Brevet Τατόι 2017

Το Τατόι είναι ένα από τα τελευταία brevet της χρονιάς

Κείμενο-Φωτό: Γρηγόρης Αγγελόπουλος

Το διοργανώνει το αγαπημένο μας club και μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς. Και αυτό γιατί είναι κοντά στην Αθήνα, γράφεις υψομετρικά ποδηλατώντας στο όριο των βουνών και απολαμβάνεις παράλληλα παραλιακές διαδρομές.

Είναι σημαντικό το ότι η ημερομηνία διεξαγωγής του είναι φθινόπωρο άρα ο καιρός, συνήθως, εξαιρετικός. Τέλος, η φύση προσπαθεί (και τα καταφέρνει ικανοποιητικά) να σε κάνει να ξεχαστείς ποδηλατώντας, όσο και αν ο άνθρωπος έχει βαλθεί να την εξοντώσει.

Στην εκκίνηση το συναίσθημα ότι «παίζει εντός έδρας» ήταν έντονο. Μέλη του ΔΣ, απλά μέλη ακόμα και φίλοι που δεν είναι μέλη του club ήταν εκεί νωρίς για να μοιράσουν κάρτες και γενικότερα για να φροντίσουν για την ομαλή έναρξη της διοργάνωσης. Πώς να μη νιώσεις μια ανάταση (που σε βοηθούσε να αφήσεις πίσω σου το «by default» άγχος) βλέποντας όλη αυτήν την ομάδα να δουλεύει αποτελεσματικά, ιδανικά θα έλεγα. Και με 200+ συμμετοχές, όταν μάλιστα τους έχεις προσφέρει την πολυτέλεια να εκδώσουν κάρτα μέχρι και την τελευταία στιγμή, το φορτίο είναι μεγάλο. Εντυπωσιακό και αξιέπαινο το στοιχείο ότι μέλη του club που συμμετείχαν και αυτά στο αγωνιστικό κομμάτι του brevet, ενίσχυσαν τα σημεία σφραγίσματος της εκκίνησης, περιμένοντας να φύγουν όλοι και έπειτα να ξεκινήσουν και εκείνοι! Τι να πει κανείς. Και ένα δικό μου μπράβο είναι λίγο.

Εμείς δεν μαζευτήκαμε του λόγου μας και καμία φουρνιά. Στα δάχτυλα του ενός χεριού η δική μας παρέα. Η ποιότητα της υψηλής (ως συνήθως) και με διαθέσεις. Πολλοί όμως ήταν οι φίλοι (οι περισσότεροι από την οικογένεια των Ble) που βρήκαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε και από κοντά τα όσα. Μάλιστα τόσοι πολλοί που ξεκινώντας, στα πρώτα χιλιόμετρα, οι χαιρετούρες και τα πειράγματα συνεχίστηκαν μέχρι και το ανέβασμα της Φυλής.

Η πρώτη από τις πολλές αναβάσεις της ημέρας κύλησε παράλληλα με την ανατολή. Τι και αν στράβωνε τον φακό μου και οι φωτό μου έβγαιναν χάλια. Ο ήλιος έσβηνε την υγρασία και μαζί με αυτήν την ψύχρα που μας είχε κάνει να ξεκινήσουμε σαν εκκολαπτόμενα κουνουπίδια. Και σαν και αυτή την ξεχωριστή στιγμή (που σε επιβεβαιώνει ως ποδηλάτη και διαλύει τα όσα ερωτηματικά) ακολούθησαν αρκετές.

Βάζεις αντιανεμικό και κατηφορίζεις προς Ερυθρές ρουφώντας οξυγόνο και ρίχνοντας παλμούς. Περνάς από Ερυθρές το κόβεις δεξιά, περνάς από τα όρια του νομού Αττικής και πλέον ποδηλατείς στο νομό Βοιωτίας, απολαμβάνοντας τον κάμπο της που η κάθε εικόνα του σε προκαλεί να κόψεις για να φορτώσεις την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής σου.

Βγαίνεις από τη Θήβα (κάνοντας μία στάση για ένα βρόμικο τοστάκι 25 εκατοστών full extra) γκρουπαρισμένος και βιαστικός για να γυρίσεις προς Ριτσώνα, να την ανέβεις από την πίσω πλευρά της, αναζητώντας τη θέα της Χαλκίδας που από ψηλά δείχνει εντυπωσιακή.

Κατηφορίζεις εκρηκτικά προκαλώντας αύξηση της αδρεναλίνης σου, ανυπομονώντας για το  πρώτο control της ημέρας.

Φτάνεις να ποδηλατείς παραλιακά με μέση ταχύτητα, με το μπλε να προκαλεί σαν θηλυκό. Το κοιτάς κλεφτά και συνεχίζεις περνώντας την «ψηλή» γέφυρα, το κλειστό εργοστάσιο τσιμέντων και κάθε λογής αποκαΐδια, έργα ανθρώπων και απορείς σιωπηρά. Όπως απορείς για τον λόγο που ο παραλιακός δρόμος καθώς κυλάει ανάμεσα από Αυλίδα, Δήλεσι και Χαλκούτσι θυμίζει roll coaster αρκετών χιλιομέτρων! Δυστυχώς και πάλι ο άνθρωπος και οι αυθαιρεσίες του.

Κρατάς το όμορφο κομμάτι και καταλήγεις μέχρι τους Αγίους Αποστόλους. Λίγο πριν σταθείς, ανεφοδιαστείς, ανασάνεις και τολμήσεις, χαζεύεις λίγο την κορυφή του, κάπου εκεί στο Καπανδρίτι και ξέρεις ότι είναι δική σου. Και όσο και αν κρατήσει η ανασυγκρότηση, η δεξιά στροφή είναι εκεί και σε περιμένει.

Ξεκινάς πάντα αργά και καθώς κυλάει ο χρόνος η μνήμη σου ζωντανεύει. Θυμάσαι τα δύσκολα και τα στρωτά, τις απότομες και τις παρατεταμένες και σχεδιάζεις. Αυτή είναι η μαγεία που κάνει τον χρόνο να περνάει γοργά, αντίμετρο της πραγματικής σου ταχύτητας. Και όσο ανεβαίνεις η επένδυση στην κάθε σου προπόνηση αποδίδει αντίστοιχα. Εάν έχεις επενδύσει σωστά θα προλάβεις να κοιτάξεις προς τα κάτω, την πρόοδο της ανάβασής σου, την θέα. Και πάντα σε μία ανάβαση η αξία της είναι πολλαπλάσια.

Κάπου στο Βαρνάβα ξαποσταίνεις, περιμένεις εάν δε σε περιμένουν και χαμογελάς. Καβαλάς πάλι και ξεκινάς για Γραμματικό. Βουνά, βλάστηση και κάνεις τα στραβά μάτια σε ότι καμένο (και πάλι ο άνθρωπος).

Απολαμβάνεις την κατηφόρα και αναζητάς το control. Σφραγίζεις και φεύγεις καθώς ό ήλιος έχει ξεκινήσει την κάθοδό του και είναι κρίμα να χάσεις τη θέα της Λίμνης!

Ο πολιτισμός επιστρέφει μπαίνοντας στην Σταμάτα, γίνεται έντονος περνώντας Δροσιά και Εκάλη και επικίνδυνος μέχρι να περάσεις την γέφυρα της Εθνικής (πλέον έχει βραδιάσει για εμάς). Πατάς όσο έχεις στην προτελευταία ανηφορική ευθεία βγάζοντας σε watt τα εσώψυχά σου και πανηγυρίζεις σιωπηλά με το που στρίψεις αριστερά, κατηφορίζοντας παράλληλα στο αεροδρόμιο, τερματίζοντας.

Άλλο ένα brevet ολοκληρώθηκε επιτυχημένα και με ασφάλεια. Δεν έχω παρά να συγχαρώ όσους όλους το τόλμησαν. Δεν έχω παρά να χαρώ για το ότι ένας από αυτούς ήμουν και εγώ.

Ευχαριστώ το club μου για την άψογη διοργάνωση και φυσικά την παρέα μου, τον Θανάση, τον Παναγιώτη, τον Βασίλη, τον Στέλιο και τον Λεωνίδα.

Τα αξιοσημείωτα του brevet:

1. Ο Θανάσης και η επιλογή του να συνοδέψει τον Βασίλη σε εκτός χρόνου τερματισμού

2. Ο Θανάσης που για μένα είναι σταθερή αξία στα brevet και δεν αντέχω να μην τον πειράζω (είσαι το τζελάκι μου φίλε! χαχαχα)

3. Ο Στέλιος που τερμάτισε εντός χρόνου

4. Ο Στέλιος που είχε και λάστιχο. (Φίλε έχεις ένα υπόλοιπο)

5. Ο Λεωνίδας που με παρέσυρε (ευχάριστα δεν μπορώ να πω) στα τελευταία χιλιόμετρα απλά με πήγε τάπα! (Σε ευχαριστώ για το τράβηγμα φίλε)

6. Την Αγγελική, τον Τάκη, τον Δημήτρη και όλα τα παιδιά στα control που έκαναν ότι το καλύτερο για όλους, με διάθεση και χαμόγελο.

… και όλα τα παραπάνω σε μία πρόταση: «Ο λόγος που κάνω ποδήλατο και αγάπησα την ποδηλασία!»