Στην Τουρκία!
Κείμενο, φωτο: Πάνος Βασιλείου
Ήταν ένας αγώνας που τον είχα στοχεύσει από τον Αύγουστο, λίγες ημέρες μετά το brevet της Χίου!
Ενώ ποδηλατούσαμε με τον Φίλιππο στις ανηφόρες της Χίου, έπεσε η ιδέα περί Τουρκίας! Ένας αγώνας που τον είδα πέρσι από φωτογραφίες και βίντεο, ένας αγώνας που μου έκανε την εντύπωση ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων. Κοντά στους 1000!
Έκανα την εγγραφή γύρω στον 15 Αύγουστο! Είχα σχεδιάσει να πάω στο brevet της Αττικής, στην Σπαρτακιάδα και στο Ξηροκάμπι! Ένα καλό σερί αγώνων και brevet που σε συνδυασμό με τις προπονήσεις θα με έφερναν σε καλό επίπεδο….
Αλλά όπως λέει κai ο πεθερός μου, όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεουλης μας γελάει. Σε εμένα γέλασε πολύ στις 22/8 και όπως γελούσε φύσηξε πολύ και πάρε με κάτω με καψίματα, 3 ράμματα και αρκετά θλαστικά τραύματα στην δεξιά μου πλευρά! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξαναπατήσω πετάλι γύρω στις 15 Οκτωβρίου.
Όσο μπορούσα προετοιμάστηκα για αυτόν τον αγώνα στον γειτονικό μας Τσεσμέ! Σε αυτό το ταξίδι, το πρώτο μου στο εξωτερικό, είχα δύο καλά φιλαράκια! Τον «αδελφό» μου Φίλιππο και την Βασιλική. Καλά που τους είχα μαζί μου και ένιωσα ότι είμαι Έλληνας (αυτοί που ξέρουν, καταλαβαίνουν) Τέλος πάντων…
Το ραντεβού είχε δοθεί το βράδυ της Παρασκευής 3/11 στο λιμάνι του Πειραιά. Φιλιά, χαμόγελα και πολύ φαΐ (κερασμένα από το Άρτος και Μέλι) στο καράβι που μας πήγε αρχικά στην Χίο. Κερασάκι στην τούρτα μας, ο γιος μου Σπύρος του οποίου ήταν το πρώτο του ταξίδι και δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα! Φτάσαμε το ξημέρωμα Σάββατου στην Χίο, ένα μικρό διάλειμμα στο σπίτι μου για λίγες ώρες και καρφί με ένα μικρό καραβάκι για τον Τσεσμέ. Στο λιμάνι είδαμε και άλλους ποδηλάτες από την Χίο. Συνολικά ήμασταν 18 Έλληνες και 1 Ελληνίδα.
Το καραβάκι ξεκίνησε στης 8 το πρωί, με ελαφρό κύμα, προς τα παράλια της Μικράς Ασίας! Μια ώρα μετά φτάσαμε στον Τσεσμέ και περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων γρήγορα!
Χωριστήκαμε με την Βασιλική ώστε να πάμε στα ξενοδοχεία μας (δεν μπόρεσε να βρει στο δικό μας) και δώσαμε ραντεβού στις 12 η ώρα ώστε να βγούμε προπόνηση.
Το εκπληκτικό μας ξενοδοχείο (Radisson Hotel) ήταν γύρω στα 5 χλμ. από το κέντρο του Τσεσμέ. Φτάσαμε σχεδόν μετά από 10 λεπτά. Οι δρόμοι του Τσεσμέ απίστευτοι! Τεράστιοι, γεμάτοι ποδήλατα…
Ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και μετά από λίγη ώρα ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης ώστε να κάνουμε και την εγγραφή μας! Όπου και αν πήγαινες, όπου και αν έβλεπες θα συναντούσες ποδήλατα. 1400 ποδηλάτες θα ξεκινούσαμε την Κυριακή!
Ένα απίστευτο νούμερο! Δεν θυμάμαι στην Ελλάδα να υπάρχει αγώνας ούτε στο 1/4 από αυτό. Φτάνοντας στο δημαρχείο του Τσεσμέ βρήκαμε την Βασιλική όπου κάναμε την εγγραφή μας και ξεκινήσαμε για την προπόνηση. Χαλαρό, αναγνωριστικό πετάλι με μερικά 2λεπτά σπριντ ώστε να φορμαριστούμε! Ήταν εξάλλου και μια ευκαιρία να δούμε και το οδόστρωμα από όπου θα περνούσαμε. Μου έκανε εντύπωση, στο διοργανωτικό κομμάτι, ότι είχαν βάλει μοκέτες στα φρεάτια και στις σχάρες από όπου θα περνούσαμε.
Δύο ωρίτσες μετά πήγαμε για φαγητό σε ένα μαγειρείο (είχα πάρει φυσικά τις πληροφορίες μου για πού να πάμε να φάμε) όπου φάγαμε λες και θα κάναμε brevet. Οι τιμές….απλά εξαιρετικά. 10€ το άτομο. (Είμαστε και ευνοημένοι που λίρα έχει ολισθήσει)
Πλέον είχε πάει 16:00 η ώρα και συμφωνήσαμε να πάμε για κοιμηθούμε λίγο γιατί είχαμε τεχνικό συνέδριο στις 18.30 κ μετά pasta party! Τελικά πήγαμε στο ξενοδοχείο, αλλά ύπνος γιοκ. Σαπίσαμε στο internet… Στις 18:30 ήμασταν στο τεχνικό συνέδριο το οποίο ήταν τελικά άχρηστο… Μιλούσαν… μιλούσαν… Αλλά μόνο στα Τούρκικα. Τελικά αντέξαμε μόνο 15 λεπτά και φύγαμε για το pasta party. Ένα πάρτι που μόνο pasta δεν ήταν… Είχε ένα τοπικό μαγαζί (χορηγός) που έψηνε ένα τουρκικό σάντουιτς στα κάρβουνα το οποίο το συνδύασαν με Αριάνι! Το φάγαμε με κρύα καρδιά… Η λύση ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να το σβήσουμε με ένα γλυκό ώστε να ισορροπήσουμε… Είχα τις πληροφορίες μου για ένα με όνομα Ελληνικό. Roumeli… «η γης των Ρουμ» των Ρωμιών ,των Ελληήων….
Τι ευτυχία να βλέπεις ελληνικές επιγραφές στο εξωτερικό! Φάγαμε ένα εκπληκτικό γλυκό το οποίο το συνδύασε με μια μπάλα δικό του παγωτό. Απλά εκπληκτικό! Φύγαμε για τα κρεβάτια μας για ξεκουραστούμε. Το εγερτήριο στις 7 και κάτι. Ντυθήκαμε και πήγαμε για πρωινό. Πρωινό; Αν αυτό ήταν πρωινό το μεσημεριανό δηλαδή τι είναι; Δύο δωμάτια ήταν οι πάγκοι του πρωινού. Τα τραπέζια φίσκα στους ποδηλάτες. Χρώματα, τακούνια, φωνές. Με τρελαίνουν αυτές οι στιγμές! Καθίσαμε σε ένα τραπέζι να «τσιμπήσουμε». Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε ένας Τούρκος και άρχισε να μας μιλάει. Είστε Έλληνες; Πόσοι ήρθατε; Από πού ήρθατε; Μας λέει γνώρισα έναν Έλληνα πέρσι. Τον λέγανε Κώστας Ταταρης… Ταταρης; Ποιος είναι αυτός; Του λέμε δεν ξέρουμε κανέναν τέτοιον. Εκείνος μας κάνει με τα χέρια του ότι έχει μεγάλη κοιλιά! Χαχαχαχα
Με μια φωνή μαζί με τον Φίλιππο του λέμε… Μαιστραλης; Yesss Maistralis. Α ρε Κώστα…Είσαι παγκόσμιος! Του είπαμε ότι φέτος δεν κατόρθωσε να έρθει, αλλά σίγουρα η σκέψη του ήταν στην εκκίνηση…
Εκκίνηση; Καιρός δεν είναι να φεύγουμε Φίλιππε; Βγήκαμε στον δρόμο και παρατήρησα ότι ήταν ήδη κλειστοί, σε κάθε διασταύρωση είχε έναν άνθρωπο που απαγόρευε την διέλευση. Πόσοι να ήταν άραγε αυτοί;
Φτάνοντας στο σημείο εκκίνησης γινόταν το αδιαχώρητο. Πρώτα θα έφευγε το γκρουπ του Φίλιππου και της Βασιλικής, των 100 χλμ. και μετά από 30 λεπτά αυτό του δικού μου, του 50αριου! Το γκρουπ του εκατοσταριού ξεκίνησε πίσω από τον αλυτάρχη, 650 ποδήλατα σχημάτισαν ένα πολύχρωμο πελοτόν… Είχε φτάσει η δική μας σειρά να στηθούμε. Πήδηξα γρήγορα από τις πινακίδες ώστε να στηθώ όσο γινόταν πιο μπροστά! Τα 750 περίπου ποδήλατα του γκρουπ θα σχημάτιζαν μια ουρά πάνω από 1χλμ…. χαμός.
Είχαν μείνει 2 λεπτά πριν την εκκίνηση όπου μας ενημέρωσαν ότι θα φεύγαμε 15 λεπτά αργότερα γιατί ο δρόμος δεν είχε καθαρίσει από τα ποδήλατα του 100αριου (υπήρχε ένας μικρός κύκλος 15 χλμ. πριν φύγουμε για τις ανηφόρες).
Εν τέλει ακούστηκε η εκκίνηση…
Άρχισαν να ακούγονται τα κλακ…κλακ…. Ιαχές του τύπου χτουυυυ (φρενοοοοοο στα ελληνικά)…..οτσαουα….(φρενοοοοοο) Μια τρέλα… Δεν είχες την δυνατότητα ούτε δίπλα σου να δεις… Συναντήσαμε μια μικρή ανηφόρα και άρχισε να αραιώνει λιγάκι το τρελοπελοτον…. Στρίψαμε δεξιά και βγήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό με στενούς δρόμους. Οι μοκέτες τελικά από το προηγούμενο γκρουπ είχαν απογειωθεί. Ο δρόμος είχε αρκετά παγούρια πεσμένα. Ένας χαμός… Η μόνη σκέψη μου ήταν πότε θα τελειώσει αυτό και να έχω το νου μου μην πέσω….
4 ατελείωτα και αγχώδη χλμ.
Με το που τελείωσε αυτή η κόλαση το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω το γκρουπ που είχε κάνει μια μικρή διαφορά. Πέρναγα… πέρναγα….. και τελειωμό δεν είχαν. Ευτυχώς τους πρόλαβα στην επιστροφή μου στον Τσεσμέ! Κάποιες δεξιές και αριστερές στροφές και οδηγήθηκε το γκρουπ προς το ανηφορικό κομμάτι! Υπήρχαν ανηφόρες μικρές, αλλά με κλίσεις του 8 με 10% σε κάποια σημεία χαϊδέψαμε το 12! Με νύχια και με δόντια κρατιόμουν στο γκρουπ. Στα 25 χλμ. φτάσαμε στο κοντρόλ ανεφοδιασμού και άρχισε η κατηφόρα. Μια κατηφόρα 5 περίπου χλμ. στο 10-12% με έναν δρόμο ακατάλληλο. Δυστυχώς, για εμένα, εκεί μου βγήκε ο φόβος από την πτώση μου. Την κατέβηκα στα φρένα. Έβλεπα το γκρουπ να ξεμακραίνει αλλά τα χέρια μου δεν άνοιγαν τα φρένα. Μόλις την τελείωσα άρχισα να πατάω, αλλά… ούτε ο Φρουμ δεν θα τους έπιανε… Προσπάθησα με μερικούς να συνεργαστώ, κάνοντας ρολόι, αλλά πάντα μας έβγαινε ένας άσχετος που έκανε αλλαγή με 15χλμ. παραπάνω…. Φτάνοντας στον Τσεσμέ βρήκα τον Αντώνη και του λέω πάμε μαζί μπας και αγιάσουμε! Αλλάζαμε οι δυο μας και από πίσω ερχόταν ένα τρένο με 20 ποδηλάτες. Είχαν μείνει 5χλμ. όποτε δεν είχαμε καιρό για χάσιμο! Είχε μείνει μια μικρή ανηφόρα, ένας κυκλικός κόμβος και μετά 2 χλμ. κατηφόρα και τερματισμός. Στον κόμβο όμως έκανα μια βλακεία κα πήγα να στρίψω από το άγχος μου σε λάθος έξοδο με αποτέλεσμα να πετάξει το ποδήλατο στο τσιμέντο… Πάτησα όσο μπορούσα και τους ξανάπιασα στην κατηφόρα. φτάνοντας στο σπριντ ένιωσα λιγάκι αυτό που νιώθουν οι pro… Γεμάτο κόσμος να χτυπάει τις διαφημιστικές λαμαρίνες με ήχο εκκωφαντικό…
Τέλος!
Βγήκα 17ος στην κατηγορία μου. Όχι και τόσο άσχημα για όσα έκανα και για όσα έχασα. Γεροί να είμαστε, του χρόνου να μην έχω τόσες ατυχίες… Αφού βρήκα τις ανάσες μου και δεν είχα κάποιον να μιλήσω, αποφάσισα να πάω στο ξενοδοχείο. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο έβλεπα από το αντίθετο ρεύμα να περνούν ποδηλάτες. Τι ωραίο θέαμα είμαστε τελικά; Μόλις τελείωσα το μπάνιο μου, χτυπάει το κινητό μου. Βλέπω το μήνυμα, ήταν από τον Φίλιππο. Μάλλον τερμάτισε και με έψαχνε που ήμουν. Έλα που δεν ήταν αυτό…
– Φίλε έχω εγκαταλείψει, είμαι στο 85 χλμ, περιμένω σκούπα, έχει σπάσει κάτι στον τροχό….
– Που είσαι ακριβώς; Να έρθω;
Βλέπω ότι μηνύματα τα έστειλα αλλά δεν τα παίρνει…Τα λεπτά περνούσαν και δεν μου απαντούσε. Ξαφνικά μου απαντάει.
– Που είσαι; Με τι θα έρθεις;
– Στο ξενοδοχείο είμαι. Έρχομαι να σου δώσω την ρόδα μου 5 χλμ. πριν το σημείο επαφής με σταματάει ένας αστυνομικός και μου λέει ότι δεν μπορείς να περάσεις! Του λέω στα αγγλικά ότι ο φίλος μου έχει πάθει μηχανικό πρόβλημα και πηγαίνω να τον βοηθήσω. Και μου απαντάει no english… Όχι ρε φίλε…που τον πέτυχα;
Ευτυχώς βλέπω από το κινητό μου ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος προς την κατεύθυνση που θέλω να πάω, μόνο που έπρεπε να πηδήξω 4 προστατευτικές μπάρες… Ξαναβγαίνω στον δρόμο που έπρεπε να πάω, το βλέμμα μου είναι πάντα στο αντίθετο ρεύμα μην δω τον Φίλιππο στο δρόμο… Αντί για τον Φίλιππο όμως ξανασυνάντησα έναν άλλο αστυνομικό που μου λέει ότι δεν μπορώ να περάσω….του ξαναλέω το ίδιο ποίημα… και με κοιτάει και αυτός χωρίς να καταλαβαίνει. Ευτυχώς που ήταν και ένα αμάξι σταματημένο και έκανε την απαραίτητη μετάφραση. Με το που το κατάλαβε ο αστυνομικός μου επέτρεψε να περάσω. Δόξα τω θεό! Τέλος καλό όλα καλά…
Φτάνοντας στην πλατεία είχαν αρχίσει και οι απονομές
Βλέπω την Βασιλική. Tης λέω τι έκανες;
Πρώτηηηηηηη μου λέει! Μπράβο σου, αξίζει τα καλύτερα αυτή η κοπέλα! Στα μπαγκάζια της επιστροφής όλοι βάλαμε τις στιγμές που ζήσαμε και τα λάθη που ο καθένας έκανε… Η ζωή είναι στιγμές και εμείς είμαστε συλλέκτες.
ONE life, LIVE it!