάδα “Ble & Mavro” αποτέλεσαν οι Κωνσταντίνος Καρακατσούλης, Αγγελική Τζίγκου και Έφη Τριανταφυλλίδου (ποδηλάτες-μέλη του Ble Cycling Club) και ο ποδηλάτης υπερ-υπεραποστάσεων Δημήτρης Μαυρόπουλος.
