Brevet Αταλάντης: Συνειδητοποιημένη απόφαση

Ή αλλιώς «όταν ο καιρός δεν σου κάνει το χατίρι»

Κείμενο: Αγγελική Τζίγκου

Η οριστική απόφαση για τη συμμετοχή πάρθηκε μάλλον κάποια στιγμή την Πέμπτη ή την Παρασκευή πριν το μπρεβέ. Είχαμε ήδη συζητήσει για το 300άρι της Αταλάντης – αφού είχε μπει στο καλεντάρι με το που ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του 18 – αλλά όλα τα sites έδιναν βροχή, πολύ βροχή, ίσως και αέρα … Μάταια έκανα refresh σε poseidon, weather, meteo για την ανατροπή που θα αναπτέρωνε το ηθικό μας…

«Ναι, αλλά αν δεν κάνουμε την Αταλάντη ποιο άλλο 300άρι μπορούμε να κάνουμε άνετα;» Και άνετα εννοούμε να μην είναι μακριά ή να βολεύει χωρίς να πέφτει πάνω ή μετά από άλλα μπρεβέ…

Ε, και με τούτα και με κείνα, το αποφασίζουμε, το κανονίζουμε, πληρώνουμε την τέταρτη – τελευταία μέρα εγγραφών – και ελπίζουμε ότι ο καιρός ίσως μας κάνει τη χάρη, σε ένα θαύμα, σε ό,τι πιστεύει κανείς τέλος πάντων…

Σάββατο 10/2, ώρα 7η πρωινή, Ζενέτος bikes, Άγιος Στέφανος

64 εκκινήσαντες (επί συνόλου 137 εγγεγραμμένων) και, όπως μάθαμε μετά, 10 εγκαταλείψαντες.

Παρκάρω κοντά στα Everest στον τερματισμό, και ανηφορίζουμε για την εκκίνηση με Βύνια και Γεωργόπουλο. Ψιχαλίζει, αλλά δεν είναι κάτι αποτρεπτικό. Συναντάμε στην εκκίνηση τον ετοιμοπόλεμο Θ. Κίκηρα, όπου και ζήλεψα τα δισκόφρενά του και μετά τις νυσταγμένες καλημεροχαιρετούρες με τους υπόλοιπους «τολμηρούς» και τον απαραίτητο έλεγχο/σφράγισμα/ πειράγματα από τους αξιότιμους Ble κυρίους Βουκελάτο, Ζήβα, Βέλλη και Χειλάκο, ξεκινάμε εμείς και άλλοι 60 τρελοί που αψήφησαν τον καιρό.

Είναι ωραίο να βλέπεις και άλλους που μοιράζονται την ίδια τρέλα με σένα!

«Μακάρι να κρατήσει έτσι ο καιρός» (λονδρέζικο ψιλόβροχο), λέμε χαμηλόφωνα γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Φρένα; Σχεδόν ανύπαρκτα. Οδόστρωμα; Με μπαλώματα και η βροχή να δυναμώνει… Θέα μπροστά μας; Ομίχλη, υγρασία και δυσοίωνα σύννεφα…

Πρώτο κοντρόλ: Ύπατο στο 61 με Βουκελάτο και Χειλάκο που μάλλον διακτινίστηκαν εκεί. Τρώμε σοκοφρέτα, μπανανίτσα και συνεχίζουμε. Αλίαρτος πια, και μετά τα σλάλομ προσπαθώντας να αποφύγουμε τις λακκούβες

φτάνουμε Ορχομενό αφού έχουμε φορέσει σκουφάκι μπάνιου μιας χρήσης πάνω από το κράνος (tip Νο1). Τζιβιέρης και Φωτεινούλα χαμογελαστοί και στεγνοί μας σφραγίζουν, γρήγορο καφεδάκι, σοκολάτα κερασμένη και φεύγουμε με το ρητορικό ερώτημα «πάμε καλά;»

Σκέφτομαι πόσο μούσκεμα έχω γίνει και πόσο ακόμη είναι δυνατόν να γίνω, και φυσικά ο Γκαντ ο Ολμάητι με σαρδόνιο χαμόγελο απάντησε, «δεκτή η πρόκληση». Και ανοίγουν οι ουρανοί.

Ξεκινάμε για ανάβαση Κυρτώνης και είναι όσο δύσκολη και απολαυστική την θυμόμουν από πέρυσι. Χαίρομαι που την ανέβηκα σχετικά άνετα και στο κοντρόλ μας περιμένει ο Δ. Ζαφειρόπουλος μετά της συζύγου όπου μας προφέρουν ωραιότατο κεκάκι μαζί με δωρεάν πλύσιμο… Ξεκινάμε την κατάβαση, χωρίς φρένα, χωρίς θέα, χωρίς ορατότητα από την ομίχλη και στο τέλος της κατηφόρας μια (μικρή ευτυχώς) πτώση αλά Τομ Κρουζ στο Mission Impossible διάρκειας -όπως μου φάνηκε- αρκετών δευτερολέπτων και σούρσιμο ανησυχητικών μέτρων. Έπεσα έτσι που δεν ξεκούμπωσαν καν τα παπούτσια (Κυρία). Υλικές ζημίες κλασσικά: ταινία, πετάλι, μελανιές… Ο σκελετός και τα ρούχα μου δεν έπαθαν ευτυχώς, τίποτα. Πιο πολύ πληγώθηκε το ηθικό και η αυτοπεποίθησή μου παρά οτιδήποτε άλλο. Πρώτη πτώση ελπίζω και τελευταία.

Με την όρεξη στα τάρταρα ξεκινάμε πάλι για Ορχομενό, όπου 20-30 χλμ. πριν τη Χαιρώνεια πιάνει κατακλυσμός με την βροχή να μας τρυπάει το πρόσωπο. Είναι η χειρότερη πρόβλεψη και επαληθεύεται. Σκέψεις για εγκατάλειψη περνάνε φευγαλέα από το μυαλό μου το οποίο, μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα, προσπαθεί να βρει πιθανούς τρόπους διαφυγής από αυτό το βασανιστήριο.

«Και αν αυτό συνέβαινε σε 600άρι, σε 1000άρι, στη Γαλλία, τι; θα τα παρατούσες;»

Μάλλον όχι φιλενάδα.

Ορχομενός, στο 191, μετά κόπων κ βασάνων, όπου βγάζω τα γάντια και τα στύβω 3-4 φορές. Μακαρονάδα ταυτόχρονα με διπλό εσπρέσο, γλυκό από Τζιβ & Φωτεινούλα που ρίζωσαν στο μαγαζί. Είμαστε μούσκεμα και έχουμε παγώσει, δεν μπορώ να φάω γιατί τρέμω και δεν μπορώ να πιάσω το πιρούνι. Ζητάω γάντια μιας χρήσης από το μαγαζί και τα βάζω μέσα από τα δικά μου (tip Νο2). Ο καιρός φαίνεται λίγο να ανοίγει και ξεκινάμε για προτελευταίο κοντρόλ στον Τουίτι στην Θήβα. Εκεί μας κερνάνε chips αλμυρούτσικα, έφυγαν με τη μια, γιατί το χρειαζόμασταν. Φεύγουμε και λέμε: «αυτό ήταν, πάμε για τερματισμό». Ναι… Να, πάρε βροχή να ‘χεις στην Μαλακάσα γιατί δεν έχουμε παιδευτεί αρκετά. Μετράμε αντίστροφα με τον Θανάση: «άλλα 20, έλα, άλλα 10, ζεστά ρούχα και σοκολάτα στον τερματισμό». Το μπρεβέ με τον δύσκολο τερματισμό φτάνει, επιτέλους, στο τέλος του με την ανηφόρα του Αγ. Στεφάνου & τον Έκτορα να μας περιμένει στον τερματισμό. Μετά από 180 χλμ. βροχής και απίστευτων κακουχιών, τερματίζουμε 23:35. Δεν το πιστεύω… Βγήκε…

Ίσως ένα από τα δυσκολότερα μπρεβέ που έχω κάνει, με την υποθερμία και το σούρωμα να σε κυνηγάνε καθ’ όλη τη διάρκεια.

Ξέραμε ότι ο καιρός δεν θα είναι σύμμαχος αλλά το τολμήσαμε ούτως ή άλλως. Αψηφήσαμε τη βροχή και ξεκινήσαμε με όση όρεξη μπορείς να έχεις γνωρίζοντας ότι θα υποφέρεις. Βάλαμε έναν στόχο και τον πετύχαμε. Έπεσα – ψυχολογικά και κυριολεκτικά – αλλά σηκώθηκα και με πείσμα, επιμονή και δύναμη, συνέχισα. Και τερμάτισα. Το τελειώσαμε μαζί, εντός ορίου χρόνου υπό αντίξοες και εν μέρει επικίνδυνες, συνθήκες γιατί το θέλαμε και δεν αφήσαμε τίποτα να μας πτοήσει, χωρίς να έχει σημασία το sr αλλά η παρέα, η διαδρομή, το ότι το ξεκινήσαμε και θέλαμε να το τελειώσουμε.

Αυτό το 300άρι το είδα σαν μια προσωπική πρόκληση, μια δοκιμασία: «Μπορώ; Δεν ξέρω… αλλά πρέπει να το δοκιμάσω! Να τεστάρω τα όρια και την αντοχή μου, εγώ και όλοι όσοι το τόλμησαν…» Και ξέρετε τι; Μπόρεσα τελικά!