Brevet Παλαμά 2017

Παραδοσιακά όμορφο…

Κείμενο, φωτογραφία: Γρηγόρης Αγγελόπουλος

Δυσκολεύομαι να βρω τρόπο να ξεκινήσω αυτήν την περιγραφή. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το Brevet. Για το μέρος, για την παρέα-ομάδα, για την ανάβαση, για τον πόνο, για την καταιγίδα, για την εμπειρία συνολικά ή για την εγκατάλειψη που τελικά δεν ήρθε;

Το brevet του Παλαμά ήταν από αυτά που ήθελα να συμμετάσχω από πέρσι. Ήταν όμως Σάββατο (δύσκολη η απουσία μου από τη δουλειά μου) και προτίμησα τον ποδηλατικό γύρο της Πάρου (κλασικά Κυριακή και μέχρι το μεσημέρι έχεις καθαρίσει). Φέτος όμως μπήκε στο πρόγραμμα προετοιμασίας μου για το GBI, μόλις έναν μήνα πριν. Παράλληλα τα λόγια όλων ξεχωριστά να περιγράφουν ένα από τα πιο όμορφα brevet στην Ελλάδα μας. Αυτό όμως που δεν ανέφερε κανείς, η μοναδική ανηφοριά που τιμωρούσε τον ανυποψίαστο και έβγαζε εκτός παιχνιδιού τον τουρίστα.

Το ραντεβού Παρασκευή απόγευμα στην Καρδίτσα με σχεδόν όλη την ομάδα παρόν. Μεγάλη απώλεια του Thunder που απλά «δεν μας θέλει». Chief, Dr Yiannis, Tasos GBI mate, Alex Thiva, Bill myIT, Angeliki SR, Bill Titanios και Dim Pef με Eleni στο support team μαζί με την οικογένεια τη δικιά μου και του Bill myIT.

Με το βραδινό (classic_μακαρονάδα) και το πρωινό την επομένη (ότι να ναι) να έχουν ολοκληρώσει την προετοιμασία μας, μαζευτήκαμε στην εκκίνηση το Σάββατο το πρωί. Οι συμμετοχές δεν ήταν πάρα πολλοί και ξεκινήσαμε ομαλά, γκρουπαρισμένοι με συνοδεία αστυνομίας να μας βγάζει έξω από την πόλη και να μας οδηγεί μέχρι την Πύλη.

Έλα όμως που ο οδηγός του περιπολικού πρέπει να μην είχε καταλάβει ότι από πίσω του σέρνει ποδηλάτες και όχι μοτοσικλετιστές! Στην ουρά λοιπόν εμείς και με την SR Angeliki με Bill Titanium μπροστάρηδες και κολλημένους στην ουρά του περιπολικού να αφρίζουν (βγάζοντας μας ασπροπρόσωπους) βρεθήκαμε να πατάμε για τα πρώτα 50 περίπου χιλιόμετρα με 29 μέση. Οκ, δεν λέω, φλατιά μεν αλλά ρε φίλε άσε μας να μπούμε λίγο στο κλίμα. Όλα καλά λοιπόν με μόνη απώλεια το ass saver φτερό μου το οποίο έπεσε κάπου στον δρόμο μέσα σε μια πόλη (που να δω πια αφού μας πήγαινε τάπα και εκεί ήταν όμως η Καρδίτσα), το οποίο γύρισα να μαζέψω, άκουσα μια φωνή που νόμιζα ότι το μάζεψε, γύρισα πίσω, βάρεσα μπιέλα για να φτάσω το γκρουπ και τελικά το φτερό είχε κάνει φτερά.

Αφού λοιπόν περνάμε το Μουζάκι και τον Πάμισο ποταμό, φτάνουμε Πύλη, ποδηλατούμε για λίγο πλάι στον Παρταϊκό και με το που τον περνάμε αρχίζει το γλέντι! Οι 6άρες κλίσεις αλλάζουν τις φλατιές και ο ρυθμός κατρακυλά. «Παιχταρά μου» σκέφτομαι «κράτα 2 γρανάζια, γύρνα στις 70 και πάμε». Πού να πάμε όμως που το 6% γινόταν 9%, γυρνούσε στο 6% πάλι, έστριβες στο 11%, κόλλαγες στο 8% και τελικά κατέληξα με το τελευταίο γρανάζι να μου κάνει παρέα προσέχοντας μόνο τους παλμούς μου.

«Beti style και πάμε» το plan B και «ανηφόρα είναι θα τελειώσει». Μα αυτό ήταν κάτι παραπάνω. Με τις κλίσεις να επιμένουν, τα ποδάρια πέτρωσαν και το πετάλι δεν γυρνούσε! Και το χειρότερο; Τα χρονικά περιθώρια για το πρώτο control στένευαν. Με την δεξιά γάμπα να αναζητά την κράμπα της αποφάσισα να περπατήσω. Εντάξει, ρόμπα αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και το μόνο που δεν χρειαζόμουν ήταν αυτή. Καμιά 500αριά μέτρα η ντροπή και συνεχίζουμε.

Mπροστά μου ο Alex σβηστός, o Chief να τραβάει ομαλά, ο Bill myIT να παλεύει τον Χάρο όπως κι εγώ και κάπου στην μέση της ανάβασης, σε μια πηγή_στιγμή δροσιάς, να και ο Dr_Yiannis. Εντάξει, δύναμη. Το έσκισε το τρίκυκλο. Και όχι μόνο αυτό, η κατάσταση του άψογη με την μουσική του να μας κάνει παρέα και να εκτοξεύει την διάθεση μας. Οι λοιποί έχουν φύγει μπροστά χωρίς να μπορώ να φανταστώ πόσο, παρά μόνο για τον Dim_Pef που είχε απογειώσει το (δεύτερο) τρίκυκλο (της παρέας) και την SR_Angeliki με Bill_Titanio που κάποιο άλλο περιπολικό θα έχουν βρει να κοντράρουν.

Τα πόδια πλέον έχουν γίνει πέτρες, η ταχύτητα μου είναι απελπιστικά αργή και το μόνο καλό οι παλμοί μου που δεν ξεπερνούν τους 150. Δεν αργώ να καταλάβω ότι έχω σουρώσει. Βγάζω μια μπάρα και την καταπίνω αλλά είναι πλέον αργά. Κατεβαίνω και αρχίζω να περπατώ αυτήν την φορά απογοητευμένος με το μυαλό μου να αρχίζει να παράγει έργο κάνοντας συγκρίσεις, αυτοκριτική και καταλήγοντας στα εξής.

1. Φαγητό αλλάζεις ΑΦΟΥ βελτιωθείς. Άρα κρατάς τοστάκι στην τσέπη και παρατάς τις μπάρες.

2. Κασέτα αλλάζεις ΑΦΟΥ βελτιωθείς. Άρα γυρνάς στην 32 και φυλάς την 28άρα.

3. Κιλά χάνεις ΑΦΟΥ κάνεις δίαιτα. Ο μάγος πέθανε μαζί με τα θαύματα της φύσης.

4. Ανηφόρες ανεβαίνεις ΑΦΟΥ κάνεις προπόνηση. Η παραλιακή δεν σου αρκεί (με την καμία όμως), πρέπει να την ξεχάσεις, πάρε διαζύγιο, παντρέψου Υμηττό, άντε να του ρίξεις κανένα κέρατο με ένα Λαγουδάκι.

Και μ’ αυτά και μ΄ αυτά μπήκα μισή ώρα πριν κλείσει το control στην Ελάτη. Η άψογη διοργάνωση μας περίμενε με την κλασική Κρέμα Παλαμά. Έφαγα μόνο μια + μια μπανάνα και αφού συνάντησα τα παιδιά ξαπόστασα για λίγο και συνεχίσαμε όλοι μαζί για ακόμα 7 χιλιόμετρα πόνου. Μια κρεμούλα όμως δεν ήταν αρκετή και η κατάσταση μου μετά από λίγο η ίδια. Γύρω στα 45 λεπτά κράτησε το μαρτύριο και περνώντας μέσα από τους Βλατανέους ξεκίνησε η κατηφόρα με μια μικρή εξαίρεση, ένα ντουβάρι στην Χρυσομηλιά, όπου συνέχισε ξανά.

Και ενώ έχω πάρει τα πάνω μου και απολαμβάνω την διαδρομή (ιδίως το κομμάτι που κινηθήκαμε παράλληλα στον Κλινοβίτικο ποταμό), τα Μετέωρα αρχίζουν να ξεπροβάλουν μπροστά μας. Σε πιάνει δέος καθώς τα κοιτάς, εμένα με έπιασε κόψιμο καθώς ήξερα πως «ήταν δικά μας». Με το δεξί λοιπόν μπαίνουμε Καλαμπάκα και ο πόνος ξεκινά. Μια μπάρα ο ένας σύμμαχος (αφού δεν είχα τίποτα άλλο) και ο άλλος τα σύννεφα που απλά έκρυψαν το αλήτη ήλιο (όλα τα είχε η Μαριωρή…κλπ κλπ).

Με το Καστράκι γύρω στο 4% και ένα ταβάνι γύρω στο 11% όσο κι αν πιέζω με προσπερνούν και οι χελώνες! Και με 4 ακόμα χιλιόμετρα μπροστά μου ο χρόνος πλέον είναι εχθρός. Με πρόχειρους υπολογισμούς βλέπω ότι είναι απίθανο να πιάσω το κοντρόλ. Τους κάνω πιο προσεκτικά και τελικά βλέπω πως (παραμένει) απίθανο να πιάσω το κοντρόλ. Η σκέψη της εγκατάλειψης είναι πλέον στο μυαλό μου και απομένει μόνο να επιβεβαιωθεί. Κρατάω ότι έχω και συνεχίζω χαζεύοντας το μεγαλείο των Μετεώρων έχοντας αποδεχτεί την σκέψη της εγκατάλειψης στο control αφού θα το έχω χάσει.

Τελικά η διασταύρωση για την Βλαχάβα και η κατηφόρα ήρθε νωρίτερα από ότι περίμενα. Κατέβηκα σαν παλαβός και έφτασα στο κοντρόλ μισή ώρα πριν το κλείσιμο. Λύτρωση!! Η σφραγίδα έπεσε και μαζί με αυτήν και ένα θαυμάσιο mega sandwich μαζί με μια μπανάνα!! 17:00 η ώρα και είχα κάνει 120 μόνο χιλιόμετρα (θυμίζω ώρα εκκίνησης 9:00_άρα 8 ώρες_άρα 15 χιλ. μέση/το χειρότερο μου ever). Έμεναν σχεδόν άλλα 80 με 4,5 ώρες περιθώριο, αλλά φλατιές.

Ανασυγκροτηθήκαμε όλη η ομάδα και ξεκινήσαμε. Πατήσαμε γρήγορα, περάσαμε Θεόπετρα και Ρίζωμα, μπήκαμε/βγήκαμε από τον Πλάτανο σφαίρα και στο Αρδάνι κάναμε μια μικρή στάση για μια Coca Cola και ένα πακέτο τσιπς. Ναι, αυτή είναι η τροφή που με φορτίζει. Το τοστ στο τελευταίο κοντρόλ με ισορρόπησε και τώρα απλά «πήρα τα μπόσικα». Πλέον ένιωθα πως είχα επανέλθει. Ξεκινήσαμε και πάλι γρήγορα και λίγα μέτρα μετά οι ουρανοί άνοιξαν. Χώθηκα κάτω από μια στάση, φόρεσα αδιάβροχο και σε dt χρόνο συνεχίσαμε μέσα στην καταιγίδα. Σαν ο Θεός να θέλησε να ξεπλύνει τις πρωινές αμαρτίες μου απόλαυσα το μπουγέλωμα και απλά πρόσεχα τους πλημμυρισμένους δρόμους εξακολουθώντας να πατάω δυνατά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, καταφέρνοντας να διορθώνω την μέση μου προς αποφυγή διασυρμού!!

Με την βροχή να έχει σταματήσει, γκρουπαρισμένη στρίψαμε στην Φαρκαδόνα και βάλαμε στόχο τον Παλαμά όπου τερματίσαμε λίγη ώρα μετά. Χαμόγελα, ψητά λουκάνικα και μια μπίρα για αποκατάσταση. 21,4 km/h_130 παλμοί μέση_66 cadence μέση. Κοινώς μπουγάδα!! Εμπειρία όμως που απλά ρουφάς και μαθαίνεις. Μαθαίνεις πως η στροφή δεν αρκεί να είναι 90 μοίρες αλλά 180. Και θέλει προσπάθεια.

Ναι λοιπόν, ήταν υπέροχο και επώδυνο. Και μέσα από τον πόνο μου έλειψε η ευχαρίστηση. Του χρόνου όμως θα το ευχαριστηθώ (μακάρι να μπορέσω να συμμετάσχω ξανά). Θα κρατήσω αυτό το Stravάδι και θα το πετσοκόψω (ναι, το δηλώνω δημόσια).

 

Πάμε στα αξιοσημείωτα του Brevet.

1. Όλοι ήταν υπέροχοι!! Όλοι το τερμάτισαν!! Ξεχωρίζω τα δύο τρίκυκλα. Ναι αυτοί οι ήρωες Dr_Yiannis & Dim_Pef που κατάφεραν να το σκίσουν.
2. Ο Χρήστος από την Λάρισα, φιλαράκι του Bill_myIT με το απίστευτο support που έκανε στον Βασίλη πρέπει να έγραψε +3 χιλιόμετρα ανεβοκατεβαίνοντας τις ανηφοριές για να γυρνάει να τον συνοδεύει. Παράλληλα τράβηξε την περισσότερη ώρα το group μετά το δεύτερο control με υψηλή μέση και χωρίς να ιδρώνει!!
3. Ο γκαντέμης (αλλά εξαιρετικά δυνατός) της ομάδας Tasos_GBImate. Αρχικά με ένα σκασμένο λάστιχο, έπειτα με εμπρός_πίσω λάστιχο και σπάσιμο ακτίνας από λακκούβα κατά την διάρκεια μπόρας. Όμως η εμπειρία μέτρησε και τα αντιμετώπισε αποτελεσματικά και ψύχραιμα.
4. Bill_myIT που έζησε τον πόνο μου μέσα από τον δικό του. Φιλαράκι σαπάκια γεννηθήκαμε δεν θα πεθάνουμε έτσι όμως!!!
5. Ο Chief που με τον Alex δείξανε μοναδική σταθερότητα και αντοχή και είμαι σίγουρος ότι το απόλαυσαν.
6. Η άψογη διοργάνωση με τα ροζ (!) βέλη να είναι παντού! Έχω ήδη αναφέρει τις κρέμες Παλαμά_ότι καλύτερο στην κατηγορία τους  (+σάντουιτς  +νερά  +υπέροχες μπανάνες).
7. Το πως περάσαμε πριν και μετά το brevet, όλη η παρέα στο ξενοδοχείο. Κεφαλή ο Chief να καταθέτει εμπειρία με τον χαρακτηριστικό και απολαυστικό του τρόπο και έπειτα όλοι οι άλλοι, γίναμε ένα υπέροχο μάτσο με μπόλικο γέλιο.
8. Η οικογένεια μου, που για πρώτη φορά με συνόδευσε σε ένα brevet και πιστεύω ότι το απόλαυσε. Παράλληλα έδεσε (χμμμμμ) με την οικογένεια του Bill_myIT. Αποκορύφωμα τα «βραβεία» που ετοίμασαν και μοίρασαν σε όλους μας, χειροποίητα όλα, οι μικρές μας πριγκίπισσες.
9. Η πανέμορφη διαδρομή!! Δεν την χάρηκα όσο θα ήθελα, δεν την φωτογράφισα όσο θα ήθελα επίσης. Είπαμε, του χρόνου! Μέχρι στιγμής όμως το πιο όμορφο brevet από τα όσα έχω λάβει μέρος (όπως ρε, χαλάρωσε…)
10. Κανένας τραυματισμός κανένα δυσάρεστο.…

και όλα τα παραπάνω σε μια πρόταση: “Ο λόγος που κάνω ποδήλατο & αγάπησα την ποδηλασία!!!