Ασία vs Ευρώπη

Ή αλλιώς, ο εξωτισμός εναντίον του ιστορικού πλακόστρωτου…

Τα τελευταία 10 χρόνια υπάρχει μια τρομερή αύξηση στον αριθμό, στην οργάνωση και στο επίπεδο των αγώνων στην Ασία.

Όλο και περισσότεροι αγώνες εντάσσονται στο καλεντάρι της UCI δημιουργώντας ένα καινούριο αγωνιστικό περιβάλλον που προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους ευρωπαϊκούς αγώνες. Με αφορμή τον τελευταίο μου αγώνα στην Ταϊβάν θα ήθελα να αναφερθώ στις διαφορές ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους και στο τι προτιμώ εγώ προσωπικά. Οι περισσότεροι αγώνες στην Ασία είναι πολυήμεροι Γύροι οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με την αίγλη και την ιστορία των ευρωπαϊκών αγώνων.

Παρόλα αυτά, έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να προσελκύσουν το ενδιαφέρον μεγάλων World Tour ομάδων οι οποίες τους εντάσσουν μέσα στο αγωνιστικό τους πρόγραμμα.
Οι λόγοι βέβαια που έχουν τόσο μεγάλη απήχηση οι εν λόγω αγώνες είναι πολλοί και διάφοροι, ξεκινώντας πάντα από τον οικονομικό που είναι και ο κυριότερος. Γνωρίζοντας ότι η Ασία είναι η μεγαλύτερη παραγωγός ήπειρος σε ποδήλατα, ανταλλακτικά και ένδυση, κάθε ομάδα έχει συμφέρον να δείξει μια καλή εικόνα και να διαφημίσει τον χορηγό της μέσα στην ίδια του τη χώρα. Παρόλο που δεν έχει την ευρωπαϊκή κουλτούρα στο άθλημα, αλλά εκμεταλλεύομενη τη συνεχώς  αναδυόμενη οικονομία της, η Ασία προσπαθεί να κάνει ισχυρή την παρουσία της στο χώρο μέσα από αυτούς τους αγώνες. Έγινε μια μεγάλη προσπάθεια με το «Tour of Beijing» που κατάφερε για 4 συνεχόμενα χρόνια να ενταχθεί στη μεγάλη κατηγορία, World Tour, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ανάλογη ανταπόκριση και ο Γύρος σταμάτησε.

Ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι οι καλές κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτές τις χώρες. Πολλές ομάδες προτιμούν να προετοιμαστούν με κάποιον αγώνα σε θερμότερο από το ευρωπαϊκό κλίμα στην αρχή της περιόδου ή να παρατείνουν το αγωνιστικό τους πρόγραμμα μετά τον Οκτώβριο.
Παίρνοντας τώρα το θέμα λίγο πιο προσωπικά, αν με ρωτούσαν Ευρώπη ή Ασία θα απαντούσα με έναν και μόνο ενδοιασμό το δεύτερο. Οι ευρωπαϊκοί αγώνες αξίζουν μόνο εάν τρέχει κάποιος στο επίπεδο Pro Tour ή παρόμοια κατηγορία αγώνων. Διαφορετικά, χίλιες φορές αγώνες στην Ασία παρά κάποιο «αγροτικό» στην Ευρώπη. Και γιατί το λέω αυτό; Θα σας εξηγήσω αμέσως τη διαφορά μεταξύ των δύο κόσμων. Ξεκινάμε πάλι από το οικονομικό, αλλά τώρα αυτό που συμφέρει την τσέπη των αθλητών.

Η Ευρώπη έχει στερέψει οικονομικά σε πολλούς τομείς. Όσοι αγώνες και διοργανωτές έχουν απομείνει ζορίζονται απίστευτα οικονομικά και αυτό το καταλαβαίνεις κι από τα πριμ του αγώνα. Είναι πάντα στο κατώτατο όριο που θέτει η UCI και στην καλύτερη περίπτωση τα παίρνεις μετά από ένα χρόνο, αν τα πάρεις! Αντίθετα, στους ασιατικούς αγώνες τα πριμ ξεπερνούν πολλές φορές κι αυτά των μεγάλων Grand Tour και συνήθως τα παίρνεις με το τέλος του αγώνα. Επίσης, ο σχετικά μικρός αριθμός των συμμετεχόντων αθλητών, 120-140, σε συνδυασμό με τους τεράστιους δρόμους κάνουν τον αγώνα λιγότερο αγχωτικό κι επικίνδυνο.

Στην Ευρώπη λόγω της συνεχούς μείωσης των αγώνων, οι περισσότεροι συμπληρώνουν 200 συμμετοχές (ανώτατο όριο) και προσπαθούν να χωρέσουν σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους, οι οποίοι όσο πιο κατεστραμμένοι είναι τόσο πιο πολύ θέαμα προσφέρουν! Για τους αθλητές όμως το στρες είναι μεγάλο όπως και το ρίσκο, που σε συνδυασμό με τις άσχημες καιρικές συνθήκες μετατρέπουν κάθε αγώνα σε ρώσικη ρουλέτα. Ένας άλλος προσωπικός λόγος είναι ότι οι αγώνες στην Ασία είναι πιο γρήγοροι και νευρικοί χωρίς μεγάλα βουνά κάτι που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά μου. Ποτέ δεν συμπάθησα τους αγώνες σε Ιταλία και Ισπανία με τα ατελείωτα βουνά γιατί ποτέ δεν υπήρξα ανηφορίστας!

Ο τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός λόγος είναι ότι στην Ασία οι περισσότεροι αγώνες γίνονται σε εξωτικούς προορισμούς και μέρη που ο καθένας θα ζήλευε να πάει για διακοπές. Κάθε αγώνας είναι μια ξεχωριστή εμπειρία και μια ευκαιρία να ανακαλύψεις κάτι εντελώς διαφορετικό πέρα από τις αγωνιστικές προσδοκίες που έχει ο καθένας. Από την κουζίνα αυτών των λαών μέχρι την κουλτούρα τους, όλα είναι ξεχωριστά και ιδιαίτερα. Κάθε αγώνας μοιάζει σα να βγήκε από επεισόδιο του National Geographic! Αυτό που με γοήτευε πάντα στην ποδηλασία ήταν η ευκαιρία που μου δινόταν να ταξιδεύω και να γνωρίζω καινούρια μέρη και λαούς. Άλλωστε αυτή είναι κι η ομορφιά της, η ελευθερία που σου δίνει κάθε φορά που καβαλάς το ποδήλατο σου, να ανακαλύπτεις κι ένα καινούριο προορισμό!
Παρόλα αυτά το ξαναλέω, θα αντάλλαζα όλες τις συμμετοχές μου σε αυτούς τους αγώνες για ένα βρεθώ ξανά στα πλακόστρωτα του Roubaix και να υποφέρω πάνω σε αυτές τις ιστορικές πλάκες. Όσο επικίνδυνος, απάνθρωπος, εξοντωτικός κι αν είναι αυτός ο αγώνας, κουβαλάει τόσο μεγάλη ιστορία και πόνο που κάθε συμμετοχή αποτελεί όνειρο ζωής για έναν ποδηλάτη!