Οne LIFE, LIVE it

600άρι Θεσσαλονίκης, στο δρόμο για το super randonneur

Κείμενο – φωτογραφία: Πάνος Βασιλείου

Είχε φτάσει η ώρα που θα συμπλήρωνα το καρέ των αγώνων του SuperRandonneur (θυμίζω για να το πετύχει κανείς αυτό, πρέπει στην ίδια χρονιά να τερματίσει εντός χρονικού ορίου σε 4 Brevet αποστάσεων 200, 300, 400 και 600 χλμ.).

Φέτος εξάλλου είναι μια ιδιαίτερη χρονιά, διότι θα διοργανωθεί στις 11 Ιουνίου Brevet απόστασης 1400χλμ., που θα είναι ο γύρος της ηπειρωτικής Ελλάδος (στον οποίο μάλιστα θα συμμετάσχουν 34 Έλληνες και 10 ξένοι αθλητές. 5 από αυτούς είναι Χιώτες).

Το ραντεβού όλων όσων είχαν δηλώσει συμμετοχή, ήταν στον Λευκό Πύργο, εκεί γύρω στις 5:30 το πρωί του Σαββάτου 20/5. Άρχισα να ψάχνω την παρέα μου. Μαζί είχαμε σχεδιάσει να το κάνουμε, ο Αλέξης Πρινιάς (Χιώτης που μένει στη Σάμο) και o Τόλης Βασιλάκης (Αρτινός που είχε μείνει στη Χίο σχεδόν 10 χρόνια, λόγω της δουλειάς του) και εγώ. Έτσι θα δίναμε το άρωμα της Χίου και στους δρόμους της Βόρειας Ελλάδος!

Αφού εν τέλει βρεθήκαμε, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, σφραγίσαμε τις κάρτες μας και ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε το πετάλι. Αρκετός κόσμος ήρθε τηρουμένων των αναλογιών για ένα ζόρικο 600αρι! Τα γνωστά αλληλογκρουπαρίσματα ως συνήθως είχαν από νωρίς ξεκινήσει!

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν πανέμορφη. Κιλκίς, Σέρρες, Δράμα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Πόρτο Λαγός, Χρυσούπολη, Καβάλα, Αμφίπολη, Ασπροβάλτα και επιστροφή κάτω από τις λίμνες μέσω Λαγυνών.

Καταπράσινα τοπία, λόφοι και βουνά κυρίως στα τμήματα Κιλκίς – Σέρρες, Σέρρες – Δράμα, Δράμα – Ξάνθη με τίμημα όμως, και τι τίμημα, σχεδόν όλα τα υψομετρικά βγαίνουν σε ΑΥΤΑ ακριβώς τα τμήματα. Τα υπόλοιπα είναι «πταίσματα» αναλογικά. Δυνατές ανηφόρες, ειδικά μια παρατεταμένη και με μεγάλες κλίσεις λίγο πριν την Ξάνθη, στη Σταυρούπολη! Πραγματικός Γολγοθάς μετά από 261 ήδη ανηφορικά χιλιόμετρα, αλλά είχα έξτρα κίνητρο διότι θα επέστρεφα μετά από χρόνια στην πόλη όπου είχα μείνει λόγω της εργασίας μου σχεδόν 10 χρόνια! Στη Δράμα, το κοντρόλ ήταν μέσα στο πάρκο των πηγών της Αγίας Βαρβάρας. Ένα μαγικό μέρος με τρεχούμενα νερά, δέντρα και σκιά! Τη μεσημεριανή μακαρονάδα την φάγαμε στο Καπνοχώρι Δράμας, ένα χωριό κυριολεκτικά μέσα στο δάσος.

Στην Ξάνθη το κοντρόλ ήταν στην Παλιά Πόλη σε ένα γυράδικο – όπως καταλαβαίνει κάποιος γνώστης της περιοχής – Σάββατο βράδυ, μέσα σε κοσμοπλημμύρα από φοιτητές, μπαράκια, φαγάδικα, καφετέριες κλπ. το θέαμα των ταλαιπωρημένων μπρεβετάδων που έτρωγαν τον άμπακο και άλλαζαν εξοπλισμό και ρουχισμό για την ολονυχτία που ακολουθούσε, πραγματικά ξένιζε τους πάντες! Μια παρέα φοιτητών μας ρώτησε τι γίνεται, όταν μας έβλεπαν να βάζουμε μανίκια και μπατζάκια. Κόντεψε ο γύρος και τα σουβλάκια, που έτρωγαν, να τους καθίσουν στο λαιμό. Χαχα… πραγματικά διασκεδάζω (με την καλή έννοια) με τις γκριμάτσες και την έκπληξη των «μη μυημένων», όταν πληροφορούνται για τις «μπρεβετοπεριπέτειες» και τα χιλιόμετρα που γράφουμε.

Κάθιδροι λοιπόν και τσακισμένοι από τις ανηφόρες και τα 286 χιλιόμετρα, ετοιμαζόμαστε για την ολονύχτια «ρομαντική» ποδηλατάδα στας Θρακικάς εξοχάς! Κάναμε ένα δυνατό γκρουπάκι αποτελούμενο από τη δική μου παρέα και από άλλους 5 ποδηλάτες. Η διαδρομή προς την Κομοτηνή ήταν σχεδόν ευθεία όποτε η μ.ω.τ. ταχύτητά μας άγγιξε τα 35χλμ. Η παράταξη ήταν ο ένας πίσω από τον άλλο και αλλάζαμε ανά 1 τραγούδι (είναι ένα γνωστό κόλπο των Brevets). Δυστυχώς για εμένα 10 χλμ. πριν την Κομοτηνή έσπασε μια ακτίνα, με αποτέλεσμα να στραβώσει ο πίσω τροχός. Έκανα υπομονή και με ελάχιστη ταχύτητα, για να μην κάνω μεγαλύτερη ζημιά έφτασα στην πλατεία της Κομοτηνής ώστε να μπορέσω να καταφέρω να επιδιορθώσω τη ζημιά.

Το κοντρόλ ήταν στην πλατεία Ειρήνης, στο μνημείο με το περίφημο «σπαθί», σήμα κατατεθέν της πόλης. Ευτυχώς που η μικρή μου πείρα στα brevet με έχει καθοδηγήσει ώστε να παίρνω μαζί μου και διάφορα ανταλλακτικά. Ήμουν 6 ώρες νωρίτερα από το κλείσιμο του κοντρόλ, οπότε είχα αρκετό χρόνο να το φτιάξω. Είπα την παρέα μου, για να μην τους καθυστερήσω, να φύγουν και να μην με περιμένουν. Αυτοί το αρνήθηκαν και μου είπαν ότι έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας. Μαζί το ξεκινήσαμε, μαζί θα το τερματίσουμε. Είναι κάποια πράγματα στα Brevet που συμβαίνουν τις νύχτες, τα οποία ενώνουν ανθρώπους και διηγούνται αυτές τις ιστορίες για πολλά χρόνια… Τελικά μετά από σχεδόν 1,5 ώρα καταφέραμε και επιδιορθώσαμε τη ζημιά! Σε όλο αυτό το διάστημα ο φίλος – διοργανωτής – κοντρολιέρης Στράτος Αλάγιαλης ήταν παρόν, με το χαμόγελό του και τη φωτογραφική του μηχανή μας έδινε κουράγιο για την επιστροφή.

Αν δεν ήταν αυτός μάλλον δεν θα το τερμάτιζα ΠΟΤΕ το Brevet. Η πόλη με τα 3 Φ (Φαντάροι, Φοιτητές, Φαντάσματα) για όσους γνωρίζουν ήταν έτοιμη να μας αποχαιρετήσει, με καθυστέρηση σχεδόν 2 ωρών σε σχέση με αυτό που είχαμε σχεδιάσει. Πήραμε μαζί μας και το μαγικό χαρτάκι με την ερώτηση του «1 εκατομμυρίου ευρώ» που έπρεπε να συμπληρώσουμε στο επόμενο μη επανδρωμένο κοντρόλ, στο Πόρτο Λάγος : «ποια είναι η χρονολογία κατασκευής της εκκλησίας της Μεταμόρφωσης Σωτήρος» που βρισκόταν στην μετόπη του καμπαναριού (1947 εν προκειμένω). Ωραία πράγματα. Μαθαίνουμε και καμιά πληροφορία στα brevet (όχι μόνο ανηφόρες).

Η νύχτα πέρασε ποδηλατώντας χωρίς άλλα απρόοπτα και σε συνθήκες «σιγής ασυρμάτου». Στο ατελείωτο βράδυ είσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου. Δεν έχεις όρεξη για πολλά λόγια. Ποδηλατείς ενστικτωδώς προσπαθώντας φυσικά να μην σε πιάσει ο ύπνος και στουκάρεις πουθενά. Τα μάτια και όλες οι αισθήσεις πρέπει να είναι σε εγρήγορση λόγω των συνθηκών. Απαιτείται πολύ καλός φωτισμός μπρος – πίσω και φυσικά μόνο η παρουσία άλλων ποδηλατών σε σώζει!

Σκέφτεσαι τα πάντα και τίποτα! Έχουμε ακόμα 286 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό! Σε ένα μεγάλο μπρεβέ είναι ουτοπικό και βασανιστικό να μετράς χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό. Χειρότερο και από το κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας! Πρέπει να οριοθετούνται μικροί, βραχυπρόθεσμοι και ρεαλιστικοί στόχοι. Βασικά το πώς θα φτάσεις σώος και εντός ορίου στο επόμενο κοντρόλ και ακόμα μικρότεροι στόχοι, όπως μια στάση που συμφώνησε η παρέα να κάνει. Έτσι κι εμείς συμφωνήσαμε να φτάσουμε όπως όπως στην Χρυσούπολη, στα 419 χιλιόμετρα και εκεί να κάνουμε μια μεγάλη ωριαία στάση για ξεκούραση ή ύπνο! Βρήκαμε όμως στο δρόμο μας ένα ζεστό restpoint έξω από την Ξάνθη με ροφήματα, φαγητό και κυρίως αναπαυτικούς καναπέδες. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε λίγο τα πλάνα μας και να την πέσουμε εκεί. Η πιο δύσκολη ώρα εξάλλου βρίσκεται στη ζώνη του Λυκόφως. Έφαγα δύο πιάτα ζεστή κοτόσουπα και κοιμήθηκα μια ωρίτσα γεμάτη. Αφού ξύπνησα, παρατήρησα ότι όποιος ποδηλάτης περνούσε από το συγκεκριμένο μαγαζί, σταματούσε για φαγητό. Λογικά δεν ήμασταν καλή παρέα για τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος στο μαγαζί. Να είναι πάντως καλά που μας άφησε και κοιμηθήκαμε για λίγες ώρες.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, μετά από ένα νυχτερινό ύπνο με το ποδήλατο, είναι για το σώμα να ξαναβγεί μέσα στο κρύο, ύστερα από την ζεστασιά του «Μορφέα».

Με λίγες όμως «κραυγές» και λίγες ορθοπεταλιές η παρέα μου ξεκίνησε για την πόλη της Χρυσούπολης ώστε να σφραγίσουμε τις κάρτες μας. Από χρόνο; Άπλετο! Έκλεινε στις 10.00. Εν τέλει φτάσαμε στις 6 παρά κάτι ψιλά. Άρχισε να χαράζει και επιτέλους ήρθε, η πάντα πολυπόθητη μέρα, το φως των πρώτων ακτίνων, η μυρωδιά του δροσερού πρωινού. Ο, πανταχού παρών, Στράτος μας πέτυχε στην είσοδο της πόλης. Είχε προλάβει να κλείσει το control της Κομοτηνής και στις 06:00 ήταν στη Χρυσούπολη (απορώ πόσα χλμ. έγραψε το κοντέρ του το ΣΚ), ευδιάθετος και χαμογελαστός βγάζει αβέρτα φωτός! Τσεκάρουμε και φεύγουμε σφαίρα. Στόχος μας πλέον η μπουγάτσα στην παραλία της Καβάλας. Όπερ και εγένετο 40 λεπτά μετά την πρώτη πεταλιά της Χρυσούπολης. Ο καιρός πλέον άρχισε να συννεφιάζει,  αποφασίζουμε να μην πιούμε καφέ στην Καβάλα, άλλα 60 χλμ. μετά στην παλιά Εθνική οδό Θεσσαλονίκης – Καβάλας!

Περνώντας από όλα τα χωριά της παλαιάς εθνικής οδού τα περισσότερα έμοιαζαν εγκαταλειμμένα (έγινε η Εγνατία οδός και άδειασαν τα χωριά). Μέσα από το μάτια μου περνούσαν εικόνες του παρελθόντος. Λεωφορεία του ΚΤΕΛ σταματημένα για την απαραίτητη ξεκούραση, κόσμος στην ουρά για να πάρουν τον καφέ τους, το φαγητό τους ή το γλυκό τους. Είμαι τελικά τυχερός που έζησα αυτά τα πιο αθώα χρόνια. Βρήκαμε εν τέλει ένα καφενεδάκι στην μέση του πουθενά και η παρέα επιτέλους ξύπνησε. Αναμέναμε βροχές και καταιγίδες από το μεσημέρι και μετά. Δεν είχαμε καιρό για χάσιμο!Ξαναπιάσαμε τη γνωστή ευθεία παράταξη και οι αλλαγές να γίνονται με τα τραγούδια. Επειδή ήμασταν 3, η αλλαγή γινόταν ανά 2 τραγούδια. Με ένα πολύ γρήγορο ρυθμό 30 – 35 μ.ω.τ. φτάσαμε Αμφίπολη, στα 515. Αρχίζει να φυσάει πλάγιος πολύ δυνατός αέρας! Μέχρι ένα σημείο ήταν πίσω μας, αλλά τώρα άλλαξε και άρχισε να μας ταλαιπωρεί. Ξοδέψαμε αρκετές δυνάμεις εκεί, στις ανηφοροκατηφόρες. Άρχισε πλέον η κούραση να μας χαϊδεύει. Έπρεπε να αντέξουμε για άλλα 100 χιλιόμετρα! Επιτέλους φτάσαμε Ασπροβάλτα, στα 532. Ένα ατελείωτο παραθαλάσσιο χωριό, το οποίο είναι απλωμένο στο δρόμο. Το παγωτό ήταν απαραίτητο ώστε να μας δώσει τη δική του ενέργεια.

Απολλωνία, Περιστερώνας, Γερακαρού, Βασιλούδι, Άγιος Βασίλειος. Η λίμνη δίπλα είναι φουρτουνιασμένη. Μαυρίλα πλάκωσε προς Θεσσαλονίκη και δεν μου αρέσει. Φτάνουμε Λαγυνά για την τελευταία ανάβαση του διημέρου και εκεί πετυχαίνουμε έναν τρελοάγγλο που κάνει τη δική του προπόνηση!

Sixsmith λεγόταν, τι απίθανο τυπάκι!

Ανεβήκαμε την ανηφόρα με έναν τρελό ρυθμό, λες και δεν είχαμε κάνει 600 χλμ., πόση ενέργεια σου δίνει ο τερματισμός. Αρχίσαμε πλέον να κατηφορίζουμε προς την καρδιά του Θερμαϊκού, άρχισε να ψιχαλίζει, όχι ρε γμτ… δεν την γλιτώσαμε. Ευτυχώς ήταν μόνο ψιχάλες, οι οποίες σταμάτησαν μετά από ελάχιστα λεπτά. Τη γλιτώσαμε τελικά.

Μπαίνοντας στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης και μπροστά στη θέα του Λευκού Πύργου τα χαμόγελα και τα αλληλοπειράγματα δεν είχαν σταματημό.

Πάει και αυτό…

Έγινα SuperRandonneur!

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου καταρχήν τη γυναίκα μου Βερονίκη που με στηρίζει σε όλες τις ποδηλατικές μου ανησυχίες… Τον «αδελφό»  Φίλλιπο που άρχισε να με ανεβάζει σε άλλα επίπεδα, τον Στράτο που ήταν πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών (χρωστάω φίλε), τον Δημήτρη που μου έδωσε λίγο από τη δική του ενέργεια και με βοήθησε με τη μεταφορά (εξαιτίας απεργίας των αστικών και του μετρό της Θεσσαλονίκης), τον Γιώργο που μου έδωσε αρκετά στοιχεία για το κείμενο και φυσικά την παρέα μου Αποστόλη και Αλέξη που ποτέ δεν «έσπασε».

Πάμε για άλλα.