Home | MBIKE BLOGS | MBike Editors | Αγωνιστικά μονοπάτια

Αγωνιστικά μονοπάτια

Είναι φιλικά προς το περιβάλλον;

Είναι αλήθεια ότι δεν παρακολουθούσα ποτέ το πρωτάθλημα σαν διοργάνωση.

Από τον Μιχάλη Παπαδάκη

Ούτε και άλλες αγωνιστικές διοργανώσεις. Τελικά είμαι αδιάφορος απέναντι στον ανταγωνισμό, ποτέ δεν με απασχολούσε, ούτε ένοιωθα ποτέ ανασφάλειες για το αν είμαι ταχύτερος, αργότερος, καλύτερος ή χειρότερος από τους άλλους. Ούτε και έχω επισκεφτεί όλες τις πίστες του πρωταθλήματος. Εκτός του Μαραθώνα, της Πάρνηθας (το Elevator), της Δίρφης (στο ορειβατικό και τα S1, S2) και του Υμηττού, στις υπόλοιπες δεν έχω πάει. Έχω δει βίντεο και φωτογραφίες και έχω ακούσει αρκετά σχόλια και κριτικές έμπιστών μου ανθρώπων για τις υπόλοιπες, και ως ένα βαθμό τα λαμβάνω υπόψη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω δική μου σαφή εικόνα.

Εκεί που θα ήθελα να σταθώ όμως, είναι μια γενικότερη αλλά και ιδιαίτερη οπτική της κατάστασης. Ιδιαίτερη γιατί μάλλον δεν έχει απασχολήσει αυτή η οπτική. Αν εξαιρέσεις το μονοπάτι του Μαραθώνα το οποίο ανοίχτηκε μετά τα σεμινάρια χάραξης της ΙΜΒΑ από συμμετέχοντες στα σεμινάρια, τα υπόλοιπα (και αν δεν απατώμαι, όλα τα υπόλοιπα του πρωταθλήματος) ανοιχτήκανε πριν τα σεμινάρια. Από ορεξάτους, πλην καταρτισμένους συναθλητές μας με στόχο και προοπτική την αφιλοκερδή προσφορά στην κοινότητα. Αυτά που έχω επισκεφτεί και καβαλήσει λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τα πεις αειφόρα μονοπάτια που κυρίαρχο κριτήριο έχουν τον σεβασμό και την προστασία του περιβάλλοντος. Κάτι που ισχύει και για τα αντίστοιχα βέβαια του εξωτερικού. Με εξαίρεση ίσως κάποια πολύ μικρά τμήματα στον Μαραθώνα, όλα μα όλα είναι αυτό που λέμε «πηγή διάβρωσης» ή όπως καλύτερα εισήγαγε τον όρο ο Δασάρχης Πάρνηθας, «σκουριές».

Και δεν θα γινότανε λόγος, μιας και το ζητούμενο από μια διαδρομή αγώνων downhill συμπίπτει με τα χαρακτηριστικά αυτά που δημιουργούν τη διάβρωση (εμφανείς ρίζες, βραχόκηποι, γκρεμοί, λούκια, νεροφαγώματα, μεγάλες κλίσεις, κτλ.) αν και εφόσον ακολουθούσαμε την τακτική αντίστοιχων διοργανώσεων του εξωτερικού. Ή αν δεν μιλάγαμε για πολυσύχναστα μονοπάτια, αν η χρήση τους ήταν περιστασιακή από ελάχιστους αναβάτες. Γίνεται λόγος και γράφω ακριβώς επειδή χρησιμοποιούνται κατά κόρον και ο ρυθμός αυτοκαταστροφής και διάβρωσης γύρω τους είναι τάχιστος (βλ. Υμηττό πχ). Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, τα στάνταρ και το επίπεδο των αγωνιζόμενων είναι μακράν πιο πάνω από τα δικά μας. Κατ’ επέκταση, οι πίστες των αγώνων downhill θα πρέπει να είναι τέτοιες ώστε να ξεχωρίζουν οι καλύτεροι των καλυτέρων και τα εμπόδια όμως είναι ίσως ασύλληπτα για τα ελληνικά δεδομένα (ειδικά αν υπολογίσουμε και τον παράγοντα του χρόνου προσπέρασης αυτών των εμποδίων).

Το γιατί θα το βρούμε εύκολα, αν απλά συγκρίνουμε τις προσφερόμενες υποδομές και συνθήκες προπόνησης των αθλητών αυτών σε σχέση με τους δικούς μας. Οπότε μιλάμε για τα μονοπάτια της απόλυτης και ταχύτατης διάβρωσης, της καταστροφής, της υπέρτατης σκουριάς. Τεράστιες παρατεταμένες κλίσεις εν μέσω ριζόκηπων και βραχόκηπων ικανές να κάνουν τους καταρράκτες της Σαμοθράκης να φαίνονται τσουλήθρες παιδικής χαράς. Μονοπάτια που θα περίμενες να εξαφανίζουν ολόκληρες πλαγιές σε ένα με δύο χρόνια, με πεσμένα δέντρα τριγύρω και ύποπτα για κατολίσθηση τμήματα. Παρόλα αυτά, τέτοιες εικόνες σπανίζουν στο εξωτερικό. Όχι μόνο από μονοπάτια αγώνων αλλά και από τα υπόλοιπα. Γιατί;

Τα μονοπάτια αυτά δεν υπάρχουν. Ούτε και υπήρχαν. Υπήρξαν μια στιγμή μόνο για την κάλυψη ενός αγώνα. Μερικές μέρες πριν, σχεδιάζονται, σκάβονται και παραδίδονται για 2-3-5 μέρες για προπόνηση. Μετά τον αγώνα κλείνουν και εξαφανίζονται. Ο διάδρομος γεμίζει χώμα και οργανική ύλη, παραμένει αφράτος και περιμένει την πρώτη βροχή για να βγει η πρώτη βλάστηση. Αυτή θα συγκρατήσει τα χώματα και την επόμενη βροχή. Σιγά αλλά σταθερά θα επανέλθει στην αρχική του μορφή χωρίς να αφήσει ίχνη.

Μέσα στον χρόνο οι αθλητές προπονούνται σε μονοπάτια πιο ήπιας μορφής με αντίστοιχες δυσκολίες, αλλά υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Εκεί όπου η συντήρηση ενός δικτύου είναι πιο περιορισμένη, πιο εύκολη και πιο πραγματοποιήσιμη. Αν αναλογιστούμε τους παράγοντες ότι οι αναβάτες στο εξωτερικό είναι πολλαπλάσιοι από εμάς, οργανωμένοι σε συλλόγους, με άδειες που εκδίδονται εύκολα από τα Δασαρχεία, με ανεπτυγμένο το αίσθημα του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς, με οικονομικούς πόρους και μηχανήματα, με δομή δεκαετιών, θα μας φανεί οξύμωρο το γεγονός ότι κλείνουν κάποια μονοπάτια αντί να τα συντηρούν. Παρόλα αυτά η συχνότητα καταστροφής και συντήρησης ενός μονοπατιού, το πόσο κοστοβόρα και ενεργοβόρα είναι δηλαδή και το κατά πόσο λειτουργεί σαν ψυχικός καταναγκασμός και ψυχολογικός δεσμός για τον διαχειριστή του, είναι παράγοντας που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Ειδεμή καταλήγει χαμένος και, πολύ χειρότερα, κερδοσκόπος απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους χρήστες που θέλουν να χαίρονται το δάσος αντί της καταστροφής και του MTB.

Με λίγα λόγια, η απάντηση στο ερώτημα του αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δεν είναι συνήθως μονολεκτική. Από τη μια μεριά, και θα συμφωνήσουν όλοι, ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που μας μαγνητίζει στην ορεινή ποδηλασία (σε όλες της τις μορφές πάντα) είναι η τόσο άμεση επαφή με τη φύση. Παντού ακούω για αγάπη για τη φύση, τα βουνά, τα δάση. Αυτή η αγάπη όμως δε συμβαδίζει με τα καταστροφικά για τη φύση μονοπάτια. Δε συμβαδίζει αυτή η όρεξη με την αδιαφορία για τις συνέπειες. Μοιάζει με ένα μικρό παιδί που παίζει όλη μέρα με τα παιχνίδια του, τα διαλύει και το βράδυ περιμένει κάποιος άλλος να τα μαζέψει και να αντικαταστήσει τα σπασμένα. Ούτε αυτό μπορεί να μεταφραστεί στο τέλος του παιχνιδιού.

Η λύση και η αλήθεια βρίσκονται πάντοτε στη μέση, οι συναθλητές μας του εξωτερικού που είναι χρόνια στο κουρμπέτι έχουν την λύση. Όσο όμως απολαμβάνουμε χωρίς να προσφέρουμε και να προστατεύουμε, όσο απολαμβάνουμε εις βάρος των υπολοίπων και της ίδιας της φύσης, τόσο γινόμαστε ένα ακόμα μίασμα της κοινωνίας. Τόσο χάνουμε τον αντίλογο στον καταπατητή, τον λαθροϋλοτόμο, τον εμπρηστή, αυτόν που αδειάζει μπάζα και λάστιχα στα δάση και τα ρέματα. Όπως είπε κάποτε ο Γκυ Ντεμπόρ και τραγούδησαν οι Sex Pistols, «κανείς δεν είναι αθώος». Είτε θα είμαστε απέναντι στους εχθρούς της φύσης, είτε θα είμαστε απέναντι.

Δείτε επίσης

Ποδηλατάδα Καραντίνας

Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία κι έτσι, κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήταν η ...

Velo-city 2019: Ποδήλατο στους αθλητικούς χώρους

Βλέπεις μπάλα; Πήγαινε με ποδήλατο! Είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλος αριθμός φιλάθλων, τρώει απρόσεχτα, καπνίζει, ...

Velo-city 2019

Velo-city 2019: H 1η ημέρα

Παρακολουθούμε το Velo-city 2019 και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας Το μεγαλύτερο συνέδριο για το ...

Αφήστε μια απάντηση

mbike.gr

Pin It on Pinterest