Εν αρχή ην ο λόγος..

Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος είναι· το γιατί ποδηλατείς..

Κείμενο: Βασίλης Σπυρόπουλος

Για εμένα η αρχή ξεκινάει στο βάθος των χρόνων, στο περασμένο και μακρινό 2002, κατά το οποίο την άνοιξη του έχω απολυθεί από τον στρατό και το Πάσχα ταξιδεύω στον φίλο Νικηφόρο στο Άμστερνταμ. Εκεί, τα πάντα κινούνται σε σωστά και ορθά σχεδιασμένους ποδηλατόδρομους, χωρίς ιδιαίτερα επάνω και κάτω, διότι πέραν ότι είναι μία χώρα επίπεδη, έχει γίνει σωστά η μελέτη τους. Ωστόσο, εάν βαδίζεις πάνω σε αυτούς, έχεις υπογράψει συμβόλαιο θανάτου, καθώς δεν σταματάνε, γιατί είναι δικαίωμα τους να μετακινούνται σε αυτή την λωρίδα και όχι των πεζών!

Οι διαφορές του εκεί με τα εδώ πολλές, αλλά ταυτόχρονα πραγματικά καμία, αλλά είναι άλλο θέμα αυτό…

Εκεί, λοιπόν, κόλλησα το μικρόβιο της μετακίνησης με το ποδήλατο και προσπάθησα να το εντάξω στην πόλη μου. Αγόρασα το πρώτο ποδήλατο για πόλη, με αυτό μετά από λίγο καιρό φεύγω και πηγαίνω στην περιφέρεια για σπουδές. Μία ίσια πόλη, κατά κύριο λόγο, και για τις μετακινήσεις μου ήταν άκρως ιδανικό. Μάλιστα με τον καιρό καθιερώθηκε και από άλλους σπουδαστές η μετακίνηση τους να γίνεται με το ποδήλατο αφενός, αφετέρου λόγω της πιο συχνής πλέον χρήσης ως μέσου μετακίνησης έγινε ποδηλατόδρομος που δεν υπήρχε. Ήταν περίπου η εποχή που στην Αθήνα καθιερωνόταν το freeday. Επίσης, όταν γύρισα για να ορκιστώ, μετά από ένα με ενάμιση χρόνο, η πόλη όλη πήγαινε για καφέ, και όχι μόνο, με το ποδήλατο… Ευχάριστη φυγοκέντρηση των πραγμάτων, τόσο για την χρήση του ποδηλάτου και από άλλους συνανθρώπους μας, όσο και το ότι ο ποδηλατόδρομος δεν χρησίμευε για στάθμευση αυτοκινήτων. Φαινόμενο των πρώτων καιρών, μάλιστα από έξω ακριβώς από τα δικαστήρια!!!

Στην Αθήνα, τον πρώτο καιρό, που έκανα ποδήλατο, ήταν ο φόβος και ο τρόμος, κάτι που άλλαξε μετέπειτα το freeday πιστεύω, διότι πριν από αυτό ο σεβασμός προς τον ποδηλάτη από τους οδηγούς όλων των οχημάτων ήταν ανύπαρκτος. Ενώ με τις βόλτες του κάθε Παρασκευή, συν το ότι ο Αθηναίος άρχισε να αθλείται με κάποιον τρόπο, επίσης το να συμμετέχει σε αθλητικές δράσεις, οι οποίες λάμβαναν χώρα στον δρόμο, συνέβαλλαν στην αλλαγή της κακής νοοτροπίας. Πλέον, είναι λιγότεροι οι επαγγελματίες οδηγοί, αλλά και των ΙΧ, που είναι απρόσεκτοι, ωστόσο παραμένει το γεγονός, ότι το ποδήλατο είναι ένα εκτεθειμένο στον κίνδυνο μέσο σε μεγαλύτερο βαθμό από τα άλλα και η ανασφάλεια, ίσως, ποτέ να μην εξανεμιστεί, εάν δεν γίνουν σοβαρές αλλαγές.

Το πόλης αντικαθίσταται από ένα λάθους μεγέθους fitness, λόγω κλοπής, και οι πρώτες πιο «συνταγμένες» βόλτες ξεκινούν κάθε Δευτέρα με την GCT (Γαλάτσι), με τον ρυθμό να είναι δύσκολος μεν -ένα λάθος fitness να κυνηγάει τα κουρσάκια των οδηγών και της ομάδας δεν είναι και το ιδανικότερο- βατός σε μεγάλο βαθμό δε. Στη συνέχεια προστέθηκαν οι πιο χαλαρές των ΠΧ (Παπάγος-Χολαργός) κάθε Τετάρτη και την Κυριακή η Κυριακάτικη Ποδηλατοβόλτα (Βριλήσσια). Έτσι, χωρίς »γνώσεις« από ειδικό τύπο, προπονητές και προπονήσεις, απλά με τρέλλα, ήρθε το πρώτο brevet. Ολοκληρώθηκε εντός χρόνου, αλλά κατά το ήμισυ. Με τον καιρό προσθέτονταν περισσότερα ερεθίσματα για την ενασχόληση με το ποδήλατο, ωστόσο μία πάθηση (χονδροπάθεια) με βάζει σε φάση αποκατάστασης. Επιστρέφω με πρώτη βόλτα τον ποδηλατικό γύρο Αθήνας του 2017 και συνεχίζω το ποδηλατικό πρόγραμμα ως είχε και όταν κολλούσαν οι ΠΧ με τους Π.Π.Π. (Παλλήνη) γινόταν από κοινού βόλτα. Ο καιρός περνάει και έρχεται η μεγάλη στιγμή, που λες θα πάω με τους »γρήγορους« να δοκιμαστώ. Τόσο καιρό ακούω για αυτούς και ότι πέφτουν κορμιά στις βόλτες τους και μου έχει δημιουργηθεί ένα συναίσθημα ότι είναι οι αντάτσαμπλ σούπερ ντούπερ ποδηλάτες. Έχω δει την διαδρομή η οποία κινείται σε περιοχές γύρω από την έδρα μου, οπότε εάν τα φτύσω, γυρίζω πίσω στο χαλαρό. 50 χιλιόμετρα περίπου με μέση πέριξ των 20 είναι οι βόλτες τους. Η διαδρομή βγήκε στο μεγαλύτερο μέρος της με τον ρυθμό της ομάδας και η εξάντληση χτύπησε στα τελευταία χιλιόμετρα, όπου και γύρισα χαλαρά με τον δικό μου ρυθμό.

Βόλτες, βόλτες και έρχεται η ακόμη πιο μεγάλη στιγμή που αποφασίζω να πάρω κούρσα. Εκεί έρχεσαι σε επαφή με την σωματομέτρηση και τα πραγματικά, τα σωστά μεγέθη των ποδηλάτων. Η πρώτη βόλτα έγινε με την αγορά ενός σωστά ρυθμισμένου για το ύψος μου ποδήλατο. Νίκαια Αγία Παρασκευή. Κάποια στιγμή νοιώθω κούραση. Απογοητεύομαι και τα βάζω με τον εαυτό μου. Φίλε άσε τα δεν είναι το ποδήλατο, απλά δε το έχεις. Πηγαίνω σπίτι και βλέπω τα στατιστικά στο strava. Έμεινα έκπληκτος!!! Μεγαλύτερη μέση, μεγαλύτερη τελική, αποτελέσματα που έδειχναν ότι ένα λιθαράκι είχε μπει, απλώς από εκεί και πέρα οι προπονήσεις γίνονται απαραίτητες για να γίνεις ουσιαστικά »αναβαθμισμένος« και όχι απλά και μόνο η αγορά μίας κούρσας να σε αναβαθμίσει, όταν την έχεις βάλει στον τοίχο και χοντρένεις με ζάνκ φούδ. Ακολουθώ την ομάδα ανελλιπώς κάθε Δευτέρα και οι διαδρομές βγαίνουν.. 50.. 70.. χιλιόμετρα.. με μέση 17.. 19.. 21.. και ναι ένας Άγιος από την Αγία (Άγιοι Ανάργυροι) γεννήθηκε. Το strava και το fb μού μαθαίνουν ακόμη μία ομάδα πολύ πιο κοντά μου. Το ραντεβού στον τσουρέκι. Δεν ήξερα κάτι για αυτούς, το μόνο γραμμένο από αυτούς είναι το »βαρέθηκες να είσαι χοντρός, έλα μαζί μας«. Θα δοκιμάσω τί έχω να χάσω. Άλλη διάσταση το επίπεδο και έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά που έχεις διαβάσει στην σελίδα των ble περί ΦΠΑ. 25 μέση οι τύποι με ανάβαση λίμνης Μαραθώνα, άντε γειά… Η μία βόλτα, έγινε δεύτερη, τρίτη και κάθε φορά ακόμη καλύτερα, ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, τόσο ιδίοις όμμασι στα στατιστικά του stravου, όσο και στο σώμα, στην αντοχή, στην άνεση της καταπόνησης. Ίσως ένα ECC μέλος να έχει γεννηθεί.

Επιπλέον, όταν ήρθαν τα ποδηλατικά παπούτσια, που είχα παραγγείλει πράγματι προστέθηκε και αυτό το 30%, το οποίο άκουγα αλλά δεν μπορούσα να το αντιληφθώ σε απόδοση στον δρόμο και με αυτά και με αυτά διαβάζεις ένα άρθρο περί προπόνησης βάσης (20 μέση) για να σου βάλει στη θέση τα πράγματα στο μυαλό, ώστε να αντιληφθείς πλέον τις πραγματικές »διαφορές« των ποδηλατικών ομάδων τόσο της πόλης, όσο και τις πιο προχωρημένες, στις οποίες συμμετέχεις και κάνεις προπόνηση/βόλτα.

Τώρα, όσον αφορά την διατροφή, η πρώτη δυναμική μου βόλτα είχε πρωινό θερμίδων τόσων και ίσως και παραπάνω, τόσο από τις ημερήσιες ανάγκες μου, όσο και για την ίδια την προπόνηση, στην συνέχεια έφτασα στο σημείο να πηγαίνω χωρίς ιδιαίτερο γεύμα προετοιμασίας, απλά για να χρησιμοποιήσω τα αποθέματα του οργανισμού, τα οποία ήταν κάπως αρκετά. Συμβάλλουν πολλά με το πέρας του καιρού για έναν ερασιτέχνη, όπως ενδυνάμωση, αλλαγή ψυχολογίας και κυρίως εμπειρίας του τί είναι απαραίτητο.

Ενημέρωση και αναζήτηση υγιούς διατροφής, διαπίστωση ότι είμαι σωστός αλλά αδόμητος. Γίνεται πρόγραμμα με μικρότερες μερίδες και με περιορισμό στην ώρα του βραδινού. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και δεν είναι του παρόντος.

Με την κούρσα και τις προπονήσεις λοιπόν θέλω να πετύχω το 2018 τον ετήσιο στόχο μου, ο οποίος δεν είναι άλλος, από το να τερματίσω ένα 200άρι brevet. Έρχεται της Νεμέας με μία καταπληκτική χειμωνιάτικη ηλιοφάνεια, τέλη Ιανουαρίου και βγαίνει μπορώ να πώ εύκολα. Ο στόχος επετεύχθη και είμαι ικανοποιημένος, ποδηλατικά σοφότερος και ευγνώμων. Ωστόσο, δεν υπήρχε μόνο ο στόχος, υπήρχε και το όνειρο. Ένα όνειρο, ταξίδι στην φαντασία και στο άγνωστο. Το S(uper)R(andonneur). Για να επιτευχθεί θέλει μέσα σε ένα χρόνο να βγάλω 200, 300, 400 και 600 χιλιόμετρα ποδηλατικά. Αμέσως επόμενη μπρεβετάδικη δραστηριότητα με προσωπικό ενδιαφέρον η Πάτρα των 400. Δηλώνω. Όλη την εβδομάδα μπροστά από τις προγνώσεις καιρού και με την αγωνία στα ύψη. Καιρός από Κόρινθο και μετά βροχερός. Τελευταίες ώρες αποφασίζω να πάρω μέρος. Εκκίνηση απόγευμα και μία νύκτα την έφαγα στον δρόμο. Δύσκολο καιρικά, αλλά με υπομονή βγήκε.

Ευτυχώς η βροχή στους δικούς μου χρόνους και της παρέας, Δήμητρα, Δημήτρης, Γιάννης, που κατεβήκαμε, δεν ήταν μπόρα, όπως των προπορευόμενων. Βγήκε και αυτό. Προπονήσεις.. Προπονήσεις και έρχεται το 600άρι του Κατάκολου. Καιρός καταιγίδες πάλι στην Αχαΐα. Δεν δηλώνω. Τώρα, που γράφω σκέφτομαι, εάν τα είχα βάλει κάτω και είχα δει τις ώρες και τα »παράθυρα« του καιρού σε συνάρτηση με τον ποδηλατικό χρόνο μου, ίσως να το έβγαζα, ίσως όμως και όχι. Με το εάν και το ίσως τίποτα δεν γίνεται… Προπονήσεις και έρχεται το 200 στο Κιάτο. Για αυτό το brevet έρχεται πρόσκληση από τον φίλο Σταμάτη των Πο.Φι. να κατέβω στο πελοτόν τους, κάτι που έγινε μετά από συζήτηση, όσον αφορά την αποφυγή παρεξηγήσεων κατά την διάρκεια της δραστηριότητας. Δυνατή ομάδα με εναλλαγές στην κορυφή κατάπιαμε την άσφαλτο με καταιγιστικό ρυθμό. Μία «ομίχλη» με ανάγκασε να πάρω την απόφαση να ξεκολλήσω στο Χιλιομόδι, δεν ήταν κάτι επί προσωπικού, απλά επηρεάζομαι εύκολα από την μουρμούρα και την γκρίνια, με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι, οπότε έκρινα καλύτερα να ξεκολλήσω. Κατόπιν βέβαια στο δρόμο ξανά βρεθήκαμε και στον τερματισμό ήμασταν μαζί. Η συνέχεια δεν έχει τίποτα άλλο από προπονήσεις και έρχεται το 600 της Καλαμάτας. Νοιώθω ότι μπορώ και εάν δεν μπορέσω δεν τρέχει, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω πρωταθλητισμό, αλλά αθλητική ανάταση ψυχής και σώματος. Ξέρω πλέον από διατροφική προετοιμασία, έχω επιπλέον εξοπλισμό, που δεν είχα και το κυριότερο, έχω ψυχολογία, που δίνει το μομέντουμ σε ό,τι.. Βέβαια, σε αυτό ήθελα να πάω εξ αρχής μόνος μου, διότι είναι πολλά τα χιλιόμετρα για να σκάσω από κάποιους πιο προπονημένους από εμένα και που δεν ξέρω επί της ουσίας τί εστί αυτό το «θα πάμε χαλαρά έλα», το οποίο ειπώθηκε τα άγρια χαράματα στο στενό δρομάκι της εκκίνησης, κάτω από ένα πορτοκαλί φως, που ζέσταινε την ατμόσφαιρα. Δύο προτάσεις δέχθηκα, πολύ ευχάριστα μεν, για την τιμή που μου κάνουν συνποδηλάτες να με προσκαλέσουν να κατέβουμε μαζί, ωστόσο γνωρίζω ότι οι δυνατότητες μου μπορεί να είναι για ένα 600άρι, αλλά όχι για πιθανές ταχύτητες εκτός των δυνατοτήτων μου ή στάσεις εκτός των σχεδίων μου δε, οπότε ευχαρίστησα ευγενικά και τις απέρριψα. 2 κιλά επάνω μέσω διατροφής και 06:00 το ξημέρωμα η εκκίνηση δίνεται από τον Στέλιο στο Γκάζι, που παρόλο ότι είχαμε δηλώσει 60 ποδηλάτες, ήταν αρκετός ο όγκος μας στον δρόμο Σάββατο πρωί. Βλέπω τον Νίκο και τα λέμε για ένα συμβάν που έλαβε χώρα στο brevet του Κιάτο.

Νίκο κάθισε να σου πω λίγο τώρα, γιατί μετά δε θα σε ξανά δω, του λέω και γελάμε και οι δύο.. Οι πρώτοι ξεκόλλησαν σε ένα κόκκινο φανάρι λίγο μετά τον σταθμό Λαρίσσης, μέσα σε αυτούς ήταν κλασσικά και ο Νίκος. Οι υπόλοιποι πάμε μέχρι την ΝΑΤΟ πελοτόν.

Ατμόσφαιρα χάλια, λόγω αφρικανικής σκόνης. Έχω μεριμνήσει και φορώ το buff, οπότε πήρε τη θέση του για να αποφύγω όσο μπορώ την γάνα.. Τοπίο βιομηχανικό με αρκετές επιχειρήσεις είτε σε λειτουργία είτε δυστυχώς κλειστές πέριξ του ασυντήρητου, μέσα σε όλους τους άλλους ασυντήρητους, δρόμους της Αθήνας και της Αττικής. Κάπου προσπερνάμε ένα στρατόπεδο σε μία ανηφοριά και κάπου πιο κάτω περνάμε πίσω από το πολεμικό αεροδρόμιο. Σε κάποιο σημείο της λεωφόρου ξεκολλούν οι μπλε, ουραγοί οι «αργοί» (μέση στα 25!). Ελευσίς. Σκάλα Κακιά. Καθώς περνάμε Πάχη, Κινέτα, Αγίους Θεοδώρους ο αέρας έχει ανέβει στην κλίμαξ του Μποφόρ. Στην ακάλυπτη ευθεία στο ύψος του Αγίου Χαραλάμπου – Σταθμός Διοδίων Ισθμού κατά τους υπολογισμούς μου, πρέπει να ήταν σίγουρα στα 5 και ίσως παραπάνω. Διώρυγα. Αχρείαστη στάση βάσει σχεδιασμού, οπότε και συνεχίζω. Μπαίνω προς Εξαμίλια, στον δρόμο που σήμερα έγινε σοβαρό τροχαίο, ο αέρας σταματάει και επιβεβαιώνεται η αντίστροφη σκέψη, ότι κάποιο απάγκιο θα υπάρξει, ως προς τις ζημιές στην ψυχολογία που λίγο πιο πριν είχε κάνει ο Αίολος. Στάση στο Χιλιομόδι για νερά στον κλασσικό φούρνο. Την στιγμή που φθάνω είμαι μόνος. Μερικά μπουκάλια από κόλες πάνω σε ένα τραπέζι και ένα μπουκάλι νερό τα δείγματα από τους προπορευόμενους. Στην συνέχεια καταφθάνει ποδηλάτης, ο οποίος μέχρι εκεί, το επίτευγμα του, τού ήταν αρκετό, λόγω επικείμενης βροχής. Καταφθάνουν οι Γιάννηδες, μία κοπέλα και κάποιοι άλλοι με έναν εκ των οποίων να αναλύει το θέμα βροχής, όπως ακριβώς το έβλεπα μέχρι και την Παρασκευή, λέγοντας ότι όποιος πριν τις 16.00 έχει ανέβει και περάσει κατόπιν την Τρίπολη νερό δε θα φάει. Πόσο βοηθάει στην ψυχολογία ο σχεδιασμός! Πόσο! Έχω πιεί την λούξ μου, έχω βάλει τα νερά μου και συνέχεια για τον πρώτο έλεγχο στο Ναύπλιο. Δερβενάκια στον παλιό και εγκαταλελειμμένο σταθμό του ΟΣΕ αριστερά και συνέχεια στον κάμπο. Από εδώ και πέρα έχω ξανά συναντηθεί με τον Αποστόλη και πηγαίνουμε παρέα με άνετο ρυθμό. Βγαίνουμε στην ευθεία των Μυκηνών και ο άνεμος αυτή την φορά ούριος και αρκετά δυνατός. Τα δέντρα αριστερά και δεξιά μας τα μαστίγωνε αλύπητα με τις παρυφές και το σώμα των κλαδιών να λυγίζουν και να ανεμίζουν σε αλλοπρόσαλλες κατευθύνσεις. Εδώ ο Αποστόλης εξιστορεί τα δικά του

παθήματα και μαθήματα από brevet, με εμένα να ακούω την σοφία ενός άλλου ποδηλάτη, η οποία σε πολλά ταίριαζε με τον προγραμματισμό μου. Μεγάλο όχημα -τριαξονικό(;)-, το οποίο καταφθάνει κορνάρει και νοιώθω ότι είναι με τρόπο προειδοποιητικό και όχι με τρόπο εκνευριστικό, του τύπου κάνετε στην άκρη είμαι μεγαλύτερος και θέλω να περάσω και φάνηκε και από τον τρόπο που προσπέρασε. Οι αλλαγές, που έχουν επέλθει με τα πολλά αθλητικά γεγονότα, φαντάζομαι. Τίρυνθα. Φυλακές. Αστικό ιστός πλέον.. Στο βάθος, ο τεράστιος όγκος, που ανακόπτει την θέα στον ορίζοντα, με επικαθήμενο σε αυτόν το Παλαμήδι. Δεξιά, πριν το κέντρο. Παραλία και δεξιά προς Μύλους, όπου και είναι ο έλεγχος. Σφράγισμα, μπανάνα από τα χέρια της κοράκλας του Μανώλη και η αναγκαία ξεκούραση μετά συνοδείας ενός υπέργλυκου ιταλικού φραπέ με θέα το μπούρτζι. Θάλασσα ήρεμη σε έναν καταγάλανο ουρανό και έναν ήλιο να συνηγορεί για βουτιά! Κουβέντα με συνποδηλάτες για τα τεχνολογικά μαραφέτια που άλλοτε μάς βοηθούν και άλλοτε μάς κάνουν την ζωή δύσκολη. Με τον Αποστόλη να πίνουμε τα καφεδέλια μας υποδεχόμαστε τους Γιάννηδες, οι οποίοι είχαν το δικό τους πρόγραμμα – σχεδιασμό. Φεύγοντας από εκεί ακούγεται και το δεύτερο ωραίο της ημέρας «..και εμείς οι αργοί», «σώπα που είσαστε εσείς αργοί!», του λέω και ακολούθησε μετά από λίγο στην διαδρομή το σκεπτικό, εάν αυτοί οι ποδηλάτες είναι αργοί, τότε τύφλα να έχει η καθυστέρηση! Βέβαια, το πρώτο ωραίο ειπώθηκε κάπου στην Σκάλα.. »Βασίλη είσαι μέσα στο αντηλιακό, ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε« και αυτομάτως γέλια και τρολλάρισμα «είναι για να σκίζω καλύτερα την ατμόσφαιρα», ναιιιι αεροδυναμικότατος«.. Στον παραλιακό δρόμο από το Ναύπλιο μέχρι τους Μύλους, όπου και έγινε ο τελευταίος ανεφοδιασμός για να ακολουθήσει η ερημιά της ανάβασης του Αρτεμισίου όρους, ο γνωστός Αχλαδόκαμπος – Κολοσούρτης, μάς

συντρόφευε στα αριστερά μας μία θάλασσα λάδι με πράσινα, μπλε χρώματα και άλλες αποχρώσεις που μόνο γυναίκα τις ξέρει ή ο ειδήμων των γραφικών.. Η παρέα μετά την τελευταία ευθεία και τις πρώτες στροφές δίνει ρεσιτάλ και φεύγει.. Ξεκινώ την ανάβαση με καθαρό μυαλό και με υπομονή.. Ματιές στην θέα του κάμπου και την θάλασσα που έχω αφήσει πίσω, όπως και την σκόνη, με μία γκρίζα απειλητική συννεφιά καταιγίδας με μπουμπουνιτά να έχουν κάνει την εμφάνιση τους.. Κάπου κοντά στο ανακαινισμένο μοναδικό σπίτι πάνω στις στροφές βλέπω ποδήλατο να κατεβαίνει με ταχύτητα. Όχι δεν παίζει αυτό. Δε γίνεται ο πρώτος να γυρίζει. Γουάου δηλαδή, πόσο γρήγορος!!! Πλησιάζουμε και διακρίνω μία κοπέλα με διακριτικά του παναθηναϊκού να χαιρετάει με το χαμόγελο, να ανταποδίδω και να της φωνάζω »δώσε, δώσε!!!«.. Ήταν η φίλη μου η Κάλλια, από το φβ που έτυχε να »γνωριστούμε δια ζώσης« πάνω στο βουνό. Συνεχίζω.. Ταχύτητα μικρή, ενέργεια αρκετή. Τα 9, θα ήταν δε θα ήταν παραπάνω από τόσα, τα οποία είχα δει κάποια στιγμή κοντά, σε μία ωραία κατηφόρα εκτινάσσονται στα 60 και νοιώθω τέλεια. Σταματώ, γιατί χελώνα είναι στην αρχή του αντιθέτου διαζώματος και με προορισμό την άλλη πλευρά. Ταξίδι αιώνιο θα της φαινόταν, σα το 600 αντίστοιχα του δικού μου. Με το που σταματώ, παγώνει. Κοίτα λέω που για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνεται η αντίληψη των άλλων έμβιων όντων. Την πλησιάζω και εκείνη μαζεύεται στο καβούκι της, την σηκώνω με εκείνη να βγάζει τους ήχους της, την περνάω και την αφήνω να συνεχίσει το ταξίδι της στην φύση, που τόσο βάναυσα έχει κόψει ο άνθρωπος για να κατασκευάσει τις δικές του δομές μετακίνησης. Θυμόμουν ότι στην διαδρομή υπήρχε ένα εκκλησάκι στο ύψος του κατεστραμμένου μεσαιωνικού οικισμού, που ήταν το αντίστοιχο δεσποτάτο της περιοχής με αυτό του Μυστρά, και περιχαρής οι σκέψεις μου μπήκαν στο ότι η ανάβαση σε λίγο τελειώνει. Ωστόσο, αυτό το εκκλησάκι ήταν ένα άλλο, σε ένα τοπίο που έμοιαζε αρκετά με εκείνο που θυμόμουν. Όσο πλησίαζα στα Αγιωργίτικα αντιλαμβάνομαι πως ό,τι προμήθεια σε νερό είχα μαζί μου δεν ήταν αρκετή, παρόλα που είχα φουλάρει, και η κατάσταση του ήταν είτε αρκετά ζεστό για να με τονώσει ουσιαστικά είτε πολύ πλαστικό στην γεύση από τον ασκό της πλάτης. Η πηγή ήταν άκρως απαραίτητη στο μυαλό μου!

Δροσερό, γάργαρο νερό πολλών απαραίτητων θρεπτικών »οκτανίων« ήταν το ιδεατό ζητούμενο. Μπαίνω στο χωριό και για καλή μου τύχει ένας κύριος κλαδεύει τα κλαδιά από την έξω πλευρά του σπιτιού του, ο οποίος αφού τον καλησπέρισα και τον ρώτησα προσφέρθηκε να με βοηθήσει, απορώντας γιατί τον ρώτησα εάν έχει λάστιχο. Για να πιω

νερό και να ρίξω λίγο στο κεφάλι μου. Τόνωσε πολύ αυτή η στάση στο σπίτι αυτού του ανθρώπου, να είναι καλά! Συνεχίζω, μπαίνω Τρίπολη, προσκυνώ τα πάτρια εδάφη, βλέπω λίγο τους δικούς μου και συνεχίζω.18.00 με 18.10 που είμαι στο φανάρι ΟΗΕ για Καλαμάς η μαυρίλα και τα μπουμπουνητά, που ήταν στο βάθος μακριά, όταν ήμουν στις παρυφές της ανάβασης, είχαν πλέον κάνει την εμφάνιση τους στην πόλη. Πω όπου φύγει φύγει!!!

Ακολουθώ την αρχαία εθνική, όπως ορίζει την διαδρομή το roadbook. Προσεγγίζοντας την ταμπέλα του νοσοκομείου ψυχικών νοσημάτων ήθελα να βγάλω φωτογραφία πειστήριο και τρολλαρίσματος, καθώς άλλοι έχουν το όνομα, βλέπε Κεφαλλονίτες, και άλλοι την χάρη, ου μπλέξ με Αρκά για την δική σου υγεία και ασφάλεια.. Ωστόσο, οι σκέψεις ήταν ακαριαίες, να σταματήσω, να βγάλω, θέλω, μα έρχονται καρέκλες, τί θέλεις να γίνεις παπί, όπως και η λήψη απόφασης· προχώρα, κάθε δευτερόλεπτο αυτή την στιγμή είναι πολύτιμο, συνέχισε, μία φωτογραφία μπορεί να είναι το καθοριστικό λάθος. Έτσι προσπέρασα την ταμπέλα και συνέχισα. Πρώτη ανάβαση, με συνεργεία να κλαδεύουν χόρτα και κλαδιά και να συλλέγουν σκουπίδια των ασυνείδητων διερχομένων. Δεύτερη ανάβαση, με 10 χιλιόμετρα να

απομένουν για την Μεγαλόπολη και τον δεύτερο έλεγχο. Με την βροχή να με καταδιώκει το νέφτι και οι μέντες μου έκαναν παρέα μαζί με τις προσευχές σε όλο αυτό το κομμάτι μέχρι να φτάσω πλέον προς την κατάβαση.. Ο Κέλσιος στους 13, το υψόμετρο στα 666, Μάιο μήνα ήταν αρκετά τσουχτερά και εκεί συνειδητοποιώ, γιατί κάποιοι κάνουν ακόμη και τον χειμώνα με καλοκαιρινή την προπόνηση τους τουλάχιστον το κάτω μέρος αφενός, αφετέρου πόσο εύκολα μία υποθερμία σου χτυπάει την πόρτα εάν δεν έχεις αποθέματα θερμίδων ή συνηθίσει σε αυτόν τον «πόνο», όπως άκουσα ότι συνέβη σε κάποιους ποδηλάτες στο Κατάκολο.. Εδώ θυμόμουν ότι η κατηφόρα ήταν σε μεγαλύτερη έκταση, από τα 2 με 3 χιλιόμετρα που ουσιαστικά ήταν. Κατάβαση και σιγά σιγά να αλλάζει η θερμοκρασία ή τουλάχιστον η αίσθηση αυτής, λόγω του αστικού ιστού, του χαμηλότερου υψομέτρου και στην ευθεία να χαιρετιέμαι με τον χαμογελαστό Στέφεν. Πλέον έχω μπει

Μεγαλόπολη και ψάχνω το σημείο ελέγχου, εκεί συναντώ τους «αργούς». Ο Γιάννης μιλάει στο τηλέφωνο και λόγω της έκπληξης και της χαράς που με είδε να βγάζω τον μέχρι εκεί άθλο, διακόπτει την συνομιλία του για να με συγχαρεί, «μπράβο ρε, είσαι δύναμη», μπαίνω

μέσα και βλέπω τον άλλον Γιάννη να έχει χτυπήσει τον υδατάνθρακά του, χαιρετούρα και κουβέντα. «Είμαστε 20 λεπτά εδώ και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, τι θα κάνεις;» Ο Αποστόλης, αλλάζει κάτω, οπότε δεν τον έχω δει με την άφιξη μου και βλέποντας τον του

λέω «επ πώς από εδώ!», σκεπτόμενος από πού εμφανίστηκε, «ε περαστικός είμαι».. Θυμάμαι την σκηνή και γελάω.. Αλλάζω βάζοντας από κάτω χειμερινή και αποφασίζω την μακαρονάδα στην επιστροφή και παρέα με τα παιδιά, όπως φύγαμε από Ναύπλιο, να συνεχίσουμε για Καλαμάτα. Έχω κάμποση ώρα, που νιώθω μία ενόχληση, σα τσούξιμο, κάψιμο. Τί να έχει πάει στραβά άραγε; Στο αποχωρητήριο δεν έχω πάει να πεις.. Αντηλιακό το πρόβλεψες και έβαλες εκεί τί πήγε στραβά και γιατί; Τα τελευταία χιλιόμετρα για να συμπληρωθούν τα 300 είναι γεγονός, με μία μικρή ανηφόρα, την οποία διαδέχεται η κατάβαση. Εκεί πλέον είναι γεγονός ότι τα προπορευόμενα ποδήλατα με τα τον Στέφεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Με όλους ανταλλάξαμε χαιρετισμό, τον δεύτερο δεν τον ήξερα, ο τρίτος όμως ήταν ο Νίκος και αυτή

την φορά το «πάτα Νίκο, πάτα», ήταν σε σωστό χρόνο.. Η κατάβαση μου έχει φέρει στο μυαλό αρχέγονα ένστικτα τύπου Saxon και Manowar, με εικόνες κινηματογράφου τύπου Mad Max, καθώς κινούμαστε στέλθ, εναλλάσσοντας τον σχηματισμό κουρσεύαμε την άσφαλτο για να πάρει θέση η Καλαμάτα. Η παραλία με κόσμο φώτα και ζωή καλοκαιρινή,

κατέβηκαν οι αγροίκοι από τα βουνά για να κουρσέψουν και να κατακτήσουν ένα ακόμη «σφράγισμα» που θα τους εξασφάλιζε τη συνέχιση της Ιθάκης τους. Δίνω κάρτα και μετά από λίγο λέω στην κυρία που τα θεωρούσε «εάν βάλεις παρά τέταρτο θα γελάω», «γιατί;»,

«γιατί οι δύο προηγούμενες θεωρήσεις είναι παρά τέταρτο, θα είμαι του παρά τέταρτο…», γέλια και καζούρα..

Παγωτό μαύρης σοκολατερύς σοκολατένιας σοκολότας και ενδοσκόπηση. Ωραίο παγωτό, κοίτα που πλέον παρά τα πολλά αρνητικά, τα οποία έχουμε στο Ελλάς, υπάρχουν πολλές θετικές απολαύσεις μικρών λεπτομερειών τριγύρω μας. Κάποτε ξεχώριζαν πολύ λίγα και αυτά Αθήνα και ο τσουρέκης στην Θεσσαλονίκη. Οι σκέψεις βαθαίνουν.. Μα έχεις ψυχολογία και ενέργεια, ναι έχω, έχω όμως και αυτή την ενόχληση και άλλα 300 για γυρισμό, φρονώ ότι είναι καλύτερα και σοφά να σταματήσω, διότι είμαι στον πολιτισμό και αν κάνω πως επιστρέφω υπάρχουν πολλά »νεκρά« σημεία λόγω νύκτας και εποχής δίχως ίχνος ανθρώπινης ύπαρξης και πολιτισμού, οπότε η διαχείριση κρίσεως και η ανάσχεση ζημιών να κινηθεί σε μικρές »απώλειες« με ακμαία ψυχολογία και ήρωας του εαυτού μου, διότι μπορεί να είναι ένα μισό 600άρι, από την άλλην είναι ένα ολόκληρο 300 brevet (το οποίο έφερες εις πέρας μέσα σε χρόνο του σχεδιασμού) με ανάβαση, παρά να προκύψουν μεγαλύτερες ίσως απώλειες και χάλια ψυχολογία. Τι θέλεις λοιπόν να είσαι ο ψυχαναγκαστικός ήρωας του εαυτού σου, που θα γίνεις σα της μαϊμούς για να τερματίσεις και με μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης; Ο Σπύρος μάς ενημερώνει ότι έριξε χαλάζι στην Τρίπολη το απόγευμα! Ο καιρός του bagel καθυστέρησε κάπου στις 2,5 ώρες, εάν το

υπολογίζω καλά. Το κομμάτι της τύχης χτυπάει την πόρτα. Δεν έχει σημασία αν ήταν υπέρ, φυσικά ευνόησε, από την άλλη στο Χιλιομόδι ο άλλος έψαχνε παρέα για να γυρίσει πίσω, εγκαταλείποντας, λόγω της βροχής και την αποφυγή της ταλαιπωρίας.

Ποιος έχασε; Ποιος κέρδισε; Κανείς! Διαφορετικά πλάνα – σχέδια, διαφορετική ψυχολογία, τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Ήδη τα πρώτα βαγόνια έχουν μπει στις ράγες, για να χαράξουν επί τόπου πρακτικά από εδώ και πέρα το πλάνο. Πριν την εκκίνηση ήταν όλα θεωρητικά, σχεδιασμός του πώς, τι, πού, γιατί, υποθέσεις και αναλύσεις σεναρίων. Τώρα όλα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και η διαχείριση έργου πρέπει να πάρει μία απόφαση, χρησιμοποιώντας τις υποθέσεις σεναρίων, που έκανε, και τα πρακτικά δεδομένα, που πλέον έχει στα χέρια της. Είμαι ευτυχής που ζω. Είμαι ευτυχής που τρώω το παγωτέλι μου σκεπτόμενος του τί να αποφασίσω για το επόμενο βήμα της βραδιάς.

«Παιδιά εγώ δε νιώθω καλά», «έχεις κάποια αλοιφή;», ο Αποστόλης. Την μόνη αλοιφή ωστόσο που είχα προβλέψει να πάρω μαζί, ήταν θερμαντική για μαλάξεις στους μύες. «Να

σου δώσω να βάλεις λίγη βαζελίνη;», ο Νταβίντ. «Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να βγάλω άλλα 300 έτσι, θα σταματήσω εδώ». Έτσι έλαβε ένδοξα τέλος το 600άρι μου, με περισσότερες γνώσεις, εμπειρία, ικανοποίηση, σοφία και ευγνωμοσύνη που ζω και είμαι αρτιμελής με τόσα που γίνονται στους δρόμους. Όσο για αυτούς που θα αναρωτηθούν αν θα το ξανά κάνω ή αν θα το εγκαταλείψω ξανά ή ακόμη και τελείως ως επιλογή, η απάντηση είναι ότι έχουν χάσει το νόημα της ζωής. Αυτά τα πράγματα γίνονται για την πάρτη και το

πάρτι του καθενός και όχι προς απόδειξη κάποιου πράγματος.

Μία επιτυχημένη αποτυχία είναι καλύτερη από μία αποτυχημένη επιτυχία κατά την προσωπική μου εκτίμηση, μέτρα και σταθμά.