Ποδηλατικός Τουρισμός

Για εμάς, ξεκίνησε σαν αστείο και εξελίχθηκε σε μια ετήσια επαναλαμβανόμενη απόδραση από την καθημερινότητα με μοναδικό μέσο το ποδήλατο μας. Το καλοκαίρι αυτό μας βρίσκει να αναπολούμε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε στην Θεσσαλία και να ανυπομονούμε να έρθει η ώρα για το επόμενο μας ταξίδι μας. Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ…

Στην Πελοπόννησο το 2015 πήραμε το βάπτισμα του πυρός, φοβισμένοι και άμαθοι σε κάτι τέτοιο, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το προγραμματισμένο ταξίδι και να προσθέσουμε 800 αξέχαστα ποδηλατικά χιλιόμετρα στον όμορφο αυτό τόπο. Ένα ταξίδι που μας έκανε να γνωρίσουμε τον ποδηλατικό τουρισμό και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που στον σχεδιασμό μας φαινόταν ακατόρθωτο, στην πράξη αποδείχθηκε απόλυτα εφικτό και απολαυστικό. Αν ξεχώριζα κάτι από αυτό το ταξίδι, πράγμα δύσκολο, θα ήταν το πέρασμα του Ταϋγέτου από την Καλαμάτα στην Σπάρτη, μια διαδρομή αξεπέραστης ομορφιάς αλλά και απαιτητική, που σε αποζημιώνει όμως σε κάθε της εκατοστό.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο κάθε ταξιδιού, είναι η προετοιμασία του. Έτσι τελειώνοντας το ένα, σκέφτεσαι και προετοιμάζεις το επόμενο μέχρι να φτάσει εκείνη η ώρα που θα το υλοποιήσεις. Έτσι άρχισαν να πέφτουν κάποιες ιδέες για το επόμενο, με την Βόρεια Ελλάδα να φαντάζει φαβορί. Στο σημείο αυτό μπαίνει ο παράγοντας «χρόνος» που καθορίζει τι θα γίνει και πότε. Το ταξίδι λοιπόν χρειάζεται χρόνο και εσύ πρέπει να τον δεσμεύσεις από το πρόγραμμα σου, να τον στερήσεις από την οικογένεια σου και να ελπίζεις ότι ο καιρός θα σου κάνει το χατίρι και δεν θα σου δυσκολέψει τη ζωή. Έτσι λοιπόν το σχέδιο για την Βόρεια Ελλάδα πήρε παράταση λόγω έλλειψης χρόνου και το σενάριο της Στερεάς Ελλάδας μπήκε στο τραπέζι των συζητήσεων και άρχισε έτσι ο προγραμματισμός του δεύτερου μας ταξιδιού. Η εκκίνηση και ο τερματισμός από το σπίτι σου, δίνει μια αίσθηση ελευθερίας κινήσεων, καθώς δεν θα πρέπει να έχεις προγραμματίσει καράβια, τρένα, αεροπλάνα και μπορείς να αλλάξεις εύκολα τον σχεδιασμό σου με βάση τον προβλεπόμενο καιρό.

Ο γύρος της Στερεάς το 2016 μας πρόσφερε για ακόμα μια χρονιά, μεγάλες συγκινήσεις. Πιο διαβασμένοι από το πρώτο ταξίδι και με τη σύνθεση της παρέας να αλλάζει πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού λόγω εκτάκτων συνθηκών, το πέρασμα από τη βόρεια Εύβοια, το Καρπενήσι, το Αγρίνιο, τη Ναύπακτο και τους Δελφούς δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο. Το σημείο που ξεχώρισε ήταν το όρος του Τυμφρηστού, η δυσκολία να το προφέρεις μαρτυρεί την δυσκολία να το περάσεις. Το εκκλησάκι που μας φιλοξένησε για μερικές ώρες μέχρι να κοπάσει η βροχή και το φορτηγό ψυγείο που μας μετέφερε για μερικά χιλιόμετρα μέχρι το Αγρίνιο γλυτώνοντας τη χαλαζόπτωση, είναι μάρτυρες εκείνης της ημέρας.

Και τώρα τι;

Θα πρέπει να περιμένουμε άλλον ένα χρόνο, να βρούμε τον επόμενο προορισμό και να προετοιμαστούμε. Το 2017 ήταν η σειρά της Κρήτης, με την δυσκολία του ταξιδιού να ανεβαίνει αλλά μαζί με αυτήν και η προσδοκία για ένα ακόμα όμορφο εφταήμερο. Η διαδρομή σχεδιάστηκε, η ημερομηνίες δεσμευτήκαν, τα καταλύματα που θα μας φιλοξενήσουν ενημερώθηκαν, τα εισιτήρια κλείστηκαν και το μόνο που έμενε ήταν η συμβολή του καιρού. Προετοιμαστήκαμε για βροχή, και βραχήκαμε, στεγνώναμε, βρεχόμασταν, κρύο, ζέστη, ήλιος, συννεφιά και πάλι απ την αρχή. Σε αυτό το ταξίδι ζήσαμε όλες τις εποχές του χρόνου σε μια εβδομάδα, αλλά ήταν μαγευτικά. Η εικόνα που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι ο ανήφορος προς τα Ανώγεια, ομίχλη να σκεπάζει το χωριό, τα όρνια να κάθονται σαν φύλακες στην κορυφή και να μας παρακολουθούν καθώς φτάναμε τα πρώτα σπίτια, με δυσκολία προσεγγίσαμε την όμορφη πλατεία απολαμβάνοντας το γαλακτομπούρεκο και τον καφέ στο καφενείο που θα είχε ακούσει πολλές φορές τον Ξυλούρη να ερμηνεύει τους στίχους του Ρίτσου «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..».

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες γραμμές για τα ταξίδια αυτά, αλλά όσες και να γράψω δεν μπορούν να αποτυπώσουν τα όσα ζεις σε ένα ποδηλατικό ταξίδι. Δεν περιγράφονται οι ήχοι της φύσης ούτε η αύρα του τοπίου και των ανθρώπων που μπαίνει μέσα σου και κάθεται σε μια άκρη της ψυχής σου για πάντα.

Ο Ιούνης που μας πέρασε μας χάρισε το τέταρτο κατά σειρά ταξίδι, αρκετά δύσκολο και απαιτητικό με δυσκολίες στον προγραμματισμό της παρέας και με τον καιρό να μας δείχνει τα δόντια του. Η διαδρομή είχε σχεδιαστεί από νωρίς, οι ημερομηνίες έδιναν και έπαιρναν, αλλά παρ όλες τις δυσκολίες άλλη μια ποδηλατική εμπειρία προστέθηκε και μας έκανε σοφότερους. Τα βουνά και η ζέστη είχαν την τιμητική τους όμως οι ομορφιές που συναντήσαμε μας αποζημίωσαν στο ακέραιο.Και τι να ξεχωρίσεις από την Ελάτη και το Περτούλι, τα Μετέωρα και το Πήλιο τον Ασπροπόταμο και τον Κόζιακα; Τα κρατάς όλα χαραγμένα στο μυαλό, όπως και τα ενενηντάχρονα παλικάρια στο καφενείο – μπακάλικο της Κερασιάς αγναντεύοντας την λίμνη Πλαστήρα με τις ιστορίες της ζωής τους που αποτελούν και την ιστορία αυτού του τόπου, η οποία γράφεται και θα συνεχίσει να γράφεται στους αιώνες των αιώνων.

Η επόμενη χρονιά δεν ξέρω που θα μας βρει, δλδ ξέρω αλλά δεν θέλω να πω, γιατί όταν κάνεις σχέδια ο θεός γελάει. Αν είμαστε καλά, κάπου θα μας βρει, κάποια μέρη θα γνωρίζουμε με το ποδηλατάκια μας σε κάποια γωνιά της όμορφης αυτής χώρας.

Όμως ο στόχος μου δεν είναι τόσο να σας πω τι κάνουμε εμείς, αλλά να σας προκαλέσω να ζήσετε αυτή την εμπειρία. Βρείτε την παρέα που σας ταιριάζει, σχεδιάστε τη διαδρομή σας και ταξιδέψτε, ταξιδέψτε με το μέσο που μας κάνει τη ζωή πιο όμορφη, ήσυχη και καθαρή. Η χώρα μας έχει απεριόριστες ομορφιές, ατελείωτες διαδρομές και ανθρώπους έτοιμους να ακούσουν την ιστορία σας και να σας διηγηθούν την δική τους.