Αγία Γαλήνη – Σπήλι – Πλακιάς – Σελλιά – Ροδάκινο – Φραγκοκάστελο

Η παντελής απουσία ήχων, αφού κι η θάλασσα βρισκόταν σε ακινησία θαρρείς, μου χάρισε έναν γαλήνιο και θεραπευτικό ύπνο μεταξύ 4ης και 5ης Απριλίου.

Δίχως κόπο, υπάκουσα στο ξυπνητήρι, με λίγο κόπο μασούλησα ό,τι είχα προβλέψει για πρωινό, μια μπάρα δημητριακών, μια μπανάνα, δυο φετούλες ψωμί κι ένα βραστό αυγό που κουβαλούσα, ούτε εγώ θυμάμαι από πού κι από πότε.

Συνειδητοποίησα πως είχα λιγότερο έως μηδενικό άγχος όταν μπροστά μας είχαμε μια μακράς διάρκειας ανηφόρα. Μάλλον γιατί στα ισιάδια αγχώνομαι διαρκώς πως θα κυνηγάω τους συντρόχους με τα μακριά γοργοπόδαρα. Παρόλα αυτά, το πρώτο εξουθενωτικό ανηφόρι από το παραθαλάσσιο κατάλυμμά μας ως τον κεντρικό δρόμο, είχα αποφασίσει να το κάνω με τα πόδια, για να τα ζεστάνω λιγάκι πριν πιάσουμε τα 21 χιλιόμετρα ανάβασης μες τη νύχτα, ποδηλατώντας προς το υπέροχο Σπήλι Ρεθύμνου.

 

 

Το πιο διασκεδαστικό, όμως, ήταν, πως είχαμε την εντύπωση, φορές-φορές, πως ο δρόμος είχε κατηφορική κλίση, ενώ ήταν ανηφόρα. Η εντύπωση αυτή ήταν τόσο έντονη σε σημεία, που αφήναμε το πετάλι και περιμέναμε να τσουλίσουμε κιόλας, πράγμα που φυσικά δεν συνέβαινε. Για πάνω από μιάμιση ώρα, φαντασιωνόμουν με την αναμονή της αυγής, τουλάχιστον, θα δω τον ήλιο να ανατέλλει, παραμύθιαζα τον πόνο μου. Μετά από δυο ώρες, κατάλαβα, πως ο ήλιος βγήκε κάπου πίσω μας…

Μπαίνοντας στο Σπήλι, είχαμε πεινάσει και αποζητούσαμε τον καφέ. Ο πρωινός διάλογος με τους φουρναραίους, που έχουν βγει απ’ τη μοναξιά του να δουλεύεις νύχτα ενώ οι άλλοι ονειρεύονται, είναι κάτι που δεν αλλάζω με τίποτα! Όπως ούτε το φρέσκο τσουρέκι με γέμιση σοκολάτα και το σταφιδόψωμο που αγόρασα!

Το χωριό, με την κρήνη με τις 25 λεοντοκεφαλές που από τα στόματά τους ρέει νερό από το όρος Κέδρος, προέκταση του Ψηλορείτη, είναι κτισμένο αμφιθεατρικά κι έχει αγκαλιάσει ψηλά αιωνόβια πλατάνια στην κεντρική του πλατεία. 25 λιοντάρια οι βρύσες και 4 λεοντόκαρδοι ποδηλάτες, εκείνο το πρωινό…

 

Τα επόμενα 30 χλμ ανηφοροκατήφορων ως τον παραλιακό Πλακιά, ήταν απερίγραπτης ομορφιάς. Ολοένα και επιβεβαίωνα την αίσθησή μου, πως ο νομός Ρεθύμνου ανταποκρινόταν περισσότερο από κάθε άλλον στα γούστα μου περί φύσης. Καταπράσινα λιβάδια, ακόμη και σε υψόμετρο, ψηλά δέντρα που απαλύνουν απ’ την κάψα του καλοκαιριού, ενώ τα φαράγγια, μοναδικοί υδροβιότοποι, όπως αυτό του Κοτσυφού, που περικλείει την λίμνη στις πηγές του ομώνυμου ποταμού, έναν καταρράκτη και μια ολόκληρη κοιλάδα (!) που περάσαμε από μέσα του, πριν την επιβλητική κάθοδό μας προς τη θάλασσα.

Θα βρέξει; Δεν θα βρέξει; Κάνει ζέστη, δεν κάνει… Τελικά δεν θα ‘ταν αυτό το θέμα που θα με απασχολούσε πολύ σύντομα, καθώς εγκαταλείπαμε πίσω μας τη θάλασσα και πιάναμε το βουνό για να ξανακατεβούμε στη θάλασσα… Μαζοχισμός. Με μια βαρκούλα, θα φτάναμε στο Φραγκοκάστελλο σε 30 λεπτά το πολύ, νομίζω. Βαλθήκαμε να σκαρφαλώσουμε τα βουνά και να τα ξανακατεβούμε, επιλέγοντας 30 δύσκολα, αλλά μαγευτικά χιλιόμετρα – ομολογώ – διασχίζοντας τα Ρεθυμνιώτικα όρη και λαγκάδια.

 

Κι ακόμη αναρωτιέμαι, πόσο επιβαρύνεται η ήδη απότομη αυτή κλίση όταν ο δρόμος είναι στενός, το οδόστρωμα φαγωμένο στο μεγαλύτερο μέρος του, και τα αγροτικά αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται, αγνοώντας την παρουσία μας, σαν να ‘μασταν αόρατοι, κατά κάποιο τρόπο. Ίσως στο μυαλό των οδηγών, να μην υπήρχε νόημα γι αυτό που για μας ήταν μια κατάκτηση. Τώρα ξέρω, πως, με το αυτοκίνητο δεν θα επιχειρήσω να κάνω αυτή την ανάβαση, όχι με το δικό μου τουλάχιστον. Με τα πόδια, όμως, θα ‘θελα να το δοκιμάσω, και με ποδήλατο χωρίς μπαγκάζια, ευχαρίστως, ξανά!

 

Η διαδρομή των 3 γεμάτων χιλιομέτρων απ΄ τη θάλασσα ως τα Σελλιά, ήταν ένα πανόραμα. Το χωριό χτισμένο πάνω σε δύο φυσικούς αυχένες βουνού, από τους οποίους πήρε και τ’ όνομά του, αντικρίζει το Λιβυκό πέλαγος. Οι ντόπιοι αναφέρουν με καμάρι ότι το χωριό τους δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των Τούρκων, τυχαίο;

Τα έργα οδοποιίας δυσκόλεψαν την ανάβαση και το πέρασμα μες απ’ το χωριό, κι ήταν εκεί που για πρώτη και τελευταία φορά, με αρνήθηκε το μυαλό μου σ’ αυτό το ταξίδι. Στην κατάλληλη στιγμή, ο Αλέξανδρος βρέθηκε κοντά μου. Έχοντας ακτινογραφήσει πλέον τις σκέψεις μου, ύστερα από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει μαζί, λακωνικός εκ καταγωγής και εκ πεποιθήσεως, στάθηκε πιο πάνω στην ανηφόρα και μου φώναξε αποφασιστικά “όλα μες το μυαλό σου είναι, έλα, προχώρα!”

Τον είδα να φεύγει μπροστά χωρίς ενδοιασμό. Αγέρωχος, μαχητής ποδηλάτης, που δεν αναρωτιέται φανερά για τίποτα. Έτοιμος για όλα, δεν εκπλήσσεται, θαρρείς, ποτέ. Μια αύρα δύναμης παρασύρει τους συνταξιδιώτες του και πεπεισμένοι πως το πέρασμα απ’ το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης θα τους αφήσει ανέγγιχτους, ρίχνονται στη “μάχη”.
Έτσι συνέχισα, και απόλαυσα το φοβερό στην όψη φαράγγι ανάμεσα απ’ το Άνω και Κάτω Ροδάκινο, χωριά που έχω τάξει στον εαυτό μου να ξαναεπισκεφτώ, να περπατήσω στα βάθη της γης που χαράζει ο ξεροπόταμος Ρίκινθος, και να πατήσω το παλιό γεφύρι, απ’ όπου πέρναγε παλιά ο ασφαλτωμένος δρόμος.

Φεύγοντας απ’ τα ήσυχα χωριά, μπήκαμε στην ερημιά της βραχώδους αλλά χορταριασμένης διαδρομής που αποτελεί προέκταση των ανατολικών Λευκών Ορέων, για να πιάσουμε την κάθοδό μας, προς μιαν αναπάντεχη επίπεδη λωρίδα γης, που οι Βενετοί, κοντά στο 1400, επέλεξαν σαν τοποθεσία για να χτίσουν το κάστρο που θα τους προστάτευε απ’ τους πειρατές κι απ’ τους Σφακιανούς αντιστασιακούς.

 

Τους Δροσουλίτες δεν τους συναντήσαμε στο Φραγκοκάστελλο, καθώς φτάσαμε μεσημέρι, και καθώς λένε πως εμφανίζονται από τον Μάη ως τον Ιούνη, τις ώρες της πρωινής δροσιάς. Ψυχές των φονευμένων εξεγερμένων ή οφθαλμαπάτη; Για τους ταξιδιώτες παραμένουν ένα φανταστικό υπερθέαμα. Για ταξιδιάρηδες ποδηλάτες, το Φραγκοκάστελλο είναι το απάγκιο, το καταφύγιο, δηλαδή, που θα ανεφοδιαστούν, θα ανασυνταχθούν και θα χαράξουν απρόσκοπτα την επόμενη μέρα του αγώνα με όπλο το πετάλι. Κι η επόμενη μέρα ήταν το τέλος του αγώνα, κι έπρεπε να λήξει νικηφόρα!