Kρίση στην επαγγελματική ποδηλασία

Oμάδες που «κλείνουν» αγώνες που ακυρώνονται…

Τα τελευταία 4-5 χρόνια, το κυρίαρχο θέμα που μονοπωλεί καθημερινά τις συζητήσεις και την ειδησιογραφία δεν είναι άλλο από την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει, κατά κύριο λόγο στα κράτη της Μεσογείου.

Το φαινόμενο βέβαια είναι παγκόσμιο κι αγγίζει κάθε κομμάτι της κοινωνίας που έχει άμεση σχέση με την οικονομία. Από αυτή την κατάσταση δεν θα μπορούσε να γλιτώσει η επαγγελματική ποδηλασία, η οποία εξαρτάται άμεσα από τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας. Ένας χώρος όπου η συμβολή των χορηγών είναι το άλφα και το ωμέγα για τη χρηματοδότηση των ομάδων και τη διεξαγωγή των αγώνων. Όλο αυτό το λαμπερό κομβόι ή τσίρκο, όπως συνηθίζεται να λέγεται, συντηρείται αποκλειστικά και μόνο με τη συμβολή των χορηγών, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο όλο και μειώνονται, με αποτέλεσμα το κλείσιμο αρκετών επαγγελματικών ομάδων και την ακύρωση αγώνων.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια παγκοσμιοποίησης της ποδηλασίας έτσι ώστε να ξεφύγει από τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά «σαλόνια», αναζητώντας  καινούρια κεφάλαια σε αγορές όπως η Αμερική, η Αυστραλία κι η Ασία. Η ιδέα αφορούσε τη δημιουργία μιας πρωτοκλασάτης κατηγορίας, του World Tour, με τη συμμετοχή των 18 καλύτερων επαγγελματικών ομάδων, όπου θα συμμετείχαν υποχρεωτικά σε όλους τους αγώνες αυτής της «λίγκας». Στο αγωνιστικό καλεντάρι, πέραν των κλασικών ευρωπαϊκών αγώνων, εντάχθηκε το Ντουμπάι, Κατάρ, Ομάν, Κίνα, Αυστραλία, Αμερική κι ο Καναδάς.   Ο απώτερος σκοπός όμως όλου αυτού του εγχειρήματος, που δεν είναι άλλος από την παγκοσμιοποίηση του αθλήματος,  δείχνει να μην προσφέρει τα αναμενόμενα. Η ακύρωση από την καινούρια χρονιά ενός αγώνα  World Tour, όπως το Tour of Beijing, είναι ένα από τα πολλά σημάδια που εκφράζουν την άποψη αυτή.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα το βιώνουν οι επαγγελματικές ομάδες, που προσπαθούν να συντηρηθούν με όλο και μικρότερους χορηγούς και κατ’ επέκταση οι αθλητές. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά, μερικά εκ των οποίων τα έχω βιώσει και σε  προσωπικό βαθμό. Πρώτα με τη διάλυση της Geox, όπου έχασα ένα διετές συμβόλαιο και μετέπειτα, με τη διάλυση της Euskaltel με την οποία πρόλαβα να αγωνιστώ για έναν χρόνο. Ομάδες κλείνουν και πρωτοκλασάτοι αθλητές μένουν χωρίς συμβόλαιο, ψάχνοντας ομάδες κατώτερης κατηγορίας με μισθούς μικρότερους, ακόμη κι από τα μηνιάτικα που έπαιρναν παλαιότερα.

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Πεκίνου, Samuel Sanchez,  κατάφερε να βρει ομάδα τελευταία στιγμή, μετά την κενή θέση που άφησε πίσω του ο A. Ballan εξαιτίας μια ποινής. Ο νικητής  της Vuelta του ‘11, J.J. Cobo, βρήκε συμβόλαιο στην Τουρκική Continental, Torcu, ενώ o C. Horner, νικητής του ίδιου γύρου το ’13, στην Αμερικάνικη Continental, Airgas. Χώρες με μεγάλη παράδοση στο άθλημα, όπως η Ιταλία κι η Ισπανία, έχουν μείνει με μόνο μια World Tour ομάδα, επηρεαζόμενες άμεσα από την οικονομική κρίση που τις πλήττει. Η ομάδα του F. Cancellara, η οποία σώθηκε τελευταία στιγμή από την κατασκευάστρια εταιρία ποδηλάτων Trek, πέρυσι ανέβαλε όλους τους αγώνες εκτός World Tour που ήταν υποχρεωμένη να συμμετάσχει, διότι δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδα.

Ο ανταγωνισμός στις «μικρομεσαίες τάξεις» των αθλητών για ένα συμβόλαιο είναι ανελέητος, φαινόμενο που δικαιολογεί κατά κάποιο τρόπο τις τόσες πολλές πτώσεις στο γκρουπ τα τελευταία 2 χρόνια. Μέχρι πριν από 3 χρόνια οι ομάδες αναζητούσαν αθλητές με μεγάλη συγκομιδή βαθμών για να διατηρηθούν στις τάξεις του World Tour και τώρα τις εντάσσουν με το ζόρι για να συμπληρώσουνε τον αριθμό των 18 ομάδων. Όλα αυτά τα παραδείγματα φανερώνουν ότι η κρίση έχει εισβάλλει για τα καλά στις τάξεις της επαγγελματικής ποδηλασίας, απειλώντας να διαταράξει το ιεραρχικό σχήμα που προσπαθούν να καθιερώσουν.

Πολλοί επιρρίπτουν μερίδιο ευθύνης για την απομάκρυνση των χορηγών από το χώρο τα διάφορα κρούσματα ντόπινγκ, με αποκορύφωση την πολύκροτη υπόθεση του Armstrong. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό αποτελεί την αφορμή κι όχι την πραγματική αιτία, καθώς παρόμοια κρούσματα υπήρχαν ανέκαθεν και σε μεγαλύτερο βαθμό. Τα τελευταία χρόνια η επαγγελματική ποδηλασία προσπαθεί να ξεφύγει από το κακό της παρελθόν κάνοντας τεράστιες και πολυδάπανες προσπάθειες. Οι έλεγχοι, τα πρωτόκολλα, τα προγράμματα εντοπισμού και κάθε στοιχείο γύρω από την εξέλιξη του αντιντόπινγκ, αναπτύσσεται με τη βοήθεια των ίδιων των ομάδων που χρηματοδοτούν το σκοπό αυτό.
Το παράλογο με το όλο θέμα είναι πως η δημοτικότητα του αθλήματος συνεχώς  αυξάνεται, τα νούμερα της τηλεθέασης όλο και μεγαλώνουν κι ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους για να χειροκροτήσει τους αθλητές είναι όλο και περισσότερος. Η οικονομική κρίση μπορεί να ζημιώνει τα μπατζετ των ομάδων, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορεί με τίποτα να μειώσει ούτε το θέαμα, ούτε τον ανταγωνισμό ούτε τις συγκινήσεις που προσφέρει το άθλημα.

Οι χαμένοι στο παιχνίδι είναι για άλλη μια φορά οι αθλητές και τα ταλέντα που χάνονται στην αναζήτηση ομάδων, λόγω της μεγάλης προσφοράς και της μικρής ζήτησης που υπάρχει σ’ αυτές. Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί σύντομα κάποια λύση και να μη φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε αθλητές σαν τον Nibali να τρέχουν σε μια ομάδα 2ης κατηγορίας λόγο «συμφερόντων»…