Brevet Νότιου Ευβοϊκού…

Η (δυσάρεστα) ευχάριστη έκπληξη!

Κείμενο, φωτογραφία: Γρηγόρης Αγγελόπουλος

Πέντε, και ένας εγώ, έξι βρεθήκαμε στο λιμάνι της Ραφήνας, πίνοντας καφέ και κρατώντας τα εισιτήρια μας για το καραβάκι που θα μας περνούσε στο Μαρμάρι. Μια διαφορετική εκκίνηση η οποία ναι μεν χάριζε μια όμορφη διάθεση στην παρέα αλλά θα ήταν και αυτή ένα στοιχείο αρνητικό για την εξέλιξη του brevet (παρακάτω το γιατί).

Πολύς ο κόσμος στο καράβι, πολύ καλός ο καιρός, πολύ καλή και η δυνατότητα για δεύτερο καφέ (κάτι σχεδόν αδύνατο σε άλλα brevet). Μέσα στη μια ώρα που χρειάστηκε για να μας περάσει απέναντι τίποτα δεν θύμιζε ότι πάμε για ένα brevet παρά μόνο οι εμφανίσεις μας και ο χτύπος από τα παπούτσια μας. Ένα ευχάριστο πανηγύρι που θύμιζε πενταήμερη.

Κατεβήκαμε στα γκαράζ, λύσαμε τα εργαλεία, αράξαμε και προσεκτικά αποβιβαστήκαμε. Λίγη αδράνεια στην αρχή και ξεκινήσαμε. Περίμενα πως η εκκίνηση θα ήταν εκρηκτική με τα τούμπανα να ξεχύνονται ορθοπέταλο χωρίς να #valounkolokatw. Έκανα λάθος (1). Όλοι σχεδόν με τον δικό τους ξεχωριστό ρυθμό, χωρίς βιασύνη, να πατάνε προσεκτικά προσπαθώντας να ζεστάνουν σώμα και εγώ αντί να βρω ένα λαγό να με τραβήξει, έχασα τον ρυθμό μου και πίεσα (ά ρε Στέλιο_που ήσουν εχθές?)

Περίμενα ότι το ανέβασμα θα ήταν μέχρι την κεντρική οδό και πως θα περιοριστεί έως τις κατηφόρες στο 4 με 5%. Έκανα λάθος (2). Οι ανηφόρες συνεχίστηκαν με κλίσεις ερωτικές μέχρι που κάποια στιγμή κοίταξα στο 60 χλμ. το Gamrin μου και έδειχνε 1.000 υψομετρικά και κατάλαβα ότι «χαλβά το πας λάθος!».
Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο η παρέα να πάει μαζί. Με το «καλημέρα», τόσο ανέβασμα είναι αρκετό να μην σε αφήνει να δεις που είναι ο συμποδηλάτης σου, εμπρός ή πίσω.

Κάπου στα Στύρα είχαμε μαζευτεί. Δέσαμε και πατήσαμε για Αλιβέρι. Μια στάση ανεφοδιασμού για νερά στα Λέπουρα ήταν αφορμή για 2 λάστιχα. Χωρίς να χάνουμε χρόνο τα αλλάξαμε και ξεκινήσαμε. Σε δυάδες σχηματίσαμε γκρουπάκι κάναμε αλλαγές και κρατήσαμε ψηλά την ΜΟ ταχύτητά μας φτάνοντας σύντομα στην πλατεία της Ερέτριας. Ανεφοδιασμός hardcore και ξεκούραση με έκαναν να πιστεύω ότι μέχρι και τον Κάλαμο το μοτίβο θα είναι αυτό. Έκανα λάθος (3). Υποτίμησα τα χιλιόμετρα που ακολουθούν μέχρι αυτόν και θεώρησα τη συνέχεια παιχνιδάκι. Κι όμως το παιχνιδάκι αυτό με τα πάνω κάτω του με στέγνωνε χωρίς να προβληματίζει (βλακωδώς).

Γέφυρα Χαλκίδας, διάλειμμα για κλασικές φωτό, πέρασμα κάτω από την γέφυρα και σφράγισμα στο control. Με αυτά και με αυτά φτάσαμε Ωρωπό όπου προτιμήσαμε να πάμε παραλιακά για το τσιμπούσι Νο2. Μακαρονάδες, παγωτά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μας καθήλωσαν για καμία ώρα. Στο μυαλό μου έχει μείνει πλέον μόνο η βασική ανάβαση μέχρι την πλατεία. Έκανα λάθος (4). Ναι μεν ανέβηκα, ναι μεν χάρηκα όταν έφτασα επάνω αλλά εκεί θεώρησα ότι το brevet σχεδόν τελείωσε.

Ο δρόμος για το Καπανδρίτι σταθερά με θετική κλίση. Κάθε δρόμος που κατηφόριζε έκρυβε και μία ανηφόρα στο τέλος του. Κάθε ανάσα σε κάθε κατηφόρα τόσες οι ορθοπεταλιές στην ανηφόρα που ακολουθούσε. Η νύχτα μας είχε πιάσει για τα καλά, η ώρα που είχε αλλάξει εκμηδενίστηκε από την αργή εκκίνηση (το αρνητικό που λέγαμε στην αρχή). Και τι κι αν το τελευταίο κοντρόλ μου έδωσε θάρρος? (πολύ καλό το κρουασάν σοκολάτας πάντως). Πλέον είχα χάσει την αυτοσυγκέντρωσή μου, τον ρυθμό μου, την υπομονή μου. Και αυτό ήταν το τελευταίο και μεγαλύτερό μου λάθος (5).

Δεν θα αρνηθώ ότι ήταν υπέροχο. Δεν θα αρνηθώ ότι χάρηκα την παρέα. Όμως προσοχή φιλαράκια μου. Για να ευχαριστηθείς ένα brevet, θέλει υπομονή, ψυχραιμία, ισορροπημένη ψυχολογία και μυαλό! Και με δεδομένο ότι το κορμί σου είναι εκπαιδευμένο για κάτι τέτοιο, τότε το μόνο αποτέλεσμα πρέπει να είναι η απόλαυση.

Και το αναφέρω καθώς με 5 λάθη ήταν το brevet εκείνο που ευχαριστήθηκα λιγότερο από όλα. Όχι γιατί ήταν το δυσκολότερο, αλλά γιατί νόμιζα ότι εγώ ήμουν καλύτερος και πιο έξυπνος από ποτέ. Ο Νότιος Ευβοϊκός ήταν η δυσάρεστα ευχάριστη έκπληξη της «καριέρας» μου.

Πριν πάω στα αξιοσημείωτα του brevet επιτρέψτε μου να πω και κάτι ακόμα. Κάντε ποδήλατο, κάντε πολλά διακοσάρια. Μην δίνετε σημασία στα openrunner & ridewithgps παρά μόνο για λόγους πλοήγησης. Και όσοι δεν είστε τούμπανα, μην καίγεστε! Ο χρόνος και η εμπειρία είναι τα μόνα που θα φέρουν αποτέλεσμα (παράλληλα με τα χιλιόμετρα). Γιατί απλά δεν μου αρκεί να βγάλω ένα brevet, αλλά να το ζήσω ουσιαστικά και ευχάριστα (μέχρι να γίνω κι εγώ τούμπανο: 65 κιλά, με 30 ΜΟ,  με χιλιάδες υψομετρικά, με 7ωράκια για 200άρι κλπ κλπ κλπ)…

Τα αξιοσημείωτα του brevet
1. Η Rosa που είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η δύναμη της και ο ρυθμός της.
2. Ο Αλέξης που δεν κατάφερε να κάνει ζημιά στο trekking του για ακόμα μια φορά (ελπίζει στις Ερυθρές)
3. Ο Παναγιώτης που πρέπει να είναι τούμπανος αλλά το κρύβει. 
4. Ο Στέλιος, μια νέα φιλία που προέκυψε όταν του αλλάξαμε τη διάθεση να εγκαταλείψει στη Χαλκίδα και τελικά τερμάτισε!
5. Ο Βασίλης που μας περίμενε στον Τερματισμό!
Η πολύ καλή διοργάνωση του brevet!
6. Ο Βασίλης (Κυριακόπουλος) που είχε και τα γενέθλιά του (υπάρχει σχετικό βίντεο).
7. Ο Θανάσης που είναι η κορυφαία παρέα που μπορεί να έχει κανείς σε brevet.
8. Ο ταμίας μας που παρουσιάστηκε με την νέα εμφάνιση των Ble για το 2017!
9. Όλοι τερματίσαμε γεροί χωρίς τραυματισμούς και δυσάρεστα.

… και όλα τα παραπάνω σε μια πρόταση: Ο λόγος που κάνω ποδήλατο και αγάπησα την ποδηλασία!