mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
Σε γενικές γραμμές, οι ποδηλάτες είναι… καλοί και χαμογελαστοί άνθρωποι!
Η περίσσια έκκριση ενδορφινών μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, να χαμογελούμε με τα στραβά και να είμαστε δεκτικοί σε πολλά.
Ακόμα και να χαιρετούμε φιλικά τη μοτοσυκλέτα που μας προσπερνά στο φανάρι, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Αλλά είμαστε και άνθρωποι και υπάρχουν κάποια πράγματα που… μας σπάνε τα νεύρα!
Ας δούμε, τα 11 χειρότερα από αυτά:
Αυτοκίνητα ή μοτοσυκλέτες που αντιδρούν σαν να μην υπάρχεις!
Για κάποιο λόγο υπάρχουν πολλοί οδηγοί μηχανοκίνητων οχημάτων που μισούν την ελευθερία, την ταχύτητα, το στιλ που χαρίζει το ποδήλατο. Και θεωρούν πως δεν έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι στο δρόμο τους. Γι’ αυτό και κάνουν σαν να μην υπάρχεις.
Τα φανάρια
Ένα μικρό λάθος της φύσεως, ένας τρόπος να καθυστερούν όλοι στο δρόμο και να εκνευρίζονται. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Μπουτάν – τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους στον πλανήτη – υπήρχε μόνο ένα φανάρι στην πόλη και οι αρχές το αφαίρεσαν επειδή άγχωνε τους πολίτες. Αληθινή ιστορία!
Να κολλάει πίσω σου αυτοκίνητο στην ανηφόρα…
Δεν κορνάρει, δεν σε βρίζει αλλά είναι προφανές πως δυσανασχετεί. Έχει κολλήσει στη ρόδα σου σαν να λέει πως «είσαι αργός», πως καλύτερα να είχες επιλέξει άλλη διαδρομή, πως είναι μεγαλόψυχος που σε αφήνει να επιβιώσεις και δεν σανιδώνει το γκάζι να βγάλει τα 150 άλογά του στο δρόμο. Συνήθως είναι αυτός που λαχανιάζει όταν η απόσταση από το αυτοκίνητο ως την πιο κοντινή καρέκλα είναι πάνω από 100 μέτρα!
Να πρέπει να εξηγήσεις γιατί, τελικά, δεν είναι ακριβό το ποδήλατό σου…
Και τώρα αυτό γιατί κάνει 3000; Έδωσες 2000 για ποδήλατο; Πόσο; 5000; Ενώ είναι λογικό ένα μάτσο σίδερα που πιάνουν χώρο, κάνουν φασαρία, καίνε τόνους βενζίνη και σκοτώνουν κόσμο να στοιχίζει 20.000 και να το θεωρούν και φτηνό… Πόσο σχετικά είναι όλα…
Να σε ρωτάνε πότε θα πάρεις αυτοκίνητο!
Όχι, δεν πάει: περπάτημα, ποδήλατο, αυτοκίνητο. Πάει, περπάτημα, ποδήλατο, αυτοκίνητο, ποδήλατο. Εκεί κλείνει ο κύκλος, όχι πριν!
Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως φοράς κουμπωτά πετάλια αλλά το είχες ξεχάσει…
Κάτι δεν πάει καλά, αρχίζεις να γέρνεις, είσαι μόλις χιλιοστά από το έδαφος και ήδη σκέφτεσαι την έκφραση όσων βλέπουν εσένα, έναν έμπειρο ποδηλάτη, έναν πρωταθλητή, έναν ειδικό, να πέφτει… σταματημένος! Το χτύπημα στο εγώ σου πονάει περισσότερο από την πτώση. Όποιος δεν το έχει πάθει έστω μία φορά να… σηκώσει το πόδι του από τα σχαράκια!
Να νομίζεις πως η επόμενη στροφή είναι η κορυφή της ανηφόρας και να μην είναι!
Έφτασες, ήταν 5 δύσκολα χιλιόμετρα, σκληρά αλλά έφτασες. Ξεκινάει η κατηφόρα. Να, μετά τη στροφή. Και στο κάτω κάτω, η ανηφόρα είναι ο καλύτερος φίλος του ποδηλάτη. Αλλά έχεις κάνει λάθος. Γιατί η κατηφόρα ξεκινάει στην επόμενη στροφή…
Να σε ρωτάνε αν όλοι οι ποδηλάτες ντοπάρονται
Ο πρωταθλητισμός είναι περίπλοκη υπόθεση, όπως όλα όσα παίζονται πολλά χρήματα. Όλοι είναι ειλικρινείς μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου. Το ξέρεις. Αλλά είναι κουραστικό να το συζητάς συνεχώς… Καλύτερα φάε τη μπανάνα σου και φύγε.
Ο αέρας που φυσάει αντίθετα όταν ήδη έχεις επιλέξει τη διαδρομή σου
Τα έχεις υπολογίσει όλα: Την απόσταση, την ώρα της ημέρας, την πίεση των ελαστικών, έβαλες τα πιο όμορφα, αεροδυναμικά ρούχα σου και βγήκες στο δρόμο. Και φυσάει αντίθετα! Ήταν ανάγκη;
Να σε πιάνει λάστιχο…
Όλα είναι ατμός και, στην περίπτωσή μας, όλα είναι αέρας. Και κάθε τόσο πρέπει να φύγει. Είναι ανάγκη όμως να φύγει από τη δική μας τη σαμπρέλα;
Η βροχή!
Άλλο ο ποδηλάτης άλλο το μανιτάρι. Το δεύτερο χρειάζεται βροχή για να μεγαλώσει το πρώτο όχι. Είναι ξεκάθαρο; Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το να βγαίνεις για ποδήλατο και να σε πιάνει βροχή. Όχι, υπάρχει. Να σε πιάνει λάστιχο!
