Στους «Άγιους Τόπους» με ένα ποδήλατο

«Χαμένος» στους Άγιους Τόπους με το ποδήλατό του

Ο Ισπανός σταρ των trials, David Cachon, ζει την περιπέτειά του σε ένα από τα πιο εκπληκτικά μέρη του κόσμου με το ποδήλατο.

Κείμενο & αναβάτης: David Cachon / Φώτο: Ismael Ibánez

Το Ισραήλ είναι μια χώρα η οποία μου «γκρέμισε» εντελώς οποιεσδήποτε προκαταλήψεις είχα για αυτήν προτού την επισκεφθώ. Μου έδειξε ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν πραγματική αγάπη και αισθήματα για την ορεινή ποδηλασία. Από τα βόρεια της χώρας μέχρι το νότο, βρήκαμε «ολοζώντανα» τοπικά ποδηλατικά καταστήματα εφοδιασμένα μέχρι το ταβάνι με ό,τι πιο τελευταίο κυκλοφορεί, τόσο σε ποδήλατο όσο και σε αξεσουάρ. Η κυβέρνηση είχε πρόσφατα κλείσει πολλά ορεινά μονοπάτια, καθιστώντας τα αποκλειστικά για χρήση mountain bike, με τους καλύτερους αναβάτες της χώρας να βρίσκονται πίσω από το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Είναι ένας τόπος με μεγάλη ιστορία και η Ιερουσαλήμ είναι ένα από τα πιο μαγευτικά μέρη που έχω επισκεφτεί ποτέ. Υπήρχε ένα απίστευτο μείγμα θρησκειών, πολιτισμών, γεύσεων και αρωμάτων, που όμοιό του δεν είχα ξαναζήσει.

Ημέρα 1
Το ξυπνητήρι διακόπτει ένα όνειρο που αμφιβάλλω αν θα επαναληφθεί και πάλι εύκολα, και ανοίγοντας τα μάτια μου με τεράστια προσπάθεια, αρχίζω να παραπατάω μες στο δωμάτιο προσπαθώντας να βάλω τα πόδια μου στο παντελόνι. Ευτυχώς το προηγούμενο βράδυ τα είχα ετοιμάσει όλα, οπότε ακόμη κι ένας «ζωντανός νεκρός» μπορούσε εύκολα να ντυθεί. Παίρνω τα πράγματά μου και ξεκινάω στο φουλ για τη Μαδρίτη όπου θα συναντηθώ με τον Ισμαήλ, φωτογράφο και στενό μου φίλο. Προσπαθώ να βάλω κάτι σκληροπυρηνικό στο ράδιο για να με κρατήσει ξύπνιο, μιας και η ώρα είναι μόλις 5:45 το πρωί και το ταξίδι προβλέπεται δύσκολο!
Φτάνω στην πρωτεύουσα και πέφτω σε μια σούπερ κίνηση, παίρνω τον Ισμαήλ, παρκάρω το αμάξι και μπαίνουμε σε ένα ταξί… Ο οδηγός φρικάρει όταν βλέπει ότι το τεράστιο κουτί που λέει επάνω «Rose» και είναι γεμάτο με αυτοκόλλητα όπως Ion, Poc, SrSuntour, El Gallo, FiveTen, Wallride και La Casa de la Bicicleta θα έρθει …μαζί μας.
Μόλις φτάνουμε στο αεροδρόμιο, μας καλωσορίζουν οι άνθρωποι από το Υπουργείο Τουρισμού του Ισραήλ και η αεροπορική εταιρεία ξεκινά το πρωτόκολλο ασφαλείας της με έναν μακρύ κατάλογο ερωτήσεων που επικεντρώνονται κυρίως στο ποιος είσαι και γιατί θέλεις να ταξιδέψεις στο Ισραήλ. Με το που ανέβηκα στο αεροπλάνο πήρα έναν υπνάκο για πέντε ώρες και άνοιξα τα μάτια μου μια φορά για να ελέγξω τον φίλο μου που διάβαζε ένα βιβλίο φωτογραφίας, και άλλη μία για να μασουλήσω το φαγητό που οι φιλικές αεροσυνοδοί προσέφεραν στους επιβάτες.
Μετά την προσγείωση, περνάμε ένα νέο έλεγχο στοιχείων και παίρνουμε τις βαλίτσες και το ποδήλατό μου. Ένας φιλικός εκπρόσωπος του Υπουργείου Τουρισμού μας περιμένει και πάμε προς στην εταιρεία που θα μας μετέφερε από το Τελ Αβίβ στη Nahariya. Δύο ώρες σε μια ανετότατη Mercedes με δερμάτινα καθίσματα, μπλε νέον, Wi-Fi και, όπως ήταν αναμενόμενο, air condition …πολύ χλιδή!
Όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο ανακαλύπτουμε ότι το δείπνο είχε τελειώσει, είναι 9:30μμ και όπως φαίνεται, στο Ισραήλ τρώνε νωρίτερα το βραδινό τους… Μάλλον ξέχασαν ότι εμείς είμαστε Ισπανοί! Τα φρούτα από το «καλάθι καλωσορίσματος» γίνονται το γεύμα μου, ενώ ο Ισμαήλ ετοιμάζει τον φωτογραφικό του εξοπλισμό. Εν τω μεταξύ, αρχίζω να συναρμολογώ το νέο μου ποδήλατο «Uncle Jimbo» που ήρθε με κάποιες εξωτικές βελτιώσεις, όπως μερικά νέα προϊόντα από το El Gallo Components και ολοκαίνουριο πιρούνι και ανάρτηση SR Suntour. Αφού κάνω ένα ντους, συνειδητοποιώ ότι στην βεράντα έχουμε και τζακούζι! Χμ, το ταξίδι μας στο Ισραήλ έχει αρχίσει να παίρνει λίγο χρώμα.

Ημέρα 2
Η μέρα ξεκινάει και πάλι νωρίς. Το ξυπνητήρι του τηλεφώνου μου χτυπάει στις 6:00πμ και σηκώνομαι… Ο οδηγός μας, ο Ran Ganor των Ganor Bikes, είναι ήδη κάτω και μας περιμένει να φύγουμε, οπότε παίρνουμε βιαστικά το πρωινό μας στο μπουφέ του ξενοδοχείου και κατεβαίνουμε.
Αμέσως μετά, αποφασίζουμε να φύγουμε για την Birya, μια ημι-ορεινή περιοχή σε απόσταση μιας ώρας από τη Nahariya. Βρίσκουμε ένα από τα πιο διασκεδαστικά single-track της χώρας με κάποιες τεχνικές καταβάσεις και γενικότερα, το μεγαλύτερο μέρος τα διαδρομής είναι ωραίο. Το έδαφος είναι λίγο ξηρό και σκονισμένο, αλλά παρ’ όλα αυτά η πρόσφυση είναι αρκετά καλή και τα μονοπάτια σε άριστη κατάσταση. Αργότερα, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μια κοντινή περιοχή, το Φρούριο της Birya που σήμερα λειτουργεί ως βρεφικός σταθμός. Κάποια τραπέζια πικνίκ κι ένα παλιό καταφύγιο πολέμου ζωντανεύουν για λίγο τη φαντασία μας.
Το απόγευμα ταξιδεύουμε στο Akko, μια παράκτια πόλη που βρίσκεται στη Μεσόγειο Θάλασσα κοντά στον κόλπο της Χάιφα. Είναι μια από τις παλιότερες πόλεις στον κόσμο, τοποθετημένη στο βόρειο άκρο του Κόλπου της Άκρας ή Akko, όνομα με το οποίο έγινε γνωστή η πόλη τα βιβλικά χρόνια. Πιστεύεται ότι ιδρύθηκε γύρω στο 1.500π.Χ.
Η αλήθεια είναι ότι η οδήγηση πάνω-κάτω σε αυτά τα στενά σοκάκια με τις στριφτές σκάλες μας μετέφερε κάπως σε εκείνα τα παλιά χρόνια όταν η πόλη έλαμπε στον κόσμο. Μετά την ανάμειξή μας με τους κατοίκους της και τις παραδόσεις τους, αποφασίζουμε να πιούμε ένα καφεδάκι στο Τουρκικό Παζάρι, μια στενή στοά γεμάτη από καταστήματα και μικρά μέρη όπου μπορείς να απολαύσεις το τσάι ή τον καφέ σου και να γευτείς τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Μας θύμισε τα «σουκ» του Μαρόκου. Μια συμβουλή εδώ: προτού αγοράσετε κάτι, ρωτήστε πρώτα για την τιμή …διαφορετικά, μπορεί να είναι απίστευτα ακριβό.
Το βράδυ σκοτεινιάζει στις 5:00μμ και πάμε στο Uri Buri, ένα εστιατόριο που μας είχαν προτείνει. Ιδιοκτήτης είναι ένας χαρισματικός σεφ του οποίου τα βιβλία είναι παντού σε όλους τους χώρους της εισόδου. Καθώς δοκιμάζουμε τις σπεσιαλιτέ του στα θαλασσινά, έρχεται και μας χαιρετά. Χωρία αμφιβολία, είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να πει πολλά για την ιστορία του Akko.
Με γεμάτο το στομάχι, έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στη Nahariya. Αυτή είναι η τελευταία βραδιά που θα περάσουμε στο ξενοδοχείο Carlton, αύριο μεταφερόμαστε σε άλλη περιοχή του Ισραήλ.

Ημέρα 3
Προτού φύγουμε όμως, πρέπει να επισκεφτούμε την περιοχή Zippori, η οποία πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο ποταμό. Ξεκινώντας, πάμε στο δάσος Zippori. Αμέσως έξω από την πόρτα ενός παράξενου ποδηλατικού μαγαζιού, στη μέση του δάσους, ξεκινούν κάποιες από τις καλύτερες διαδρομές για ποδήλατο στην περιοχή. Ένα ελικοειδές single-track που απλώνεται σαν φίδι ανάμεσα σε βράχους και δέντρα. Σούπερ διασκεδαστικό! Ταχύτητα, καμπύλες και μερικά αυτοσχέδια άλματα πάνω στα βράχια εκκρίνουν αρκετή αδρεναλίνη για να μας κρατήσει όλο το πρωινό. Ή μήπως όχι;
Συνεχίζουμε με την επίσκεψή μας στα ερείπια του Zippori, το παλιό Zipporah. Πρόκειται για ένα αρχαιολογικό συγκρότημα στα δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας, κοντά στην πόλη της Ναζαρέτ, στην κορυφή ενός λόφου που περιβάλλεται από γόνιμα εδάφη. Νιώθω πολύ τυχερός που μου επέτρεψαν να μπω με τον «Uncle Jimbo» μου. Καβαλάω πάνω στα ίδια τα χαλάσματα, στις πλάκες ενός ρωμαϊκού θεάτρου και κάποιων παλιών κατοικιών. Έχουν εκπληκτικά ψηφιδωτά που διατηρούνται ακόμα, παρά την έλευση τόσων ετών. Επιπλέον, μπορώ να μπω μέχρι και μέσα στο φρούριο, όπου υπάρχουν τα ερείπια μιας συναγωγής από την εποχή του Βυζαντίου.
Μια τεράστια πόλη με αυξημένη κίνηση μας υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, με τον ίδιο τρόπο που καλωσορίζει όλες τις θρησκείες που συμβιώνουν σε αυτήν. Αφού κάνω ένα ντουζάκι και ξεκουράζομαι λίγο, φτάνει η ώρα να καβαλήσω πάλι, αλλά αυτή τη φορά όχι για να εξερευνήσω νέα μονοπάτια, αλλά για να ανακαλύψω μια μαγική πόλη γεμάτη ιστορία. Σε αυτό το σημείο, δε θα μπορούσε να βρεθεί μαζί μου κάποιος καλύτερος από τα παιδιά στο Bike Jerusalem. Μαζί τους «χαθήκαμε» στα φιδίσια δρομάκια της παλιάς πόλης μέσα από ατελείωτα περάσματα. Ρολάραμε και σκεφτόμασταν τι μπορεί να είχε συμβεί χιλιάδες χρόνια πριν σε αυτά, τα ίδια σοκάκια.
Έρχεται η ώρα να φάμε και πάμε σε ένα από τα εστιατόρια της παλιάς πόλης. Σαλάτες, κεμπάπ, λεμονάδα και τοπικά cupcakes είναι αρκετά για να αναπληρώσουμε τις δυνάμεις μας μετά από μια έντονη διαδρομή κάτω από τα φώτα της πόλης. Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα να περπατάς στους συγκεκριμένους δρόμους τη νύχτα.

Ημέρα 4
Σήμερα ήταν μια από τις πιο τέλειες μέρες που έχω περάσει ποτέ σε ποδήλατο! Ήμουν σε θέση να οδηγήσω σε μέρη που αποτελούν μέρος της Ιστορίας της Ανθρωπότητας. Το να νιώθεις και να αγγίζεις αυτά τα μέρη, σε κάνουν να έχεις τόσο βαθιά συναισθήματα, που ποδηλατείς σε άλλα επίπεδα. Ύστερα από την χτεσινή περιπέτεια, είπαμε ότι θα πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο όντας «χαμένοι» μες στα βάθη της Ιερουσαλήμ. Για αυτό, σήμερα περάσαμε όλη μας τη μέρα στην πόλη. Ανέβηκα στις στέγες της πόλης, μπήκα στις αγορές της και, όταν πια η βροχή ήταν πολύ δυνατή, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ: Κεμπάπ με κρεμμύδι και ντομάτα – κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι είχα δοκιμάσει έως τότε. Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο μέρος.

Ημέρα 5
Επόμενος προορισμός η περιοχή Negev, περίπου δυο ώρες μακριά. Το διαφορετικό τοπίο και η πιο έντονη ζέστη είναι αυτά που παρατηρούμε αμέσως μόλις φτάνουμε. Αυτή τη φορά είμαστε κοντά στην πόλη του Kibbutz και ως εκ τούτου, της Λωρίδας της Γάζας, διεθνώς γνωστής δυστυχώς λόγω των ενόπλων συγκρούσεων μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Η περιπέτειά μας ξεκινάει στο κατάστημα ποδηλάτων «The mdavesh», μια αποθήκη που κρύβει μέσα της εκατοντάδες ποδήλατα προς ενοικίαση, ένα πλήρες συνεργείο και μια εκτενή έκθεση ποδηλάτων προς πώληση. Εκτός από όλα τα παραπάνω, έχει και μια πίστα pumptrack, κι επίσης από το κατώφλι του ξεκινούν και όλα τα μονοπάτια της περιοχής, γνωστά ως Beeri Singletrails. Αποφασίζουμε να καβαλήσουμε λίγο στα σηματοδοτημένα σιρκουί, πολύ ομαλά και ήπια μονοπάτια με όμορφα στροφαρίσματα όπου μπορείς να πιάσεις τρελές ταχύτητες. Μετά από λίγο «ξεμούδιασμα», αποφασίζουμε να ξεφύγουμε από την πεπατημένη και να ακολουθήσουμε μια εναλλακτική διαδρομή που μας πηγαίνει στα σύνορα της Γάζας. Πυξίδα μας είναι ένα φορτηγό-δεξαμενή που χρησιμοποιούνταν από τους Βρετανούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να μεταφέρουν όπλα. Δεξαμενές καυσίμων ή νερού και στρατιωτικά τανκς και οχήματα είναι σύντροφοί μας σε όλη αυτήν την περιπέτεια, όπου αν και δύσπιστοι στην αρχή, τελικά συνειδητοποιούμε σταδιακά ότι πρόκειται για μια αρκετά ελεγχόμενη και ασφαλή περιοχή. Μάλιστα, τόσο ασφαλή που πάω και εξερευνώ μια περιοχή με αμμόλοφους και δεξαμενές!
Μετά από αυτή την μικρή μου περιπέτεια, αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε, ώστε να ανακτήσουμε δυνάμεις τρώγοντας παγωτό στο ποδηλατάδικο «The mdavesh» (αυτό το μαγαζί τα έχει όλα!) προτού κατευθυνθούμε προς την έρημο. Περίπου τρεις ώρες οδήγηση και φτάνουμε στον νέο μας προορισμό, το Ξενοδοχείο Ramon Inn στο Mitzpe Ramon. Είναι ώρα για φαγητό και ξεκούραση, καθώς θα πρέπει να γεμίσουμε μπαταρίες για αυτό που ακολουθεί.

Ημέρα 6
Το ξυπνητήρι χτυπάει και πάλι νωρίς: στις 5πμ. Σήμερα θέλουμε να απολαύσουμε την ανατολή στο Mitzpe Ramon Crater. Χρησιμοποιούμε μερικές πέτρες και σχεδιάζουμε πρόχειρα μια περιοχή trial. Δεν είμαι πρωινός τύπος και για αυτό συνήθως δεν αποδίδω καλά τόσο νωρίς, αλλά η προσπάθεια αξίζει τον κόπο! Μετά από ένα πλούσιο πρωινό κατευθυνόμαστε προς την Tzin Valley, μια καταπληκτική περιοχή της ερήμου που για μια στιγμή μας θυμίζει τα Bardenas Reales (στην Ισπανία), αλλά σε μια πιο «ακατέργαστη» μορφή. Τα παιδιά από το GeoFun, οι ειδικοί σε αυτά τα ιδιαίτερα μέρη του Ισραήλ, βρίσκονται ήδη εκεί για να μας καλωσορίσουν.
Μας ενημερώνουν ότι έχουν γίνει κάποιες επενδύσεις στην περιοχή για την κατασκευή μερικών καλών μονοπατιών, και η αλήθεια είναι ότι το έχουν πετύχει. Εκατοντάδες χιλιόμετρα από singletrack μας περιμένουν να «γλιστρήσουμε» με τα ποδήλατά μας μέσα από τα βουνά.
Αφού τρώμε κάτι, κατευθυνόμαστε προς μια άλλη γνωστή περιοχή που βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτήν που ήμασταν. Το τοπίο αλλάζει λίγο αλλά τα μονοπάτια είναι εξίσου διασκεδαστικά. Μετά την επίσκεψή μας στις τοπικές εγκαταστάσεις ενοικίασης ποδηλάτων, ξεκινήσαμε για το μέρος όπου θα περνούσαμε τη βραδιά, το Hai Bar Nature Reserve, στην κάπως άγρια περιοχή της Samar.
Είναι σαν ένα είδος κάμπινγκ με μπανγκαλόου, που μας καλωσορίζει με σούπα και μπύρα, μια υποδοχή που εκτιμάμε βαθύτατα. Περιεργαζόμαστε λίγο το χώρο και ανακαλύπτουμε ότι εκεί υπάρχει ένα τσιμεντένιο pump track που μοιάζει απίστευτο! Κρίμα που έχει ήδη σκοτεινιάσει… Το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι το πόσες ώρες μας χωρίζουν από την ανατολή του ήλιου… Εν τω μεταξύ, απολαμβάνω μια ταινία στην chill out περιοχή του Samar Bike Hotel.

Ημέρα 7
Απόψε είναι ίσως το καλύτερο απ’ όλα.. Έχουμε εγκαταλείψει τις πολυτέλειες των ξενοδοχείων για να μείνουμε σε κάτι, που θα μπορούσες να το πεις στρατιωτικό κάμπινγκ γεμάτο μπανγκαλόου, και όπου δεν μας λείπει τίποτα· το αντίθετο θα έλεγα! Η παρέα ενός γοητευτικού και παθιασμένου με το ποδήλατο ανθρώπου όπως ο Yaron Deri, επικεφαλής του Samar Bike Hotel, ο οποίος μας μετέδιδε όλη αυτή την «τρέλα» οπουδήποτε πηγαίναμε, ήταν το top της διαμονής μας!
Ο Yaron μια μέρα αποφάσισε να δει τον κόσμο κι έτσι ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον πλανήτη μέχρι να καταλήξει στα Κανάρια νησιά, όπου έμεινε για αρκετά χρόνια κι έμαθε και τη γλώσσα. Έπειτα αποφάσισε να εκπληρώσει το όνειρό του: να επιστρέψει στο Ισραήλ και να στήσει έναν καταυλισμό για ποδηλάτες όπου κατασκεύασε τις καλύτερες διαδρομές της χώρας. Αν έπρεπε να προτείνω σε κάποιον ένα μέρος στο Ισραήλ για ποδήλατο, σίγουρα θα πρότεινα αυτό. Χωρίς αμφιβολία, το Samar Bike Hotel είναι ό,τι καλύτερο και 100% αυθεντικό. Από όλες τις μέρες που περάσαμε στο Ισραήλ, αυτή ήταν σίγουρα η πιο γνήσια, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και την Ιερουσαλήμ. Προτού πάω στο Ισραήλ, η εικόνα που είχα για τον καιρό και το τοπίο της περιοχής, έμοιαζε πολύ με αυτό το μέρος: ζέστη και περιοχές της ερήμου που μαστίζονται από βράχους και βουνά.
Τα μονοπάτια της περιοχής είναι φανταστικά! Διαδρομές για κάθε επίπεδο και στυλ· από χαλαρές βόλτες μέχρι πεζοπορία και από cross country μέχρι σούπερ τεχνικές κλίσεις. Αφού απόλαυσα μια από τις καλύτερες δωρεάν διαδρομές της ζωής μου, παίρνουμε άδεια εισόδου σε μια πολύ ιδιαίτερη περιοχή για την οποία περιμέναμε μερικές μέρες: να κινηματογραφήσουμε με το ποδήλατο στο Timna Park, μια προστατευμένη περιοχή βόρεια του Εϊλάτ στην έρημο Negev, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία.
Αυτό το μέρος είναι εκπληκτικό και περιλαμβάνει κάποια από τα καλύτερα φυσικά θαύματα: τους Πυλώνες του Βασιλιά Σολομώντα, τα αρχαία ορυχεία χαλκού γνωστά ως «The Mines of Time», τη Λίμνη Timna ή τα απίθανα «Πέτρινα Μανιτάρια». Εντός του συγκεκριμένου πάρκου μπορείς να ρολάρεις και να ευχαριστηθείς ποδήλατο, καθώς υπάρχει ένα σιρκουΐ 19 χιλιομέτρων που περνάει από όλα τα αξιοθέατα της περιοχής.
Μετά και από αυτή την περιπέτεια φτάνουμε στο τέλος του ταξιδιού μας. Επιστρέφουμε στο Samar Bike Hotel για να κάνουμε ένα ντουζάκι, να πακετάρουμε, να τσιμπήσουμε κάτι και να αποχαιρετίσουμε τους καινούριους μας φίλους οι οποίοι έχουν ήδη «αγγίξει» τις καρδιές μας: Ran Ganor και Yaron Deri.
Ένα όχημα μας μεταφέρει στο Τελ Αβίβ, από όπου θα πάρουμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Και πάνω που νομίζαμε ότι η περιπέτειά μας είχε φτάσει στο τέλος της, συνειδητοποιήσαμε ότι κάναμε λάθος… Ο οδηγός μας πήγαινε με 250 χιλιόμετρα την ώρα κι έκανε προσπεράσεις από τα δεξιά! Τι είναι αυτό; Free ride? Έχετε γεια φίλοι μου, θα ανταμώσουμε στην επόμενη «περιπέτεια»… Shalom

Θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον David Cachon;