Ένατο Brevet Νεμέας: 200 υπέροχα χιλιόμετρα

Ένας για όλους και όλοι για… Νεμέα!

Μια θλιβερή σκέψη συνόδεψε το τελευταίο κλικ της ποδηλατικής μου τσάντας, νωρίς, πριν τα ξημερώματα της Κυριακής 28 Ιανουαρίου. Όλα ήταν μέσα, εκτός… από το Μελετάκι. Ένα κομμάτι αγαπημένο στους ποδηλάτες και αναπόσπαστο από τη διαδρομή του Brevet της Νεμέας, έχει τραυματιστεί

Κείμενο: ΈφηΤριανταφυλλίδου
Φωτό: Γρηγόρης Αγγελόπουλος

Χαράζει στην Ελευσίνα. Σφραγίδα από αγαπημένα πρόσωπα στην εκκίνηση και το ταξίδι αρχίζει με ένα παρεάκι που θα αποδειχθεί «Ηρακλείων δυνάμεων», αφού δεν θα υπολογίσει τεχνικές και άλλες δυσκολίες, και θα τερματίσει ενωμένο, περνώντας μέσα από αρχαία και σύγχρονα μονοπάτια, έχοντας πλέξει ακτίνες φιλίας που θα κρατήσουν στο χρόνο.

Όσο εμείς προσπαθούμε να νικήσουμε το πρωινό κρύο με το επίμονο πεταλάρισμά μας προς τον Ισθμό, η Νύμφη Νεμέα και η αδελφή της Κλεώνη, κόρες κι οι δυο του ποταμού Ασωπού, που διατρέχει και γονιμοποιεί την περιοχή, προετοιμάζουν την υποδοχή μας.

Έχει αρχίσει να ζεσταίνει αισθητά, αφροί άπιαστοι στον καταγάλανο ουρανό δυο τρία ξέπνοα συννεφάκια, και εμείς ανεβαίνουμε προς τον προϊστορικό τόπο. Περνώντας από τον ηµιορεινό Σολομό Κορινθίας, σε μικρή απόσταση από τον επιβλητικό Ακροκόρινθο, όπου ο ταξιδιώτης που δεν τον κυνηγάει ο χρόνος, μπορεί να επισκεφθεί ένα παλιό πατητήρι-μουσείο, κι ύστερα ανάμεσα απ’ το ταλαιπωρημένο πευκόδασος στο Χιλιομόδι, πιάνουμε για λίγο κατηφορικές κλίσεις προς τα κακοτράχαλα Δερβενάκια, που μας επιφυλάσσουν μια ακόμη ανηφοριά πριν την κορφή που θα δακρύσω πάλι στη θέα της ταμπέλας «Αρχαία Νεμέα».

Το πανηγύρι έχει στηθεί για τα καλά! Ποδηλάτες και ποδηλάτισσες μοιράζονται το γρασίδι απέναντι από τον ναό του Νέμειου Δία, και ανταλλάσσουν στατιστικά στοιχεία διαδρομής ως το πρώτο κοντρόλ, σα να έχουν κάποια σημασία μπρος στο απερίγραπτο τοπίο. Η ζεστή φιλοξενία των διοργανωτών με το ζόρι μας διώχνει, γιατί έχουμε ακόμη άλλα 100, και, μια τέτοια μέρα, ΚΑΙ το δειλινό θα μας φάει χρόνο με τη μαγεία του…

Καθώς κατεβαίνουμε προς Βραχάτι, συγκρατώ αποσπασματικές εικόνες από την περιοχή, πεδιάδες με αμπέλια και ελαιώνες, και την κορφή του όρους Φουκά, θαρρείς, κομμένη οριζόντια σε σχήμα τραπεζιού, όπου ο γιος του Προμηθέα ίδρυσε βωμό για τον Αφέσιο Δία, που λάτρευαν οι Αργείοι. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, πάνω στα καλώδια ανάμεσα στις κολόνες, πλήθη οικογένειες πουλιών ξαποσταίνουν μες το μεσημέρι και δεν πιστεύουν στην ευλογία του μεσοχείμωνου καλοκαιριού, ενώ στα αυτιά μου ηχούν ξεφυσήματα χάλκινου οργάνου με βαθιά φωνή, ίσως τούμπας… τι παιχνίδια παίζει ο αέρας μέσα από τις σχισμές του κράνους μου!

Τη διαδρομή πάνω στον κεντρικό ως την Κόρινθο, προσπαθώ να την ξεχνώ κάθε φορά! Με την προσμονή της συνάντησης και τη συνέχεια της γιορτής στο 2ο κοντρόλ στην Κόρινθο, τα καταφέρνω, κάθε φορά! Είναι η ώρα του καφέ, η ανακούφιση πως ως εδώ, όλα έχουν πάει καλά και πως μπροστά μας, σε λίγο θα απλωθεί… μια θάλασσα πλατιά!

Στο μεταξύ το παρεάκι, έχει οργανωθεί στρατηγικά… Οι μπροστάρηδες εναλλάσσονται αναμετάξυ τους, μαντεύουν αυτοί πότε και πού…

Με μυστικές συμφωνίες δίχως λόγια πολλά, νιώθουμε την ανάγκη του καθενός και ανάλογα επισπεύδουμε εκεί που μπορούμε και πρέπει και χαλαρώνουμε εκεί που δεν μπορούμε και πρέπει! Ακούραστοι οδηγοί, ο Γρηγόρης που ενορχηστρώνει αψεγάδιαστα το ρυθμό, με διαλειμματικά φορτίσιμι και πιανίσιμι (γιατί, για τα δικά μου ποδάρια, όλη η εκδρομή στο φόρτε εξελίχθηκε), ο Θανάσης που «υποφέρει» από πρόβλημα δίσκου, αλλά, θα μπορούσε να μην το έχει καταλάβει κανείς, ο Αλέξης που μειδιά στον ήχο του κούμπωσε/ξεκούμπωσε, αφού ο ίδιος με απλό παπουτσάκι αθλητικό ασταμάτητα πεταλάρει σαν ακούραστο μοτέρ, ο σιωπηλός Στέλιος που στροφάρει δυναμικά και σε εμπνέει να μην το βάλεις κάτω ούτε στα πιο απρόσμενα «τοιχαλάκια». Και ο κορμός της ομάδας, δυο Παναγιώτηδες, ο Νικόλας, ο Μαρίνος, ο Βασίλης, κι εγώ, και σε κάποια σημεία κι ο Γιάννης ο τρίκυκλος κι ο Λάζαρος ο τρέκιγκ. Κατά καιρούς κολλάνε μαζί μας φίλοι και γνωστοί, λέμε καμιά κουβέντα από αυτές τις ποδηλατικές τις ταξιδιάρικες, αν τύχει να ήμαστε σε σημείο με θέα, αλληλοχωνόμαστε οι μεν στις σέλφιζ του άλλου και πάει…λέγοντας και ποδηλατώντας!

Περνώντας πάνω από τη Διώρυγα, αποχαιρετώ με μια τελευταία ματιά τον Κορινθιακό και προετοιμάζομαι για την ρομάντζα που μας περιμένει πριν κλείσει με νόστιμη αποθεραπεία στην ιερή Ελευσίνα, η αλκυονίδα Κυριακή που μας «κανόνισε» ο Δίας.

Δεν ξέρω που να κάνω φόκους για να περιγράψω τη διαδρομή μας πλάι στις ακτές του Σαρωνικού. Στα χρώματα του ουρανού; Στα αρώματα της χλωρίδας; Στα τεχνολογικά επιτεύγματα που «παίζουν» σε διαφορετικά επίπεδα; Πάνω ψηλά ο καινούριος δρόμος που μπανοβγαίνει στα τούνελ με τα ιστορικά ονόματα (γι’ αυτό που το ονόμασαν «Μαύρη Ώρα», δεν σχολιάζω, έλεος!). Πιο κάτω οι γραμμές του προαστιακού, πιο κάτω εμείς πάνω στον γραφικό παλιό δρόμο, και κάπου συναντιόμαστε με τις παλιές γραμμές του τρένου, που σε ανάγκαζε κάποτε να αφεθείς στην ομορφιά της φύσης, κάτι που εμάς τους ποδηλάτες μας χαρίζει ακόμη το υπομονετικό στροφάρισμα στα ανηφοροκατηφόρια. Τα νερά, στα δεξιά μας, κρυστάλλινα πρασινογαλάζια. Πώς την παλεύουν, αναρωτιέμαι, μ’ εκείνα τα θηρία τα πλοία εκεί πιο πέρα στον κοντινό ορίζοντα… Η δύναμη της φύσης που αντιστέκεται!

Μετράω τις λίγες στροφές που απομένουν ακόμη ανηφορίζοντας, και λυπάμαι που τελειώνει, αυτό που δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου. Δεν βιάζομαι, παίρνω συντηρητικά την μεγάλη κατηφόρα προς τα  Μέγαρα… Ας κρατήσει λίγο ακόμη ο δρόμος, σκέφτομαι, ώσπου φτάνει στα ρουθούνια μου η ευχάριστη κυριακάτικη τσίκνα που αναδύουν τα χωριά που περνάμε από μέσα… Τελευταίες μαγικές εικόνες που μοιραζόμαστε στην ανηφόρα του Λουτρόπυργου, μαζί με τα αυτοκίνητα που επιστρέφουν στο άστυ, και υπομονετικά περνούν δίπλα μας, αργά, σεβόμενοι θαρρείς την προσπάθεια των τελευταίων χιλιομέτρων μας πριν τον τερματισμό.

Περνάμε επιδεικτικά από το κέντρο της Ελευσίνας, την κυκλώνουμε για να συμπληρωθούν τα 200, αφού το μικρό μας πράσινο λοφάκι της αρχής έχει βγει από το παιχνίδι, και θριαμβευτικά μπαίνουμε στη μεγάλη ποδηλατική αγκαλιά του τελευταίου κοντρόλ, όπου σύντροχοι μας περιμένουν να μας συγχαρούν με μια χειραψία και μ’ ένα εγκάρδιο φιλί!  Πρώτα αυτά, ύστερα κλείσιμο του Strava, και ύστερα οι σφραγίδες… Ποιος νοιάζεται γι’ αυτές; Είμαστε τόσο γεμάτοι από μια εκδρομή που… ΖΗΣΑΜΕ!

Που αισθανθήκαμε με ολόκληρο το κορμί και την ψυχή μας. Που ανανεώσαμε τον έρωτά μας για αυτό το σώμα με δυο τροχούς και κάποια περιφερειακά, που, τελικά… έχουν αποκτήσει «ψυχή». Και δεν ήταν ιδέα μου… Στα αλήθεια άκουσα να με ρωτάει «Το επόμενο;» όταν το φόρτωνα με φροντίδα στο αυτοκίνητο.

Ευχαριστούμε την Π.Ε.Π.Α. (Ποδηλατική Ένωση Παλαιμάχων Αθλητών) για τη διοργάνωση, επιμέλεια και επιτυχή υλοποίηση του 9ου Brevet Νεμέας, αλλά και τους εθελοντές εντός κι εκτός ΠΕΠΑ, τους pre riders  που για χάρη μας, χάνουν τη χαρά του επίσημου πανηγυριού, αφού αναγκάζονται να «διαβάσουν» μοναχικά τη διαδρομή και σε συνθήκες συχνά πιο δύσκολες.