Το ποδήλατο διαγνώστηκε αν-θε(κ)τικό στον Covid19!

Μάρτιος, μήνας ποδηλατικής παλιγγενεσίας

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος μιας νέας καθημερινότητας που βιώνουμε σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σαν κοινωνικό σύνολο.

Πολλά τα ερωτήματα που έχουν τεθεί, και οι γνώμες που έχουν κατα-τεθεί. Αμέτρητες οι σκέψεις που έχουν απασχολήσει καθέναν από εμάς, τόσες πολλές και έντονες που κάποιοι ανησυχούν μήπως, άραγε, επηρεαστεί ως και το DNA μας!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η επιτομή μυριάδων σκέψεων που με απασχόλησαν τον τελευταίο χρόνο και μετέβαλαν σημαντικά όχι μόνο την καθημερινότητα αλλά και την συνολική «πραγματικότητά» μου.

Για το DNA μου δεν ξέρω ακόμη, αλλά μια εσωτερική αλλαγή τη νιώθω για να πω την αλήθεια. Κάτι σαν royalty, ένα new status, στον δικό μου κόσμο, βέβαια. Και ποιος ξέρει, αν δεν ήρθα στον κόσμο, κάποιο Μάρτη μήνα, γι αυτήν ακριβώς τη στιγμή…

To 2020 με βρήκε άψογα προετοιμασμένη στην… αν-ετοιμότητα!

Επρόκειτο να είναι η κορωνίδα πέντε χρόνων – ουσιαστικά – στην ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων. Είχα δηλώσει συμμετοχή στο θρυλικό 6×200, που θα μας έφερνε στην Αλεξανδρούπολη από την Αθήνα, μέσα σε 6 ποδηλατικές μέρες, με ό,τι απρόοπτα συνεπάγεται μια τέτοια προσπάθεια, από πλευράς καιρού και μικρο-αναποδιών.

Με την αγαπημένη μου Χάνα, είχαμε ξεκινήσει δυναμικά από τα τέλη Γενάρη, με κάποιες 100άρες χιλιομέτρων, μέρα παρά μέρα σχεδόν, εναλλάσσοντας βουνό και θάλασσα, ενίοτε επιλέγοντας και τα δύο σε μια προπονησούλα.

Ύστερα, μες το Φλεβάρη, τρέξαμε το απολαυστικό pre-ride της Αταλάντης, που ήταν και το πρώτο μου μπρεβέ με το ολοκαίνουριο Wilier(άκι) μου, ένα απόλυτο test ride σε διάρκεια 300 χιλιομέτρων.

Ο φίλος Δημήτρης Κολομβάτσος ανέλαβε να ρυθμίσει τις νέες ανάγκες που προέκυψαν και να με επανατοποθετήσει με ακρίβεια πάνω στο ποδήλατο, χάρη στην εμπειρία του και την ιδιαίτερη διαίσθηση που τον διακρίνει στα τεχνικά θέματα που αφορούν τη σχέση ποδηλάτου/αναβάτη.

Κι έτσι ήρθε ο Μάρτης. Αυτός ο Μάρτης που θα μείνει αξέχαστος στην νεότερη ελληνική ιστορία, ο Μάρτης του 2020, που δεν συμπλήρωνε τα 200, μα τα 199 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Και σήμανε μια προσωπική επανάσταση για τον καθένα από μας, ή, τουλάχιστον, ήρθε για να σημάνει μια προσωπική επανάσταση, ανεξαρτήτως αν όλοι ή κάποιοι από εμάς πιάσαμε ή όχι τα σήματα που εξέπεμψε…

Και εκεί που ήμουν άψογα προετοιμασμένη για μικρο-αναποδιές, έρχεται μια μακρο-αναποδιά να μου αποδείξει πως ήμουν άψογα αν-έτοιμη, να αντιμετωπίσω ένα απρόοπτο τύπου granfondo!

 

 

Ήταν ένα υπέροχο 3ημερο στην Καλαμάτα, όπου με ενθουσιώδεις ρυθμούς προετοιμάζαμε το 1ο Jeroboam Gravel Challenge στην Ελλάδα.

Μετά από 3 απερίγραπτες ποδηλατικές μέρες και διαδρομές που μας έφεραν στην αρχαία Μεσσήνη, στον υδροβιότοπο της Γιάλοβας, σε χωμάτινα μονοπάτια στον Ταΰγετο, και με κατακλείδα ένα γκουρμέ γεύμα γενεθλίων/έκπληξη, στημένο σαν σε κινηματογραφική ταινία έξω από την εκκλησίτσα του Προφήτη Ηλία πάνω στο λόφο της Παλαιόχωρας, με θέα τη σπηλιά του Νέστορα και την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς. Μέσα του Μάρτη και καταμεσής του ονείρου… boom!

 

 

Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ως τότε, τη λέξη καραντίνα την είχα συνδυάσει με κάτι κτίσματα, σαν τα Σπητάλια (από το hospital προέρχεται η λέξη) στα Ψαρά, γνωστά σαν λοιμοκαθαρτήρια, όπου παρέμεναν για ένα διάστημα οι ναυτικοί όταν γυρνούσαν στο νησί από τα ταξίδια τους για παρακολούθηση, μήπως τους εκδηλωθεί κάποια μεταδοτική αρρώστια.

 

Η καθολική καραντίνα του 2020 ήταν αυτό που ήταν. Μια καθολική καραντίνα. Δεν ήταν κατ’ ανάγκη, όμως, μόνο αυτό που φαινόταν.

Έτσι, μετά το πρώτο σοκ νοός και σώματος, αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε τον ήχο της σιωπής, πλάι στον θόρυβο των μηχανοκίνητων. Την αίσθηση του κενού χώρου πλάι στην τρομακτική θέα πηγμένων κι απροσπέλαστων δρόμων, τη δύναμη των ποδιών μας στο τρέξιμο στις γειτονιές, στο σκαρφάλωμα στα δέντρα του πάρκου, στα squats στο απέναντι λοφάκι, την αντοχή των πνευμόνων μας στο ανεβοκατέβασμα των ορόφων της πολυκατοικίας, κι άλλους πολλούς «ακτιβισμούς» που ξεσηκώναμε από βιντεάκια online, μέχρι master chefs δοκιμάσαμε να γίνουμε… Στο μεταξύ, στη στρατόσφαιρα, οι αιθέρες ανέπνευσαν από την οικονομία στην κηροζίνη, και μαζί τους ανέπνευσε και η φύση ολάκερη και το οξυγόνο της διαχύθηκε ως και στα αστικά κέντρα, κι η θέα από τα μπαλκόνια μας ήταν τώρα πιο απρόσκοπτη από πριν.

Το ποδήλατο πήρε τη φόρα που του έπρεπε! Κατέκλυσε τους δρόμους, από στενάκια στις γειτονίτσες ως τις άλλοτε πολυσύχναστες λεωφόρους, πρωταγωνίστησε σε selfie photos, σε άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, έγινε αντικείμενο μελετών και στατιστικών εξισώσεων, έδωσε το όνομά του σε μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης βιώσιμης κινητικότητας απανταχού στη χώρα, εξαντλήθηκε από τις αποθήκες των καταστημάτων, έγινε είδος ατομικής και κοινωνικής πολυτέλειας, μα πάνω απ’ όλα, πήρε τη θέση που του αξίζει στους χάρτες των ταξιδιών μας!

Κι ένα πρωί ξυπνήσαμε στην Αθήνα της Δανίας…

 

 

Κι ήρθε το καλοκαίρι. Με συγκρατημένη αισιοδοξία ποδηλατήσαμε ξανά σε πιο μακρυνούς προορισμούς, ξεφύγαμε από τα στενά όρια του δήμου μας, κάπου βαθιά μέσα μας, όμως, νιώθαμε πως εκκρεμεί η ανάγκη…

Η ανάγκη για αλλαγή που ήρθε για να μείνει, ανάγκη για ασφάλεια και προστασία, όχι μόνο της εφήμερης πραγματικότητάς μας, αλλά και του μέλλοντος του δικού μας και των απογόνων μας, της χλωρίδας και της πανίδας αυτού του κόσμου, αυτής της terra-σφαίρας, που κρέμεται από τις αποφάσεις τις δικές σου και τις δικές μου.

Κι έγινε φθινόπωρο και χειμώνας, έτος πρώτο. Της νέας «κανονικότητας» των φλύαρων media και της διαρκούς απειλής έκτακτων μέτρων. Οι ποδηλάτες και χάσαμε και κερδίσαμε.
Χάσαμε την κεκτημένη ανοχή και ενίοτε υποστήριξη των οδηγών μηχανοκίνητων οχημάτων, αφού αυτοί οι τελευταίοι πλέον κατακλύζουν τους δρόμους που μπουκώνουν περισσότερο από ποτέ – όπως και οι αναπνοές μας, στα όρια των αστικών κέντρων – και δεν υποφέρουν επ’ ουδενί τη μοιρασιά του δρόμου με άλλους χρήστες. Τα ενοχλητικά παρατεταμένα κορναρίσματα είναι πάλι εδώ.
Χάσαμε και τα προγραμματισμένα μακρινά μας ταξίδια εκτός νομών και αναλωνόμαστε σε ανώφελες συζητήσεις για το «ως πού επιτρέπεται να ποδηλατίσουμε», αλλά…
Κερδίσαμε, σε σχέση με άλλους πολίτες, γιατί τα δικά μας πόδια/πετάλια φτάνουν πιο μακρυά, ως εκεί που μυρίζει ιώδιο και καλοκαίρι κι ας είναι χειμώνας, κι ως εκεί ψηλά που το οξυγόνο εξαγνίζει νου και κορμί, και οι ανάσες αυτές ελαφραίνουν τα δεσμά της παρατεταμένης πίεσης!

Κι ένας ακόμη Μάρτης είναι εδώ. Στενά μαρκαρισμένη η Άνοιξη που φέρνει μαζί του, όπως και ο εορτασμός της ιστορικής επετείου των 200 χρόνων της νέας Ελλάδας, φαντάζομαι. Το ποδήλατο, όμως, μέσα σε ολόκληρη τη δύστροπη αυτή χρονιά που πέρασε από τον ένα Μάρτη ως τον άλλο, τεσταρίστηκε πολλαπλά και κάθε φορά διαγνώστηκε ανθεκτικό στον ιό. Όχι μόνο στον παλιό, του 2019, αλλά και σ’ αυτούς τους μεταλλαγμένους της νέας κοπής.

Μπορεί να μη γίναμε «Δανοί» ούτε «Ολλανδοί», και δεν το θέλουμε άλλωστε κατά βάθος. Δεν αλλάζουμε την πανέμορφη Αθηναϊκή ριβιέρα με τον Κρεμαστό Λαγό μας, για καμιά παγωμένη φλαταδούρα του βορρά, αλλά μπορούμε να προσαρμόσουμε τις συνήθειες και τους μικρο-στόχους της καθημερινότητάς μας, για μια μακρο-αλλαγή που θα φέρει την αναγέννηση στο μικροκλίμα και τον μικρόκοσμό μας, έτσι που όλοι να χαιρόμαστε το κομμάτι του χωραφιού που μας αναλογεί.

Δεν θα ξεχάσω τον περσυνό Μάρτη. Ούτε τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν κατάφερε να επισκιάσει ο φόβος κι η ανησυχία. Δεν θέλω να ξεχάσω ούτε μια ανάσα από το 2020, γιατί ήταν πολύτιμες από κάθε άποψη! Γιατί είδαμε φως μέσα από ένα αλλόκοτο σκοτάδι, σταθήκαμε για λίγο στης ζωής το κεφαλόβρυσο και δικιά μας είναι η απόφαση να ξαναγεννηθούμε κυριολεκτικά και αμετάκλητα.

Ετοιμαστείτε, γιατί και με τα νέα μέτρα, εμείς πάλι θα Πάμε για ποδήλατο!